Крылы ператворацца ў карэньні [Алесь Аркуш] (fb2) читать постранично, страница - 2

стужкі спаміж яблык,

да калядак — доўгі час.

Там, дзе хвоя нас чакае, —

хвоя месяцу ня дружка,

квадры-ліхтара мігценьне,

там бурштыну дрогкі знак.

Мейсца вызначана лёсам,

на якім вяртаньні стрэча?

Лекаваць жывіцай — быццам,

толькі гэтак лекаваць.

Прамінулі гурбаў скокі —

прасьпяваныя калядкі,

стужкі — напамін пра сьвята,

квадру нашага быцьця.

Мейсца хвоі — падарунак:

не дыван з пажоўклай хвоі,

не жывая прахалода —

мружыць вочы: сонца — цень.

Нагадаюць успаміны —

сьцежка на пукаты ўзгорак,

дакрануцца да люстэрка,

паміж сонцаў: яблык — твой.

* * *

Горад Мрою нішчуць коні,

грываў сьціжма, як настольнік.

Вартаўнік чытае кнігу –

у палоне ён, за шклом.

Пад капытамі – вяргіні –

пёркамі пялёсткі кружаць.

Тры люстэркі пасярэдзіне,

як пункціры аўтабана.

Коні памятаюць: досыць,

горад – гвалт нечалавечы.

Шлях на волю – аксыёма –

праз яго, праз мураванкі:

коні – ценькія шляхі.

Пад падковамі цыдулка

да цябе, мая Касандра,

пра фатальныя прыгоды

восем словаў – мой паверх.

Замаруджаныя здымкі:

боль зьнікае, гвалт і роспач.

На рагу рэгуліроўшчык,

да Рамзэса ён падобны.

* * *

Мары, як хмары, -

якое начыньне,

чым пачастуюць,

наробак які?

Гукі сітары

між зыркіх удараў

рэха памножыць

на шэпт асакі.

Чары, як кара , -

за гонар і веру:

гонар – як пыха,

а вера – басяк.

Млявасьць татараў,

што гоняць атару:

іклы ашчэрыш –

і справа – кізяк.

Спроба Ікара,

як покаты шара,

шлях які хочаш,

а ўрэшце – адзін.

Лебедзяў села на возеры пара,

воўк па мянушцы

“халат санітара”

іх заўважаць не хацеў –

каранцін.

КАЛЯДЫ

Уладзімеру Арлову

Для калядак пазычу труса,

Роля зайца яму ў нашай казцы.

Будзе сьледам кульгаці ліса

У сяброўскай падманлівай масцы.

Наш маршрут праз сумёты й лес,

Дзе даўно не кугае зязюля,

Дзе пануе сучасны прагрэс

І блукае шалёная куля.

Мужыкі там гуляюць у віст,

А жанчыны — у хованкі зь лёсам.

Нашы песьні, як ветрыка сьвіст,

Толькі чуюцца ў комінах вёсак.

Ды на ганку хаціны старой

Мы дзяўчынку-паненку сустрэнем:

Будзем песьні сьпяваць для адной.

Заяц-трус адпачне на каленях.

АБРАЗ

Абраз трымаецца нібыта на цьвіку,

Які забіты ў шэры воблак.

Абраз нібы блізьня маладзіку —

Высока зіхаціць таемны воблік.

Ад позірку суровага зь нябёс

Жуда, як дзіда, працінае здайцаў,

І ўжо ня вабіць іх заганны лёс —

Па-змоўніцку ня слухаюцца пальцы.

І не схаваць вачэй — як бы хацеў,

і вытрымаць той позірк немагчыма, —

На кожнага, хто кат і ліхацей,

Праменіць боль ён зыркімі вачыма.

* * *

Мой голас дакранецца да крыжоў.

Адчуе прахалоду ценяў.

Спужае велічных смаўжоў, -

Яны па сховах распаўзуцца з

годнасьцю аленяў.

Тут ціха, тут ня трэба слоў.

І голас мой скандэнсаванай кропляй

Пакоціцца на дзедаў часаслоў, -

На ім і сёньня воск сьвяты растоплены.

РЫБАК

Шпурляў Ён блешню за аблокі

Наўмысна, — ды яму не шанцавала:

Вярталася зіхоткая прынада

Нішчымнаю. Але рыбак не наракаў

На нешчасьлівы лёс і не казаў,

Што зноў надвор’е не спрыяе:

Маўляў, бясконца дзьме вятрыска,