Шчаслівай долю назаві... [Нiна Мацяш] (fb2) читать постранично, страница - 3

- Шчаслівай долю назаві... 149 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Нiна Мацяш

[Настройки текста] [Cбросить фильтры]

мне ты: «Не кляніся!»

«Адзіны мой!»

А ты: «Не прысягай!»

О як ты, непаўторны мой, баішся,

Што раптам страціш спознены свой май!..

Табе ўсё роўна ўжо, што скажуць людзі —

Адно самому б толькі не здрабнець, —

Бо людзі перш апошляць ды асудзяць,

Пакуль сумеюць нешта ўразумець.

Каханы мой, о не, я не клянуся,

Адзіны мой, не прысягаю я:

Да вусцішнасці ж і сама баюся,

Што згіне, быццам здань, вясна мая.

Цалую распрамененыя вочы,

Гарнуся ўсёй істотай пад крыло

Ўзаемнасці, якую не сурочыць

Прызнаннямі — ўсім ростаням назло!

Ёсць толькі жыццяў нашых берагі...

Саколік мой,

Жаданы,

Дарагі...

1984

ЛАСТАЎЧЫНЫ БЕРАГ

О гэта ззянне спадзявання,

Што будзем, будзем разам мы,

Што лета нашага кахання

Навек нас выбавіць з зімы!..

Як доўга, цяжка мы блукалі

У зглухлых, ледзяных снягах,

Пакуль сябе не адшукалі

На ластаўчыных берагах.

Яшчэ між намі яр абставін,

Ды промень кладачкай пралёг,

Каб мы перамаглі расстанне,

Каб смутак знішчыць нас не змог.

Парыў і чысціня ў паглядзе —

Бяссмертны выклік небыццю.

Не здрадзім, родны мой, не здрадзім

Велікадушнаму жыццю!..

1987

* * *

Не люблю тэлефонных размоў.

Але ў свет мой званок уварвецца —

І зруйнуе спакой да асноў,

I на голас твой сэрца сарвецца,

Як зрываецца птушка ў палёт,

I, як птушка, ў блакіце крыляе

У бяздонных нябёсах пяшчот,

Дзе душа да душы прамаўляе.

Любы мой, любы мой, любы мой!

I часовае — з намі навечна.

Знае доля, якою цаной

Выкуплялі ў яе мы сустрэчу.

Жаваронкавы міг светлыні,

Барані нас цяпер, барані!..

1988

* * *

Мой муж, мой вечны падарожнік,

Мой найраднейшы чалавеча!

Жывём — як на чужым парозе:

То зоркі сыплюцца на плечы,

То гром настрашвае, то замець

Рагоча, што — не маем кута...

Усё абвалачэ няпамяць —

I мілаванне, і пакуты.

Але ж і ў радасці, і ў скрусе

Наяве зліты мы і ў мроі.

Два целы возьме смерць, а мусіць

Здаволіцца душой адною.

1988

ПАВУЧОК

Сшалець ад радасці — як недарэчна,

Як гэта жалю варта, сапраўды,

Аслепнуць і забыць, што вечна, вечна

Ты тут на павуцінку ад жуды.

Падцяты ў самым сонцы, і не сцяміш,

Як апынешся зноў у чорнай яме...

«Няхай не трызніцца, што ты тут — волат!

Не блюзніцца ўсёўладдзе ўласных рук!

А вось пабач, які ты босы-голы!

Паслухай вось, бяссілы, сык гадзюк!..»

Цябе шкадуюць проста адмыслова!

А з ямы выбавіць хоць хто гатовы?

Варушыцца надзеі павучок...

Зноў выштукуеш залаты гачок?..

1988

АДКАЖЫ

Сонца любові — за чорнай тугою,

Боль над усім:

Дзеля чаго я, дзеля чаго

У лёсе тваім?..

Так палымяна цягнуцца настрэчу —

Каб даказаць:

Блытаць каханне і лёс — недарэчы,

Іх не ўвязаць?..

Ты ці жартуеш на гэта як-небудзь,

Ці прамаўчыш...

Бо знаеш: адкрыта дарога на неба

Толькі праз крыж?..

Бо згодны: заманліва стаць крылатым,

Ды, што ні кажы,

Распятасць — нязмерна вялікая плата

За ззянне душы?..

1988

РОСПАЧ У ВЯЧЭРНІМ АЎТОБУСЕ

Уздрыгваюць ссутуленыя плечы...

Сутоніцца, і лівень на двары

Панура, утрапёна ў шыбы плешча,

Зняверыўшы пагодныя дары, —

I ты —

Рыдаеш, змоглы і стары...

Удаль дарога ўпоцемках пралегла,

Бяжыць аўтобус па дарозе ўдаль,

Дзе ўсё ў вузёл раздратавання збегла:

Рух, і лятунак, і нясцерпны жаль...

Бяжыць аўтобус,

I жыццё прабегла.