Уладзімір Макей якім я яго ведаў: Эпізоды казённасці і чалавечнасці [Пётра Садоўскі] (fb2)

Першае, што падумалася, калі пачуў пра ягоную смерць: каб сышоў у жніўні 2020 г. у адстаўку, быў бы жывы і захаваў бы пра сябе неблагую памяць, не гледзячы на доўгія гады пасаднага хаўрусавання з першым прэзідэнтам. Калі Уладзімір Уладзіміравіч праартыкуляваў замежнікам волю свайго патрона як бы ад свайго імя пра рашучасць беларускай улады разагнаць няўрадавыя арганізацыі, я зразумеў, што Макей як асоба ўжо не існуе. З таго часу ягоная па-заходнему адкрытая ўсмешка ўжо была для мяне не белазубая…

Учора ўвечары я спецыяльна не чытаў тыя канспіралагічныя спекуляцыі наконт ягонай смерці , якімі запоўніўся інтэрнэт. Мая першая думка была – не вытрывалі нервы. Ён апошнім часам нічога не вырашаў. Быў запрошаны ў Польшчу. Нямецкія СМІ падкрэслівалі, што ён неяк аддзяліўся ад Лукашэнкі і выслаўляецца ў сваіх выказваннях адрозна ад прэзідэнта пра “ўвядзенне рэжыму пры падвышанай тэррарыстычнай небяспецы”, у чым супадае з выказваннямі прэсслужбы КДБ.

Паслухаў першы каментар Латушкі, які падаўся мне трошкі па-людзку халаднаватым і абсалютна палітычным. Мне ўспомніліся цалкам апраўданыя амбіцыі Латушкі ў свой час прэтэндаваць на пасаду, якую потым доўгія гады займаў Макей і публічнае пакаянне ў інтэрвію сп. Будкіну з нагоды сваіх мінулых грахоў.