Пры зачыненых дзвярах: драматычныя творы [Жан-Поль Сартр] (fb2) читать онлайн

Пры зачыненых дзвярах: драматычныя творы

Альбэр Камю. Калігула

АСОБЫ

Калігула.

Цэзонія.

Гелікон.

Сцыпіён.

Хэрэя.

Сэнект, Стары патрыцый.

Метэл, патрыцый.

Лепід, патрыцый.

Актавій, патрыцый.

Патрыкій, Распарадчык.

Мерэя. Муцый.

Першы вартаўнік.

Другі вартаўнік.

Першы прыслужнік.

Другі прыслужнік.

Трэці прыслужнік.

Муцыева жонка.

Першы паэт.

Другі паэт.

Трэці паэт.

Чацвёрты паэт.

Пяты паэт.

Шосты паэт.

Першая, трэцяя і чацвёртая дзеі адбываюцца ў палацы ў Калігулы, другая — у доме ў Хэрэі.

Паміж першай і наступнымі дзеямі мінае тры гады.

ДЗЕЯ ПЕРШАЯ

Сцэна I

Патрыцыі, адзін — вельмі сталага веку, таўкуцца ў палацавай зале. Мяркуючы па іх паводзінах, яны нечым яўна ўсхваляваныя.

Першы патрыцый. Па-ранейшаму, ніякіх навін.

Стары патрыцый. Ні раніцай, ні ўвечары — нічога.

Другі патрыцый. Тры дні ўжо ніякае звесткі.

Стары патрыцый. Пасыльныя бягуць, прыбягаюць. I ўсе толькі трасуць галавой ды адказваюць: «Нічога».

Другі патрыцый. Усё наваколле аблазілі, нічога ўжо болей не зробіш.

Першы патрыцый. Навошта загадзя хвалявацца? Пачакайма. Можа, як знік, так і вернецца.

Стары патрыцый. Я бачыў, як ён выходзіў з палаца. У яго былі нейкія дзіўныя вочы.

Першы патрыцый. Я таксама яго тады бачыў. Я нават спытаў, што з ім такое.

Другі патрыцый. I што ён сказаў?

Першы патрыцый. Усяго адно слова: «Нічога».

Паўза. Уваходзіць Гелікон, жуючы цыбуліну.

Другі патрыцый (гэтак жа знервавана). Усё гэта вельмі трывожна.

Першы патрыцый. Ды ну, у маладосці ўсе такія.

Стары патрыцый. Слушна, з гадамі гэта праходзіць.

Другі патрыцый. Вы мяркуеце?

Першы патрыцый. Пажадаем, каб ён як мага хутчэй забыў.

Стары патрыцый. Безумоўна. Адну страціў, знойдзе дзесяць новых.

Гелікон. А з чаго гэта вы ўзялі, што рэч у каханні?

Першы патрыцый. Аў чым жа яшчэ?

Гелікон. Можа, занядужылася чалавеку. Ці проста — абрыдла на вас глядзець кожны дзень. Наколькі лягчэй было б трываць тых, хто цябе атачае, каб яны хоць калі-нікалі маглі мяняць выраз на сваіх пысах. Але ж не — меню заўсёды нязменнае. Увесь час аднолькавая размазня.

Стары патрыцый. А па-мойму, усё-ткі лепш, каб усё гэта ў яго было праз каханне. Гэта больш рамантычна.

Гелікон. I болей супакаяльна, што немалаважна, намнога болей супакаяльна. Бо каханне — гэта такая хвароба, ад якой не ўратуецца ні разумнік, ні дурань.

Першы патрыцый. Як бы там ні было, смутак, на шчасце, не вечны. Ну вось вы, ці маглі б вы пакутаваць болей за год?

Другі патрыцый. Я — не.

Першы патрыцый. На гэта ніхто не здольны.

Стары патрыцый. Іначай было б немагчыма жыць.

Першы патрыцый. Вось бачыце! Вазьміце мяне: летась я страціў жонку. Я шмат праплакаў, а потым — забыў. Часам мне яшчэ смутна. Але ўвогуле — нічога.

Стары патрыцый. Прырода ўсё робіць на добры лад.

Гелікон. Але ж калі я гляджу на вас, у мяне складаецца ўражанне, што і ў яе бываюць няўдачы.

Уваходзіць Хэрэя.

Першы патрыцый. Ну што?

Хэрэя. Нічога, як і раней.

Гелікон. Спакойна, спадарове, спакойна. Не будзем забываць пра прыстойнасць. Рымская імперыя — гэта мы. Калі мы страцім аблічча, імперыя страціць галаву. Час жа цяпер зусім не той, зусім! Таму, дзеля пачатку — хадземце паснедаем, імперыя будзе адчуваць сябе лепей.

Стары патрыцый. Правільна. Нельга забывацца пра наяўныя патрэбы, цешачыся ўяўнымі надзеямі.

Хэрэя. Не падабаецца мне гэта. Але ўсё ішло занадта ўжо добра. Гэта быў не імператар, а сама дасканаласць.

Другі патрыцый. Так, якраз такі, які трэба: сумленны і неспрактыкаваны.

Першы патрыцый. Слухайце, ну што на вас такое находзіць? Навошта ўвесь гэты лямант? Нічога ж не замінае яму быць такім і далей. Ну, любіў ён Друзілу, няхай. Але ўрэшце — яна была ягоная сястра. I досыць ужо таго, што ён з ёю спаў. Але каб пераварочваць дагары нагамі ўвесь Рым з-за таго, што яна памерла, гэта пераходзіць усякія межы.

Хэрэя. I ўсё роўна. Не падабаецца мне гэта, і ў гэтых уцёках ягоных я нічога не магу ўразумець.

Стары патрыцый. Так-так, няма дыму без агню.

Першы патрыцый. У кожным выпадку, інтарэсы дзяржавы не могуць дапускаць, каб кровазмяшэнне набывала памеры трагедыі. Кровазмяшэнне — няхай, але каб усё было ціха.

Гелікон. Ну, разумееце, кровазмяшэння без шуму ўжо ніяк не адбудзеш. Ложак — рыпіць, калі асмелюся так сказаць. Дый, зрэшты, адкуль вы ўзялі, што ўсё гэта з-за Друзілы?

Другі патрыцый. А ад чаго ж яшчэ?

Гелікон. Самі падумайце. Разумееце, з бядой яно як са шлюбам. Думаеш, што выбіраеш ты, а аказваецца — выбіраюць цябе. Вось так, нічога тут не папішаш. Наш бедны Калігула няшчасны, хоць, можа, і сам не разумее чаму! Ён, напэўна, адчуў сябе загнаным у кут, таму і ўцёк. I кожны з нас на яго месцы зрабіў бы тое самае. Напрыклад, я — каб мог сам сабе выбраць бацьку, дык і не нарадзіўся б.

Уваходзіць Сцыпіён.

Сцэна II

Xэрэя. Ну?

Сцыпіён. Зноў нічога. Нейкія сяляне нібыта бачылі яго мінулаю ноччу, тут непадалёк, нібыта ён некуды бег пад навальніцай.

Хэрэя вяртаецца да сенатараў. Сцыпіён ідзе за ім следам.

Хэрэя. Дык сёння ўжо трэці дзень, Сцыпіёне?

Сцыпіён. Так, трэці дзень. Я быў тады побач з ім, як звычайна. Ён падышоў да труны з Друзілай. Дакрануўся да яе двума пальцамі. Потым быццам аб нечым задумаўся, рэзка павярнуўся і роўнай хадою рушыў прэч. З той хвіліны яго паўсюль і шукаюць.

Хэрэя (трасучы галавой). Гэты хлопец занадта любіў літаратуру.

Другі патрыцый. Яго ўзросту гэта ўласціва.

Хэрэя. Але не яго сану. Імператар — і аматар мастацтва: гэта не лезе ні ў якія рамкі. Праўда, у нас ужо былі такія, адзін ці два. Шалудзівыя авечкі паўсюль бываюць. Але ж у іншых хапала тактоўнасці заставацца чыноўнікамі.

Першы патрыцый. Так было намнога лацвей.

Стары патрыцый. Кожнаму сваё рамяство.

Сцыпіён. Што можна зрабіць, Хэрэя?

Хэрэя. Нічога.

Другі патрыцый. Пачакайма. Калі не вернецца, давядзецца яго замяніць. Шчыра кажучы, імператараў у нас хапае.

Першы патрыцый. I то праўда, не хапае ў нас толькі людзей з цвёрдым характарам.

Хэрэя. А калі ён вернецца не ў гуморы?

Першы патрыцый. Божа, гэта ж яшчэ дзіцё, ужо з ім мы неяк дадзім рады.

Xэрэя. А калі ён застанецца глухі да ўсіх нашых довадаў?

Першы патрыцый (смеючыся). Ну, тады... Хіба не я напісаў у свой час трактат пра дзяржаўны пераварот?

Xэрэя. Зразумела, калі гэта толькі спатрэбіцца! Але я адчуваў бы сябе многа лепей, каб мне далі спакойна займацца маімі кнігамі.

Сцыпіён. Прашу мне прабачыць. (Выходзіць.)

Хэрэя. Абразіўся.

Стары патрыцый. Дзіцё. Усе юнакі між сабой салідарныя.

Гелікон. Салідарныя ці не салідарныя, усе яны ўрэшце старэюць.

Уваходзіць вартаўнік.

Вартаўнік. Калігулу бачылі ў садзе каля палаца.

Усе выходзяць.

Сцэна III

Некалькі секунд сцэна застаецца пустая. Потым злева, крадучыся, уваходзіць Калігула. Выгляд у яго разгублены, ён увесь брудны, валасы мокрыя, ногі завэдзганыя ў гразі. Некалькі разоў ён падносіць да рюта далонь. Набліжаецца да люстра і раптам спыняецца, заўважыўшы ў ім свой адбітак. Балбоча нейкія невыразныя словы, потым ідзе направа і сядае, звесіўшы рукі паміж каленяў. Злева ўваходзіць Гелікон. Заўважыўшы Калігулу, ён спыняецца на ўскрайку сцэны і моўчкі на яго пазірае. Калігула паварочваецца і бачыць Гелікона. Паўза.

Сцэна IV

Гелікон (праз усю сцэну). Дабрыдзень, Гаю.

Калігула (звычайным тонам). Добры дзень, Геліконе.

Маўчанне.

Гелікон. Ты, здаецца, стаміўся?

Калігула. Я многа хадзіў.

Гелікон. Сапраўды, цябе доўга тут не было.

Маўчанне.

Калігула. Бо мне цяжка было знайсці.

Гелікон. Знайсці што?

Калігула. Тое, што я хацеў.

Гелікон. I што ты хацеў?

Калігула (тым самым звычайным голасам). Поўню.

Гелікон. Што?

Калігула. Але-але, я хацеў поўню.

Гелікон. Ага! (Маўчанне. Падыходзіць бліжэй.) Навошта?

Калігула. Ну!.. Гэта адна з тых рэчаў, якіх у мяне няма.

Гелікон. Зразумела. Але цяпер — усё ў парадку?

Калігула. Не, я не здолеў яе дастаць.

Гелікон. Прыкра.

Калігула. Так. Таму я і стомлены. (Паўза.) Геліконе!

Гелікон. Слухаю, Гаю.

Калігула. Ты думаеш, я звар’яцеў.

Гелікон. Табе добра вядома, што я так ніколі не думаю. Я не настолькі дурны.

Калігула. Так. I ўсё-ткі! Я не звар’яцеў, наадварот — я ніколі яшчэ не мысліў так ясна. Проста я раптам адчуў патрэбу ў немагчымым. (Паўза.) Звычайны парадак рэчаў мяне болей не задавальняе.

Гелікон. Гэта даволі пашыраная думка.

Калігула. Так. Але раней я гэтага не ведаў. Цяпер ведаю. (Тым самым звычайным голасам.) Гэты свет немагчыма трываць такім, які ён ёсць. Таму мне і патрэбна поўня ці шчасце, ці несмяротнасць, ці нешта яшчэ — няхай, можа, і на мяжы з шаленствам, але каб яно было не з гэтага свету.

Гелікон. Як разважанне яно досыць стройнае. Але ўвогуле — яго немагчыма вытрымаць да канца.

Калігула (устае, з ранейшаю прастатой). Ты нічога ў гэтым не разумееш. Менавіта таму, што яны ніколі не вытрымлівалі яго да канца, яны нічога і не дабіваліся. Але, можа, досыць якраз проста заставацца да канца лагічным. (Глядзіць на Гелікона.) Я ведаю, пра што ты думаеш. Столькі шуму праз смерць нейкай кабеты! Не, усё зусім не так. Я, праўда, прыгадваю, што некалькі дзён назад, здаецца, памерла жанчына, якую я калісьці кахаў. Але што такое каханне? Драбяза. I гэтая смерць тут ні пры чым, клянуся табе. Яна толькі стала знакам той ісціны, якая прымусіла мяне адчуць патрэбу ў поўні. Гэта вельмі простая і вельмі ясная ісціна, крыху недарэчная, але яе цяжка адкрыць і цяжка насіць у сабе.

Гелікон. I ў чым жа гэтая ісціна, Гаю?

Калігула (адвярнуўшыся, невыразным голасам). У тым, што людзі паміраюць і яны няшчасныя.

Гелікон (пасля пэўнай паўзы). Але ж, Гаю, з такою ісцінай усе цудоўна звыкаюцца. Зірні вакол. Ты не ўбачыш нікога, у каго ад яе кавалак у горла не лезе.

Калігула (з нечаканым запалам). Але гэта значыць, што ўсё вакол толькі мана, а я хачу, каб людзі жылі ў ісціне! Я ж ведаю, Геліконе, чаго ім бракуе. Ім бракуе ведаў, і яны не маюць настаўніка, які б разумеў, пра што кажа.

Гелікон. Не крыўдуй, Гаю, за тое, што я зараз табе скажу. Але табе спачатку варта было б адпачыць.

Калігула (сядаючы, лагодным голасам). Гэта немагчыма, Геліконе, гэта ўжо ніколі не будзе магчыма.

Гелікон. Не разумею чаму?

Калігула. Калі я буду спаць, хто дастане мне поўню?

Гелікон (пасля пэўнай паўзы). Твая праўда.

Калігула з прыкметным намаганнем устае.

Калігула. Паслухай, Геліконе. Я чую, сюды ідуць, ужо даносяцца галасы. Захоўвай жа маўчанне і забудзь, што толькі што мяне бачыў.

Гелікон. Усё зразумела.

Калігула ідзе да выхаду. Азіраецца.

Калігула. I, калі ласка, з гэтага часу — дапамагай мне.

Гелікон. У мяне няма прычыны не рабіць гэтага, Гаю. Але я многа ведаю, і мяне мала што ўжо цікавіць. У чым жа я магу табе дапамагчы?

Калігула. У немагчымым.

Гелікон. Я буду старацца.

Калігула выходзіць.

Таропка ўваходзяць Сцыпіён і Цэзонія.

Сцэна V

Сцыпіён. Тут нікога няма. Ты не бачыў яго, Геліконе?

Гелікон. Не.

Цэзонія. Геліконе, а ён, праўда, нічога табе не казаў перад сваімі ўцёкамі?

Гелікон. Я ж не той, каму ён давярае сакрэты,— я ўсяго толькі яго сузіральнік. Гэта болей разумна.

Цэзонія. Я прашу цябе.

Гелікон. Дарагая Цэзонія, Гай, як усім вядома,— ідэаліст. Іначай кажучы, ён яшчэ не зразумеў. А я зразумеў і таму ні ўва што не лезу. Але ж калі Гай пачне разумець, дык ён, са сваім добрым сэрцайкам, наадварот — зможа ўлезці ва ўсё. I адзін Бог ведае, чаго гэта будзе нам каштаваць. Але, з вашага дазволу,— пара ісці снедаць. (Выходзіць.)

Сцэна VI

Цэзонія стомлена сядае.

Цэзонія. Нейкі вартаўнік, кажуць, яго бачыў. Але цяпер увесь Рым паўсюль бачыць Калігулу. А сам Калігула бачыць толькі сваю ідэю.

Сцыпіён. Якую ідэю?

Цэзонія. Ну адкуль жа мне ведаць, Сцыпіёне?

Сцыпіён. Друзіла?

Цэзонія. Хто можа з упэўненасцю сказаць? Але тое, што ён кахаў яе,— праўда. I праўда, што цяжка бачыць, як сёння памірае той, каго ўчора яшчэ ты сціскаў у абдымках.

Сцыпіён (сарамліва). А ты?

Цэзонія. О! Я — я яго старая каханка.

Сцыпіён. Цэзонія, яго трэба ўратаваць.

Цэзонія. Дык ты яго любіш?

Сцыпіён. Люблю. Ён быў добры са мною. Ён падбадзёрваў мяне, і некаторыя яго словы я знаю на памяць. Ён мне казаў, што жыццё — няпростае, але ёсць мастацтва, рэлігія, каханне, падоранае нам другімі. Ён часта паўтараў, што прымушаць пакутаваць іншых значыць толькі ашукваць сябе. Ён хацеў быць справядлівым.

Цэзонія (устаючы). Ён быў дзіцё. (Ідзе да люстра і аглядае сябе.) У мяне ніколі не было іншага бога, апроч майго цела, і менавіта гэтага бога я хацела б цяпер папрасіць, каб мне вярнулі Гая.

Уваходзіць Калігула. Заўважаючы Цэзонію і Сцыпіёна, ён нерашуча спыняецца і адступае. У гэтую ж хвіліну з іншага боку ўваходзяць патрыцыі і Распарадчык палаца. Яны ўражана нерухомеюць на месцы. Цэзонія азіраецца і разам са Сцыпіёнам кідаецца да Калігулы. Той спыняе іх жэстам.

