Антон АЛЕШКА
У ДАЗОРЫ
Каля каравульнага памяшкання цвіў кветнік. Густа пахла піво- нямі. На слупах веранды віўся хмель, навісаючы над уваходам. Побач на нізенькім століку перамешваў костачкі даміно Міхась і ківаў байцам, якія стаялі побач.
— Прашу на адну партыю.
— Можна...
Трое размясціліся за сталом, а Міхась збіў феску і стоячы ўзмахваў рукою.
— Не затрымлівай! Думаеш многа...
Чутны ўдары костачак і гучны смех Міхася. Я сяджу побач і праглядаю газету. Потым адрываюся і пазіраю лявей нашага лагера. Там у кусціках раз за разам страляе вучэбнае задание батарэя артпалка! Уздрыгвае паветра і нібы хто дыхае ў твар. Яшчэ лявей, у нашым ціры, кароткаю чаргою сакоча кулямёт. Лес гудзе ад стрэлаў гармат, а ўзлескі лёгка ўтораць кулямёту.
У каравулцы гадзіннік гучна прабіў дзесяць. 3 веранды відаць жоўтая паласа лінейкі. На ўзгорку каля палатак паказаўся наш возчык Ніка. Усякі ведае яго ў лагеры, таму што ён кожны дзень раз'язджае на буланым коніку з бочкай вады. Палівае кветкі і ў дадатак выцірае шкло ў ліхтарах, што стаяць на трох лінейках. Ніка маленькі, сутулаваты чалавечак з вялікай кантовай галавою. Зялёная фуфайка цесна напялена на плечы, а шырокія порткі робяць яго яшчэ ніжэйшым. Бялява-рыжыя вусы спадаюць палойкамі лёну і нібы падпіраюць закруглены чырвоны нос. Што асаблівага заўважыў я пры сустрэчы з ім аднойчы, дык гэта вочы. Пад лахматым падстрэшшам рыжых брывей нібы ўмазаны былі шэра-бялявыя кружкі вачэй. Ён, не міргаючы, пазіраў на мяне і ад гэтага засталося непрыемнае ўражанне. Ніка вельмі рухавы і лёгкі на слова. Усё яго цікавіць, з усякім ён любіць пагутарыць.
Ужо каторы раз, як толькі я ўбачу яго, мне хочацца стаць дзе-небудзь непрыкметна і наглядаць за ім. Работа ў яго ідзе сёння марудна. Ён ставіць табурэт, доўга корпаецца ў ліхтары і тады ідзе далей.
Я пазіраю на ўзлескі, на шэры замурзаны хмарамі захад з чырвоным акрайкам сонца і іду ў каравулку. Гуляю з каравульным начальнікам у шахматы. Карнач часта пакрэктвае і гуляе марудна. Сумняваецца ўсе, ці так паставіў фігуру. Мы згулялі адну партыю, а ў палове другой я стаў яго цясніць на левы край. Ён тым часам глянуў на гадзіннік і вылез з-за стала:
— Пара падрыхтавацца.
Я надзеў шынель і дакурваў люльку, як ён падаў каманду:
— Дазор, зараджай!
Перастуквалі баявыя патроны, хаваючыся ў магазіннай каробцы. У падсумку звякалі абоймы. Я накіраваўся ў дазор. Ноч не абяцала спакойнага надвор'я. Хмара закрыла ўсё неба і стала так цёмна, што хоць вока выкалі.
Праз гадзіну пратрубіў гарніст адбой і лагер стаў засынаць. Я ішоў па дарозе і прыслухоўваўся к шолахам. Пад нагамі суха паскрыпваў пясок. Абышоўшы разы два тэрыторыю лагера, я ля днявальнага шаста сустрэў майго напарніка Міхася.
— Каля мехбрыгады пільней глядзі, — параіў я яму.
— Гляджу.
Мы зноў разышіліся ў розныя бакі. На чорным фоне неба ў баку артпалігона бачыў я бязгучна ўспыхваючыя кропкі. Яны хутка, адна за аднэй, ляцелі ўгору і гаслі. Такія ланцужкі рознай даўжыні яснымі пацеркамі штохвіліны ўсявалі цёмнае неба. I было дзіўна, што гуку не чуваць, а толькі відаць ясныя чаргі кулямётных стрэлаў.
Крыху пазней цэлым веерам шыбанулі ланцугі пацерак у вышыню неба. Гэта пачалі працаваць зенітныя кулямёты па слядах блакітна-яркага снапа пражэктара. Хмары яшчэ болей згрудзіліся, залапатаў дождж. У ліхтарах замільгалі агні.
Вярхі палатак белым пылам закурыліся ад дажджу. Я паставіў каўнер і не спыняў хады. Над галавою пасвістваў вецер.
У лесе было зацішней і я збавіў крок. Бачыць я нічога не бачыў, але ўвесь насцярогся. Адсюль чуваць былі розныя шолахі і трэба адрозніць — каторы з іх выкліканы ветрам, упаўшай галінай, а каторы — крокамі нядобрага чалавека.
Праз гадзіну прамок шынель. Я спыніўся пад ёлкай. Яна была густая і дождж яе не прабіваў.
Шумелі верхавіны дрэў, гучна падалі буйныя каплі дажджу. Далятаў аднекуль сабачы брэх.
Дождж стаў сыпаць драбней, з перагонамі, а потым перастаў зусім. Патухалі зоры. Вецер не сціхаў. Усход паступова святлеў, але навакол была яшчэ туманная сінь. Хутка дзень. Прамокшая рубашка ліпла к целу. Я вышаў з лужка і прайшоў каля канюшань. За імі рэдкі пралесак і дарога на станцыю. Мне здалося, што ад баракаў хтосьці пайшоў у бок дарогі. Я паспяшыў і спыніўся за кустамі. Над раўчуком плаваў туман. Я прайшоў далей і прыслухаўся.
Чутна размова. Я адразу звярнуў у кусты і пачуў трэск ззаду. Гэта скочыў сабака Нікі. Ён нюхнуў палу шыняля і завярнуў назад. У лагеры ён к нам прывык і лашчыўся к кожнаму. „Што можа рабіць тут Ніка? Без яго сабака не пойдзе?" — лезлі ў галаву пытанні. Я выглянуў з-за куста і ўбачыў за прагалінай дваіх. Аставалася поўзагона, а я сагнуўшыся пралазіў ля кустоў.
3 лісця
Последние комментарии
20 часов 15 минут назад
20 часов 31 минут назад
20 часов 44 минут назад
20 часов 49 минут назад
23 часов 21 минут назад
23 часов 25 минут назад