Шчаслівай долю назаві... [Нiна Мацяш] (fb2) читать постранично, страница - 2

- Шчаслівай долю назаві... 149 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Нiна Мацяш

[Настройки текста] [Cбросить фильтры]

не ару, не сею і не жну я,

I не праду, не тку і не будую —

Выводжу толькі думкі на папас,

Над словам праўды зболенай шчырую.

Ці дарасту, ахвярнікі, да вас?

1987

I ТЫ — РАДЗІМА

Башкірыя! Зноў раннія снягі

Імкнуць з нябёсаў на твае разлогі,

А ты зычліва сцелеш мне пад ногі

Кілім гасціннасці найдарагі.

Башкірыя! Не бачыла яшчэ

Ні гор-лясоў тваіх, ні Агідэлі^[1],

Ды ўжо мяне так шчодра абагрэлі

Агні твае ў імзе маіх начэй.

Башкірыя! Калі яшчэ вясна

З яе магутнай, жыватворнай ласкай?!.

Але цвіце дзівоснейшая краска

Душы тваёй, і мне цвіце яна!

Услухваюся ў песню: о, як шмат

У ёй журбы!.. Нібы ў бярозы ніцай...

Башкірыя! Мы ўжо не чужаніцы.

I ты — Радзіма. Дзякую. Рахмат.

1985

НЕ ТРЭБА ПЫТАЦЦА

Не трэба пытацца, што можа

Любоў наша, еднасць людская:

Не ўсё ўзяць нам тут на аброжак,

Вось справа якая.

Ды ўсё ж узаемныя смуткі

Мы здольны хоць трошкі ўтаймоўваць —

Пакуль не змялела ціхутка

Сардэчная мова.

Купаным у гэтым вытоку

Найгодных людскіх парыванняў,

I сам ён кладзецца пад крокі —

Шлях да ратавання.

1984

МАТЫЛЁК

З прыватнага ліста

Нахалолі шыбы з ночы, затуманелі,

Па-асенняму глядзяцца ў мокры сад.

Не забавілася слота, хмурай паняю

На пачэсны самы просіцца пасад.

З ёю жарты, з ёю сваркі - надарэмныя,

Гаспадарліва шчыруе ад душы:

Носіць жухлую лістоту абярэмкамі,

Носіць суткамі дажджы ў гнілым кашы.

Ды бывае - неба гляне так падсінена!

І тады, нібы дзівосны госць здалёк,

У акно, што па нагоду зноў расчынена,

Трапятліва залятае матылёк.

Ах ты, госць мой! Рэха лета - выпадковае!

Аж вачам уласным веры не даю...

Як жа хораша замовай каляроваю

Ты няўтульнасць заварожваеш маю!

Матылёчак, летуценнейка дзіцячае...

І лагодзяцца маршчынкі на ілбе,

І шчэ гэтулькі пяшчоты нерастрачанай:

Знік ты - я ж усё ўсміхаюся табе!..

1984

ОДА ДЗІВОСНА ПРЫГОЖАМУ ЧАЛАВЕКУ

Сымону

Існуе ж хараство!.. Як на ікону,

Так і глядзела б на цябе да скону,

Не заўважаючы ваколля, часу -

Ва ўладзе неўгаданейшага шчасця

Наяве анынуцца раптам сведкай

Гармоніі невераемнай гэткай

Духоўнага і вонкавага, -

мусіць,

Такі адзіны ты на Беларусі!

Бо цуд, каб часты быў, не зваўся б цудам.

Відаць, ніколі з памяці не збуду

Прадоннай, засяроджанае плыні

З вачэй тваіх, нібы валошкі, сініх,

Такіх сінюткіх - аж безабаронных

Пры смолі валасоў рассераброных!

Нібы крынічку, не стамлюся слухаць

Бянтэжлівасць усмешкі, годнасць рухаў,

Усё тваё прыўкраснае аблічча,

Сагрэтае, ажыўленае знічам

Душ волелюбных нашага народу,

Якім -

ты - знак таго -

не будзе зводу!

1985

* * *

Я ўсё жыццё Цябе шукала,

Гадамі йшла праз морак і праз боль,

Як быццам верыла, як быццам знала,

Што немінуча стрэнуся з Табой.

Аж дзіўна, скуль было той веры брацца

Пры ўсведамленні: рады тут няма...

Ды нешта ўсё загадвала: трымацца!

Ды нешта цвердзіла ўсё: недарма!

Я акіян тугі правеславала,

Я тысячу пустынь перабрыла

I тысячу надзей там пахавала.

I вось — знайшла... Я ўсё ж Цябе знайшла?!

О, толькі не пакінь, не адступіся!

Пазнай мяне, прызнай, не абміні!

Цяпер Ты ўсё мне: і мой дол, і высі, —

Вясёлку свету белага вярні!

Падломваюцца ад дарог калені,

Вось-вось лісточкам сэрца абляціць, —

Не адвярніся!..

Больш з такім маленнем

Ужо няма мне да каго ісці.

1985

СТРАХ

«Каханы мой!»

А