Сцэна VII

Распарадчык (няўпэўненым голасам). Мы... мы шукалі цябе, цэзару.

Калігула (рэзкім, перамененым тонам). Бачу.

Распарадчык. Мы... я хацеў сказаць...

Калігула (груба). Што вам трэба?

Распарадчык. Мы хваляваліся, цэзару.

Калігула (наступаючы на яго). Хто вам даў права?

Распарадчык. Э-э... ну-у... (Раптам з натхненнем выпальвае.) Але ж ты ведаеш, табе трэба вырашыць пэўныя пытанні наконт дзяржаўнага скарбу.

Калігула (давячыся нястрымным смехам). Наконт скарбу? Але ж і праўда, а то як! Скарб — гэта ж сур’ёзная справа.

Распарадчык. Безумоўна, цэзару.

Калігула (гэтак жа смеючыся, да Цэзоніі). Ці не так, мая дарагая? Скарб — гэта вельмі важна.

Цэзонія. Не, Калігуле, гэта другараднае пытанне.

Калігула. Ды ты проста нічога ў гэтым не разумееш. Скарб мае агромністае значэнне. Усё важна: фінансы, грамадская мараль, знешняя палітыка, забеспячэнне войска і аграрныя законы! Усё, кажу я табе,— вельмі сур’ёзна. Усё аднолькава значна: веліч Рыма і прыступы твайго артрыту. Ну што ж! Зараз я ўсім гэтым займуся. Слухай жа мяне, Распарадчык.

Распарадчык. Мы цябе слухаем.

Патрыцыі падступаюць бліжэй.

Калігула. Ты ж верны мне, так ці не?

Распарадчык (з папрокам у голасе). Цэзару!

Калігула. Дык вось, я маю для цябе план. Мы ў два хады перайначым усю палітычную эканомію. Як — я зараз табе растлумачу... калі патрыцыі пойдуць.

Патрыцыі выходзяць.

Сцэна VIII

Калігула сядае побач з Цэзоніяй.

Калігула. Дык слухай уважліва. Ход першы: усе патрыцыі, усе іншыя жыхары імперыі, у якіх ёсць хоць якая маёмасць — вялікая ці малая, без ніякае розніцы — мусяць у абавязковым парадку пазбавіць сваіх дзяцей спадчыны і адначасова завяшчаць усё на карысць дзяржаве.

Распарадчык. Але, цэзару...

Калігула. Я яшчэ не даваў табе слова. Па меры таго як у нас будзе ўзнікаць патрэба, мы будзем забіваць гэтых людзей згодна са спісам, складзеным намі ў адвольным парадку. Калі што, мы зможам мяняць гэты парадак, зноў жа адвольна. I такім чынам спадчына будзе наша.

Цэзонія (адхіснуўшыся). Што на цябе найшло?

Калігула (непарушна спакойны). Парадак такіх пакаранняў, увогуле, не мае значэння. Ці, дакладней сказаць, усе яны аднолькава значныя, адкуль вынікае, што ніякага значэння ў іх няма. Апроч таго, што адны, што другія — усе яны так ці інакш вінаватыя. I заўважце, дарэчы, што рабаваць грамадзян адкрыта не больш амаральна, чым уводзіць скрыты падатак праз цэны на харчовыя прадукты, без якіх яны ўсё роўна абысціся не могуць. Кіраваць — значыць рабаваць, і гэта ўсім вядома. Трэба толькі ўжываць адмысловыя спосабы. Я ж буду рабаваць шчыра. Затое вы перастанеце крыхаборнічаць. (Распарадчыку, груба.) Ты выканаеш гэты загад без прамаруджвання. Усе рымляне мусяць падпісаць завяшчанні да вечара, жыхары правінцый — найпазней праз месяц. Накіруй пасланцоў.

Распарадчык. Цэзару, ты сабе не ўяўляеш...

Калігула. Слухай мяне добра, дурню. Калі скарб — важны, значыць, чалавечае жыццё — не. Гэта ж ясна. Усе, хто думае так, як ты, павінны пагадзіцца з гэтаю думкай і лічыць сваё жыццё за нішто, бо для іх усё — грошы. Як бы там ні было, я вырашыў быць лагічным, і таму, што ўлада належыць мне, вы ўбачыце, чаго вам будзе каштаваць логіка. Я вынішчу ўсіх і ўсё, што ёй супярэчыць. I калі трэба, пачну з цябе.

Распарадчык. Цэзару, клянуся, мая сумленнасць тут не падлягае сумненню.

Калігула. Мая таксама, можаш паверыць. I ў доказ гэтаму я пагаджаюся прыняць твой пункт погляду і скіраваць усе свае думкі на дзяржаўны скарб. Увогуле, ты павінен мне быць удзячны, бо я прымаю тваю гульню і згаджаюся гуляць тваімі картамі. (Пасля паўзы, спакойна.) Зрэшты, па сваёй прастаце мой план — геніяльны, што само па сабе спыняе ўсякія спрэчкі. У цябе тры секунды, каб знікнуць. Я лічу: раз...

Распарадчык знікае.

Сцэна IX

Цэзонія. Цябе цяжка пазнаць! Гэта жарты, праўда?

Калігула. Не зусім, Цэзонія. Гэта — своеасаблівая педагогіка.

Сцыпіён. Але гэта немагчыма, Гаю!

Калігула. Менавіта!

Сцыпіён. Я не разумею цябе.

Калігула. Менавіта! Бо гаворка якраз пра тое, што немагчыма. Ці, дакладней сказаць,— пра тое, каб немагчымае зрабіць магчымым.

Сцыпіён. Але такая гульня можа завесці далёка. Гэта забавы шаленца.

Калігула. Не, Сцыпіёне, гэта вартасць, якой вызначаюцца пэўныя імператары. (Адкідваецца назад са стомленым выглядам.) Нядаўна я нарэшце ўразумеў карыснасць улады. Яна пакідае пэўны шанц немагчымаму. Ад сёння і да веку мая свабода не знае мяжы.

Цэзонія (з журбою). Не ведаю, Гаю, ці трэба гэтаму радавацца.

Калігула. I я не ведаю. Але, па-мойму, гэтым трэба жыць.

Уваходзіць Хэрэя.

Сцэна X

Хэрэя. Я даведаўся, што ты вярнуўся. Малю неба за тваё здароўе.

Калігула. Маё здароўе ўдзячна табе. (Паўза, раптам.) Ідзі прэч, Хэрэя, я не хачу цябе бачыць.

Хэрэя. Я здзіўлены, Гаю.

Калігула. Не здзіўляйся. Я не люблю літаратараў і не цярплю іхняй хлусні. Яны гавораць, каб не чуць саміх жа сябе. Каб яны сябе чулі, яны даведаліся б, якая ўсе яны нікчэмнасць, і больш не мянцілі б сваім языком. А мне ўжо ўсё — кропка, мне лжэсведкі агідныя.

Хэрэя. Калі мы і хлусім, то часцей ненаўмысна. Я тут не бачу віны.

Калігула. Хлусня ніколі не бывае бязвіннай. А вашая надае нейкае значэнне людзям і рэчам. Вось чаго я не магу вам дараваць.

Хэрэя. I ўсё ж нехта павінен быць абаронцам гэтаму свету, калі мы ўсе хочам у ім жыць.

Калігула. Абаронцы не трэба, слуханне справы скончана. Гэты свет не мае значэння, і хто вызнае гэта — набывае свабоду. (Устае.) А вас я ненавіджу якраз за тое, што вы — несвабодныя. Ва ўсёй Рымскай імперыі толькі я — адзін — свабодны. Радуйцеся ж, нарэшце да вас прыйшоў імператар, які вас навучыць свабодзе. А цяпер ідзі прэч, Хэрэя, і ты, Сцыпіён, таксама, сяброўства мяне смешыць. Ідзіце і паведамце Рыму, што свабода нарэшце яму дараваная і што разам з ёю пачынаецца вялікае выпрабаванне.

Хэрэя і Сцыпіён выходзяць.

Калігула стаіць, адвярнуўшыся.

Сцэна XI

Цэзонія. Ты плачаш?

Калігула. Плачу, Цэзонія.

Цэзонія. Але, па сутнасці, што ўжо так змянілася? Ты, праўда, кахаў Друзілу, але ж адначасова ты кахаў і мяне, і шмат іншых жанчын. Адной яе смерці наўрад ці хапіла б, каб прымусіць цябе тры дні і тры ночы бадзяцца немаведама дзе па палях і потым вярнуцца з такім варожым абліччам.

Калігула (павярнуўся). А хто кажа табе пра Друзілу, дурніца? Ты не здольная сабе ўявіць, каб чалавек мог плакаць праз нешта іншае, апроч кахання?

Цэзонія. Прабач, Гаю. Але я старалася зразумець.

Калігула. Людзі плачуць таму, што ўсё ў гэтым свеце не так, як яно мусіла б быць. (Цэзонія ідзе да яго.) Кінь, Цэзонія. (Яна спыняецца.) Але заставайся побач.

Цэзонія. Я зраблю ўсё так, як ты пажадаеш. (Сядае.) У маім узросце ўжо ведаеш, што жыццё — не такое ўжо добрае. Але ж калі на нашай зямлі жыве зло, навошта хацець яго павялічыць?

Калігула. Ты не здольная зразумець. Ды што з гэтага? Можа быць, і я адступлюся. Але сёння я адчуваю, як нехта прачынаецца ўва мне. Што я магу зрабіць супраць? (Паварочваецца да Цэзоніі.) О Цэзонія! Я ведаў, што можна дайсці да адчаю, але мне было невядома, што значыць гэтае слова. Як усе, я думаў, што гэта хвароба душы. Але не — пакутуе ўсё цела. Мне баліць скура, баляць грудзі, рукі і ногі. У мяне пуста ў галаве і моташна на сэрцы. I самае жудаснае — гэты прысмак у роце. Гэта не кроў, не смерць і не ліхаманка — гэта ўсё разам. Досыць мне варухнуць языком, як усё пакрываецца змрокам і ўсе робяцца мне агідныя. Як цяжка, як горка — стаць чалавекам!

Цэзонія. Табе трэба паспаць, доўга-доўга паспаць, расслабіцца і ні пра што не думаць. Я буду ахоўваць твой сон. А калі ты прачнешся, свет зноў набудзе для цябе свой ранейшы смак. I тады — пакладзі сваю ўладу на службу таму, што яшчэ можна любіць. Бо магчымае таксама заслугоўвае мець свой шанц.

Калігула. Але дзеля гэтага патрэбен сон, патрэбнае забыццё. А гэта ўжо немагчыма.

Цэзонія. Так бывае, калі здаецца, што ты — на астатняй мяжы знямогі. Але мінае час, і ў рукі зноў вяртаецца былая моц.

Калігула. Толькі трэба ведаць, да чаго гэтыя рукі прыкласці. А нашто мне ўся гэтая моц, нашто гэтая незвычайная ўлада, калі я няздольны змяніць гэты свет, не магу прымусіць сонца зайсці на ўсходзе, ні паменшыць пакуты, ні зрабіць так, каб людзі болей не паміралі? Не, Цэзонія, няма ніякае розніцы: спаць — не спаць,— калі я няздольны паўплываць на парадак гэтага свету.

Цэзонія. Але гэта значыць — хацець параўнацца з багамі. Па-мойму, няма большага вар’яцтва.

Калігула. Вось і ты лічыш мяне за вар’ята. Але што такое Бог, каб мне хацелася з ім параўнацца? Тое, чаго я сёння хачу ўсёю сілай,— вышэй за багоў. Я забіраю пад сваю ўладу цэлае царства, дзе немагчымае — цар усяму.

Цэзонія. Ты не зможаш зрабіць, каб неба перастала быць небам, каб прыгожы твар стаў брыдкі і чалавечае сэрца — нячулае.

Калігула (усё болей узбуджаючыся). Я хачу перамяшаць неба і мора, зблытаць брыдкасць і прыгажосць, выціснуць смех з пакуты.

Цэзонія (устае перад ім, умольна). Але ёсць добрае і благое, вялікае і нізкае, справядлівае і не. Павер, гэтага ніколі не зменіш.

Калігула (гэтак жа ўзбуджана). А я хачу ўсё гэта змяніць. Я падару гэтаму веку роўнасць. I калі ўсё будзе нарэшце зроўненае і немагчымае ўсталюецца на зямлі, калі ў руках у мяне будзе поўня,— тады, можа быць, змянюся і я, і ўвесь свет разам са мною, тады нарэшце людзі не будуць больш паміраць і стануць шчаслівыя.

Цэзонія (з крыкам). Ты не можаш адмаўляць каханне!

Калігула (выбухае смехам, потым з лютасцю ў голасе). Каханне, Цэзонія?! (Хапае яе за плечы і трасе.) Мне было дадзена зразумець, што гэта лухта. Галоўнае ў іншым — у дзяржаўным скарбе! Ты ж гэта чула, праўда? I з гэтага пачынаецца ўсё. Ха, цяпер я ўжо буду нарэшце жыць! Жыць, Цэзонія, жыць, бо кахаць — гэта поўная процілегласць. Я кажу табе гэта. I запрашаю цябе на нечуванае свята, на ўсенародны суд, гэта будзе найпрыгажэйшае прадстаўленне. I таму мне патрэбен народ, гледачы, ахвяры і вінаватыя. (Кідаецца да гонга і пачынае бесперапынку біць у яго з усяе сілы. Увесь час б'ючы ў гонг.) Увядзіце асуджаных! Мне патрэбныя вінаватыя! А вінаватыя ўсе. (Б'е ў гонг.) Я хачу, каб увялі асуджаных на смерць! Публіка, я хачу бачыць публіку! Суддзі, сведкі, абвінавачаныя, усе ўжо асуджаныя загадзя! О, Цэзонія, я пакажу ім такое, чаго яны ніколі не бачылі: адзінага ў гэтай дзяржаве свабоднага чалавека!

Пры гуках гонга палац паступова пачынае поўніцца невыразным шумам, які мацнее і набліжаецца. Галасы, бразгат зброі, крокі і шорганне ног. Смеючыся, Калігула безупынна б’е ў гонг. Уваходзяць некалькі вартаўнікоў, потым выходзяць.

Калігула (б'ючы ў гонг). А ты, Цэзонія, будзеш падпарадкоўвацца мне. Ты будзеш дапамагаць мне ва ўсім. Гэта будзе цудоўна. Пакляніся, што будзеш мне дапамагаць.

Цэзонія (разгублена, паміж ударамі гонга). Мне клясціся няма патрэбы, бо я кахаю цябе.

Калігула (б'е). Ты зробіш усё, што я буду табе казаць.

Цэзонія (гэтак жа разгублена). Усё, Калігула, але спыніся.

Калігула (па-ранейшаму б'е). Ты будзеш з усімі жорсткая.

Цэзонія (плачучы). Жорсткая.

Калігула (б'е). Халодная і няўмольная.

Цэзонія. Няўмольная.

Калігула (б'е). I ты будзеш таксама пакутаваць.

Цэзонія. Буду, Калігула, але я ўжо вар’яцею.

Убягаюць страшэнна збянтэжаныя патрыцыі і дварцовая чэлядзь. Калігула б’е апошні раз, заносіць малаток, але азіраецца на іх і кліча.

Калігула (як ашалелы). Хадзіце сюды! Бліжэй. Падыходзьце, я вам загадваю. (Тупае нагамі.) Імператар патрабуе падысці! (Усе падступаюць у вялікім жаху.) Жвавей! А цяпер падыдзі ты, Цэзонія. (Бярэ яе за руку, падводзіць да люстра і як апантаны стараецца саскрэбці малатком адбітак з гладкай паверхні. Смеючыся.) Ну вось, бачыш? Нічога няма. Ніякіх больш успамінаў, усе твары зніклі! Нічога! А ведаеш, што засталося? Падыдзі бліжэй. Зірні! I вы падыходзьце. Глядзіце. (З выглядам шаленца стае насупраць люстра.)

Цэзонія (гледзячы з жахам у люстра). Калігула!

Калігула (перамяніўшыся ў твары, прыкладае палец да люстра і раптам, пільна ўзіраючыся ў яго, трыумфальна прамаўляе). Калігула.

ЗАСЛОНА

ДЗЕЯ ДРУГАЯ

Сцэна I

Патрыцыі сабраліся ў доме ў Хэрэі.

Першы патрыцый. Ён абражае нашую годнасць!

Муцый. Ужо тры гады!

Стары патрыцый. Ён называе мяне сваёй ясачкай! Робіць мяне пасмешышчам! Смерць яму!

Муцый. Ужо тры гады!

Першы патрыцый. Выпраўляючыся на шпацыр за горад, ён прымушае нас бегчы побач са сваімі насілкамі!

Другі патрыцый. I кажа, што бег карысны нашаму здароўю.

Муцый. Ужо тры гады!

Стары патрыцый. Гэтаму няма прабачэння.

Трэці патрыцый. Так, гэтага нельга болей дараваць.

Першы патрыцый. У цябе, Патрыкій, ён канфіскаваў маёмасць, у цябе, Сцыпіён, забіў бацьку, у цябе, Актавій, забраў жонку і прымушае яе рабіць у публічным доме, а ў цябе, Лепід, ён забіў сына. I вы ўсё гэта стрывалі? Што датычыць мяне, я ўжо зрабіў свой выбар. Я не магу больш вагацца паміж рызыкай, якую мой выбар вымагае, і гэтым невыносным жыццём у бяссільнасці і страху.

Сцыпіён. Забіўшы майго бацьку, ён вырашыў за мяне.

