Высокія дрэвы [Леапольд Стаф] (fb2) читать постранично, страница - 23

- Высокія дрэвы (пер. Алег Мінкін) (а.с. Паэзія народаў свету) (и.с. Паэзія народаў свету) 320 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Леапольд Стаф

[Настройки текста] [Cбросить фильтры]

Якой празрыстай была тут калісьці вада,

Я вырашыў ачысціць яе,

Падняў з зямлі дручок

I пачаў зграбаць зялёную тхлань,

Зганяючы яе ў сцёк.

За гэтым заняткам

Мяне заспеў мудрэц

З чалом, захмураным думкаю,

I сказаў з лагоднай усмешкай:

«I не шкада табе часу;

Кожная хвіля — кропля вечнасці.

На свеце ёсць мноства болып важных справаў».

I я адышоў, прысаромлены,

I цэлы дзень думаў

Пра жыццё й смерць,

Пра Сакрата

I неўміручасць душы,

Пра піраміду й егіпецкую пшаніцу,

Пра рымскі форум і месяц,

Пра мамантаў і Эйфелеву вежу...

Ды так ні да чога й не дадумаўся.

Калі назаўтра

Я вярнуўся на тое самае месца,

Дык убачыў над стаўком,

Пакрытым таўсматым, зялёным кажухом,

Мудраца з праясненым чалом,

Які спакойна,

Кінутым мною дручком,

Зграбаў з паверхні вады раску

I зганяў яе да сцеку.

Наўкол ціха шамрэлі дрэвы,

У галлі спявалі птушкі.

1954

ДЫМЫ

Юльяну Тувіму

Над тлумам горада ў сутонні

Дымы ўзнімаюцца заслонай,

Ў крывавай пене сонца тоне,

Злое, бы сэрца фараона.

Зрабіўшы піраміды працы,

Смыляць далоні ад спачыну,

I без патрэбы угінацца

Выпроствае гарбаты спіну.

З календара лісток стамлёны

Зляцеў. Спакоем хата цешыць.

Насустрач з весніцаў зялёных

У радасці сабака брэша.

1954

НАЗАЎТРА

Ад’ехаў прэч картэж юнацтва

З вясновым тлумам і суцехай.

Забраў з сабою смех і песні,

А мне пакінуў толькі рэха.

Настала ўласна тая хвіля,

Калі світанак, чысты, боскі,

Над мітуснёю распускае

З бутона цемрадзі пялёсткі.

I поўніць радасцю, хоць знаю,

Што знікне цераз міг без знаку,

I так спакойна мне, нібыта

Я гладжу галаву сабаку.

1954

КРЫЎДА

Мой мудры сабака

Пражыў сваё кароткае жыццё,

Не ведаючы нават,

Што свет — загадка.

1958

ЗДАРЭННЕ

Я раззлаваўся не на жарты,

Парваў лісток і ў печку кінуў,

Бо не даваўся верш упарты —

I ў чорным дыме ён загінуў.

Калі ж мяне скавала проза,

З чарніліцы, бы з чорнай вазы,

Паўстала раптам тубероза.

Так і ў жыцці бывае часам.

1958

***

Правёўшы ўсіх сяброў, застаўся

Адзін з майго я пакалення,

Я бачыў, і як свет змяняўся,

I сам, як свет, спазнаў змяненне.

Любіў людзей, любіў прыроду,

Глядзеў у прышласць ясным вокам,

Як святасць, шанаваў свабоду,

Спакрэвіч ветру і аблокаў.

Мяне не вабіў помнік слынны,

Грай зычных труб і гучных «брава».

Пусты пакой я вам пакіну

I ціхую скупую славу.

1958

Зноскі

1

Датаванне вершаў у кнізе адпавядае часу іх надрукавання ў пажыццёвых зборніках вершаў паэта. (Заўв. пер.)

(обратно)