Як нечакана сцюжаю дыхнула
На першацвет, на першаспеў вясны!
I курчацца зялёныя лісточкі —
Зняверанага шчасця вестуны.
I аблятаюш. белыя пялёсткі —
Спадманныя, нязбыўлівыя сны,
I сыпяцца, і сьгаяцца яны,
Ужо з іх вырас цэлы курганок —
На свежай наспе, на магіле мар,
А поверх — з металёвых руж вянок,
На чорным крэпе літары — не тыя,
Што звыкла намалёўвае маляр,
Не срэбраныя і не залатыя,
А пісаныя почыркам знаёмым,
Такім знаёмым мне, што як убачу —
Здаецца, не стрымаюся, заплачу.
Последние комментарии
1 день 5 часов назад
1 день 9 часов назад
1 день 11 часов назад
1 день 13 часов назад
1 день 19 часов назад
1 день 19 часов назад