Першы патрыцый. Дык вы яшчэ вагаецеся?

Трэці патрыцый. Мы з табой. Ён аддаў нашыя месцы ў тэатры просталюдзінам і прымусіў нас біцца з плебеямі, каб потым толькі яшчэ больш пакараць.

Стары патрыцый. Ён подлы нягоднік!

Другі патрыцый. Цынік.

Трэці патрыцый. Камедыянт.

Стары патрыцый. Імпатэнт.

Чацвёрты патрыцый. Ужо тры гады!

Беспарадкавыя воклічы. Бразгат зброі. Падае паходня. Перакульваецца стол. Усе кідаюцца да дзвярэй. Але раптам у іх з непарушна спакойным выглядам узнікае Xэрэя, які спыняе агульны парыў.

Сцэна II

Хэрэя. Куды гэта вы так спяшаецеся?

Трэці патрыцый. У палац.

Хэрэя. Я так і зразумеў. I вы думаеце, вас туды пусцяць?

Першы патрыцый. Мы і не будзем пытаць дазволу.

Хэрэя. Якія вы раптам зрабіліся смелыя! Вы, прынамсі, дазволіце мне прысесці ў маім доме?

Дзверы зачыняюць. Хэрэя ідзе да перакуленага стала і сядае на край. Усе яго абступаюць.

Хэрэя. Усё не так проста, як вам здаецца, мае сябры. Страх, які вы адчуваеце, не заменіць вам мужнасці і вытрымкі. Вашыя захады скараспелыя.

Трэці патрыцый. Калі ты не з намі, заставайся, але трымай язык за зубамі.

Xэрэя. Мне, аднак, здаецца, што я з вамі. Але па іншых прычынах.

Трэці патрыцый. Досыць балбатні!

Xэрэя (выпростваецца). Але, досыць балбатні. Я хачу, каб ува ўсім была яснасць. Бо калі я і з вамі — я не за вас. Менавіта таму мне здаецца, што план, які вы абралі, няўдалы. Вы яшчэ не вывучылі як след свайго ворага, вы прыпісваеце яму дробязныя памкненні. А памкненні ў яго самыя велічныя, і вы ідзяце на сваю згубу. Навучыцеся спачатку бачыць яго такога, які ён ёсць, і тады вам лягчэй будзе з ім змагацца.

Трэці патрыцый. Мы і бачым яго такога, які ён ёсць,— найшалёнейшага з тыранаў!

Хэрэя. Не зусім. Звар’яцелых імператараў мы ўжо бачылі. Але гэты звар’яцелы не цалкам. I больш за ўсё я ненавіджу яго менавіта за тое, што ён ведае, чаго хоча.

Першы патрыцый. Ён хоча ўсім нам смерці.

Хэрэя. Не, гэта ў яго не галоўнае. Ён выкарыстоўвае сваю ўладу дзеля болей высокай і болей смяротнай мэты, ён пагражае самім асновам таго, чым мы жывём. Без сумневу, у нас ён не першы, хто мае бязмежную ўладу, але ён першы, хто карыстаецца ёю бязмежна, адмаўляючы і чалавека, і сам гэты свет. Вось што ў ім самае страшнае і вось з чым я хачу змагацца. Проста страціць жыццё — невялікая штука. На гэта, калі яно будзе трэба, мужнасці ў мяне стане. Але глядзець, як у цябе на вачах рассыпаецца сэнс жыцця, як знікае астатняя апора нашаму існаванню,— гэтага цярпець немагчыма. Нельга жыць без ніякай апоры.

Першы патрыцый. Помста — вось наша апора.

Хэрэя. Так, і я падзяляю яе разам з вамі. Але раблю гэта, як вы, напэўна, здагадваецеся, не дзеля спагады да вашай дробязнай крыўды. А дзеля таго, каб змагацца з вялікай ідэяй, перамога якой азначала б канец гэтаму свету. Я магу пагадзіцца, каб вас выстаўлялі пасмешышчам, але я не магу дапусціць, каб Калігула здзейсніў тое, пра што ён марыць. Я не магу дапусціць таго, пра што ён марыць. Сваю філасофію ён абарочвае ў трупы, і, на наша няшчасце, гэтая філасофія не церпіць пярэчання. Калі ж няможна абвергнуць, трэба звяргаць.

Трэці патрыцый. Значыць, трэба дзейнічаць.

Хэрэя. Трэба дзейнічаць. Але ў лоб вам не адолець гэтай злачыннай улады, пакуль яна поўная сілы. Змагацца можна з сапраўднаю тыраніяй, з бескарыслівым ліхам трэба хітрыць. Трэба дапамагчы яму выспець, счакаць, каб ягоная логіка дайшла да шаленства. Але яшчэ раз усвядомце, і я кажу вам гэта па шчырасці: я з вамі толькі часова. Потым жа — я болей не буду служыць вашым мэтам, я хачу толькі аднаго: вярнуць спакой і суцэльнасць гэтаму свету. I дзейнічаць мяне прымушае не карыслівы помысел, а свядомы страх, страх перад гэтым дзікім утрапеннем, якое зводзіць маё жыццё на нішто.

Першы патрыцый (выступаючы наперад). Здаецца, я зразумеў, хоць, можа, і не зусім. Але галоўнае — ты, як і мы, лічыш, што ён скаланае самыя асновы нашага грамадства. Нам важней за ўсё мараль, ці не так? Разбураецца сям’я, знікае павага да працы, уся краіна кінутая на ганьбаванне. Дабрадзейнасць просіць у нас паратунку, няўжо мы застанемся глухія да яе голасу? Сябры, няўжо вы змірыцеся, каб патрыцыяў кожны вечар прымушалі бегчы побач з цэзаравымі насілкамі?

Стары патрыцый. Няўжо вы дазволіце, каб іх называлі «ясачкамі»?

Трэці патрыцый. Каб у іх забіралі жонак?

Другі патрыцый. I дзяцей?

Муцый. I іхнія грошы?

Пяты патрыцый. Не!

Першы патрыцый. Хэрэя, ты ўсё добра сказаў. I добра зрабіў, што ўтрымаў нас. Дзейнічаць надта рана: сёння народ быў бы супраць нас. Ці ж гатовы ты разам з намі чакаць, калі настане зручны момант?

Хэрэя. Але. Дадзім Калігулу рабіць усё, што ён хоча. Нават больш — дапаможам яму. Зробім усё, каб патураць яму ў шаленстве. І настане дзень, калі ён апынецца сам-насам з цэлай імперыяй мерцвякоў і іх крэўных.

З усіх бакоў уздымаюцца воклічы. Знадворку чуваць гукі трубаў. Запаноўвае маўчанне. Потым з вуснаў у вусны перабягае імя: «Калігула».

Сцэна III

Уваходзяць Калігула і Цэзонія, за якімі ідуць Гелікон і салдаты. Нямая сцэна. Калігула спыняецца і глядзіць на змоўнікаў. Моўчкі пераходзіць ад аднаго да другога, папраўляе аднаму кудзер, перад другім адступае, каб лепей разгледзець, зноў азірае ўсіх, праводзіць рукою па вачах і, не прамовіўшы ні слова, выходзіць.

Сцэна IV

Цэзонія (паказваючы на беспарадак у пакоі, з іроніяй). Вы што тут — біліся?

Хэрэя. Так, мы біліся.

Цэзонія (такім самым тонам). I чаму ж вы біліся?

Хэрэя. Мы біліся проста так.

Цэзонія. Значыць, гэта няпраўда.

Xэрэя. Што няпраўда?

Цэзонія. Вы не біліся.

Хэрэя. Значыць, мы не біліся.

Цэзонія (з усмешкаю). Можа, лепш прыбралі б у пакоі. Калігула цярпець не можа беспарадку.

Гелікон (старому патрыцыю). Кончыцца тым, што вы выведзеце яго з сябе!

Стары патрыцый. Але, далібог, што мы яму зрабілі?

Гелікон. Ды ўжо ж менавіта — нічога. Нават цяжка сабе ўявіць, як можна быць такімі няўважнымі?! Урэшце, гэта робіцца ўжо невыцерпным. Пастаўце сябе на месца Калігулы. (Паўза.) Вы ж тут, натуральна, трошкі ладзілі змовы, праўда?

Стары патрыцый. Ды што ты, зусім не, павер мне. З чаго ён выдумаў?

Гелікон. Ён не выдумаў, ён ведае. Але, па-мойму, яму гэтага нават трошачкі хочацца. Ну, давайце дапаможам навесці парадак.

Усе кідаюцца прыбіраць. Калігула ўваходзіць і назірае за імі.

Сцэна V

Калігула (старому патрыцыю). Дзень добры, мая ясачка. (Да астатніх.) Хэрэя, я вырашыў трошкі ў цябе адпачыць і падсілкавацца. Муцый, я дазволіў сабе запрасіць тваю жонку. (Распарадчык б'е ў далоні. Уваходзіць раб, але Калігула яго спыняе.) Хвілінку! Панове, як вам вядома, фінансы ў нашай дзяржаве ледзьве ліпяць, дый тое — па голай звычцы. А з учорашняга дня і звычкі ўжо аказваецца мала. Таму я пастаўлены перад прыкраю неабходнасцю падкараціць абслугу. У духу самаахвяравання, якое вы, я ўпэўнены, высока ацэніце, я вырашыў паменшыць колькасць чэлядзі ў сваім палацы і, адпусціўшы колькі рабоў, узяць вас да сябе на службу. Зрабіце ж ласку накрыць на стол і падаць стравы.

Сенатары пераглядаюцца ў нерашучасці.

Гелікон. Ну, ну, панове, трошкі жвавей. Вы хутка самі пераканаецеся, што спускацца па сацыяльнай лесвіцы намнога прасцей, чым па ёй падымацца.

Сенатары нерашуча зрушваюць з месца.

Калігула (Цэзоніі). Якое пакаранне ў нас прадугледжана нядбайным рабам?

Цэзонія. Бізун, здаецца.

Сенатары кідаюцца жвава, але няспрытна накрываць на стол.

Калігула. Гэй, гэй, крыху акуратней! I трошкі болей парадку, парадак — гэта галоўнае! (Гелікону.) Здаецца, яны зусім страцілі спрыт.

Гелікон. Праўду кажучы, у іх яго і не было ніколі, хіба што на тое, каб біць ды камандаваць. Давядзецца набрацца цярпення, нічога не зробіш. Каб зрабіць сенатара, хопіць і аднаго дня, а вось на працаўніка трэба гадоў дзесяць.

Калігула. Але баюся, каб зрабіць працаўніка з сенатара, дык і ўсе дваццаць спатрэбіцца.

Гелікон. I ўсё ж у іх сёе-тое атрымліваецца. Па-мойму, у іх прызванне! Рабства — якраз тое, што ім вельмі добра падыдзе. (Адзін сенатар абцірае лоб.) Глядзі, яны нават пачынаюць пацець. Першы этап ужо пройдзены.

Калігула. Цудоўна. Але не будзем занадта патрабавальныя. Бо ўжо і так няблага. I апроч таго — зрэдку аддаць належнае справядлівасці ніколі не шкодзіць. Дарэчы, наконт справядлівасці: трэба спяшацца, у мяне ж на сёння яшчэ прызначана пакаранне. Ах, усё-ткі шанцуе Руфію, што я гэтак прагаладаўся. (Даверлівым тонам.) Руфій — гэта той коннік, які мусіць сёння памерці. (Паўза.) Вы не пытаецеся, чаму ён мусіць памерці?

Агульнае маўчанне. У гэтай паўзе рабы ўносяць стравы.

Калігула (у добрым гуморы). Ну што ж, як бачу, вы пачынаеце разумець. (Закідвае ў рот аліву, жуючы.) Нарэшце вы сцямілі, што зусім неабавязкова нешта зрабіць, каб памерці. Салдаты, я задаволены вамі! Што скажаш на гэта, Гелікон? (Перастае жаваць і здзекліва пазірае на астатніх.)

Гелікон. Безумоўна! Якое войска! Але, мушу зазначыць, яны сталі занадта разумныя і цяпер не захочуць біцца. Калі так пойдзе далей, імперыя загіне!

Калігула. Цудоўна. А цяпер адпачнём. Сядайце як папала. Не будзем трымацца афіцыйнага пратакола. I ўсё-ткі шанцуе гэтаму Руфію. Хоць я ўпэўнены, што ён зусім не ацэніць гэтай маленькай адцяжкі. А тым не менш, што можа быць каштоўней за тыя колькі гадзін, якія пашчасціць выйграць у смерці?

Пачынае есці, іншыя таксама. Адразу відаць, што ён не ўмее паводзіць сябе за сталом. Ён мог бы не кідаць костачак ад алівак у талеркі суседзям, не выплёўваць недаедкаў мяса на блюда ці не калупаць пазногцем у зубах і не чухаць з такой утрапёнасцю галавы. Тым не менш за ежай ён менавіта ўсім гэтым і займаецца, зусім не саромеючыся. Але раптам ён перастае есці і скіроўвае пільны позірк на аднаго з сваіх суседзяў за сталом, Лепіда.

Калігула (рэзка). Здаецца, ты не ў гуморы. Ці не таму, што я загадаў забіць твайго сына?

Лепід (са здушаным камяком горлам). Што ты, Гаю, наадварот.

Калігула (узрадавана). Наадварот! Ах, як мне падабаецца, калі твар не выдае, што робіцца ў чалавека на сэрцы. Твар у цябе сумны. А сэрца? Наадварот, Лепід, праўда ж?

Лепід (рашуча). Наадварот, цэзару.

Калігула (яшчэ радасней). Ах, я нікога так не люблю, як цябе. Давай жа пасмяёмся разам. Раскажы мне якую-небудзь вясёлую гісторыю, показку.

Лепід (які пераацаніў свае сілы). Гаю!

Калігула. Добра. Тады я раскажу. Але ж ты будзеш смяяцца, Лепід? Будзеш? (Кідаючы злавесны позірк.) Хоць бы дзеля свайго другога сына. (Зноў весела.) Дый, апроч таго, у цябе ж няма прычын засмучацца. (Адпівае глыток, падказвае.) На... На-ад... Ну, Лепід.

Лепід (стомлена). Наадварот, Гаю.

Калігула. Ну вось, цудоўна! (П'е.) А цяпер слухай. (Летуценна.) Жыў сабе аднойчы няшчасны імператар, якога ніхто не любіў. А ён любіў Лепіда, і, каб выгнаць гэтую любоў з свайго сэрца, ён загадаў забіць яго малодшага сына. (Мяняючы тон.) Зразумела, гэта няпраўда. Але затое забаўна, га? Ты не смяешся? Ніхто не смяецца? Слухайце мяне! (У лютым гневе.) Я хачу, каб усе смяяліся. I ты, Лепід, і ўсе астатнія. Усе ўставайце і смейцеся. (Б'е кулаком па стале.) Чуеце, я хачу бачыць, як вы смеяцеся.

Усе ўстаюць. Далей гэтую сцэну акторы, апроч Калігулы і Цэзоніі, могуць іграць, як марыянеткі.

Калігула (у захапленні адкідваецца на ложку, апанаваны нястрымным смехам). Не, ды ты толькі зірні на іх, Цэзонія. Нічога не засталося. Гонар, годнасць, добрае імя, спрадвечная мудрасць — усё гэта больш нічога не значыць. Усё знікае перад страхам. Але, Цэзонія, страх — гэта цудоўнае пачуццё, без ніякіх дамешкаў, чыстае і бескарыслівае, адно з рэдкіх высакародных пачуццяў, што нараджаюцца ў вантробах. (Абцірае рукою лоб, п'е. Дружалюбным тонам.) Цяпер пагаворым пра іншае. Хэрэя, нешта ты сёння маўчыш.

Хэрэя. Я гатовы гаварыць, Гаю. Як толькі ты мне дазволіш.

Калігула. Цудоўна. Тады маўчы. Мне болей хацелася б паслухаць нашага сябра Муцыя.

Муцый (праз сілу). Я да тваіх паслуг, Гаю.

Калігула. Раскажы-тка нам пра сваю жонку. Але спачатку загадай, каб яна села вось тут, леваруч ад мяне. (Муцыева жонка ідзе да Калігулы.) Ну! Муцый, мы ўсе чакаем цябе.

Муцый (крыху разгублена). Пра жонку... Я люблю яе.

Усе смяюцца.

Калігула. Вядома, мой сябра, вядома. Але гэта такая банальшчына. (Муцыева жонка ўжо села побач; нібы між іншым ён ліжа ёй левае плячо. Яшчэ больш разняволена.) Дарэчы, калі я ўвайшоў, вы тут, здаецца, ладзілі нейкую змову, га? Плялі якісь загаворчык?

Стары патрыцый. Як ты можаш, Гаю?..

Калігула. Драбяза, мая ясачка. Старасці ж трэба перашалець. Усё гэта сапраўды драбяза. Вы ж няздольныя на мужны ўчынак. Проста мне раптам успомнілася, што я мушу вырашыць яшчэ сякія-такія дзяржаўныя пытанні. Але спачатку аддамо даніну неадольным патрэбам, якія заклала ў нас прырода. (Устае і цягне Муцыеву жонку за сабой у суседні пакой.)

Сцэна VI

Муцый спрабуе ўстаць.

Цэзонія (ласкава). О, Муцый, я з задавальненнем выпіла б яшчэ тронікі гэтага цудоўнага віна.

Скарыўшыся, Муцый моўчкі падлівае ёй віна. Няёмкая паўза. Чуваць, як рыпяць крэслы. Наступная размова ідзе крыху натужліва.

