Шаснаццаць гадоў па тым часе - ужо сталы чалавек, здольны і за сябе пастаяць, і за іншых, дый жаніцца ўжо можна. Бацька ж Андрэеў, чалавек добры і вялікай веры, толькі й рабіў, што маліўся за малодшага сына. Адзін дзень маліўся, каб анёлы на чале з Маці Божай дапамаглі яму, а другі - каб д’яблы хутчэй знеслі, каб не паспеў збыць сямейнага багацця і добрага імя. Шабляй махаў Андрэй, нібыта языком, а языком - нібы тым, пра што і казаць сорамна, а ўжо тым... Хм. Бяда ж небараку тая была, што думаць ён адначасова з гэтым усім ну ўвогуле не ўмеў. Калі сядзіць ціхенька, цвярозы, прыгожы, і раптам размаўляць пачне альбо распавядаць пра нешта - найразумнейшы чалавек, Саламон з Авідыем разам, ніяк не менш. Кніжкі чытае ці нешта майструе. Старых пра мясцовыя звычаі ды старажытныя падзеі распытвае - ну цуд проста, яму б ксяндзом быць. Але ж як скочыць на каня (а коней любіў не менш за жаночае цела) - робіцца вар’ятам.
Калі Андрэю споўнілася семнаццаць гадоў, бацька цвёрда вырашыў ад сябе яго прагнаць і нават забараніць сабе пра яго думаць. Але ж тут і выбухнуў мяцеж князя Міхайлы Глінскага. Якім чынам прыбіўся малады Варатынец да князя, дакладна не вядома. Магчыма, як магніт цягне да сябе металічнае смецце, так і князь цягнуў да сябе ўсіх, як татары кажуць, людзей "доўгай волі” і, ад сябе дадам, вельмі нядоўгага розуму. Сто талераў супраць аднаго пастаўлю - калі б які малады гультай з шабляю на пасе, гонарам на носе ды ветрам у галаве сеў на каня ў той час ды паехаў куды вочы глядзяць, абавязкова трапіў бы да Глінскага. Вялікі ўсё ж быў чалавек князь Міхайла.
Лепей за ўсё ў ягоным войску было падчас застолляў. Пілі няблага - зразумела, за будучыя перамогі. Наваколле рабавалі не горш за ардынцаў. Можа, менавіта таму і не падтрымала князя Міхайлу заможная шляхта, а ўласных грошай у князя не хапіла. Даволі хутка пайшлі на князя сталёвыя каралеўскія харугвы, войска ягонае пачало раставаць, нібы снег над веснавымі промнямі. Сумная тая гісторыя. Як і заўсёды здараецца, тыя, хто больш за ўсіх піў ды крычаў, першыя ж і зніклі. А вось Андрэй застаўся. Бо хоць і гультай быў, але ж сапраўднай шляхетнасці чалавек, і таго, з кім быў побач у час велічы і моцы, не кінуў падчас ганенняў і заняпаду. Разам з князем ён пайшоў да маскоўцаў, разам прыехаў у Маскву да вялікага маскоўскага князя Васіля, разам і хапіў выпрабаванняў лёсу.
Чаго давялося паспытаць Глінскаму ў Масковіі, наўрад ці вартае расповеду. Як кажуць, з князёў ды ў бруд. Праз паўгады князю стала відавочна, што з выбарам новай айчыны ён крыху памыліўся. Пачаў розным чынам дасылаць у Княства і да самога імператара Максіміліяна лісты з просьбамі аб дапамозе. Яшчэ прайшло колькі часу, і наш князь спрытненька і ціхенька рушыў назад, да караля Жыгімонта. Але ж далёка не ўцёк. Яго злавілі дый пасадзілі ў астрог. А ўсю служылую літву, якая з князем Міхайлам да маскоўцаў прыйшла, параспіхалі па Масковіі. Варатынца з тузінам іншых небаракаў запхнулі аж на Волгу, вартаваць ад Казанскага ханства. Жылі там, як сабакі, да таго ж і ў праваслаўную веру іх імкнуліся прымусам звесці.
Князь трываў нядоўга. Перспектываў асаблівых у Княстве ў яго не засталося, але засталіся большай часткай смяротныя ворагі. У новай айчыне ягоныя талент і веды (асабліва пра ўмацаванні, войскі ды шляхі Княства ды Кароны) маглі 6 быць вельмі карысныя. Маскве ў той час патрабавалася любая дапамога супраць Княства. Усе ведаюць, як гетман Астрожскі пад Оршаю ў тысяча пяцьсот чатырнаццатым годзе перамог маскоўскае войска. Але ж толькі вар’ят стане давяраць здрайцы. I таму Глінскаму суджана было існаваць на задворках жыцця аж да смерці вялікага князя Васіля.
Глінскі шмат чаго мог і здолеў-такі даць сваёй новай айчыне. Напрыклад, легенду пра тысячагадовае яе існаванне. Ці пляменніцу Алену, якая нарадзіла славутага і вельмі адметнага ў маскоўскай і навакольнай гісторыі цара Івана. Трэба
Последние комментарии
10 минут 25 секунд назад
11 минут 51 секунд назад
25 минут 57 секунд назад
42 минут 36 секунд назад
43 минут 24 секунд назад
46 минут 7 секунд назад