Дома [Міхась Стральцоў] (fb2) читать постранично, страница - 2

хапала. Але чаго — Сцяпан не ведаў.

Прыходзіла лета, канчаліся экзамены, і неяк здаралася так, што Сцяпан заставаўся ў Альхоўцы і суцяшаў сябе, што нічога лепшага яму не трэба. Часам ён успамінаў горад, інстытут, сяброў. Былыя аднакурснікі даўно ўжо мелі свае сем’і, а ён пасля інстытута нават не закахаўся. У такія мінуты на душы было горка.

I вось цяпер далёка Альхоўка, ён — дома.

Гармонік ужо сціх, і ў цішыні Сцяпан добра чуў, як у кустах за пуняй конь скубе траву і як пад яго нагамі хлюпае мокрая зямля. Ён павярнуўся на другі бок і, заплюшчыўшы вочы, стараўся ўявіць сабе што-небудзь белае, мяккае, як вучыла ў дзяцінстве маці, калі ён доўга не мог заснуць. Але сон не даваўся.

Так ён ляжаў доўга, пакуль на двары не пачуліся крокі. Сцяпан насцярожыўся: хто ж гэта?

— Пастой яшчэ крыху, Ніна! — гаварыў нехта. Голас быў незнаёмы, хлапечы. Сцяпан прыўзняўся і стаў слухаць.

— Не крычы, брат пачуць можа…

Гэта гаварыла яна, сястра,— Сцяпан адразу пазнаў яе голас.

Нехта паспешліва зашаптаў, і нічога нельга было разабраць.

— Мне пара ісці,— сказала Ніна.

Потым быў зноў шэпт, і потым зноў выразна голас сястры:

— А хто Васілю сказаў, што мы з табой учора гулялі на шляху?

— Я не гаварыў, ён сам, мусіць, здагадаўся.

Запанавала маўчанне.

— Ты мне нават хусцінку даць не хочаш,— пачуў Сцяпан праз хвіліну пакрыўджаны, невясёлы голас.

— Не хачу, не хачу… А калі хто ўбачыць…

— Не ўбачыць, я панашу крыху і аддам.

«А, відаць, добры хлапчук,— падумаў Сцяпан.— Нябось, каб цяпер убачыў, дык і не пазнаў бы чый… А Ніна! Вось табе і дзевяцікласніца!»

I ён зноў стаў слухаць. Ніна гаварыла:

— Ды перастань ты пра хусцінку. Вышыю — тады і дам… Пусці руку… Мне ісці трэба…

Яны яшчэ пра нешта шапталіся, а потым Сцяпан чуў, як сястра ўзбегла на ганак і адчыніла дзверы ў сенцы.

«Вось табе і дзевяцікласніца! — зноў у думках сказаў сабе ён і са здзіўленнем адчуў, што яму стала чамусьці радасна і прыемна.— Дзіўна! Пры чым тут я? Ля ганка я не стаяў, у каханні нікому не прызнаваўся…»

Але дзесьці на дне душы жыла ўпэўненасць, што ён ашуквае сябе. Перад вачамі паўстала Каця: ён думаў, што тады, у школе, Каці было столькі ж гадоў, як цяпер сястры. А хіба гэта было даўно? «Дурны ты корч,— сказаў ён сабе,— нічога яшчэ не страчана, усё ў цябе наперадзе. А ты разводзіш розныя міноры». Ён увесь напружыўся, нейкі цёплы клубочак падкаціўся да сэрца, мякка крануў яго. Маркотнасці больш не было.

На седале залопаў крыллямі певень і голасна кукарэкнуў. Яму адгукнуліся з нейчага двара, і хутка бадзёры петушыны спеў пракаціўся па вёсцы.

Спаць не хацелася.

1956