Цэзонія. Ну што, Хэрэя! Можа, раскажаш цяпер, чаго гэта вы тут біліся толькі што?

Хэрэя (холадна). Усё гэта ад таго, дарагая Цэзонія, што ў нас узнікла спрэчка, ці павінна паэзія быць забойчая.

Цэзонія. Вельмі цікава. Хоць гэта, на жаль, перавышае маё жаночае разуменне. I ўсё ж мяне зачароўвае тая палкасць, з якою вы ставіцеся да мастацтва. Аказваецца, яна можа давесці вас ажно да бойкі.

Хэрэя (такім самым тонам). Гэта так. Дый сам Калігула мне неяк казаў, што не можа быць глыбокага і гарачага пачуцця без пэўнае жорсткасці.

Гелікон. Як і кахання без кропелькі гвалту.

Цэзонія (жуючы). У гэтым ёсць пэўная ісціна. Што скажуць астатнія?

Стары патрыцый. Калігула — тонкі псіхолаг.

Першыпатрыцый. Ён вельмі красамоўна гутарыў з намі пра мужнасць.

Другі патрыцый. Яму варта было б занатаваць свае думкі. Такая кніга была б неацэнная.

Хэрэя. Не кажучы ўжо, што гэта неяк яго заняло б. Бо ўсе мы бачым, што яму трэба нечым сябе забавіць.

Цэзонія (па-ранейшаму жуючы). У такім выпадку вам будзе прыемна даведацца, што ён ужо пра гэта падумаў і якраз піша вялікі трактат.

Сцэна VII

Уваходзяць Калігула і Муцыева жонка.

Калігула. Муцый, я вяртаю табе тваю жонку. Яна зноўку твая. Але выбачайце, мне трэба даць колькі загадаў. (Хутка выходзіць.)

Муцый, увесь збялелы, стаіць, гледзячы яму ўслед.

Сцэна VIII

Цэзонія (Муцыю, які па-ранейшаму стаіць нерухома). Няма сумнення, Муцый, што гэты трактат зойме сваё пачэснае месца побач з найбольш славутымі.

Муцый (пазіраючы на дзверы, за якімі знік Калігула). I пра што ў ім ідзе гаворка, Цэзонія?

Цэзонія (абыякавым тонам). О, гэтага я зразумець няздольная.

Хэрэя. Іншымі словамі, можна зрабіць выснову, што ў ім гаворыцца пра забойчасць паэзіі.

Цэзонія. Вось-вось, па-мойму, нешта ў такім духу.

Стары патрыцый (радасна). Ну што ж! Як сказаў Хэрэя, гэта яго трошкі забавіць.

Цэзонія. Так, мая ясачка. Але вось, баюся, назва трактата вас трошкі збянтэжыць.

Хэрэя. I што ж гэта за назва?

Цэзонія. Ён называецца — «Меч».

Сцэна IX

Хутка ўваходзіць Калігула.

Калігула. Вы ўжо прабачце, але дзяржаўныя справы таксама не церпяць адкладу. Распарадчык, аддай загад, каб зараз жа зачынілі ўсе хлебныя сховішчы. Указ пра гэта я толькі што падпісаў. Знойдзеш яго ў мяне ў пакоі.

Распарадчык. Але ж...

Калігула. Заўтра настане голад.

Распарадчык. Але народ будзе шумець.

Калігула (з націскам і выразна). Я сказаў: заўтра настане голад. Што такое голад, усім вядома — гэта пляга, стыхійнае бедства. Пляга пачнецца заўтра... і я яе спыню, калі мне захочацца. (Тлумачыць астатнім.) Увогуле ў мяне не так ужо многа спосабаў даказаць, што я свабодны. Свабодны бываеш заўсёды за чый-небудзь кошт. Прыкра, але ж рэч гэта сама па сабе звычайная. (Кідаючы вокам на Муцыя.) Вазьміце хоць бы рэўнасць, і вы ўбачыце, што я маю рацыю. (Задуменна.) I ўсё-ткі быць раўнівым — гэта так брыдка! Пакутаваць праз самалюбства і празмернае ўяўленне! Прымушаць сябе ў думках бачыць, як твая жонка...

Муцый сціскае кулакі і разяўляе рот.

Калігула (вельмі хутка). Сядайма за стол. панове. Ці вядома вам, што мы з Геліконам працуем не складаючы рук? Мы канчаем невялічкі трактат пра пакаранне смерцю, і вы скажаце, што пра яго думаеце.

Гелікон. Безумоўна, калі вашую думку ў вас спытаюць.

Калігула. Будзем велікадушныя, Геліконе! Раскрыем ім нашыя маленькія тайны. Ну, хоць бы вось: раздзел трэці, параграф першы.

Гелікон (устае і механічным голасам дэкламуе). Пакаранне смерцю нясе палёгку і вызваляе. Яно ўсеагульнае, супакаяльнае і справядлівае як па спосабах свайго выканання, так і па мэтах. Людзі паміраюць, бо яны вінаватыя. Людзі вінаватыя, бо яны Калігулавы падданыя. Але ж Калігулавы падданыя — усе. Такім чынам усе вінаватыя. Адсюль вынікае, што ўсе памруць. Гэта пытанне часу і цярпення.

Калігула (смеючыся). Ну, што скажаце, га? Цярпенне — вось найкаштоўнейшая знаходка! Прызнаюся вам шчыра: гэта самае галоўнае, што мяне ў вас зачароўвае. А цяпер, панове, можаце ісці. Хэрэя болей вас не затрымлівае. Толькі Цэзонія няхай яшчэ застанецца! I Лепід, і Актавій! I Мерэя таксама. Я хацеў бы пагутарыць з вамі пра справы ў маім публічным доме. Апошнім часам яны прымушаюць мяне хвалявацца.

Астатнія паволі выходзяць. Калігула праводзіць вачыма Муцыя.

Сцэна X

Хэрэя. Мы гатовыя слухаць цябе, Гаю. Што-небудзь не ў парадку? Можа, кепска працуе персанал?

Калігула. Ды не, але ж выручка зусім не вялікая.

Мерэя. Трэба павысіць расцэнкі.

Калігула. Мерэя, толькі што ты прапусціў выдатны выпадак памаўчаць. У тваім узросце ўвогуле такія праблемы не павінны цябе цікавіць, і тваёй думкі я не пытаўся.

Мерэя. Але навошта ж тады ты загадаў мне застацца?

Калігула. Бо хутка мне спатрэбіцца бесстаронняя парада.

Мерэя адступае ўбок.

Хэрэя. Калі дазволіш, Гаю, я выкажуся небесстаронне: па-мойму, расцэнак мяняць не трэба.

Калігула. Ясная рэч. Але ж нашыя фінансавыя справы трэба нейкім чынам паправіць. Я ўжо растлумачыў свой план Цэзоніі, і яна зараз вам яго перакажа. А я, відаць, крыху выпіў лішку, мяне пачынае хіліць на сон. (Кладзецца і заплюшчвае вочы.)

Цэзонія. Усё вельмі проста. Калігула ўводзіць новую ўзнагароду.

Хэрэя. Не бачу сувязі.

Цэзонія. Тым не менш яна ёсць. Гэтаю ўзнагародай будзе ордэн «Грамадзяніна-героя», і атрымліваць яго будуць тыя, хто часцей за іншых будзе наведваць Калігулаў публічны дом.

Хэрэя. Бліскучая думка!

Цэзонія. I я так лічу таксама. Але я забылася сказаць яшчэ, што ўручацца ордэн будзе ў канцы кожнага месяца пасля падліку ўваходных білетаў; грамадзянін, які не атрымае ордэна на працягу дванаццаці месяцаў, будзе высланы або пакараны смерцю.

Трэці патрыцый. Чаму «або»?

Цэзонія. Таму што Калігула кажа, што гэта не мае ніякага значэння. Галоўнае, каб у яго быў выбар.

Хэрэя. Брава! Цяпер дзяржаўная скарбніца папоўніцца.

Гелікон. Прычым, заўважце, вельмі высокамаральным чынам. Урэшце, заўсёды лепей браць падатак з заганы, чым плаціць за добрапрыстойнасць, як гэта робіцца ў рэспубліканскіх дзяржавах.

Калігула крыху расплюшчвае вочы і глядзіць на старога Мерэю, які, стоячы воддаль, вымае з кішэні нейкую бутэлечку і адпівае глыток.

Калігула (лежачы). Што гэта ты там п’еш, Мерэя?

Мерэя. Гэта ад астмы, Гаю.

Калігула (расштурхваючы іншых, ідзе да яго і абнюхвае яму вусны). Не, гэта супрацьяддзе.

Мерэя. Ды не, Гаю. Ты смяешся. Я задыхаюся па начах і ўжо вельмі даўно лячуся ад гэтага.

Калігула. Дык значыць, ты баішся, што цябе атруцяць?

Мерэя. Мая астма...

Калігула. Не! Назавём рэчы сваімі імёнамі: ты баішся, што я цябе атручу. Ты мяне падазраеш. Ты сочыш за мною.

Мерэя. Ды не, клянуся багамі!

Калігула. Ты апасаешся мяне. Адным словам, ты мне не давяраеш.

Мерэя. Гаю!

Калігула (груба). Адказвай! (З матэматычнаю логікай.) Калі ты прымаеш супрацьяддзе, гэта значыць, ты прыпісваеш мне намер атруціць цябе.

Мерэя. Так... я хачу сказаць... не...

Калігула. I з той самай хвіліны, як я, па-твойму, прыняў рашэнне цябе атруціць, ты робіш усё насуперак маёй волі.

Запаноўвае цішыня. З пачаткам гэтага дыялога Цэзонія і Хэрэя адышлі ў глыбіню сцэны. Адзін Лепід з трывогай прыслухоўваецца да яго.

Калігула (з кожным словам усё больш выразна і паслядоўна выказваючы думку). Такім чынам, перад намі два злачынствы. I адзіная альтэрнатыва, якой табе не пазбегнуць: альбо я не хацеў цябе забіваць і ты несправядліва падазраеш мяне — твайго імператара. Альбо я гэтага хацеў і ты, нікчэмнасць, паўстаеш супроць маіх планаў! (Паўза. Калігула задаволена пазірае на старога.) Га, Мерэя? Ну што ты скажаш наконт гэткае логікі?

Мерэя. Яна... яна бездакорная, Гаю. Але яна не стасуецца з маім выпадкам.

Калігула. I трэцяе злачынства: ты лічыш мяне за шаленца. Дык слухай. З трох гэтых злачынстваў толькі адно — другое — дае табе гонар, бо калі ты мяркуеш, што я прыняў рашэнне, і паўстаеш супраць яго, гэта значыць, што ты бунтар. Ты правадыр паўстання, рэвалюцыянер. Гэта цудоўна. (Сумна.) Я вельмі люблю цябе, Мерэя. Менавіта таму ты будзеш пакараны за другое злачынства, а не за іншыя. Ты памрэш як мужчына — за бунт.

Пад час гэтае прамовы Мерэя ўсё больш скурчваецца і глыбей зашываецца ў сваё крэсла.

Калігула. Не трэба дзякаваць. Гэта ж натуральна. Вазьмі. (Дае яму флакон і прыязным голасам прапануе.) Выпі гэты яд.

Мерэя трасецца ў рыданні, круціць галавой у знак нязгоды.

Калігула (трацячы цярпенне). Ну, давай жа, давай!

Мерэя спрабуе ўцячы. Але Калігула ў дзікім скачку наганяе яго на сярэдзіне сцэны, валіць на невысокую лаву і пасля кароткае барацьбы, усунуўшы яму між зубоў флакон з ядам, разбівае яго кулаком. Падрыгаўшыся ў сутаргах, Мерэя памірае; твар у яго заліты крывёй і слязьмі. Калігула ўстае і машынальна абцірае рукі.

Калігула (Цэзоніі, падаючы ёй асколак ад Мерэевай бутэлечкі). Што гэта? Супрацьяддзе?

Цэзонія (спакойна). Не, Калігула. Гэта лекі ад астмы.

Калігула (гледзячы на Мерэю, крыху памаўчаўшы). Якая розніца. Усё адно. Крыху раней, крыху пазней...

Рэзка паварочваецца і выходзіць з заклапочаным выглядам, увесь час выціраючы рукі.

Сцэна XI

Лепід (прыгнечана). Што цяпер рабіць?

Цэзонія (звычайным голасам). Спачатку, па-мойму, трэба прыбраць гэтае цела. На яго брыдка глядзець!

Хэрэя і Лепід бяруць цела і цягнуць яго за кулісы.

Лепід (Хэрэю). Трэба спяшацца.

Xэрэя. Мы павінны сабраць, прынамсі, чалавек дзвесце.

Уваходзіць Сцыпіён. Заўважыўшы Цэзонію, збіраецца зноў выйсці.

Сцэна XII

Цэзонія. Хадзі, хадзі сюды.

Сцыпіён. Што табе?

Цэзонія. Падыдзі. (Бярэ яго за падбародак і зазірае ў вочы. Паўза. Халодным голасам.) Ён забіў твайго бацьку?

Сцыпіён. Так.

Цэзонія. Ты ненавідзіш яго?

Сцыпіён. Так.

Цэзонія. Ты хочаш яго забіць?

Сцыпіён. Так.

Цэзонія (адпускаючы яго). Тады чаму ж ты мне гэта кажаш?

Сцыпіён. Таму што я не баюся нікога. Забіць яго ці быць забітым самому — гэта толькі два розныя спосабы пакончыць з усім гэтым. Дый, зрэшты, ты мяне выдаваць не будзеш.

Цэзонія. Сапраўды, я цябе не выдам. Але я хачу табе нешта сказаць. Ці, правільней, мне хацелася б пагутарыць з тым, што ў табе ёсць найлепшае.

Сцыпіён. Найлепшае ўва мне — мая нянавісць.

Цэзонія. I ўсё-ткі паслухай. Тое, што я хачу сказаць табе, зразумець адначасова і цяжка, і проста. Каб толькі гэтае слова магло па-сапраўднаму быць пачутае, яно зрабіла б тую адзіную рэвалюцыю, якая канчаткова перавярнула б увесь свет.

Сцыпіён. Дык скажы яго.

Цэзонія. Пачакай. Падумай спачатку пра перакрыўлены болем твар твайго бацькі, калі ў яго выдзіралі язык. Прыгадай гэты рот, заліты крывёю, і гэты крык зацкаванага звера.

Сцыпіён. Ну.

Цэзонія. Падумай цяпер пра Калігулу.

Сцыпіён (з усёю нянавісцю ў голасе). Ну.

Цэзонія. А цяпер паслухай: пастарайся яго зразумець. (Выходзіць, пакідаючы Сцыпіёна ў разгубленасці.)

Уваходзіць Гелікон.

Сцэна XIII

Гелікон. Сюды ідзе Калігула. Можа, крыху падсілкуецеся, паэце?

Сцыпіён. Геліконе! Дапамажы мне.

Гелікон. Гэта даволі небяспечна, мая ясачка. Дый я нічога не цямлю ў паэзіі.

Сцыпіён. Ты мог бы дапамагчы мне. Ты шмат чаго ведаеш.

Гелікон. Я ведаю, што дні праходзяць і трэба спяшацца паесці. І яшчэ я ведаю, што ты мог бы забіць Калігулу... і што ён гэтаму не надта б пярэчыў.

Уваходзіць Калігула. Гелікон выходзіць.

Сцэна XIV

Калігула. А, гэта ты! (Спыняецца, нібыта крыху разгубіўшыся і не ведаючы, як сябе паводзіць.) Даўно я цябе не бачыў. (Паволі падыходзячы да Сцыпіёна.) Чым займаешся? Усё пішаш? Можа, пазнаёміш з апошнімі сваімі сачыненнямі?

Сцыпіён (таксама адчувае сябе няёмка, яго душа раздзіраецца паміж нянавісцю і нейкім іншым, яму самому не зразумелым пачуццём). Я напісаў некалькі вершаў, цэзару.

Калігула. Пра што?

Сцыпіён. Не ведаю, цэзару. Напэўна, пра прыроду.

Калігула (ужо болей разняволена). Цудоўная тэма. I такая шырокая. I што ж падказала табе прырода?

Сцыпіён (схамянуўся, іранічна і са злосцю). Яна суцяшае мяне, што я не цэзар.

Калігула. Ага! А як ты думаеш, ці можа яна суцешыць мяне, што я — цэзар?

Сцыпіён (тым жа тонам). Далібог, яна вылечвала і болей глыбокія раны.

Калігула (надзіва звычайным голасам). Раны? Ты кажаш гэта са злосцю. Ці не таму, што я забіў твайго бацьку? Але каб ты толькі ведаў, якое гэта дакладнае слова: рана. (Перамяніўшы тон.) Толькі нянавісць робіць людзей разумнымі.

Сцыпіён (ненатуральна напружаным голасам). Я адказаў табе на тваё пытанне пра прыроду.

Калігула сядае, глядзіць на Сцыпіёна, потым раптам бярэ яго за рукі і цягне да сябе, прымушаючы сесці, твар у твар, каля сваіх ног. Бярэ яго твар у далоні.

Калігула. Раскажы мне свой верш.

Сцыпіён. Не, цэзару, прашу цябе.

Калігула. Чаму?

Сцыпіён. Ён у мяне не з сабой.

Калігула. Ты не ведаеш яго на памяць?

Сцыпіён. Не.

Калігула. Скажы, прынамсі, пра што ў ім гаворыцца.

Сцыпіён (гэтак жа напружана, нібы сіламоц). Я пісаў у ім...

Калігула. Ну-ну?

Сцыпіён. Не. Не памятаю...

Калігула. Паспрабуй...

