Крокі па старых лесвіцах [Людміла Іванаўна Рублеўская] (fb2) читать постранично, страница - 3 | КулЛиб - Классная библиотека! Скачать книги бесплатно

БАЛАДА ПРА СВАЁ I ЧУЖОЕ

Ен біўся на чужой зямлі.

За што?

Не верыць, што дарэмна.

Радзіму у яго ўзялі,

I ён назваў Радзімай —

неба.

А суайчыннікі яго

Муры замшэлыя ўздымалі.

Зямля цішэла ад снягоў,

I прыхадні снягі тапталі. «Ратуйце!»—

крык стаяў паўсюль,

А вой,

пакрыўджаны навечна,

Мог верыць толькі слову куль,

Чужы для веры чалавечай.

Ён хмарай плыў.

I ветрам быў.

I пазабыўся,

скуль быў родам.

...I на Радзіме —

родных біў,

Пракляты богам і народам.

ПЕСНЯ ПАМІРАЮЧАГА ВОЯ

Нядоўгі бурлівы свой век

Я смерці служыў, як царыцы—

Яе пацалункам скарыцца

Павінен слабы чалавек.

Сузор'е Паўночнай Кароны

Вянчае яе галаву.

Служыў я царыцы да скону

I верыў, што годна жыву.

Я зведаў аднойчы каханне,

I двойчы мне славу раўлі,

I беглі за мной на аркане

Чужых астравоў каралі.

Мне ўсё даравала царыца,

Але—не апошні уздых,

Калі я хацеў памаліцца

За душы забітых усіх.

Няўмольнасць!

Тваім пацалункам

Мне грэбаваць зараз не след,

Бо зброю пакінулі рукі,

А зброя —

не вызваліць свет.

...Зямля прарасла цішынёю.

Слізгае па костках рала...

Я думаў:

Радзіма — за мною.

Яна ж —

пада мною была...

ЦІХАЯ ПЕСНЯ

Ціха-ціха, паступова

Адмірае наша мова.

Чахне, быццам каралеўна,

У дзявочай вежы гнеўнай.

Асядае, як курганне

Над героямі паданняў,

Высыхае, як слязіна

Засынаючай дзяўчыны.

Вінаватых жа — не знойдзеш,

Ну а знойдзеш — не спагоніш...

Ціха-ціха год ад году

Адмірае наша годнасць.

Патухае, як лампада

У куце змярцвелай хаты,

Пахінаецца распяццем

Над магілай божай маці,

Апускаецца, як глеба

Над разруйнаваным склепам.

Вінаватых жа — не знойдзеш,

Ну а знойдзеш — не спагоніш...

Ціха-ціха, скрушна-скрушна

Адміраюць нашы душы,

Шамацяць чаротам-дротам

Над асушаным балотам,

Патухаюць, як вуголлі

У кастрах начнога поля,

Лісцем курчацца з'інелым,

Болем бел-чырвона-белым...

Ціха-ціха, не зважаем,

Як мы, браткі, паміраем.

Вінаватых жа — не знойдзеш,

Ну а знойдзеш— не спагоніш.

ГРАМНІЦЫ

Адліга ўздыхае ў вільготнай цямнечы,

I звычай дзядоўскі нам час аднавіць.

Давай жа запалім грамнічныя свечкі —

I зло

разам з цемрай

ад нас

адляціць.

Малы Дамавік зашкрабецца ў куточку

I Лазнік у ваннай даесць павука,

I горад, грамнічнай пабуджлны ноччу,

Пачне ад бяссоння ратунку шукаць.

I горад не здолее нават здзівіцца,

Убачыўшы, хто не дае яму спаць —

Маланкавалосыя гэта Грамніцы

На воблаку

срэбньіх мятлушак

ляцяць!

I свет ажыве—і паганскі, і боскі,

I глеба ўздыхне мацярынскім цяплом.

I гаснуць агеньчыкі ў лужынах воску,

I трэба ўключыць у пакоі святло...

I ноч адыходзіць па вуліцах гразкіх,

Па вузкіх сцяжынах зімовых алей...

I жывіць душу таямніца і казка.

I неба — бліжэй,

а зямля — даражэй.

ДАРОГА Ў НІКУДЫ

«Я ведаю, куды вяду!» —

Крычала ўсім адна дарога.

Крычала гучна.

Хто пачуў —

Пайшоў па ёй.

Пачула ж — многа.

Гарлала рэха ў вышыні.

Главное меню

Вход в систему

Навигация

Поиск книг

Последние комментарии

Крокі па старых лесвіцах [Людміла Іванаўна Рублеўская] (fb2) читать постранично, страница - 3