Вершы [Аляксандар Пушкін] (fb2) читать постранично, страница - 4

- Вершы (пер. Уладзімір Міхайлавіч Шахавец, ...) 33 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Аляксандар Пушкін

[Настройки текста] [Cбросить фильтры]

Размытая дажджамі, тры сасны

Стаяць - адна з іх воддаль, дзве другія

Ствалы ўздымаюць побач - тут, калі паўз іх

Я праязджаў пры месячным святле,

Знаёмым шумам шорах іх вяршынь

Мяне вітаў самотна. Той дарогай

Цяпер паехаў я, і прад сабою

Убачыў іх зноў. Яны ўсё тыя ж,

І той жа іх, знаёмы вуху, шорах -

Ды каля іх карэнняў застарэлых

(Дзе некалі было ўсё пуста, гола)

Гай малады цяпер ужо разросся,

Зялёная сям'я; і туляцца кусты

Ў іх засені, як дзеці. А удалі

Стаіць адзін пануры іх таварыш,

Як халасцяк стары, а навакол

Ўсё пуста па-ранейшаму.

Дзень добры, племя

Маладое, незнаёмае! не я

Убачу твой магутны позні ўзрост,

Калі перарасцеш маіх знаёмых

І іх старую галаву заслоніш

Ад воч вандроўніка. Але хай мой унук

Пачуе шум ваш прывітальны тут, калі,

Вяртаючыся ад сяброў з бяседы,

Прыемных і вясёлых поўны дум,

Ён пройдзе міма вас у змроку ночы

І ўспомніць пра мяне.

1835

Пераклад: Максім Танк

«Я помнік збудаваў сабе нерукатворны...»

Exegi monumentum.

Я помнік збудаваў сабе нерукатворны,

Не зарасце людская да яго трапа,

Вышэй чалом сваім ён ўзняўся непакорным

Александрыйскага слупа.

Не, я ўвесь не памру - у ліры застанецца,

Прах перажыўшы мой, душы пявучы дар -

І слаўны буду я, пакуль на цэлым свеце

Жыць будзе хоць адзін пясняр.

Вядомы буду я на ўсёй Русі вялікай,

І імя маё кожны назаве язык,

І горды ўнук славян, і фін, і сёння дзікі

Тунгуз, і стэпаў друг калмык.

За гэта доўга буду любы я народу,

Што лірай лепшыя надзеі абуджаў,

Што ў мой суровы век праславіў я свабоду

І міласць да няшчасных зваў.

Загаду божаму, о муза, будзь слухмянай,

Не бойся крыўды, лаўраў не жадай,

Не пераймайся славай і хлуснёй паганай

І ў спрэчцы дурня не чапай.

1836

Пераклад: Максім Танк

«Я помню дзіўнае імгненне...»

Я помню дзіўнае імгненне:

Перада мной паўстала ты,

Як пралятаючае сненне,

Як геній чыстай пекнаты.

Праз боль і смутак невымоўны

За безразважнай мітуснёй

Мне чуўся голас твой чароўны

І мілы воблік сніўся твой.

Гады міналі. Шквал бунтоўны

Развеяў мар даўнейшых рой,

Забыў я голас твой чароўны,

Забыў я твар нябесны твой.

Ў глушы, у змроку зневальнення

Самотна дні мае плылі

Без захаплення, без натхнення

Без слёз, жыцця і без любві.

Душа зазнала абуджэнне:

І вось ізноў паўстала ты,

Як пралятаючае сненне,

Як геній чыстай пекнаты.

І сэрца ў радасным імкненні,

І для яго ўваскрэслі зноў

І захапленне, і натхненне,

Жыццё, і слёзы, і любоў.

1825

Пераклад: Максім Лужанін