Сцыпіён. Я пісаў у ім пра своеасаблівую суладнасць, што ўзнікае паміж зямлёй...

Калігула (перабівае яго, нібы занурыўшыся ў свае думкі). ...паміж зямлёй і чалавекам, які на яе ступае.

Сцыпіён (здзіўлена, крыху павагаўшыся). Так, бадай, менавіта пра гэта...

Калігула. Расказвай далей.

Сцыпіён. ...і яшчэ пра абрысы рымскіх пагоркаў, і пра тое мімалётнае і шчымлівае супакаенне, у якое іх агортвае вечар...

Калігула. ...Пра крык стрыжоў у зялёным небе.

Сцыпіён (яшчэ больш мякка). Так, і пра гэта.

Калігула. Пра што яшчэ?

Сцыпіён. Пра тое няўлоўнае імгненне, калі неба, яшчэ ўсё пранізанае залатымі ніткамі, раптам перакульваецца і ў тую ж хвіліну паказвае нам свой іншы бок, перасыпаны бліскучымі зоркамі.

Калігула. Пра пахі дыму, дрэў і вады, што ўздымаюцца ад зямлі насустрач блізкай ночы.

Сцыпіён. ...Сакатанне цыкадаў, цішэе дзённая спёка, брэх сабак, рып апошніх павозак і гоман сялян...

Калігула. ...I дарогі пад самшытамі і алівамі агортваюцца ценем...

Сцыпіён. Так, так. Пра ўсё гэта. Адкуль табе гэта вядома?

Калігула (прытуляе Сцыпіёна да сябе). Не ведаю. Можа быць, мы любім з табой аднолькавыя ісціны.

Сцыпіён (з дрыготкаю ў голасе, хавае твар на грудзях у Калігулы). Ах, ці не ўсё адно, калі я паўсюль бачу толькі аблічча любові!

Калігула (пяшчотна). Гэта ўласціва людзям з вялікім сэрцам, Сцыпіёне. Каб толькі я мог таксама зведаць такую ж крынічную чысціню душы! Але я надта добра ведаю сваю неадольную прагу да жыцця, і прырода яе не спатоліць. Ты не здольны гэтага зразумець. Ты з іншага свету. Ты ўвесь належыш дабру, як я — злу.

Сцыпіён. Я здольны зразумець.

Калігула. Не. Гэта нешта ўва мне, бязмежная маўклівая багна, прагнілыя водарасці. (Раптам перамяняе тон.) Твой верш, напэўна, чароўны. Але калі хочаш маю думку...

Сцыпіён (у ранейшай паставе). Хачу.

Калігула. Ва ўсім гэтым бракуе крыві.

Сцыпіён рэзка адкідваецца назад і з жахам пазірае на Калігулу.

Сцыпіён (яшчэ адступаючы, глухім голасам, пільна ўзіраючыся ў Калігулу). О! Пачвара, агідная пачвара! Ты зноў прыкідваўся. Прызнайся, усё гэта была толькі гульня? Ты сабой задаволены?

Калігула (з пэўным сумам). У тым, што ты кажаш, ёсць доля праўды. Гэта быда гульня.

Сцыпіён (тым жа голасам). Якое ж у цябе павінна быць гнюснае і крывавае сэрца! Як цябе мусяць катаваць твае нянавісць і здосць!

Калігула (мякка). Досыць, цяпер памаўчы.

Сцыпіён. Як мне цябе шкада і як я цябе ненавіджу!

Калігула (гнеўна). Маўчы!

Сцыпіён. I ў якой мярзотнай адзіноце ты, напэўна, жывеш!

Калігула (зрываецца, кідаецца на Сцыпіёна і трасе яго, ухапіўшы за каўнер). У адзіноце?! Ды хіба ты яе калі-небудзь ведаў? Адзіноту паэтаў і здыхлякоў? У адзіноце. У якой? Ты нават не ведаеш, што чалавек ніколі не застаецца адзін! Што нас паўсюль праследуе нязменны цяжар будучыні і мінуўшчыны! Тыя, каго мы забілі. Але і яны — яшчэ не самае цяжкае. З намі тыя, каго мы кахалі, каго не кахалі і хто кахаў нас, шкадаванні, жаданні, горыч і ласка, шлюхі і цэдая зграя багоў. (Выпускае яго і вяртаецца на месца.) У адзіноце! О, каб толькі замест гэтай — маёй — адзіноты, атручанай прысутнасцю іншых, я мог паспытаць адзіноты сапраўднай, цішыні і шодаху дрэваў! (Сеўшы, раптам стомленым голасам.) Адзінота! Не, Сцыпіёне. Яна ўся перапоўненая скрыгатаннем зубоў, рэхам аціхдых гукаў і страчаных галасоў. Нават з жанчынай, калі нас агортвае ноч і я, даскаючы яе, аддзяляюся ад сваёй нарэшце здаволенай плоці і пачынаю ўжо верыць, што хоць на адно імгненне паміж сваім нараджэннем і смерцю здолею пабыць сам сабой, мая адзінота цадкам, да берагоў запаўняецца з’ядчэлым водарам асадоды пад пахамі ў той, што ціха пагружаецца ў сон побач са мною.

У яго змораны выгляд. Доўгае маўчанне. Сцыпіён заходзіць Калігулу за спіну і няўпэўнена набліжаецца да яго. Выпроствае да Калігулы руку і кладзе яму на плячо. Не азіраючыся, Калігула накрывае яго руку сваёю.

Сцыпіён. У кожнага ў жыцці ёсць свая аддушына. Тая, што дапамагае нам жыць далей. Людзі звяртаюцца да яе, калі адчуваюць, што ў іх не застаецца ўжо сілы.

Калігула. Гэта так, Сцыпіёне.

Сцыпіён. Няўжо ў цябе няма нічога падобнага, што дало б выхад слёзам, падарыла ціхі прыстанак?

Калігула. Ды бадай што ёсць.

Сцыпіён. Што?

Калігула (паволі). Пагарда.

ЗАСЛОНА

ДЗЕЯ ТРЭЦЯЯ

Сцэна I

З-за апушчанае заслоны — гукі талерак і бубна. Заслона падымаецца, адкрываючы нешта накшталт кірмашовага балагана. У цэнтры на невялікім памосце перад завешанай фіранкай стаяць Гелікон і Цэзонія. Абапал — музыкі з талеркамі. На лавах спінай да гледачоў сядзяць колькі патрыцыяў і Сцыпіён.

Гелікон (голасам кірмашовага зазывалы). Падыходзьце! Падыходзьце. (Талеркі.) Багі зноў сышлі на зямлю. Гай, цэзар і бог, называны Калігула, пазычыў ім сваё чалавечае аблічча. Падыходзьце, нікчэмныя смяротныя, святое дзіва дзеецца ў вас на вачах. Праз асаблівую ласку да багаславёнага царавання Калігулава, боскія таямніцы сёння адкрываюцца ўсім.

Талеркі.

Цэзонія. Падыходзьце, панове! У кленчвайце і ўшаноўвайце, хто чым можа. Тайны нябесныя сёння ўсім па кішэні.

Талеркі.

Гелікон. Алімп і яго закуліснае жыццё, звады, слёзы і брудная бялізна. Падыходзьце! Падыходзьце! Уся праўда пра вашых багоў!

Талеркі.

Цэзонія. Укленчвайце і ўшаноўвайце, хто чым можа. Падыходзьце, панове. Прадстаўленне пачынаецца.

Талеркі. Сноўданне рабоў, якія выносяць на памост розныя рэчы.

Гелікон. Карціны, уражальныя сваёю праўдзівасцю, непараўнальныя ні з чым, што было раней. Нябесныя сілы ва ўсім сваім бляску і велічы нарэшце спушчаны на зямлю; нечуванае і нябачанае па сваім размаху відовішча, маланка (рабы запальваюць грэчаскі агонь), гром (коцяць бочку з каменнем) і сам лёс у сваім трыумфальным шэсці. Прыходзьце і глядзіце!

Адшморгвае фіранку, за якой на п’едэстале ўзнікае Калігула, па-блазенску пераапрануты ў Венеру.

Калігула (прыязным голасам). Сёння я — Венера.

Цэзонія. Ушанаванне пачынаецца. На калені! (Усе, апроч Сцыпіёна, укленчваюць.) Паўтарайце за мною свяшчэнную малітву Калігулы-Венеры: «Багіня пакутаў і скокаў...

Патрыцыі. Багіня пакутаў і скокаў...

Цэзонія. Народжаная з хваляў, уся клейкая й горкая ад солі і пены...

Патрыцыі. Народжаная з хваляў, уся клейкая й горкая ад солі і пены...

Цэзонія. Ты, што падобна да ўсмешкі й жалю...

Патрыцыі. Ты, што падобна да ўсмешкі й жалю...

Цэзонія. Да крыўды й натхнення...

Патрыцыі. Да крыўды й натхнення...

Цэзонія. Навучы нас абыякавасці, што дазваляе нанова адрадзіцца любові...

Патрыцыі. Навучы нас абыякавасці, што дазваляе нанова адрадзіцца любові...

Цэзонія. Пакажы нам ісціну гэтага свету, якая ў тым, што яе няма...

Патрыцыі. Пакажы нам ісціну гэтага свету, якая ў тым, што яе няма...

Цэзонія. I надай нам сілы жыць згодна з гэтай непараўнальнаю ісцінай...

Патрыцыі. I надай нам сілы жыць згодна з гэтай непараўнальнаю ісцінай...

Цэзонія. Паўза!

Патрыцыі. Паўза!

Цэзонія (чытае далей). Абсып нас сваімі дарамі, ахіні нашы абліччы сваёй бесстаронняю лютасцю і справядлівай нянавісцю, асвяжы нашы вочы поўнымі жменямі кветак і жорсткіх забойстваў.

Патрыцыі. ...поўнымі жменямі кветак і жорсткіх забойстваў.

Цэзонія. Прымі сваіх аблудных дзяцей. Пусці іх у голы прытулак сваёй халоднай і невыцерпнай любові. Надзялі нас сваёй беспрадметнай зацятасцю, беспадстаўнай пакутай і безнадзейнаю радасцю.

Патрыцыі. ... і безнадзейнаю радасцю.

Цэзонія (вельмі гучна). Ты, спустошаная і такая пякучая, нечалавечная, але такая зямная, напаі нас віном сваёй абыякавасці і наталі навечна нашыя душы ў сваім чорным і горкім сэрцы.

Патрыцыі. Напаі нас віном сваёй абыякавасці і наталі навечна нашыя душы ў сваім чорным і горкім сэрцы.

Калі патрыцыі дагаворваюць апошнюю фразу, Калігула, да гэтага нерухомы, шумна пырхае і вельмі голасна прамаўляе.

Калігула. Хай будзе так, дзеці мае, усе вашыя малітвы будуць спраўджаныя.

Сядае па-турэцку на п’едэстале. Патрыцыі адзін за адным укленчваюць перад ім, ахвяруюць грошы і адступаюць у правы кут сцэны, збіраючыся там, каб усім разам сысці. Апошні, вельмі хвалюючыся, адыходзіць, забыўшыся заплаціць. Але Калігула рэзка ўскоквае на ногі.

Калігула. Гэй! Гэй! Ану, хлопча, хадзі сюды. Укленчваць — гэта добра, але даваць грошы — яшчэ лепш. Дзякуй. Цяпер парадак. Каб у багоў не было ніякага іншага багацця, апроч любові смяротных, яны былі б такія ж бедныя, як бедны Калігула. А цяпер, панове, можаце ісці і паведаміць гораду пра дзіўнае дзіва, пры якім вам пашчасціла быць: вы бачылі Венеру, бачылі ў самым прамым сэнсе гэтага слова — на свае плоцкія вочы, і Венера гаманіла з вамі. Ідзіце ж, панове.

Патрыцыі прыходзяць у рух.

Хвілінку! Выходзьце праз левыя дзверы, бо за правымі я паставіў варту і загадаў ёй забіваць усіх, хто будзе выходзіць.

Беспарадкавым натоўпам патрыцыі спешна выходзяць.

Рабы і музыкі знікаюць таксама.

Сцэна II

Гелікон прыгражае Сцыпіёну пальцам.

Гелікон. Ты зноў, Сцыпіёне, паводзіў сябе як анархіст!

Сцыпіён (Калігулу). Тое, што ты зрабіў, Гаю,— блюзнерства.

Гелікон. I што ж гэта можа значыць?

Сцыпіён. Заліўшы зямлю крывёю, ты цяпер паліваеш брудам неба.

Гелікон. У гэтага юнака проста цяга да гучных словаў. (Разлягаецца на канапе.)

Цэзонія (вельмі спакойна). Які ты гарачы, хлопча. Сёння людзі ў Рыме паміраюць і за куды ўжо менш красамоўныя прамовы.

Сцыпіён. Я вырашыў і хачу сказаць Гаю ўсю праўду.

Цэзонія. Ну што ж, Калігула, якраз маральнае самавітасці твайму цараванню і бракавала.

Калігула (зацікаўлена). Дык ты верыш у багоў, Сцыпіёне?

Сцыпіён. Не.

Калігула. Тады я не разумею, чаму ты з такім імпэтам кідаешся выкрываць блюзнерства?

Сцыпіён. Я магу з нечым не пагаджацца, але неабавязкова павінен усё гэта бэсціць ці забіраць у іншых права ў гэта верыць.

Калігула. Але ж якая ў яго сціпласць, га, ну — сапраўдная сціпласць! Ах, дарагі Сцыпіёне, як я радуюся за цябе. I ведаеш, нават зайздрошчу... Бо гэта ж адзінае пачуццё, якога мне, напэўна, ніколі не зведаць.

Сцыпіён. Ты зайздросціш не мне, ты зайздросціш самім багам.

Калігула. З твайго дазволу, няхай гэта застанецца вялікай таямніцаю майго царавання. А ўвогуле, усё, у чым мяне сёння можна папракнуць, дык гэта ў тым, што я зрабіў яшчэ адзін маленечкі крок па дарозе да магутнасці і свабоды. Чалавеку, які любіць уладу, суперніцтва багоў вельмі назаляе. Я з ім пакончыў. Я давёў гэтым уяўным багам, што чалавек, у якога ёсць воля, можа без ніякае падрыхтоўкі займацца іх нікчэмным рамяством.

Сцыпіён. Гэта і ёсць блюзнерства, Гаю.

Калігула. Не, Сцыпіёне, гэта празорлівасць. Проста я зразумеў, што ёсць толькі адна мажлівасць параўнацца з багамі: трэба быць такім жа бязлітасным.

Сцыпіён. Трэба пераўтварыцца ў тырана.

Калігула. Што такое тыран?

Сцыпіён. Сляпая душа.

Калігула. Зусім неабавязкова, Сцыпіёне. Тыран — гэта той, хто ахвяруе народамі дзеля сваіх ідэяў ці праз прагу да славы. У мяне ж такіх ідэяў няма, а калі казаць пра пашану ды ўладу, то і тут мне ўжо няма больш чаго дамагацца. Калі я і карыстаюся ўладай, дык толькі каб захаваць раўнавагу.

Сцыпіён. Раўнавагу з чым?

Калігула. З глупствам і злосцю багоў.

Сцыпіён. Адна злосць не ўраўнаважыць другую. I ўлада тут не дапаможа. Я ведаю толькі адзін спосаб процістаяць варожасці свету.

Калігула. Які ж?

Сцыпіён. Беднасць.

Калігула (робячы сабе педыкюр). Ну што ж, трэба будзе паспрабаваць і гэта.

Сцыпіён. А тым часам вакол цябе паміраюць людзі, шмат людзей.

Калігула. Вельмі мала, Сцыпіёне, не верыш? Ведаеш, ад колькіх я адмовіўся войнаў?

Сцыпіён. Не.

Калігула. Ад трох. I ведаеш — чаму?

Сцыпіён. Таму што табе начхаць на веліч Рыма.

Калігула. Не. Таму што я паважаю чалавечае жыццё.

Сцыпіён. Ты кпіш з мяне, Гаю.

Калігула. Ну, ці, прынамсі, паважаю яго болей за славу заваёўніка. Праўда, чужое жыццё я паважаю не больш за сваё. I калі мне лёгка забіць, то толькі таму, што мне і памерці няцяжка. Не, чым больш я разважаю пра гэта, тым больш пераконваюся, што я не тыран.

Сцыпіён. Але якая нам з гэтага карысць, калі мы мусім плаціць за ўсё гэтак жа дорага, як нават каб ты ім і быў.

Калігула (крыху знервавана). Каб ты ўмеў лічыць, ты ведаў бы, што самая нязначная вайна, учыненая разумным тыранам, каштавала б вам тысячу разоў даражэй за ўсе капрызы маёй фантазіі.

Сцыпіён. Але ў гэтай вайне быў бы, прынамсі, хоць нейкі сэнс. Бо галоўнае — якраз у тым, каб можна было зразумець.

Калігула. Лёс зразумець немагчыма, таму я і вырашыў заняць яго месца. Я пераняў бяздумнае і няўцямнае аблічча багоў. I твае нядаўнія паплечнікі паспяхова вывучыліся толькі што яму пакланяцца.

Сцыпіён. А гэта і ёсць блюзнерства, Гаю.

Калігула. Не, Сцыпіёне, гэта толькі своеасаблівае драматычнае мастацтва. Памылка ўсіх гэтых людзей у тым, што яны не надта вераць у тэатр. Іначай яны ведалі б, што граць нябесныя трагедыі і ператварацца ў бога дазволена кожнаму. Досыць толькі прымусіць ачарсцвець сваё сэрца.

