Абсяг [Рыгор Барадулін] (fb2) читать постранично, страница - 3

- Абсяг 255 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Рыгор Барадулін

[Настройки текста] [Cбросить фильтры]

сталі

Карой цвярдой —

Ад сырой зямлі закарэлі.

Пальцаў скручаныя карані

Намясіліся гною, гліны;

За сыноў

(Божа іх барані!)

Ногі матчыны

Мацалі міны.

Не да сноў —

Сны вяртаюць зноў

Допыты,

Катаванні,

Расстрэлы.

Паправодзіла ўсіх сыноў —

Аніводнага

Не сустрэла...

Не расце трава забыцця

Над балючым карчом —

Пад крэвам.

Захавальніца дрэва жыцця

Стала дрэвам...

* * *

Не мне чакаць лагод-выгод,

Калі пачну,

Як тыя знічкі,

Перабіраць ружанец год.

Не з мурагом падвялым брычкі,

Што не адчулі шпал пагонь,—

Мае гады —

Як электрычкі:

Скачу ў вагон,

Нібы ў агонь.

Мне не змяніць

Свой нораў,

Звычкі.

Хоць крыжам ляж на палатно,

Прамчацца свістам —

Ім лацно!—

Мае гады,

Як электрычкі...

* * *

Я ім не ўгароджваў загонаў.

Не цішыў разбег імклівы.

І зоры мелі за гонар

Дзядамі ўплесціся ў грывы.

Бакі не зазналі лейцаў,

Падкоў асцярогі — ногі.

За мной не хадзілі ўлегцы,

Цягнулі цяжар знямогі.

Я іх не кілзаў ніколі,

Сцярог ад абраз i тлуму.

Як некалі з князем —

Коней,

Са мной пахаваюць

Думы.

Адказ анкеце

Хаця і запісваць

Анкета раіць

Па выбару

Родную мову...

Хто бацька, хто маці?

Умоўнасць старая!

Нашто ЭВМ

Звычкі нейкага краю?

Ссумуе — і лічба гатова!

Нязломнай прайшла

Праз катоўні, падвалы

Канкрэтна

Умоўная мова,

Во прагу да праўды

Трымала трывала,

Сяброў шанавала,

Сябе захавала,

Каб гордае, крэўнае слова

Крылата магло —

Без нападак і звадак! —

Світаць

На штандарах чырвоных,

Каб ленінскай веры.

Наказ без аглядак

Нашчадку свайму

Перадаць мог нашчадак

На зорных братэрскіх загонах.

...Стамлёны ад спрэчак,

Ласкавых прымусаў,

Народнага досціпу хрэснік —

«Как говорят у нас, белорусов..

Твардоўскі любіў падкрэсліць.

Вёска

Не расшчодрыцца,

Не раздабухаецца —

Вёска скупая,

У ногі нікому не бухаецца,

Піцуе з відна да відна,

Вайна не вайна —

Вёска не адступае,

Адступаць няма куды.

Прымакамі

Урадлівыя дні з праснакамі,

З прысмакамі.

Спрадвеку драўляная,

Як і дрэвы, ў зямлю ўрасла.

Жыве яна

З хлебадайнага рамяства.

Не да прыхарошвання,

Не да хараства!

У вёскі такая

Сялянская ўхватка:

І пралля, і ткалля,

Ратайка й салдатка.

Град бобам,

Пот — градам.

Травеюць грады.

Пакуль з горадам

Грані сціраюцца,

Прахопліваецца ўранні —

Да цямна стараецца.

* * *

Нібы шыпячых зычных збег,

Спакойны, сыпкі

З самай раніцы

Спадаў на сцежкі

Ціхі снег,

Баяўся аб ігліцу зраніцца...

Сачу — як прашчур —

След бяды.

Зайшлося сэрца ў ціхім верадзе

Перада мной

Ідуць сляды

Сабачыя

ўперадзе...

* * *

Ці прытулку шукае душа чыя?

Чаго ўслухаецца цішыня?

Захлыніся,

Турбот гайня!

Спакоем мяне сустракае

Ушаччына.

А дзе мой прытулак?

Зязюленька шэрая

За вечным борам.

З кім журбой павячэраю?

Ці мне ў сабе,

На сабе — як смаўжу —

Насіць гэту хату

З запалымі бёрнамі,

Дарогу ў выбоінах —

На Забораўна,

І смачна прыжмураную імжу;

Спакой, што на сітцах

Прасейваюць конікі,

І кветку-слёзку на падаконніку,

І гэту трывогу, якой даражу?

Шлях Млечны — прасекай.

Аблокі — яміны.

Сляды ад вялізнага настала.

А можа, змятаюць рукі