Рэшта [Уладзімір Папковіч] (fb2) читать постранично, страница - 8

- Рэшта 80 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Уладзімір Папковіч

[Настройки текста] [Cбросить фильтры]

* * *

– На тым і стаю! – упарціўся муж.

– Паглядзі, куды ўлез... – кпіла жонка.

* * *

У цесным трамваі

жанчына пайшла на мяне грудзьмі.

Ніякай эротыкі.

* * *

Прафесар студэнту

пасля вельмі сціслага адказу:

«Мала, мала, мала...»

Студэнт: «Іваноў даў яшчэ менш.»

* * *

Была прыгажуня нялёгкіх паводзін,

Таму з ёй ужыцца не мог аніводзін.

* * *

Схаваўся за суседаву шырокую спіну.

Ударылі ззаду.

* * *

Ад думак замарыўся, лёг у ложак,

Ды колкай прасціна была, як вожык.

* * *

Схапіліся ў бойцы вар‘ят і псіх.

«Давай, давай!» – падзуджавалі іх,

пакуль адзін нарэшце не заціх.

* * *

Нядбайла на хвалу начальніка купіўся,

наліў яму віна, сам, як свіння, напіўся.

* * *

«Без мяне народ няпоўны»...

Народ маўчыць, бо ёсць Галоўны.

* * *

Дзіка б’юць пад дыхаўку, а ён не здаецца.

«Вы не замарыліся?» – з’едліва смяецца.

* * *

Хочацца глыбока задумацца.Толькі, пра што, не ведаю.

* * *

Дурань ёсць дурань.

Трымайся спакойна.

Не пераробіш яго пад сябе.

Войнаў не трэба.

Паводзься прыстойна.

Сорам

Быць з дурнем у барацьбе.

Нарэшце

Пад старасць болей цягне да прыроды,

да траваў, дрэваў,

нівы і раллі.

Разгадваю затоеныя коды,

як дасягнуць мне

існасці зямлі.

Ці не зачаста мы грашылі словам,

не ўкладваючы ў слова

пачуцця?

Хваліліся нябачаным «уловам»,

урваўшы кус тлусцейшы

у жыцця.

Здавалася: ажыццявяцца мары,

і мы адмолім

цяжкія грахі.

Гляджу на неба...

Праплываюць хмары.

І сонейка між іх.

У сэрцы боль

глухі.

* * *

Ну вось

і ўсё.

На гэтым

развітаюся.

Што на душы ў вас,

не пытаюся...