Сцыпіён. Можа быць, яно так, Гаю. Але калі гэта праўда, то здаецца мне, што ты зрабіў ужо ўсё патрэбнае, каб аднойчы вакол цябе паўсталі лёгіёны такіх самых няўмольных багоў і залілі крывёю тваё часовае бажаство.

Цэзонія. Сцыпіёне!

Калігула (цвёрдым і жорсткім голасам). Чакай, Цэзонія. Ты сам, Сцыпіёне, не ведаеш, як ты гэта слушна сказаў: я зрабіў усё патрэбнае. Мне цяжка ўяўляецца дзень, пра які ты кажаш. Але часам я пра яго мару. I ва ўсіх тварах, якія тады пачынаюць наступаць на мяне, узнікаючы з глыбокай і горкай цемры, у іх перакрыўленых нянавісцю і трывогаю рысах, я сапраўды — з радасцю — пазнаю адзінага бога, якога ўпадабаў у гэтым свеце: нікчэмнага і баязлівага, як само чалавечае сэрца. (Раздражнёна.) А цяпер — ідзі прэч. Ты і так ужо занадта многа тут нагаварыў. (Мяняючы тон.) Мне яшчэ трэба нафарбаваць на нагах пазногці. У мяне тэрміновая справа.

Усе выходзяць, апроч Гелікона, які пачынае хадзіць вакол Калігулы, што засяроджана нафарбоўвае пазногці на нагах.

Сцэна III

Калігула. Геліконе!

Гелікон. Што такое?

Калігула. Як ідзе твая праца?

Гелікон. Якая праца?

Калігула. Ну як!.. Я наконт поўні!

Гелікон. Справа ідзе. Тут уся рэч у цярпенні. Але мне хацелася б з табою пагутарыць.

Калігула. Ну, цярпенне ў мяне, можа, яшчэ і знойдзецца, а вось часу — небагата. Так што, Геліконе, давай хутчэй.

Гелікон. Я ж казаў табе, я ўсё зраблю як мага лепш. Але раней мне трэба сказаць табе нешта важнае.

Калігула (нібыта нічога не чуў). I заўваж, што аднойчы яна ў мяне ўжо была.

Гелікон. Хто?

Калігула. Поўня.

Гелікон. Ну, зразумела. Але ці вядома табе, што на тваё жыццё рыхтуюць замах?

Калігула. I яна была ў мяне напраўду. Зрэшты, усяго толькі разы два ці тры. Але ўсё-ткі яна ў мяне была.

Гелікон. Я даўно ўжо спрабую з табой пагутарыць.

Калігула. Гэта было летась — улетку. Я часта глядзеў на яе і лашчыў на калонах у садзе, і ўрэшце яна мяне зразумела.

Гелікон. Хопіць гэтай гульні, Гаю. Хоць ты і не хочаш мяне слухаць, мой абавязак сказаць табе гэта. Няхай ты і прапусціш мае словы міма вушэй.

Калігула (па-ранейшаму засяроджана фарбуе на нагах пазногці). Гэты лак нічога не варты. Але я казаў пра поўню: гэта было цудоўнай жнівеньскай ноччу. (Гелікон з прыкрасцю адварочваецца і, нерухома застыўшы, змаўкае.) Яна спачатку крыху манежылася. Я тады ўжо ляжаў у ложку і збіраўся заснуць. А яна вісела над даляглядам і была спачатку ўся крывава-чырвоная. Потым пачала пакрысе падымацца, усё хутчэй і хутчэй, нібы паступова страчваючы вагу. I чым болей яна падымалася, тым болей святлела. I нарэшце ператварылася ў цэлае возера з малочнымі водамі пасярод чорнага неба, перасыпанага мігценнем зор. I тады, цёплая, мяккая, лёгкая і нічым не прыкрытая, яна прыйшла да мяне. Яна пераступіла парог маёй спальні і з павольнай упэўненасцю падышла да майго ложка, лягла побач і абсыпала мяне сваімі ўсмешкамі й бляскам. Не, сапраўды, гэты лак нічога не варты. Так што — бачыш, Геліконе, я, не выхваляючыся, магу сказаць, што я яе меў.

Гелікон. Ці можаш ты мяне паслухаць, каб даведацца, што табе пагражае?

Калігула (адрываецца ад свайго занятку і пільна глядзіць на яго). Мне патрэбна адна толькі поўня, Геліконе. Тое, што мяне заб’е, я ведаю загадзя. Але я яшчэ не вычарпаў усяго, што можа трымаць мяне ў гэтым жыцці. Таму мне патрэбная поўня. I пакуль ты мне яе не здабудзеш, тваёй нагі тут болей не будзе.

Гелікон. У такім выпадку я ўсё ж выканаю свой абавязак і скажу табе тое, што мушу сказаць. Супраць цябе рыхтуецца змова. Галоўны завадатар — Хэрэя. Мне ўдалося захапіць гэтую таблічку, з якой ты даведаешся пра галоўнае. Я пакідаю яе тут. (Кладзе таблічку на крэсла і скіроўвае прэч.)

Калігула. Ты куды, Геліконе?

Гелікон (з парога). Шукаць табе поўню.

Сцэна IV

У дзверы насупраць нехта шкрабецца. Калігула рэзка азіраецца і заўважае старога патрыцыя.

Стары патрыцый (нерашуча). Дазволіш, Гаю?

Калігула (крыху раздражнёна). Ну што ж, уваходзь. (Пазіраючы на яго.) Што, мая прыгажуня, мы прыйшлі яшчэ раз зірнуць на Венеру?

Стары патрыцый. Не, не за тым. Тс-с! Вой, прабач, Гаю... я хацеў... Ты ж ведаеш, як я цябе люблю... і адзінае, чаго я хачу, гэта — спакойна дажыць свой век...

Калігула. Не будзем марудзіць, не будзем!

Стары патрыцый. О, так. Я, гэта... (Вельмі хутка.) Гэта вельмі важна, вось.

Калігула. Не, гэта няважна.

Стары патрыцый. Але што няважна, Гаю?

Калігула. Але пра што мы гаворым, маё каханне?

Стары патрыцый (азіраецца вакол). Ну, гэта... (Увесь скурчваецца і нарэшце выстрэльвае.) Супраць цябе змова...

Калігула. Ну вось бачыш, я ж казаў табе, гэта зусім не важна.

Стары патрыцый. Гаю, яны хочуць забіць цябе.

Калігула (падыходзіць да яго і бярэ за плечы). Ведаеш, чаму я не магу табе паверыць?

Стары патрыцый (жэстам прысягаецца, што кажа праўду). Усімі багамі, Гаю...

Калігула (ласкава і паціху штурхаючы яго да дзвярэй). Не бажыся, ужо толькі не бажыся. Лепей паслухай. Калі тое, што ты сказаў,— праўда, я вымушаны буду думаць, што ты здраджваеш сваім сябрам, так?

Стары патрыцый (крыху разгубіўшыся). Гэта, Гаю... таму што мая любоў да цябе...

Калігула (тым жа тонам). А я не магу дапусціць гэтага. Баязліўства было мне заўсёды такое агіднае, што я ніколі не здолею не пакараць здрадніка смерцю. Але я ведаю, чаго ты варты. I безумоўна, у цябе ніколі не ўзнікне жадання ні здрадзіць, ані памерці.

Стары патрыцый. Безумоўна, Гаю, безумоўна!

Калігула. Вось бачыш, значыць, я меў рацыю, калі не паверыў табе. Ты ж не баязлівец, праўда?

Стары патрыцый. О! Не...

Калігула. I не здраднік?

Стары патрыцый. Само сабой, Гаю.

Калігула. А значыць, змовы няма, скажы, гэта быў усяго толькі жарт?

Стары патрыцый (зусім раскіснуўшы). Жарт, жарт, звычайны жарт...

Калігула. I ніхто не хоча мяне забіць, праўда?

Стары патрыцый. Ніхто, вядома, ніхто.

Калігула (глыбока ўздыхнуўшы, болей марудна). Вось і ідзі, ідзі адсюль, мая прыгажунька. Сумленны чалавек — такая рэдкая з’ява ў гэтым свеце, што мне цяжка доўга глядзець на яе. Каб лепей прачуць гэтую незабыўную сустрэчу, мне трэба пабыць аднаму.

Сцэна V

Пэўны час Калігула, не сыходзячы з месца, глядзіць на таблічку. Потым рэзка бярэ яе і пачынае чытаць. Шумна ўздыхае і кліча вартавога.

Калігула. Прывядзі Хэрэю.

Вартавы паварочваецца да выхаду.

Чакай. (Вартавы спыняецца.) З пашанай.

Вартавы выходзіць. Калігула праходзіцца сюды-туды. Потым падыходзіць да люстра.

Калігула. Ты вырашыў быць лагічным, дурню. Трэба яшчэ паглядзець, да якой мяжы. (Іранічна.) Каб табе прынеслі поўню, усё адразу змянілася б, праўда? Немагчымае зрабілася б магчымым, і ў тое ж імгненне, разам, усё прыняло б іншы паварот. Ну, а чаму ж не, Калігула? Хто ведае? (Азіраецца вакол.) Вакол мяне ўсё меней і меней люду, дзіўна. (Люстру, глухім голасам.) Надта многа трупаў, надта многа, вось адкуль гэтая пустата. Нават каб мне і прынеслі поўню, я ўжо не здолеў бы вярнуцца назад. Нават каб мёртвыя зноў зварухнуліся пад ласкамі сонца, забойствы ад гэтага не канулі б пад зямлю. (Са злосцю у голасе.) Логіка, Калігула, логіка — ты павінен кіравацца ёю! Уладарыць — да астатняй мяжы, аддаваць сябе цалкам — да астатняй мяжы. Не, дарогі назад няма — трэба ісці да канца!

Уваходзіць Xэрэя.

Сцэна VI

Калігула шчыльна закручваецца ў плашч і крыху адкідваецца на спінку фатэля. Выгляд у яго змораны.

Хэрэя. Ты мяне клікаў?

Калігула (слабым голасам). Так, Хэрэя. Варта! Паходні!

Маўчанне.

Хэрэя. Ты хацеў мне сказаць нешта асаблівае?

Калігула. Не, Хэрэя.

Маўчанне.

Хэрэя (крыху раздражнёна). Ты ўпэўнены, што мне трэба тут яшчэ быць?

Калігула. Абсалютна ўпэўнены, Хэрэя.

Зноў маўклівая паўза.

Калігула (раптам нібыта спяшаючыся). Але — прабач. Я не надта ўважны і кепска цябе прымаю. Сядай вось на гэты фатэль, і давай пагамонім як сябры. Мне проста трэба крыху пагутарыць з разумным чалавекам.

Хэрэя сядае. Упершыню ад пачатку п’есы ў яго шчыры і натуральны выгляд.

Калігула. Як па-твойму, Хэрэя, ці могуць два чалавекі, роўныя па духу і гонару, хоць раз у жыцці пагутарыць па ўсёй шчырасці, адкрыцца, скінуўшы з сябе ўсё — хлусню, забабоны, уласныя інтарэсы, якімі яны жывуць?

Хэрэя. Я думаю, што гэта магчыма, Гаю. Але ты, па-мойму, на гэта няздольны.

Калігула. Твая праўда. Я хацеў толькі даведацца, ці падзяляеш ты маю думку. Што ж, схаваемся за нашымі маскамі. Узброімся кожны сваёй хлуснёй. Пакрыем сябе даспехамі і будзем лічыць, што наша размова — тая ж бойка сам-насам. Хэрэя, чаму ты мяне не любіш?

Хэрэя. Таму што нічога любага ў табе, Гаю, няма. Таму што такія рэчы загадаць немагчыма. I таму што я надта добра цябе разумею і не магу палюбіць у табе тое сваё аблічча, якое сам стараюся схаваць ад другіх.

Калігула. Чаму ж ты мяне ненавідзіш?

Хэрэя. Тут ты памыляешся, Гаю. У мяне няма да цябе нянавісці. Я лічу цябе небяспечным і жорсткім, эгаістычным і пыхлівым. Але я не магу цябе ненавідзець, бо не лічу шчаслівым. I не магу адчуваць да цябе пагарды, бо ведаю, што ты не баязлівец.

Калігула. Чаму ж тады ты хочаш мяне забіць?

Хэрэя. Я ўжо сказаў: я лічу цябе небяспечным. А мне даспадобы і болей патрэбна — бяспека. Большасць людзей такія ж, як я. Яны няздольныя жыць у свеце, дзе самая дзівацкая думка ў адно імгненне можа ператварыцца ў рэальнасць і ўвайсці ў іх жыццё — а часцей за ўсё і ўваходзіць — як нож у сэрца. Я таксама не хачу жыць у такім свеце. Я люблю адчуваць цвёрды грунт пад нагамі.

Калігула. Бяспека і логіка — не тыя рэчы, якія можна спалучаць.

Хэрэя. Гэта праўда. Няхай у такіх думках і няма логікі, але ж гэта здаровыя думкі.

Калігула. Ну-ну, чаго ж ты замаўчаў?

Хэрэя. Мне няма больш чаго казаць. Я не хачу прымаць тваёй логікі. У мяне іншы погляд на мае чалавечыя абавязкі. I я ведаю, што большасць тваіх падданых падзяляе мае думкі. Ты ўсім замінаеш. I таму ў тваім знікненні не будзе нічога ненатуральнага.

Калігула. Усё гэта ясна і ўвогуле вельмі справядліва. Для большасці людзей гэта было б нават відавочнае выйсце. Але ж не для цябе. Ты разумны, а за розум трэба плаціць — або адмовіцца ад яго. Я — плачу. Чаму ж ты не хочаш ані адмовіцца, ані плаціць?

Хэрэя. Таму што я хачу жыць і быць шчаслівым. А ні тое, ні другое, па-мойму, немагчыма, калі даводзіць усё да крайняй ступені абсурду з усімі яго наступствамі. Я такі ж, як усе. I каб вызваліцца ад гэтае думкі, я часам жадаю смерці тым, каго люблю, і пажадліва прагну жанчын, якія мне забаронены паводле законаў сям’і і сяброўства. Калі трымацца логікі, я павінен быў бы ў такіх выпадках забіць ці забраць і валодаць. Але я лічу, што такім цьмяным думкам не трэба надаваць значэння. Каб кожны пачаў іх выконваць, мы ўжо не маглі б ані жыць, ані быць шчаслівымі. А мне, паўтараю, якраз гэта і важна.

Калігула. Тады табе трэба верыць у нейкую вышэйшую ідэю.

Хэрэя. Я веру, што адны ўчынкі крыху лепшыя за другія.

Калігула. А я — што ўсе раўназначныя.

Хэрэя. Мне гэта вядома, Гаю. Менавіта таму я не адчуваю да цябе нянавісці. Але ты замінаеш і павінен знікнуць.

Калігула. Справядлівая думка. Але навошта мне заяўляць пра гэта і рызыкаваць жыццём?

Xэрэя. На маё месца ўсё роўна прыйдуць другія. I я не люблю хлусні.

Калігула. Хэрэя!

Хэрэя. Слухаю, Гаю.

Калігула. Як па-твойму, ці могуць два чалавекі, роўныя па духу і гонару, хоць раз у жыцці пагутарыць па ўсёй шчырасці?

Хэрэя. Па-мойму, мы з табой толькі што якраз гэта і зрабілі.

Калігула. Так, Хэрэя. Але ж ты лічыў, што я на гэта няздольны.

Хэрэя. Я не меў рацыі, Гаю, прызнаюся і дзякую табе. А цяпер я чакаю твайго выраку.

Калігула (няўважна). Майго выраку? Ага! Ты хочаш сказаць... (Вымае з-пад плашча таблічку.) Ты пазнаеш гэта, Хэрэя?

Хэрэя. Я ведаў, што яна ў цябе.

Калігула (з запалам). Так, Хэрэя, і ўся твая шчырасць была толькі фальшыўка. Так што два чалавекі не гутарылі па шчырасці. Зрэшты, гэта няважна. Давай жа цяпер адкінем гульню і вернемся да нашага ранейшага жыцця. Але табе трэба будзе зрабіць яшчэ адно намаганне, каб зразумець, што я табе скажу, і вытрымаць мае знявагі і мае капрызы. Паслухай, Хэрэя. Гэтая таблічка — адзіны доказ.

Хэрэя. Я сыходжу, Гаю. Мяне натаміла гэтае страшнае крыўлянне. Я надта яго добра ведаю і не хачу болей бачыць.

Калігула (з такім самым запалам, спагадліва). Пачакай. Гэта ж доказ, скажы?

Хэрэя. Па-мойму, табе не трэба ніякіх доказаў, каб асудзіць чалавека на смерць.

Калігула. Праўда. Але гэты раз я хачу здрадзіць сваім прывычкам. Гэта ж нікому не пашкодзіць. А час ад часу здраджваць сваім прывычкам — гэта так прыемна. Гэта дорыць палёгку. А мне трэба крыху адпачыць, Хэрэя.

Хэрэя. Не разумею. I ўвогуле не маю прыхільнасці да такіх мудрагелістасцяў.

Калігула. Вядома, Хэрэя. У цябе ж здаровыя думкі. Нічога незвычайнага табе не трэба. (Раптам гучна смяецца.) Ты хочаш жыць і быць шчаслівы. I толькі.

Хэрэя. Па-мойму, на гэтым нам лепей і скончыць.

