фронт, некуды пад Баранавічы. З таго дня нічога не чуваць было ні пра Кузьму, ні пра Сіўца, беленькага зграбненькага канька, якога рэквізавалі ў Радзімовічаў і на якім паехаў Кузьма.
— Не прыехаў Кузьма, — сказаў Антон. — Начальства, відаць, не пускае.
— І не прыедзе, — раптам ціха выдыхнуў стары, быццам зрабіўся прарокам і ўбачыў тое, што ў цемрадзі дзён яшчэ не відно звычайным людзям. — Х я памру без яго...
Ён хліпнуў носам, як дзіця, нібы хацеў заплакаць.
— Супакойцеся, дзед, — папрасіў Антон, — дацярпіце толькі да лета, а я там вас чарніцамі, грыбамі і арэхамі адкармлю.
— Эх ты, Антоне, — дакрануўся да яго локця Ігнат сваёй лёгкаю рукою, — малады ты яшчэ. Такім, як ты, толькі і жыць. А я хіба жыў? Хіба быў сабе хадзяінам? Камароў на балоце пасвіў. Звіваўся на сваёй палосцы, як той чарвяк. Як чарвяк, і паміраю. І нават дошак на труну няма...
Ён не даў Антону ні слоўца ўставіць, перадыхнуўшы, зноў загаварыў:
— А жыццё будзе добрае... Птушкі зялезныя ў небе будуць лётаць... Ягады розныя зімою будуць спець. Хочаш сунічку — бяры з-пад снегу, еш, чалавеча. Хочаш брусніцу — і яе рві...
Антон слухаў яго, маўчаў і думаў сам сабе:
«Ёсць ужо такія птушкі. У германцаў. Ераплан называецца. Казалі, пазаўчора ляцеў адзін над Запольцамі. Дык вывалілася з яго нейкая круглая чорная штука. Як ірванула! На лузе карову забіла...»
А ўголас сказаў дзеду:
— Настаўнік прыязджаў учора з Бабруйска. Гаварыў, што скора вайне канец. Бальшавікі зямлю сялянам дадуць.
— Не вер нікому, Антонка. — Стары крутнуўся, і ложак пад ім зарыпеў. — Ён хоць і вучоны, настаўнік той, а ў нашай жызні нічога не петрыць... Хто калі мужыку што даваў? Толькі кухталёў мужыку давалі ды лазы па казённым месцы... — Стары закашляўся: — Усё гэты Мікалай вінаваты. Узяў сабе бабу германку і генералаў германцаў, і загубілі яны Расею. І Мікалая самога спіхнулі... Трэба было яму за мужыка стаяць, клапаціцца... Мужык ніколі не падвядзе...
Ён зноў закашляўся і змоўк. Відаць, сам не вельмі зерыў сваім словам. У хаце ўсталявалася цішыня. Вечаровы змрок ліўся ў маленькія падслепаватыя вокны.
Увайшоў Прахор з пукам хваёвай лучыны ў руцэ. Насцярожана глянуў на жонку, што завіхалася ля печы. Аўдоля быццам і не заўважала яго. Тады ён запаліў свяцец. Гэта была звычайная палка з расшчэпленым канцом, устаўленая ў калоду. З лучыны, што гарэла сіняватым полымем, зрываліся буйныя іскры і падалі ў гліняны гаршчок з вадою. Газы не было, і Радзімовічы, як і ўсе ў Чмялях, доўгімі асеннімі вечарамі палілі лучыну.
Прахор патупаў па хаце, спытаўся ў Антонам
— Ты каня спутаў?
Спытаўся дзеля прыліку, бо ведаў — сыну не трэба напамінаць пра гэта. З самых ранніх гадоў хлопец у рабоце: арэ і сее, малоціць, барануе, косіць, топча стагі, сячэ дровы... Ды хіба злічыш усе цяжкія абавязкі, якія з самага нараджэння ўзвальвае жыццё на плечы тых, каго бог пусціў у свет з-пад саламянай страхі? І нікога не папросіш памагчы ці паспачуваць. Сыты галоднаму не таварыш — кажуць у чорных хатах.
І яшчэ кажуць: не прасі ў багатых. Іх вушы завешаны золатам — і яны не пачуюць цябе.
Прахор, не дачакаўшыся адказу, трохі пасноўдаўся па хаце і зноў вышмыгнуў на двор. Да бацькі ж так і не падышоў.
Антон сядзеў на краі ложка, прыслухоўваўся да сіплага дзедавага дыхання. Балелі рукі і спіна. Учора цэлы дзень капаў яму на пограб, а зямля ўжо халодная, цвёрдая. Ён не баяўся працы. У ягоных Чмялях усе працавалі на зямлі. Хіба толькі што калекі не працавалі: Сямён, аднаногі і аднарукі артылерыст, знявечаны пад Порт-Артурам, сляпы Васіль, якому выпаліла вочы, калі гарэла манаполька. Але гэта божыя людзі, як кажа бацюшка Буракоўскі. Бог ахоўвае іх сваімі клопатамі, дае хлеб надзённы.
— Чаго ты сядзіш, Антон? — сказала Аўдоля. — Хіба няма работы? Нанасі каровам вады ў цэбар.
Ён выйшаў на двор. Ужо зусім змерклася. Дзьмуў моцны вецер. З чорнага неба косымі струменямі ляцеў снег. Быццам нехта даіў вялізную карову, цыркаў малако ў даёнку.
Падышоў бацька. Твар мокры, заклапочаны. Спытаўся, чамусьці азіраючыся па баках:
— Табе дзед нічога не казаў?
— Не. А што? — Антон выцягваў з калодзежа драўлянае вядро з вадою. Вада боўталася ў вядры і аблівала яму калені.
— Нічога. Памрэ наш дзед скора. — Бацька, уцягнуўшы галаву ў плечы, пайшоў пад паветку, загрукаў там сякерай. Сказаў жа ён гэтыя словы роўным будзённым голасам, быццам паведаміў, што хутка павінна ацяліцца карова.
Антон напаіў карову і цялушку, трохі пастаяў на двары, прыслухоўваючыся. Пачалі мерзнуць мокрыя калені. Тады ён пайшоў на луг, каб прывесці каня. Шчыльная цемра абступіла яго з усіх бакоў. Наўкол не было ні агеньчыка; на небе — ні зорачкі. Халодны вецер гуў над восеньскай зямлёй, навяваў у душу трывогу.
Нешта незразумелае тварылася на свеце. Гінулі на фронце людзі. Зімою ў Петраградзе скінулі цара. А ён жа для ўсіх чмялёўцаў, у тым ліку і для Антона, быў як бог — сядзеў сабе ў залатых палацах, піў і еў на золаце, грозныя генералы служылі яму. І вось — на табе! Далі
Последние комментарии
19 часов 6 минут назад
1 день 5 часов назад
1 день 17 часов назад
2 дней 1 час назад
2 дней 2 часов назад
2 дней 3 часов назад