Табе зайздросціць сонца [Сяргей Грахоўскі] (fb2) читать постранично, страница - 2

- Табе зайздросціць сонца 268 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Сяргей Грахоўскі

[Настройки текста] [Cбросить фильтры]

кажусе, на першым начлезе,

Мне сніцца — лясун на алешыну лезе,

Трымае ў руках сукаватую палку

I з возера кліча дадому русалку.

У лёгкім тумане, пад месяцам сінім,

Яна адгукаецца крыкам гусіным,

На бераг выходзіць, расчэсвае косы,

А з ix, нібы ягады, падаюць росы.

Скаціліся росы, як дзве журавіны,

На белыя грудзі знаёмай дзяўчыны,

I голас знаёмы я чую спрасоння,

Што піць паскакалі да возера коні.

Я вочы расшлюшчыў — ля дзікай ігрушы

Бялявыя косы начлежніца сушыць.

— Каму ты у сне усміхаўся сягоння? —

Пытае яна i глядзіць з-пад далоні.

1958 г.

ПЕРШАЕ КАХАННЕ

Я першую каханую сваю

Не зваў на «ты», не цалаваў, не песціў,

Я рады быў, што побач пастаю,

I сам не свой ішоў на тое ж месца,

Дзе толькі што смяялася яна,

Дзе толькі што яе ляжалі рукі.

I першага кахання навіна

Была пачаткам радасці i мукі.

Я сніў яе, а потым, як у сне,

Убачыў: каля нашага паркана

Яна ішла, мінаючы мяне,

Не бачачы, што побач закаханы.

Яна прайшла, як сонечны прамень,

Над часам, над разлукай, над вайною.

У самы цяжкі i суровы дзень

Яна была, здавалася, са мною.

Я думаў: ёй заўжды семнаццаць год,

Яна у сне ўяўлялася такою,

Што ад вачэй любы растане лёд

I сэрца больш не будзе мець спакою.

I вось сустрэў каханую сваю:

Знаёмы твар, але патухлі вочы;

Не, гэта не яна, яе не пазнаю,

Як вершы, што пісаў мінулай ноччу.

1958 г.

* * *

Усё ў тваёй душы — i радасць, i туга,

I смех, i боль, i ласкі, i дакоры,

То іскаркі ў вачах, то мітульга

Трывожных дум або салодкай зморы.

А прыцемкам асеннім кожны раз

Ты рукі ціха мне кладзеш на плечы,

I мроіцца, што нават позні час

Не сцёр пачуццяў першае сустрэчы,

Ды толькі сэрца нельга ашукаць,

Хоць ты маўчыш, стрымаўшы хваляванне.

Хоць i пяеш, а хочаш адшукаць

Адказ на ўсе трывогі i пытанні

I расказаць аб клопатах сваіх,

Аб мітусні i дробязных турботах.

Ты хоць сягоння прамяняла б ix

На лёс дзяўчынкі у кірзовых ботах,

Каб толькі зноў спачатку ўсё пачаць,

Жыць на вадзе, на хлебе i павідле,

Каб вечары на вуліцы страчаць,

Каб золкія світанні не абрыдлі.

Калі б ты зноў спачатку ўсё прайшла,

Каго б ты выбрала, каго б ты абмінула?

Kaго б сагрэла промнямі святла,

Каму б руку ласкава працягнула?

Чаго ж маўчыш? Я ведаю, што ты

Не рада ні спакою, ні дастатку,

А каб вярнуць мінулыя гады,

Ты пачала б ізноў усё спачатку.

Ізноў прайшла б са мною след у след

I сцежкі, i шырокія дарогі,

Каб у жыцці усё было як след —

I смех, i боль, i шчасце, i трывогі.

14. V 1961 г.

Кіславодск

ЗАЙЗДРАСЦЬ

Па начах жаніхі i нявесты

То вартуюць чужыя пад'езды,

То шукаюць у скверы прытулку,

То блукаюць па цёмным завулку.

Ix не дождж i не золкія ночы

Заганяюць у цемень, а вочы,

Што глядзяць з недаверам, што судзяць,

Што каханне юначае студзяць.

Кожны вечар у мокрай алеі

Нехта шэпча, цалуецца, млее

Ад гарачай салодкае стомы.

Потым разам стаяць каля дома

I ніяк развітацца не могуць.

Вось нявеста кусае пазногаць

I на вокны глядзіць час ад часу,

Дзе калючыя цені альясу,

Дзе цяпло стометровай кватэры

I цыратай аббітыя дзверы,

Дзе фіранкі i фікусы ў пыле,

I карціны у рыначным стылі,

Дзе сталы i серванты з арэху

I не чутна ні песень, ні смеху,

Дзе «Здароўе» — адзіны часопіс,

I «шпіёнскі» зачытаны опус.

Хоць i люстры гараць i таршэры,

Кожны вечар тут змрочны i шэры.

Ды спакою начальніка траста

Не зайздросцяць жаніх i нявеста.

Ім бы той вунь маленькі пакойчык,

Што на год адчыняецца двойчы

(На Кастрычнік i Першага мая,

Калі пыл пакаёўка сцірае).

Ім бы толькі настольную лямпу

I акно без адзінае плямкі,

Чарцяжамі завалены стол,

I