Калігула. Яшчэ не. Крыху цярпення, згода? Вось гэты доказ, глядзі,— у мяне. А я хачу застацца пры думцы, што каб асуджаць вас на смерць, ён мне не патрэбен. Гэта мой ідэал. I мой спачынак. А цяпер глядзі, у што ператвараюцца доказы ў руках імператара! (Падносіць таблічку да паходні. Хэрэя падступае бліжэй. Паміж імі паходня. Таблічка пачынае раставаць.) Бачыш, змоўнік! Яна растае, і разам са знікненнем гэтага доказу заранак бязвіннасці загараецца на тваім абліччы. У цябе цудоўныя, чыстыя рысы твару, Хэрэя. Як прыемна глядзець на бязвіннага чалавека, бязвіннасць заўсёды прыгожая! Аддай жа належнае маёй магутнасці. Нават багі няздольны вярнуць бязвіннасць, спачатку не пакараўшы. А твайму імператару спатрэбіўся толькі агонь, каб зрабіць цябе зноў бязгрэшным і бясстрашным. Жыві ж далей, Хэрэя, і давядзі да канца чароўныя разважанні, якімі ты са мной толькі што падзяліўся. Твой імператар чакае спачынку. Гэта і ёсць яго спосаб жыць і быць шчаслівым.

Xэрэя агаломшана глядзіць на Калігулу. Робіць ледзь прыкметны рух, нібы зразумеўшы, разяўляе рот і — рэзка выходзіць. Калігула па-ранейшаму трымае таблічку над агнём і, усміхаючыся, праводзіць Хэрэю позіркам.

ЗАСЛОНА

ДЗЕЯ ЧАЦВЕРТАЯ

Сцэна I

На сцэне паўзмрок. Уваходзяць Хэрэя і Сцыпіён. Хэрэя праходзіць направа, потым налева і вяртаецца да Сцыпіёна.

Сцыпіён (з замкнёным выглядам). Што ты ад мяне хочаш?

Xэрэя. Час падганяе. Мы павінны быць цвёрдыя ў тым, што збіраемся здзейсніць.

Сцыпіён. Хто табе сказаў, што ў мяне не хапае цвёрдасці?

Хэрэя. Цябе не быдо ўчора на нашым сходзе.

Сцыпіён (адварочваецца). Гэта так,Хэрэя.

Хэрэя. Сцыпіёне, я старэйшы за цябе і не прызвычаіўся прасіць дапамогі. Але ты сапраўды мне патрэбны. Адказнасць за гэта забойства павінны ўзяць на сябе тыя, каго паважаюць. Сярод усёй гэтай вадтузні вакод параненага самалюбства і нікчэмнага страху толькі ў нас з табой чыстыя памкненні. Я ведаю, што нават калі ты пакінеш нас, ты нічога не выдасі. Але справа не ў гэтым. Я проста хачу, каб ты заставаўся з намі.

Сцыпіён. Разумею. Але клянуся табе, я не магу.

Хэрэя. Значыць, ты з ім?

Сцыпіён. Не. Але я не магу быць і сулраць. (Паўза, потым болей глуха.) Каб я і забіў яго, маё сэрца ўсё роўна застадося б з ім.

Хэрэя. Але ж ён забіў твайго бацьку!

Сцыпіён. Гэта так, і з гэтага ўсё пачынаецца. Але на гэтым усё і канчаецца.

Хэрэя. Ён адмаўляе ўсё, што ты прызнаеш. Здзекуецца з таго, да чаго ты — ставішся з пашанай.

Сцыпіён. Гэта так, Хэрэя. Але ж і ўва мне ёсць нешта падобнае да яго. Нашыя сэрцы гараць аднолькавым полымем.

Хэрэя. Бывае час, калі трэба выбіраць. Я прымусіў змоўкнуць у сабе ўсё, што можа мне нагадваць пра яго.

Сцыпіён. Я не магу выбіраць. Бо апроч свайго болю я адчуваю і ягоны. Мая бяда — што я ўсё разумею.

Хэрэя. Значыць, твой выбар — прызнаць яго праўду.

Сцыпіён (з крыкам). О, Хэрэя, павер, ніхто, ніхто і ніколі ў маіх вачах не будзе мець праўды!

Паўза. Глядзяць адзін на аднаго.

Хэрэя (усхвалявана, падыходзячы да Сцыпіёна). Каб ты ведаў, як я яго ненавіджу, ненавіджу яшчэ болей — за тое, што ён зрабіў з табой.

Сцыпіён. Ён навучыў мяне патрабаваць усяго да канца.

Хэрэя. Не, Сцыпіёне, ён забраў у цябе надзею. А пакінуць юную душу без надзеі — злачынства страшнейшае за ўсе, што ён учыніў раней. I клянуся табе, аднаго гэтага было б ужо досыць, каб распаліць ува мне гнеў і каб я здолеў яго забіць.

Ідзе да дзвярэй. Уваходзіць Гелікон.

Сцэна II

Гелікон. Хэрэя, а я цябе шукаў. Калігула збіраецца наладзіць тут невялічкую сяброўскую бяседу. Так што ты застанься і пачакай. (Паварочваецца да Сцыпіёна.) А ты, мой галубочку, не патрэбен. Ты можаш ісці.

Сцыпіён (у дзвярах, паварочваецца да Хэрэі). Хэрэя!

Хэрэя (вельмі мякка). Што, Сцыпіёне?

Сцыпіён. Пастарайся зразумець.

Хэрэя (вельмі мякка). Не, Сцыпіёне.

Сцыпіён і Гелікон выходзяць.

Сцэна III

За кулісамі бразгат зброі. Справа выходзяць два вартаўнікі, ведучы старога патрыцыя і першага патрыцыя. на тварах у якіх яўны спалох.

Першы патрыцый (вартаўніку, стараючыся надаць свайму голасу цвёрдасць). Але чаго ад нас, урэшце, хочуць у такі позні час?

Вартаўнік. Сядай там. (Паказвае на крэслы справа.)

Першы патрыцый. Калі ўсё гэта, каб нас, як і іншых, асудзіць на смерць, дык не трэба такіх выкрутасаў.

Вартаўнік. Сядай, стары казёл.

Стары патрыцый. Прысядзем. Ён жа ўсё роўна нічога не ведае. Гэта ж відаць.

Вартаўнік. Але, мая ясачка, гэта відаць. (Выходзіць.)

Першы патрыцый. Трэба было дзейнічаць хутчэй, я адразу ведаў. Цяпер нас чакае катаванне.

Сцэна IV

Хэрэя (спакойна сядае), Ну, дык што тут такое?

Першы патрыцый і Стары патрыцый (разам). Змова выкрытая.

Хэрэя. I што далей?

Стары патрыцый (уздрыгваючы). Далей — катаванне.

Хэрэя (абсалютна спакойна). Як мне памятаецца, рабу, які не прызнаўся ў сваім зладзействе нават пад катаваннем, Калігула выдаў восемдзесят адну тысячу сестэрцый.

Першы патрыцый. Гэта шмат абяцае...

Хэрэя. Не, але сведчыць, што ён цэніць мужнасць. I вам гэта варта было б мець на ўвазе. (Старому патрыцыю.) Ты не мог бы так не клацаць зубамі? Я цярпець не магу гэтага гуку.

Стары патрыцый. Але я...

Першы патрыцый. Хопіць жартаў. Пад пагрозай наша жыццё.

Хэрэя (нібыта не чуў). Ведаеце, якая ўлюбёная прыказка ў Калігулы?

Стары патрыцый (гатовы заплакаць). Ведаем. Ён кожны раз гэта кажа кату: «Забівай яго павольней, каб ён мог адчуць, што памірае».

Хэрэя. Не, ёсць лепшая. Пасля пакарання ён пазяхае і на поўным сур’ёзе кажа: «Што мяне болей за ўсё зачароўвае, дык гэта мая нячуласць».

Першы патрыцый. Чуеце?

Бразгат зброі.

Хэрэя. Але гэта фраза якраз выдае яго слабасць.

Стары патрыцый. Ты не мог бы не разводзіць тут філасофіі. Я цярпець гэтага не магу.

З глыбіні сцэны выходзіць раб, несучы зброю, і пачынае раскладаць яе на лаве.

Хэрэя (не бачыў гэтага). Ва ўсякім выпадку, трэба прызнаць, што гэты чалавек мае на ўсіх бясспрэчны ўплыў. Ён прымушае думаць. А думаць усіх прымушае небяспека. Таму яго столькі людзей і ненавідзіць.

Стары патрыцый (яго калоціць). Зірні.

Xэрэя (заўважаючы зброю, крыху змененым голасам). Можа быць, ты меў рацыю.

Першы патрыцый. Дзейнічаць трэба было хутчэй. Мы надта доўга чакалі.

Хэрэя. Згодзен. I гэта ўрок, хоць і крыху пазнаваты.

Стары патрыцый. Але гэта бязглуздзіца. Я не хачу паміраць.

Устае і спрабуе ўцячы. Перад ім тут жа ўзнікаюць два вартаўнікі і, надаваўшы кухтадёў, гвалтам садзяць на месца. Першы патрыцый зашываецца ў крэсла. Хэрэя прамаўляе некалькі словаў, але іх не чуваць. Раптам у глыбіні сцэны пачынае гучаць нейкая дзіўная, няроўная і пранізлівая музыка, грукочуць талеркі, шамкі і бразготкі. Патрыцыі сціхаюць і глядзяць у глыбіню сцэны. Там на заслоне, як у тэатры ценяў, узнікае абрыс Калігулы ў кароткай, як у танцоркі, туніцы, з вянком на галаве. Калігула выкручвае некалькі пацешных балетных па і знікае. У тую ж хвіліну адзін вартаўнік абвяшчае ўрачыстым голасам: «Спектакль скончаны». Тым часам Цэзонія нячутна ўвайшла ў залу за спінамі ў гледачоў. Яна кажа роўным голасам, які, тым не менш, прымушае гледачоў уздрыгануцца.

Сцэна V

Цэзонія. Калігула даручыў мне сказаць, што раней склікаў вас толькі дзеля дзяржаўных спраў, але сёння вы запрошаныя, каб разам з ім падзяліць асалоду, якую дорыць мастацтва. (Паўза; зноў тым жа голасам.) Ён, дарэчы, дадаў, што кожнаму, хто не адчуе такой асалоды, будзе адсечана галава.

Патрыцыі маўчаць.

Прашу мне прабачыць маю назойлівасць. Але вымушана спытаць, ці не здаўся вам гэты танец чароўным?

Першы патрыцый (крыху павагаўшыся). Ён быў чароўны, Цэзонія.

Стары патрыцый (перапоўнены ўдзячнасцю). О так, Цэзонія.

Цэзонія. А як табе, Хэрэя?

Хэрэя (халодна). Гэта было вялікае мастацтва.

Цэзонія. Выдатна, значыць, я магу так і перадаць Калігулу.

Сцэна VI

Уваходзіць Гелікон.

Гелікон. Скажы, Хэрэя, гэта было сапраўды вялікае мастацтва?

Хэрэя. У пэўным сэнсе.

Гелікон. Разумею. Ты магутны чалавек, Хэрэя. Фальшывы, як і ўсе добрапрыстойныя людзі. Але магутны, праўда. А я вось — слабы. I ўсё-ткі я вам не дазволю дакрануцца да Калігулы, нават калі ён і сам гэтага хоча.

Хэрэя. Я нічога не зразумеў у гэтай тваёй прамове. Але віншую за такую тваю адданасць. Мне падабаюцца добрыя служкі.

Гелікон. Які ты стаў ганарысты, га? Напраўду, я служу шаленцу. Але каму служыш ты? Дабрадзейнасці? Я скажу табе, што думаю пра ўсё гэта. Я нарадзіўся рабом. Дык вось, добрапрыстойны чалавеча, пад гэтую песеньку пра дабрадзейнасць мяне спачатку прымушала скакаць пуга. А Гай не разводзіў са мной прыгожых размоў. Ён вызваліў мяне і ўзяў да сябе ў палац. Тут я змог наглядзецца на вас, дабрадзейных. I ўбачыў, што ў вас брыдкія пысы і агідны смурод — нежывы смурод тых, хто ніколі ні ад чога не пакутаваў і нічым не рызыкаваў. Я ўбачыў высакародныя строі, але і патухлыя сэрцы, прагныя твары і дрыготкія рукі. Вы — суддзі? Вы, хто гандлюе дабрадзейнасцю і марыць пра бяспеку, як краса-дзеўчына пра каханне, а ўрэшце памірае з жахам, нават не зразумеўшы ўсяе хлусні, якой займаліся ўсё жыццё,— вы сунецеся судзіць таго, хто бязмежна пакутаваў і кожны дзень сплывае крывёй ад тысячы новых ран? Спачатку вам давядзецца сутыкнуцца са мной, у гэтым не сумнявайся! Пагарджай жа рабом, Хэрэя! Ён вышэй за тваю дабрадзейнасць, бо ён — яшчэ здольны любіць свайго няшчаснага гаспадара і абароніць яго ад вашай высакароднай хлусні, ад вашых вераломных прамоў...

Хэрэя. Мілы Геліконе, нешта ты надта захапіўся сваім красамоўствам. Шчыра, некалі ў цябе быў лепшы густ.

Гелікон. Я шкадую, але гэта так. Вось што значыць надта доўга быць побач з вамі. У старых мужа з жонкаю нават валасоў у вушах пароўну — настолькі яны робяцца ўрэшце падобныя. Але я выпраўлюся, не хвалюйся, я выпраўлюся. Толькі вось што... Паглядзі, бачыш гэты твар? Так. Добра глядзі. Выдатна. Дык вось — цяпер ты бачыў твар свайго ворага. (Выходзіць.)

Сцэна VII

Хэрэя. А цяпер трэба спяшацца. Заставайцеся абодва тут. Сёння ўвечары нас будзе сотня. (Выходзіць.)

Стары патрыцый. Заставайцеся, заставайцеся! Я дык лепш бы адсюль пайшоў. (Нюхае паветра.) Тут пахне смерцю.

Першы патрыцый. Або хлуснёй. (Сумна.) Я сказаў, што гэта быў чароўны танец.

Стары патрыцый (супакаяльна). У пэўным сэнсе — быў. Быў.

Імкліва ўбягаюць некалькі патрыцыяў і коннікаў.

Сцэна VIII

Другі патрыцый. Што такое? Вам што-небудзь вядома? Нас загадаў паклікаць сюды імператар.

Стары патрыцый (няўважна). Можа быць, дзеля танца.

Другі патрыцый. Якога танца?

Стары патрыцый. Ну, якога — каб атрымаць ад мастацтва асалоду.

Трэці патрыцый. Мне сказалі, што Калігула вельмі хворы.

Першы патрыцый. Яно так і ёсць.

Трэці патрыцый. Дык што з ім? (Вельмі ўзрадавана.) Божачкі мае, няўжо ён памрэ?

Першы патрыцый. Не думаю. Ягоная хвароба смяротная толькі для іншых.

Стары патрыцый. Калі так можна сказаць.

Другі патрыцый. Я цябе зразумеў. Але ці не мог ён захварэць на штось меней сур’ёзнае, але болей выгаднае для нас?

Першы патрыцый. Не, гэтая хвароба не трывае суперніц. Але прашу прабачыць, мне трэба ўбачыцца з Хэрэем. (Выходзіць.)

Уваходзіць Цэзонія, невялікая паўза.

Сцэна IX

Цэзонія (з абыякавасцю). Калігула захварэў на страўнік. Ён толькі што ванітаваў крывёй.

Патрыцыі падбягаюць і абступаюць яе.

Другі патрыцый. О багі ўсемагутныя, клянуся, калі ён ачуняе, я ахвярую дзвесце тысяч сестэрцый у дзяржаўную скарбніцу.

Трэці патрыцый (перабольшваючы ў сваім імпэце). Юпітэр, пакінь яму жыццё, вазьмі лепей маё.

Калігула ўжо колькі хвілін як увайшоў і слухае.

Калігула (падыходзячы да другога патрыцыя). Я прымаю твой дар, Луцый. Я вельмі табе ўдзячны. Мой скарбнік прыйдзе да цябе заўтра. (Падыходзіць да трэцяга патрыцыя і абдымае яго.) Ты не можаш сабе ўявіць, як я ўсхваляваны. (Памаўчаўшы, ласкава.) Дык ты мяне любіш?

Трэці патрыцый (расчулена). Ах, цэзару, няма нічога, чаго б я зараз жа не аддаў за цябе.

Калігула (зноў абдымае яго). Ах, гэта занадта, Касій, я не заслужыў такой любові. (Касій робіць пратэстуючы жэст.) Не, не, кажу табе. Я не варты гэтага. (Кліча двух вартаўнікоў.) Забярыце яго. (Касію, мякка.) Ідзі, дружа. I памятай, што Калігулава сэрца з табой.

Трэці патрыцый (з цьмяным хваляваннем). Але куды яны мяне вядуць?

Калігула. На смерць, куды ж яшчэ. Ты аддаў сваё жыццё за маё. Цяпер я адчуваю сябе лепей. У мяне нават знік гэты жудасны прысмак крыві ў роце. Ты мяне вылечыў. Касію, ты шчаслівы, што здолеў аддаць сваё жыццё за іншага чалавека, асабліва калі імя гэтаму іншаму — Калігула? Цяпер я зноў гатовы цешыцца ўсімі радасцямі жыцця.

Вартаўнікі цягнуць трэцяга патрыцыя. Той супраціўляецца і крычыць.

Трэці патрыцый. Я не хачу! Гэта ўсяго толькі жарт?!

Калігула (летуценна, у паўзах паміж крыкамі). Хутка на дарогах, якія вядуць да мора, заквітнее мімоза. Жанчыны надзенуць сукенкі з лёгкай тканіны. Неба — высокае, свежае і чыстае, Касію! Усмешкі жыцця!

Касій ужо ля парога. Цэзонія мякка падштурхвае яго.

