Рома едзе. Кніга 2 [Раман Свечнікаў] (fb2) читать постранично, страница - 23

паходнага жыцця мы наглыталіся ўжо па горла.

Словам, гонім на Буэнас-Айрэс, і першы вялікі горад на нашым шляху – Тукуман, дзе мы завісаем на ноч. З падслуханай у хостэле размовы даведваемся, што білет на цягнік з Тукумана да Буэнас-Айрэса каштуе пяцьдзясят песа. Інакш кажучы, паўтары тысячы кіламетраў мы можам праехаць за тры даляры. Не доўга думаючы, бяжым у касы і бяром квіткі на бліжэйшы рэйс.

Пакуль мы дабіраемся да чыгункі, на зямлю абвальваецца жудасны град. Я ўпершыню ў жыцці бачу, як з неба падаюць ледзяныя перапёлчыны яйкі. У адну секунду цёплы ціхі вячэрні горад напаўняецца крыкамі, гукамі бітага шкла і ровам аўтамабільных сігналізацый. Шырачэзная ледзяная рака запаўняе вуліцы. Неверагодная колькасць апельсінаў, якімі засаджаны ўвесь цэнтр горада, падае ў ваду – і гэта самы фантастычны фрэш з тых, што выпадалі на маю долю!

Карцінка робіцца абсалютна псіхадэлічнай. Мы скідваем чаравікі і хутка прабіраемся праз затопленыя вадой ды аўтамабілямі скрыжаванні. Я падбіраю тры апельсіны і пачынаю жангляваць імі на хаду. На секунду ўсё стае на свае месцы. Мой мокры сабака смяецца на бягу.

Час вяртацца

Правёўшы дзень і ноч у сядзячым вагоне, прыбываем у сталіцу Аргентыны. Знаёмы нашых знаёмых абяцае прытуліць нас у сябе на падлозе, так што мы адразу накіроўваемся ў мясцовы McDonald's, каб наладзіць з ім сувязь па дармавым інтэрнэце.

Нашага новага сябра завуць Сашам, некалькі гадоў таму ён пераехаў сюды з Санкт-Пецярбурга. У Піцеры хлопец атрымаў гістарычную адукацыю, а цяпер працягвае вучобу ў Аргентыне.

Пра тое, што Саша ў дасканаласці валодае іспанскай, мы даведваемся, калі разам з ім уваходзім у пад’езд нашага новага дома – хвілін пятнаццаць сыходзяць на вітанне з усімі суседзямі, што выйшлі ранкам прапусціць кубачак кавы на тэрасе.

Саша жыве на дзявятым паверсе ў неверагодна малой кватэрцы з выглядам на гарадскую плошчу. На пятнаццаці квадратных метрах размяшчаюцца ложак, шафа, гітара і ўкраінская бандура. Малюсенькая кухня хаваецца за дзвярыма-гармонікам. Ванны пакой – памерам з прыбіральню ў цягніку. Словам, ідэальная будка для халасцяка.

Увесь наступны тыдзень мы рассякаем па горадзе. Буэнас-Айрэс, напэўна, шмат у каго выклікае дэжавю – ён адначасова нагадвае Парыж, Мадрыд, Барселону і Нью-Ёрк. Горад жыве ўначы – тут лічыцца нармальным адправіцца ў кнігарню апоўначы. Тусоўкі ў клубах пачынаюцца з чацвярга, бо чацвер стаіць перад пятніцай, а пятніца не такі ўжо і працоўны дзень.

Дзякуючы моцнаму прафсаюзу аўтобусных кампаній у горадзе вельмі слаба развітае метро, затое наземным транспартам у любы час дня можна дабрацца куды захочаш. Буэнас-Айрэс складана назваць небяспечным мегаполісам, нягледзячы на тое, што ўсе даведнікі кажуць пра адваротнае. Я нават назваў бы яго адным з самых спакойных гарадоў Паўднёвай Амерыкі.

Штовечар мы раскатваем парачку бутэлек мясцовага вінішча і заядаем яго цвёрдым сырам. Высвятляецца, што Саша – надзвычайны апавядальнік: за пару тыдняў ён моцна мяняе наша ўяўленне пра сусветную гісторыю. Да таго ж ён ліха падпявае гітары, так што начамі мы гарланім з балкона песні пра камандантэ Чэ Гевару. Мы вельмі моцна прывязваемся да Сашы, і, седзячы на падлозе ў ягонай маленечкай кватэрцы, я ўжо дакладна ведаю, што хутка буду па ім сумаваць.

Таксама я добра разумею, што Буэнас-Айрэс – апошні незнаёмы горад на маім шляху. Кругасветка падыходзіць да канца. Ехаць далей асабліва няма куды. Пасля двух з паловаю гадоў блукання я ўжо проста не пацягну выжыванне на бровах у Афрыцы, а візу ў Еўропу хутчэй за ўсё не дадуць. Надышоў хвалюючы момант, калі мне пара задумацца пра вяртанне ў родны край.

Я бяру Санеў касцюм, Воля апранае сваю адзіную сукенку, і мы адпраўляемся ў тур па еўрапейскіх амбасадах у надзеі атрымаць шэнген. Шчыра кажучы, нам вядома, што тут зрабіць яго практычна немагчыма – згодна з законамі Еўразвяза, мы маем права падаваць на візу толькі ў краіне нашага жыхарства. Цэлы дзень мы душымся ў прыёмных усіх магчымых еўрапейскіх амбасадаў, але цуд так і не адбываецца. Пабітыя і прамоклыя пад раптоўным дажджом, мы вяртаемся дадому.

Беляшы

Каб зарабіць на квіткі, мы вырашаем яшчэ раз запусціць свае паштоўкі ў інтэрнэт. Я заказваю ў мясцовай друкарні пяцьсот картак са сваёй фатаграфіяй ля чароўнага аўтобуса і раблю пост у сацсетках:

«Сябры! З дрыготкай у руках і частым пульсам у сэрцы я мушу прызнаць – прыйшоў час вяртацца дадому. Здаецца, гэтым разам гэта сапраўды не сон. Ззаду два з паловай гады шляху, больш за 100 000 кіламетраў, 30 краін, 13 пар абутку і 7 жыццяў. Наперадзе, ужо зусім хутка, – самалёт дадому.

На квіткі мне трэба сабраць непамерна шмат – 2500$. За любую суму грошай, якую вы можаце мне перавесці, я адпраўлю вам паштоўку са сваёй фатаграфіяй ля “чароўнага аўтобуса” на Алясцы. Іх мне толькі што даставілі з друкарні».

Некалькі наступных дзён мы добранька заліваемся чырвоным. Я не магу думаць ні пра што, акрамя немінучасці вяртання.