Ва ўдовiнага вераб'я цешча памерла ад злосцi. Спачатку ён быў узрадаваўся, што не будзе каму яго поедам есцi, а потым адумаўся. Якая б нi была, а ўсё-такi цешча. I вырашыў ён цешчы багатыя памiнкi справiць. Сабралiся ў яго на акне за налiчнiкам iншыя вераб'i, елi смачных чырвоных рабакоў i розных казюль, пiлi бярозавы квас i мёд з жалудовай шкарлупы. Упiлiся моцна i пачалi бiцца i песнi спяваць.
А тут котка, лёгкая на ўспамiн, села ля налiчнiка, жоўтымi вачыма блiшчыць, не выпускае нiкога. Ды з п'яных вачэй i не пабачыў нiхто. Кажа верабей:
— Эх, i надвор'е, месяц ззяе, цёпла… Каб быў госцем — даўно б дадому пайшоў. Высунуўся адзiн легкадумны маладзенькi верабейчык — i назад, ледзь жывую душу ўратаваў.
А гаспадар куражыцца: "Ды што, ды я яе". Да таго расхрабрыўся, што выскачыў з гняздзечка куляю i паляцеў на котку навальнiцаю.
— Ах ты, даўбня, каб ты счарнела, як галавешка. Прэч!
Вераб'i ўсе адзiн на аднаго падобны…
Котка ад гэтага нацiску разгубiлася, пачала адступаць, а потым пытае:
— Ты, часам, не цешча тутэйшаму вераб'ю?
— Так, — кажа верабей, а сам ужо прахалануў i дрыжыць, як лiст.
— Ох, не зайздрошчу я яму.
Ды ад страху як скочыць у дзядоўнiк. Госцi пайшлi, а верабей замыслiўся.
— Хто зараз за мяне з маiм мяккiм характарам з суседзямi, з ворагамi, з начальствам лаяцца будзе. Няма ў мяне цешчы, няма абаронцы.
I заплакаў.
I цешча iншы раз карыснай бывае.
Последние комментарии
10 часов 57 минут назад
17 часов 19 минут назад
17 часов 27 минут назад
17 часов 55 минут назад
17 часов 59 минут назад
18 часов 11 секунд назад