Высакосны год [Хоку і танка] [Уладзімір Сіўчыкаў] (fb2) читать постранично, страница - 2

- Высакосны год [Хоку і танка] 54 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Уладзімір Сіўчыкаў

[Настройки текста] [Cбросить фильтры]

class="stanza">

* * *

Валун халодны.

Багоўка на далоні.

Сяджу ля става.

* * *

“Добрая душа”, --

пачуў пра свайго сябра.

Ціхая радасць.

* * *

Імглістым ранкам

з-за хмар зірнула сонца.

У сэрцы радасць.

* * *

Спалоханай пташ-

кай з нагруднай кішэні

пэйджар заціўкаў.

* * *

Адзін у купэ.

Краявіды маленства

мігцяць за акном.

* * *

Дым над вадою…

На хвалях сноў вандрую

ў сваё маленства.

* * *

Сакавіцкім днём

зазірнуў у люстэрка

плыткай лужыны

і надта дзіваваўся

бяздоннасці нябёсаў.

* * *

Чацьвёрты сезон

не шчыруе суседка

на дачных сотках –

амаль не адыходзіць

ад састарэлай маці.

* * *

Вельмі прыемна

наўздагад разгарнуўшы

том старадаўні

ў алгарытме радкоў

родную пазнаць душу.

* * *

Штучныя кветкі,

велікоднае яйка,

кропля ў кілішку,

недагарак свечачкі –

нацюрморт Радаўніцы.

* * *

Мадэль якая

ў салоне гадзіннікаў –

механічная

або электронная –

пакажа шчаслівы час?

* * *

Гляджу скрозь шыбу

пасля доўгай хваробы --

пялёсткі вішань

фарбуюць дахі ў сцягі

бел-чырвона-белыя…

* * *

Ясна, відочна

выблісне думка ў паўсне.

“Ранкам згадаю…”

Прачнешся на досвітку –

знікла без следу! Шкада…

* * *

Вусце Жодзінкі.

Адарваў аерыну –

гаркавы прысмак

пяшчотнага парастка

нагадаў мне маленства.

Лета

* * *

Утульны дворык...

Першыя кроплі дажджу –

пахне асфальтам.

* * *

Сад занядбаны,

дол у пялёстках вішань.

Ветраны вечар.

* * *

Апала вішня –

і ў шарую гадзіну

дзень абярнуўся.

* * *

Ледзь дакрануўся

да дзьмухаўца – і адчуў:

вецер над светам.

* * *

Вадасховішча...

Вяслую ўздоўж чароту –

лапочуць качкі.

* * *

Стаю ў лоджыі.

Скончыўся цыганскі дождж.

Рыпіць фрамуга.

* * *

Сярод палеткаў

валуны пры трох дубах.

Рэзкі крык сойкі…

* * *

Закінуў вуду –

выпрабоўваю ўдачу.

Чакаю знаку…

* * *

Вільготны вецер.

Лунае цюль фіранкі.

Гучыць Вівальдзі.

* * *

Знікае ў цемры

ды зноў пад лампіёнам

кажан крыляе.

* * *

Валошку згледзеў --

і рады той сустрэчы

ў чужой старонцы.

* * *

Які шкіпінар

выгнаў цябе з-пад зямлі,

крот-небарака?

* * *

Закіпае джэм…

Восы апаноўваюць

мядовы вечар.

* * *

За каласочак

схапіўся для падтрымкі

ў хвіліну расстання.

* * *

Бензінавыя

вясёлкі на асфальце --

прайшла залева.

* * *

Мятлікаў палёт

абуджае паляну

ў сонечных промнях.

* * *

Вясёлка знікла,

і падалося раптам –

сябрук пакінуў.

* * *

Перад дажджом

паспеў накрыць дрывотню

рубероідам.

* * *

Зумкае ў цемры

камарыха-крывасмок…

Якая прыкрасць!

* * *

Ступіў у