Кніга вершаў, якую чытач трымае ў руках, ахоплівае падзеі чалавечага лёсу і даваенных, і пасляваенных пакаленняў беларускага насельніцтва беластоцкага краю. У ёй — водгук жыцця апошніх трох чвэрцяў ХХ стагоддзя, калі за кропку адліку ўзяць год нараджэння яе аўтара.
Што ж адбылося за гэты час на Беласточчыне? Адгрымела другая сусветная вайна, канчаткова вызначыўшы межы Польшчы і Беларусі. Ці захавала насельніцтва гэтага краю свае звычаі, абрады, мову і песні? Нешта захавала. Беларускія сяляне могуць яшчэ і паразмаўляць па-беларуску і паспяваць у застоллі свае спрадвечныя песні. А вось моладзь, іх дзеці і ўнукі, амаль не ведае ні сваёй роднай мовы, ні песень. Яна асімілявалася, і ў гэтым ёй памаглі яе бацькі, дзяды і бабулі. У беларусаў няма імунітэту ад асіміляцыі, ад разбурэння свайго нацыянальнага ўкладу жыцця і страты духоўнай спадчыннай культуры. Такімі зрабіў беларусаў на працягу некалькіх апошніх стагоддзяў іх гістарычны лёс. Беларусы ў Польшчы — нацыянальная меншасць, і асіміляцыя тут — з’ява як быццам што заканамерная. Аднак у Польшчы ёсць і беларускія падставовыя школы, гімназіі і ліцэі, а ў Варшаўскім і Беластоцкім універсітах — аддзяленні беларускай філалогіі. Але куды можа паехаць беларуская моладзь беластоцкага краю, каб паслухаць жывую беларускую мову і ўдасканаліць веды па ёй? У Рэспубліку Беларусь? У РБ — таксама асіміляцыя. У гарадах і пасёлках Беларусі беларускай мовы не пачуеш. Трэба ехаць у палескую вясковую глуш. Можа, там пашанцуе пачуць калі не беларускую, дык беларуска-украінска-рускую ці палескую мову.
Такая рэальнасць. Беларусы не хочуць быць беларусамі. Іх гістарычная місія на зямлі, лічыце, вызначана: беларусы — нацыя асімілянтаў.
У зборніку “Выбраных вершаў” Віктара Шведа шмат старонак адведзена працэсу асіміляцыі беларусаў беластоцкага краю.
Лірычны герой паэтычнага зборніка Шведа, прататыпам якога, бясспрэчна, з’яўляеца сам паэт, — беларус, надзелены інтэлектам захавальніка і апантанага абаронцы нацыі, адзін з нешматлікіх носьбітаў нацыянальнай свядомасці і духу беларускага этнасу, і яго боль і перажыванні, звязаныя з гэтым трагічным і, хутчэй за ўсё, вырашальным працэсам у гісторыі беларускага народа, не пакінуць чытача абыякавым.
Кніга “Выбраных вершаў” — паэтычны дзённік, дзённік паэта, у якім ён у форме вершаў занатоўвае ўсе свае назіранні — ад успамінаў пра казачна-шчаслівыя дні бясхмарнага дзяцінства да чалавечых перажыванняў і шкадаванняў, выкліканых непазбежным прыходам дажджлівай і невясёлай пары сталасці, скрухі і пакутлівага роздуму, няўмольнага разбурэння чалавечай асобы самім жыццём.
Кожны чалавек перш-наперш цікавы тым, што і як ён робіць, якія будуе палацы, рэальныя і паветраныя, што вынаходзіць і ўдасканальвае, пра што ў рэшце рэшт марыць і да чаго імкнецца.
А калі ён — творца і сваім талентам прыпісаны да сферы літаратуры ці мастацтва — тым больш.
Той, хто пазнаёміцца з вершамі Віктара Шведа, нават не з’яўляючыся ганаровым членам клуба апантаных прыхільнікаў класічнай ці мадэрнісцкай паэзіі, зацікавіцца і асобай самога паэта. А гэта ўжо нешта значыць.
Кніга “Выбраныя творы” складаецца з дванаццаці тэматычна знітаваных раздзелаў, аднак гэты падзел — умоўны: у кожным з іх прысутнічае асноўны лейтматыў кнігі — прызнанне паэта ў шчырай сыноўняй любові да роднай зямлі, да беднага простага люду і, вядома ж, да бацькоў і родных.
Непаўторнае хараство прыроды і любай жанчыны, радасць сустрэч і смутак расстанняў, невыказны боль па беззваротных стратах, чалавечыя крыўды і абурэнне, захапленне і расчараванне — усё, што прымушае хвалявацца і непакоіцца, любіць і ненавідзець, не абышло засяроджанай увагі і дапытлівага розуму і неспакойнай, як і сам час, душы паэта.
“Я нарадзіўся беларусам” — так называецца адзін з вершаў зборніка. Аднак Віктар Швед нарадзіўся не толькі беларусам, але і паэтам. І, нягледзячы на тое, што ён усё жыццё працаваў у сферы культуры, працаваў у розных установах і на розных пасадах, ён з поўным правам можа сказаць: “Мая прафесія — паэт”.
Але ці можна назваць пісанне вершаў — працай, тым больш сур’ёзным мужчынскім заняткам? Напэўна, не. Прынамсі, так думаюць многія, калі не ўсе, асабліва людзі штодзённай і цяжкай працы.
А між тым — гэта, хоць і зусім непрыкметная, нікому нябачная, заўсёдная і пакутная праца душы. У падтрымку гэтай рэмінісцэнцыі хачу нагадаць словы аднаго з выдатных рускіх паэтаў савецкага часу Мікалая Забалоцкага:
Последние комментарии
11 часов 11 минут назад
11 часов 11 минут назад
16 часов 30 минут назад
20 часов 12 минут назад
20 часов 33 минут назад
21 часов 27 минут назад