ուզում էի համբուրել․․․ չլինի՞ բռնաբարել եմ․․․ չեմ հիշում ոչինչ Արամ, ընդհանրապես ոչինչ․․․
Բայց Արամը ոչինչ չէր լսում։ Հղի՜․․․
–Ո՞վ ասաց, որ հղի է։ Ի՞նքը․․․
–Ո՜չ։ Սոֆին չգիտի որ ես իմացել եմ դրա մասին։ Տեսա հիվանդանոցից դուրս գալը, գնացի, մի քանի ռուբլի ու բժիշկը ամեն ինչ պատմեց։
–Վա՜ն․․․
Արամը ոտքի ելավ։
–Ի՞նչ․․․
–Իսկ ո՞վ ասաց, որ քեզնից է։ Գու՞ցե․․․
–Ո՜չ, չհամարձակվես, նա այդպիսի աղջիկ չէ՛։
«Հղի՜ է»․ անվերջ հնչում էր Արամի ականջներում։
–Բայց դու հաստատ չգիտես։
–Արա՜մ, տեսնեիր նրա ճիչերն ու արցունքները, երբ գնացի մոտը այն օրվանից հետո․․․ անվերջ կրկնում էր, որ ես եմ մեղավոր, ոչնչացրել եմ իրեն, այլևս չունի ապագա, և շատ ուրիշ բան․․․ հիմա չգիտեմ, ինչ մտածեմ․․․ ինչու՞մ եմ մեղավոր․․․ ես այն օրը այնպես էի խմել, որ ոչինչ չեմ հիշում։
Արամը դեռ չէր կարողանում մարսել լսածը։ Ոչ նրան հետաքրքիր չէր Վահանի զառանցանքը, ու պատասխանում էր, որ ընկերոջ աչքից վրիպի իր հուզմունքը։ Սոֆին հղի է։
–Ուղղակի չեմ հասկանում, ինչու չի ասում ինձ։ Մի՞թե մտքից անցկացնում է, որ կարող եմ անտեր թողնել սեփական երեխուս։
–Սիրու՞մ ես նրան,—անկախ ինքն իրենից հարցրեց Արամը ու նայեց ուղիղ Վահանի աչքերի մեջ։
–Հիմար հարց․․․ սիրու՞մ ե՜մ, ես գժվում եմ նրա համար․․․ իմ համար անտանելի է այն փաստը, որ կարող էի այդպես վարվել նրա հետ։ Միթե այդ րոպեին, լրիվ անջատվել էի․․․
–Վահա՜ն․․․
–Ի՞նչ․․․
Արամը մի խոր հայացք գցեց ընկերոջ վրա, սակայն ոչինչ չասաց։
–Մի լռի, ասա մի բան։ Լրիվ մոլորվել եմ։ Ամաչում եմ նայել Սոֆիի աչքերի մեջ։ Մի քանի անգամ փորձեցի խոսել հետը։ Ասում է․ «Մի՛ մոտենա»։
–Ես պիտի գնամ,—հայտարարեց Արամը։
–Ու՞ր։ Քեզ սիրտս եմ բացում, իսկ դու՞։
–Մենք դեռ կխոսենք այս թեմայի շուրջ։
Երբ Սոֆին տեսավ դռան շեմին կանգնած Արամին ապշեց։
–Ինչու՞ եք եկել։
–Ե՜ք․․․ եթե կինը սպասում երեխայի մի տղամարդուց, ուրեմն պիտի նրան «դու»-ով դիմի։
Սոֆիի գույնը գնաց։ «Որտեղի՞ց գիտեք»․ գրվեց նրա ապշած դեմքին։ Արամը սպասեց, որ նա ճանապարհ տա իրեն։ Սակայն օրիորդը քարացել էր տեղում։ Արամը կողք հրեց նրան ու մտավ մեջ, փակելով իր հետևից դուռը։
–Ի՞նչ ես բերանդ ջուր առել; Խոսի՛ր։
–Հեռացե՛ք իմ տնից։
–Ինչու՞։
–Չե՛մ ուզում խոսել ձեր հետ, ո՛չ էլ տեսնել ձեզ։
–Սոֆի՜,– Արամը մոտեցավ, որ բռնի օրիորդի ուսերը։
–Մի՛ մոտեցեք ինձ։
Սոֆին պարզեց ձեռքերը, ասես սահման գծեց իրենց միջև։
–Հանգստացի՛ր ու խոսենք։
Սոֆին ետ-ետ գնաց ու դեմ առավ սեղանին։
–Ինչու՞ եք եկել։
–Ուզում եմ իմանալ, երեխան ի՞մն է։ Թե ինձանից հետո եղել և ուրիշ տղամարդիկ։
Սոֆին երկու ձեռքը ետ արեց ու բռնվեց սեղանից։ Նրա ուսերը կորացան ու գլուխը կախվեց կրծքին։
–Ի՞նչ եք խոսում։ Գնացե՛ք, խնդրում եմ գնացե՜ք։
Արամը մոտեցավ նրան։ Նորից պարզեց ձեռքը, որ բռնի նրան, սակայն նորից օրիորդը կծկվեց ու ձեռքերը բարձրացրեց, ասես հանձնվում էր։
–Ո՜չ, ո՛չ․․․ հեռու՛․․․
–Դու պիտի ասեիր, որ հղի ես․․․ պիտի գտնեիր, իմանայիր թե ո՛վ եմ ես, թե քո համար նշանակություն չունի, ումից երեխա ունենալ։
–Ձեզ ի՞նչ։ Ո՞վ եք որ հարցաքննում եք։ Իմ կյանքն է ինչ ուզեմ կանեմ,—լացակումած արտասանեց օրիորդը։
–Իհարկե․․․ գործը ձերն է,—Արամը չզգաց ինչպես անցավ «դուք»-ի։ Այդ համառը ստիպեց խաղալ իր կանոններով։—Ի՞նչ եք մտածում անել։
–Այսինքն․․․ ձեզ ի՞նչ․․․
–Եթե պահես երեխուն կկործանվես․․․
Սոֆին ուղղվեց ու քմծիծաղ արեց․
–Ես արդեն կործանվել եմ։ Բայց դա ձեր գործը չի։
–Իմն է․․․ որովհետև ես ամուսնացած եմ։
–Ամուսնացա՞ծ․․․
Արամը տեսավ ինչպես դիմացինը նյարդայնացած սեղմեց բռունցքները, կրծքին ու լարվեց, շրջվեց մեջքով ու մարմինը դողդողաց։
–Ի՜նչ թշվառն եմ ես․․․
Последние комментарии
23 минут 54 секунд назад
2 часов 54 минут назад
3 часов 2 минут назад
1 день 14 часов назад
1 день 18 часов назад
1 день 20 часов назад