У час Змяі, калі ва ўсім старанна
Вышукваецца закалоту ніць —
Маўчы!
Ты — бог, пакуль ты — не спазнаны
Свет не даруе прагі гаварыць.
У час Вароны, што падобным робіць
Да каркання і спевы, і выццё,
Маўчы!
Іначай высахнуць, бы кроплі,
Твае надзеі, а пасля — жыццё.
I ў час Сабакі, дзе слаўней — гарласты
I дзе адзін не чуе аднаго,
Маўчы!
Не ўдасца галаву пакласці,
Хіба што гаспадар штурхне нагой.
Быць па-над часам — дадзена адзінкам.
Як толькі ўчуюць між сабой звяры
Жывога чалавека — ён загіне,
Але другому крыкне: «Гавары!»
Ім, Людзям, можна гаварыць заўсёды,
А нас сціскае час у днях сваіх...
Якія з нас утворыць ён істоты,
З інтэлігентных,
грэблівых, нямых?
Цураліся бяздомнай п'янай дрэні,
Маўчалі мужна, быццам селядцы...
Час Чалавека
мы, відаць, сустрэнем
У поўсці, чорных пер'ях і лусцы.
Последние комментарии
4 часов 49 минут назад
7 часов 19 минут назад
7 часов 27 минут назад
1 день 18 часов назад
1 день 22 часов назад
2 дней 1 час назад