На высокім алтары [Ніл Гілевіч] (fb2) читать постранично, страница - 2

- На высокім алтары 160 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Ніл Гілевіч

[Настройки текста] [Cбросить фильтры]

ноччу бяссоннай

Я прахаджу давідна.

Не, не адзін... Ну, канешна,

З ёю там буду я, з ёй —

З песняй маёю бязгрэшнай,

З марай юнацкай маёй!

Хай мы паслухаем разам

Даляў начных галасы,

Хай там, як россып алмазаў,

Бліскаюць кроплі расы;

Хай нам ля вербаў паніклых

Ноч прасцірадла прадзе,

Хай да святое крынічкі

Нас светлячок завядзе.

Хай прычашчэннем да тайны

Стане нам глытка вады,

Каб пацалунак расстайны

Быў, як агонь малады!..

1991

Толькі тая адна

Дробны дожджычак-дожджык,

Вераснёвы, начны,

Насылае і доўжыць

Супакойныя сны.

Ад змяркання шапоча

Па маім будане.

Мабыць, шэптамі хоча

Супакоіць мяне.

Знаю, дожджычак дробны,

Ціхай ласкай тзкой

Многім вернеш ты добры

I настрой і спакой.

А мяне супакоіць

Толькі тая адна,

Што душу маю колісь

Азарыла да дна.

Толькі тая, што потым,

Прашаптаўшы «люблю»,

У адвечных турботах

Мне адкрыла зямлю.

Толькі тая, што ўрэшце,

Расквітнеўшы, як квет,

У шчаслівай усмешцы

Мне адкрыла сусвет.

1992

I наш малебен

Не знаю, што са мной такое:

У нейкім дзіўным неспакоі

Гляджу на голле яблынь, вішань

I так нясцерпна, аж трымчу,

Убачыць цвет на іх хачу,

Каб тут жа, зараз, буйна-пышпа

Укрыўся квеценню мой сад,

Хоць разумею, бачу сам:

Яшчэ пупышкі ледзьве-ледзь

Крануліся насустрач лету,

I што не мог ён заквітнець

Так хутка, раптам, што для цвету

Патрэбна сонца, дождж патрэбен,

І божы гром, і... наш малебен.

1992

Месячнай ноччу

Ну, вядома ж, я не мог праспаць

Гэту поўню над прасторам сонным,

Што даспелай збажыной прапах,

Гэты цвыркуновы найгрыш сольны,

Гэты першы ветрык, што гуляць

Выбег з логу, чуючы дасвецце...

I вачэй тваіх чароўны бляск,

I твой голас, найпяшчотны ў свеце...

1992

* * *

Як чужыя, рассталіся ўранку:

Без пагляду, без поціску рук.

На бязлюдным пероне паўстанку

Замірае ў грудзях перастук.

Пачувапне такое, нібыта

Горка-прыкрае сталася штось.

На завоях капрызнага быту

У калёсах надтрэснула вось.

Мы — чужыя? Пачуй-падзівіся!

I — заўсёды? Ці — толькі цяпер?

Разбуры свой сусвет — і згадзіся.

Перакрэслі жыццё — і павер.

Ну, нічога, нічога, нічога...

Там, дзе вечная ноч апаўе,

Нашы душы асвецяцца ў Бога

I сустрэнуцца зноў, як свае.

1992

Нонсенс

Што не захочаш ты, каб да цябе

Мая душа ляцела з падарожжа,—

Я не паверу.

Быць таго не можа!

I што сярод натоўпу не мяне

Шукацьмеш ты гарачымі вачыма,—

Я не паверу.

Гэта — немагчыма!

I што адмовішся ад усяго,

Чым мы шчаслівіліся з божай ласкі,—

Я не паверу.

Гэта — д'ябла казкі!

Што свет дзівосны, створаны для нас,

Для нас жа стане пеклам невыносным,—

Я не паверу.

Гэта — поўны нонсенс!

1992

* * *

Мілая! Што ты ў мяне адабрала!

Ці разумееш ты гэта сама?

Штосьці такое, што сэнсу не стала.

Што ні задумаю — сэнсу няма!

Мілая, мілая! Гэта — бязбожна.

Тое, чаго мне цяпер не стае,

Траціць ні ў якім выпадку няможна:

Шчасця у вочы глядзець у твае.

1992

* * *

...І я не чуў, як плача сэрца

Тваё... Цяпер кажу: ну, што ж —

Карай! Карай!.. Хоць, можа, усё ж

I не прапашчы я зняверца.