У каменным крузе [Георгій Валкавыцкі] (fb2) читать постранично

Валкавыцкі Георгій

У каменным крузе

частка І.

4 ліпеня 1943 года. Раніцай, толькі пралупіў вочы — трывожна заныла нутро. Што сталася? Ляжу ў закупоранай дамавіне. Труна з царскімі габарытамі. Вечка высока, дашчэчкі дапасаваныя, пясок не прасочыцца. Гля, нават колер пад мой густ — бэж! Усё зроблена як трэба. Акуратна, чыста, утульна.

— Жыць можна, — супакойваюся.

— У труне? — прыблудны голас.

— А куды ж мне дзецца?

— Ха-ха! — злавесны смех.

— Пэўна ўжо і закапалі! — жахнуўся я. — Жывога! Дыхаю ж...

— Ха-ха! (здзекліва). Перад кастлявай не надыхаешся.

— Вось як! Не падабаешся мне, ірад. Гэта чорт ведае што!

— Хто тут памянуў мяне? Ты? Пара, збірайся на паверку волі!

— Куды?

— У апраметную.

Патыхнула дымам, запахла паленай серай, абдало гарачым газам. Замітусіліся распараныя твары, і сярод іх асатанелая фізіяномія Сідара.

— Хачу наверх!

— Дзівачыш. Чаго там не бачыў?

— Толькі зірну на акаляючае, пад якім ляжаць буду.

— Аб чым ты?

— Дазвольце на хвілінку адлучыцца. Прашу!

— У нас усё ідзе па графіку.

— Прашу!

— Ты што, з глузду з’ехаў?

— Здаецца, я выпаў з часу. Не ведаю, як трапіў у сасновую скрыню.

— Не валяй дурня. Такі лёс пераможаных. Скарыся лёсу. Чым менш будзеш ведаць, тым спакайней ляжацьмеш.

— Ну, гэта не па мне!

Пад днішчам азваўся новы прыблуда:

— Уставай!

Хто там яшчэ? І чаго яму трэба? Уставай... Як у той песні проклятьем заклеймённой. Паспрабуй устань, падыміся... І аж скурчыўся ад здагадкі: клічуць на Страшны суд!.. Хацеў пужнуць назолу моцным слоўцам, але ў магільным гуканні апазнаў драматычны барытон. Успышка памяці высветліла з небыцця старога сябра. Расслабіўся. І ты тут? Бач, прысуседзіўся пада мною.

— Гэй там! Хто ты — Міша? Якім ветрам цябе сюды прыгнала?

Міратворчы смех. Пацяплела на сэрцы.

У Гайнаўцы разам вучыліся слесарскаму рамяству. Толькі ён ішоў курсам вышэй. Міша са Слабодкі, маленькай вёсачкі над ракою Нарвай. Жыў з іншымі вясковымі хлопцамі на кватэры. Я часта наведваў іхні гурт: вазіў перадачы Пецю Валкавыцкаму, які, у адрозненне ад нас, белавежцаў, ездзіўшых у школу поездам, аддаваў перавагу гайнаўскаму кватараванню. Цікава было заглянуць у самастойнасць старшакурснікаў.

Значыць, зноў прыбіліся. Адмотваецца шпуля застыўшай памяці. За немцаў сустрэў Мішу ў Белавежы на камісаравай паверцы. Дамовіліся трымацца разам. Беглі поплеч на голым парадзе, плячо ў плячо рухаліся па пыльнай дарозе на таварную станцыю, не разлучыў нас канвой і ў чырвоным таварняку.

На гарызонце ўспаміну міргнуў Сярожа Валкавыцкі. Перад пасадкай у вагоны падышоў да мяне, абняў і кажа:

— Запомні: не будзь першым, ні апошнім — першых і апошніх б’юць.

Павучаў бывалы салдат. Запомню. А як трапіў у труну?

— Даганяй учарашні дзень! — гукае Сярожа.

Пачало хістаць у бакі. У крацістым акенцы грудкоўскі тартак. На пагрузачнай рампе знаёмыя разявакі. Асавелымі вачыма ўтаропіліся ў наш транспарт і стаяць як слупы. Прасоўваю праз краты руку: бывайце! Ні варухнуліся.

Затым быў Бельск. Перасыльны катух у цэнтры горада, абнесены з панадворку высокім мурам. На двух’ярусных нарах шляхцюкі з пад Бранска. Сядзяць на пацярушанай саломе ў адной бялізне і кормяць блакітнай крывёю паспалітых блох. Раяць зашморгваць кальсоны. Міша і Сідар лезуць на нары. Яны ў кальсонах. А я ў трусах. Іду на двор і ўсаджваюся пад мурам. Ні то сплю, ні то драмлю. Раніцай з дрыготкага трымцення вырывае застаўлянская Стэфка. Брыкае па дварэ, бы жаробка:

— І-га-га! І-га-га!

За адну ноч чокнулася? Не, Стэфка не мімоза. Узнімае дух сярод апанураных „баўэраў”. На снеданне выдалі каўбасу. З’еўшы сваю порцыю, Стэфка і даказвае з якога фаршу прадукт.

Баўэры! У белавежскім амтскамісарыяце, кіруючыся стадным інстынктам, як і ўсе лесуны, падаліся мы ў „баўэры”: прынамсі з голаду не памрэм. А ў Бельску перадумалі:

— Мы не баўэры! — тыцкаем пад нос транспартфюрэру школьныя пасведчанні: — Мы шлёсэры! — выпраўляем „памылку” і далучаемся да спецыялістаў.

Транспарт з бельскага крэйсу ідзе на Беласток. На беластоцкім вакзале доўга стаім на запасных пуцях. З вагонаў не выпускаюць. Праз вентыляцыйныя акенцы амаль не відаць горада. Узбоч вагонаў сноўдаюцца чыгуначнікі і выпытваюць: адкуль ды куды? А мы не ведаем „куды”.

Урэшце рушылі. На поўнач. Нудны краявід: палі і саламяныя стрэхі. Людзей не відаць. Вымерлі?

За Багушамі Усходняя Прусія. Думаю ўчарашнім днём. Дык ад двух год яна значна пашырылася, глытанула Bezirk Bialystok1. Выходзіць, мы — хай і паняволі — даўно прусы.

А падбранскія шляхцюкі спяваюць Nie rzucim ziemi. Ім добра, маючы такую песню. Мы, белавежскія кметы, нават песні сваёй не маем.

За акном зваблівая карціна. Сярод буйнай зелені белыя домікі, крытыя чырвонай чарапіцай. Бы малюнак з турыстычнай рэкламы. Узіраюся ў прускую казку, а яе засланяюць выціснутыя Канапніцкай слёзы.

— Назад! Пад