Калігула (азірнуўшыся, раптам сур'ёзна). Жыцця, мой дружа. Каб ты напраўду яго любіў, ты не гуляў бы з ім так неасцярожна.

Касія выштурхваюць.

Калігула (вяртаючыся да стала). А калі страчваеш — заўсёды трэба плаціць. (Паўза.) Хадзі сюды, Цэзонія. (Паварочваецца да іншых.) Дарэчы, мне прыйшла адна цудоўная думка, і я хачу з вамі ёю падзяліцца. Маё цараванне было дагэтуль аж занадта бясхмарнае. Ні павальнай чумы, ні жорсткай рэлігіі, ні нават якога перавароту — карацей, нічога такога, што дапамагло б вам застацца ў памяці ў нашчадкаў. I часткова менавіта па гэтай прычыне я, так бы мовіць, стараюся кампенсаваць беражлівасць лёсу. Іначай кажучы... не ведаю, ці вы зразумелі мяне. (З прысмехам.) Увогуле, я сам замяніў чуму. (Мяняючы тон.) А цяпер усе маўчыце. Сюды ідзе Хэрэя. Цэзонія, гэта твая справа. (Выходзіць.)

Уваходзяць Xэрэя і Першы патрыцый.

Сцэна X

Цэзонія жвава падбягае і стае перад Хэрэем.

Цэзонія. Калігула памёр.

Адварочваецца, удаючы, што плача, і пільна глядзіць на астатніх — тыя маўчаць. Ва ўсіх прыгнечаны выгляд, але па іншых прычынах.

Першы патрыцый. Ты... ты ўпэўненая ў гэтым няшчасці? Гэта немагчыма, ён толькі што танцаваў.

Цэзонія. Так-так. Гэтае намаганне яго й даканала.

Хэрэя хутка аднаго за адным абыходзіць прысутных і вяртаецца да Цэзоніі. Ніхто не прамаўляе ні слова.

Цэзонія (паволі). Ты маўчыш, Хэрэя.

Хэрэя (таксама паволі). Гэта вялікае гора, Цэзонія.

Рэзка ўваходзіць Калігула і ідзе да Хэрэі.

Калігула. Выдатна сыграна, Хэрэя. (Крута паварочваецца на месцы і глядзіць на астатніх. У добрым гуморы.) Ну што — не выйшла! (Цэзоніі.) Не забудзь, што я табе сказаў. (Выходзіць.)

Сцэна XI

Цэзонія моўчкі глядзіць яму ўслед.

Стары патрыцый (з усё яшчэ неаслабнай надзеяй). А ён сапраўды хворы, Цэзонія?

Цэзонія (глядзіць на яго з нянавісцю). Не, мая ясачка, але табе вядома далёка не ўсё. Табе невядома, што ён спіць усяго па дзве гадзіны кожную ноч і ўвесь астатні час блукае па галерэях палаца і не знаходзіць спакою. Табе невядома, дый ты не задумваўся ніколі, якія думкі даймаюць гэтага чалавека ў смяротна пакутлівыя гадзіны паміж сярэдзінай ночы і вяртаннем сонца. Хворы? Не, ён не хворы. Хіба што ты сам знойдзеш назву і лекі тым язвам, якімі пакрыта яго душа.

Хэрэя (здаецца, з чуласцю ў голасе). Твая праўда, Цэзонія. Нам вядома, што Гай...

Цэзонія (яшчэ хутчэй). Так, вам гэта вядома. Але як і ўсе, у каго няма ні кроплі душы, вы трываць не можаце тых, у каго яна занадта вялікая. Занадта вялікая душа! Як нязручна, праўда? І тады гэта называюць хваробай, а велемудрыя недавукі могуць заставацца спакойнымі за сваё сумленне і задаволенымі. (Іншым тонам.) Ты калі-небудзь умеў любіць, Хэрэя?

Xэрэя (зноў зрабіўшыся самім сабой). Мы ўжо занадта старыя, каб гэтаму навучыцца, Цэзонія. Дый невядома, зрэшты, ці дасць нам Калігула на гэта час.

Цэзонія (ужо ўзяла сябе ў рукі). I тое праўда. (Сядае.) Я ледзь не забыдася на даручэнне, якое мне даў Калігула. Як вам вядома, сёння — дзень, прысвечаны мастацтву.

Стары патрыцый. Гэта паводле календара?

Цэзонія. Не, гэта паводле Калігулы. Ён паклікаў некалькі паэтаў і збіраецца прапанаваць ім спаборніцтва ў імправізацыі на зададзеную тэму. Але ж і сярод вас ёсць паэты, і Калігула хоча, каб яны таксама абавязкова ўдзельнічалі ў конкурсе. Асабліва ён адзначыў імёны Метэла і Сцыпіёна.

Метэл. Але мы не гатовыя.

Цэзонія (нібы не пачуўшы, голасам без адценняў). Вядома, прадугледжаны ўзнагароды. I пакаранні таксама. (Усе крыху адступаюць.) Па сакрэце магу сказаць, што яны не надта ўжо цяжкія.

Уваходзіць Калігула. Ён змрачнейшы чым звычайна.

Сцэна XII

Калігула. Усё гатова?

Цэзонія. Усё. (Вартаўніку.) Прывядзіце паэтаў.

Папарна ўваходзяць і нага ў нагу маршыруюць направа чалавек дванаццаць паэтаў.

Калігула. А астатнія?

Цэзонія. Сцыпіён і Метэл!

Абодва далучаюцца да паэтаў. Калігула з Цэзоніяй і патрыцыямі сядаюць углыбіні, злева. Кароткая паўза.

Калігула. Тэма — смерць. Час — адна хвіліна.

Паэты спешна пачынаюць пісаць у сваіх таблічках.

Стары патрыцый. А хто будзе журы?

Калігула. Я. Што, гэтага мала?

Стары патрыцый. О не. Цалкам дастаткова.

Xэрэя. А ты сам, Гаю, не ўдзельнічаеш у конкурсе?

Калігула. Не мае сэнсу. Я даўно ўжо напісаў сваё сачыненне на гэтую тэму.

Стары патрыцый (паспешліва). I дзе яго можна набыць?

Калігула. Я па-свойму дэкламую яго кожны дзень.

Цэзонія глядзіць на яго з трывогай у вачах.

Калігула (груба). Табе нешта не падабаецца ў маім твары?

Цэзонія (мякка). Прабач.

Калігула. О, калі ласка, без гэтай пакорлівасці. Толькі без гэтай пакорлівасці. Цябе і так ужо трываць цяжка, а яшчэ з тваёю пакорлівасцю!..

Цэзонія паволі падымае голаў.

Калігула (Хэрэю). Дык вось. Гэта ўвогуле адзінае сачыненне, якое я напісаў. Але яно ўжо сведчыць, што я — адзіны мастак за ўсю гісторыю Рыма — чуеш, Хэрэя,— адзіны, чые думкі не разыходзяцца з ягонымі ўчынкамі.

Хэрэя. Тут усё пытанне толькі ва ўладзе.

Калігула. Менавіта. Іншыя сачыняюць з-за нястачы ўлады. А мне сачыняць нічога не трэба: я жыву. (Груба.) Ну, што там у вас — гатовыя?

Метэл. Па-мойму, гатовыя.

Усе. Гатовыя.

Калігула. Добра. Тады слухайце ўважліва. Кожны па чарзе будзе выходзіць наперад. Па маім свістку. Першы пачынае чытаць. Калі свісну зноў, ён спыняецца і пачынае чытаць другі. I гэтак далей. Пераможца будзе, натуральна, той, чыйго сачынення не перапыніць свісток. Падрыхтуйцеся. (Паварочваецца да Хэрэі, як бы па сакрэце.) Ва ўсім патрэбна арганізацыя, нават у мастацтве.

Свісток.

Першы паэт. Калі ты, смерць, з-за чорных берагоў...

Свісток. Паэт адыходзіць налева. Астатнія будуць рабіць тое самае. Сцэна ідзе механічна.

Другі паэт. Тры паркі ў змрочнае пячоры...

Свісток.

Трэці паэт. Цябе я клічу, смерць...

Злы свісток. Чацвёрты паэт выходзіць наперад і прымае паставу дэкламатара. Свісток гучыць раней, чым ён паспявае пачаць.

Пяты паэт. Калі я быў яшчэ дзіцё...

Калігула (крычыць). Не! Пры чым тут дзяцінства нейкага ідыёта і ў чым яго сувязь з гэтаю тэмай? Ты можаш мне растлумачыць?

Пяты паэт. Але, Гаю, я ж не скончыў...

Пранізлівы свісток.

Шосты паэт (выходзіць, прачышчаючы голас). Бязлітасная, вось яна ідзе...

Свісток.

Сёмы паэт (таямнічым голасам). У набажэнстве цьмяным і няясным...

Перарывісты свісток. Наперад выходзіць Сцыпіён, без таблічак.

Калігула. Твая чарга, Сцыпіёне. Дзе ж твае таблічкі?

Сцыпіён. Мне яны не патрэбны.

Калігула. Ну-ну. (Комчыць у роце свісток.)

Сцыпіён (стоячы зусім побач з Калігулам, але не гледзячы на яго, неяк стомлена).

Калігула (мякка). Спыніся, будзь ласкавы. (Сцыпіёну.) Ты надта яшчэ малады, каб зведаць сапраўдныя ўрокі смерці.

Сцыпіён (гледзячы Калігулу ў вочы). Я быў надта малады, каб страціць бацьку.

Калігула (рэзка адварочваецца). Гэй, вы там, ану ўсе станьце ў строй. Ілжывы паэт — надта цяжкае выпрабаванне майму тонкаму густу. Дагэтуль я ў думках бачыў вас сваімі саюзнікамі і часам нават уяўляў, што з вас будзе складацца мая апошняя лінія абароны. Але дарэмна. Цяпер я буду лічыць вас сваімі ворагамі. Паэты супраць мяне, і гэта, ужо можна сказаць,— канец. Трымаць парадак у шэрагах! Праходзячы перада мной, вы зараз будзеце лізаць свае таблічкі, каб на іх не засталося ніводнай вашай гнюснасці. Увага! Наперад — марш!

У такт хадзе гучаць свісткі. Маршыруючы нага ў нагу, паэты выходзяць направа, ліжучы свае неўміручыя таблічкі.

Калігула (вельмі ціха). Ідзіце адсюль — усе.

У дзвярах Хэрэя затрымлівае за плячо першага патрыцыя.

Xэрэя. Час настаў.

Сцыпіён, пачуўшы, нерашуча спыняецца на парозе. Вяртаецца да Калігулы.

Калігула (злосна). Ты не можаш пакінуць мяне ў спакоі, як гэта зрабіў твой бацька?

Сцэна XIII

Сцыпіён. Не трэба, Гаю, нашто ўсё гэта? Я ўжо ведаю — ты зрабіў свой выбар.

Калігула. Пакінь мяне ў спакоі!

Сцыпіён. Я пакіну цябе, безумоўна, бо, па-мойму, я нарэшце цябе зразумеў. У нас выйсця болей няма — ні ў цябе, ні ў мяне, бо я так да цябе падобны. Я з’еду — вельмі далёка, і буду там шукаць усяму гэтаму тлумачэння. (Паўза, глядзіць на Калігулу. Са шчырым пачуццём.) Бывай, дарагі Гаю. Калі ўсё будзе скончана, не забудзь, што я цябе любіў. (Выходзіць.)

Калігула глядзіць яму ўслед, робіць няпэўны рух, але рэзка, схамянуўшыся, бярэ сябе ў рукі і вяртаецца да Цэзоніі.

Цэзонія. Што ён сказаў?

Калігула. Гэта вышэй за тваё разуменне.

Цэзонія. Пра што ты думаеш, Гаю?

Калігула. Пра яго. I пра цябе. Але ўсё гэта — адно і тое ж.

Цэзонія. Што здарылася?

Калігула (гледзячы на яе). Сцыпіён пайшоў. З дружбаю я пакончыў. Але ты — я пытаюся ў сябе, чаму ты яшчэ тут...

Цэзонія. Таму, што я табе падабаюся.

Калігула. Не. Я зразумеў бы гэта, напэўна, асудзіўшы цябе на смерць.

Цэзонія. Што ж, можа быць, гэта выйсце. Дык асудзі ж. Але ці не можаш ты хоць на адну хвіліну дазволіць сабе проста і свабодна пажыць?

Калігула. Ужо некалькі год я толькі тым і займаюся, што жыву ў поўнай свабодзе.

Цэзонія. Я не тое маю на ўвазе. Зразумей. Проста жыць і любіць чыстай душой — гэта можа быць так цудоўна.

Калігула. Кожны дабіваецца сваёй чысціні, як умее. Я раблю гэта, шукаючы ва ўсім сутнасці. Але, нягледзячы на гэта, я ўсё роўна мог бы асудзіць цябе на смерць. (Смяецца.) Гэта па-сапраўднаму ўвянчала б мой шлях.

Калігула ўстае і паварочвае люстра. Пачынае кружыць вакол, апусціўшы рукі, амаль без ніякіх рухаў, як звер.

Забаўна. Калі я нікога не забіваю, я адчуваю сябе самотна. Аказваецца, жывых мала, каб запоўніць гэты свет і прагнаць з яго сум. Калі вы ўсе — тут, я адчуваю вакол бязмежную пустату, у якую немагчыма глядзець. Мне добра толькі з маімі нябожчыкамі. (Стае тварам да гледачоў, крыху нахіліўшыся наперад. Забыўшыся пра Цэзонію.) Яны ўжо — сапраўдныя. Такія, як я. Яны чакаюць мяне і прыспешваюць. (Трасе галавой.) Я вяду доўгія размовы — з тым ці з другім, што крычаў, просячы ў мяне літасці, і я загадаў адрэзаць яму язык.

Цэзонія. Хадзі. Ляж побач са мною. Пакладзі галаву мне на калені. (Калігула падпарадкуецца.) Вось і добра. Усё ціха.

Калігула. Усё ціха. Ты перабольшваеш. Няўжо ты не чуеш гэтага бразгату зброі? (Чуецца бразгат зброі.) Няўжо не заўважаеш, што адусюль гучаць тысячы няўцямных галасоў, якія выдаюць затоеную нянавісць?

Няўцямныя галасы.

Цэзонія. Ні ў кога не хопіць смеласці...

Калігула. Хопіць — у глупства.

Цэзонія. Але глупства не забівае. Яно робіць людзей асцярожнымі.

Калігула. Яно нясе смерць, Цэзонія. Яно нясе смерць, калі лічыць сябе зняважаным. О, мяне заб’юць не тыя, у каго я забраў бацьку ці сына. Гэтыя — зразумелі. Яны са мной, у іх роце той самы прысмак. Мяне заб’юць іншыя — тыя, з каго я смяяўся і кпіў, і ад іхняе пыхі і фанабэрыі ў мяне няма абароны.

Цэзонія (з імпэтам). Мы абаронім цябе. Нас — тых, хто любіць цябе,— нас яшчэ нямала.

Калігула. Вас застаецца ўсё меней і меней. Дзеля гэтага я зрабіў усё, што трэба. Дый будзем да канца справядлівыя: супраць мяне не адно толькі глупства, але ж і вернасць, і мужнасць тых, хто хоча быць шчаслівым.

Цэзонія (з тым жа імпэтам). Не, яны цябе не заб’юць. А калі і асмеляцца, сілы нябесныя спапяляць іх раней, чым яны да цябе дакрануцца.

Калігула. Сілы нябесныя! Няма нічога нябеснага, няшчасная ты кабета. (Сядае.) I адкуль гэта раптам столькі любові? У нашай дамове гэтага не было.

Цэзонія (устала, ходзячы сюды-туды). Значыць, мала мне бачыць, як ты пасылаеш на смерць другіх,— я павінна ведаць, што і цябе таксама заб’юць? Мала, што ты кожны раз да мяне прыходзіш жорсткі і змучаны і што ў маім ложку ад цябе тхне забойствам! Я кожны дзень гляджу, як у табе ўсё больш памірае ўсё чалавечае. (Паварочваецца да яго.) Я старая і хутка зраблюся брыдкая, я гэта ведаю. Але цяпер душа ў мяне настолькі поўная клопату пра цябе, што мне ўжо не важна, кахаеш ты мяне ці не. Мне хацелася б толькі аднаго — каб ты акрыяў, ты ж яшчэ дзіцё. Усё жыццё ў цябе наперадзе! Чаго ж табе хацець большага, чым усё жыццё?

Калігула (устае і глядзіць на яе). Ты ўжо вельмі даўно са мной.

Цэзонія. Даўно. Але ж ты мяне не прагоніш, праўда?

Калігула. Не ведаю. Я ведаю толькі — чаму ты са мной: таму што былі ўсе гэтыя ночы, што дарылі мне такую вострую і бязрадасную асалоду, і таму што ты столькі ведаеш пра мяне. (Абдымае яе і адною рукой крыху закідвае ёй галаву назад.) Мне дваццаць дзевяць гадоў. Нямнога. Але цяпер, калі маё жыццё здаецца мне, нягледзячы ні на што, такім доўгім, такім перагружаным рэшткамі мінуўшчыны і такім, нарэшце, завершаным, ты — застаешся астатняй сведкай. I я бяссільны перад гэтай сарамлівай пяшчотнасцю да той старое кабеты, якою ты хутка будзеш.

Цэзонія. Скажы, што ты мяне не прагоніш!

Калігула. Не ведаю. Я ўсведамляю толькі, і гэта самае страшнае, што гэта сарамлівая пяшчотнасць — адзінае чыстае пачуццё, падоранае мне дагэтуль жыццём. (Цэзонія вызваляецца з ягоных абдымкаў, Калігула зноў ідзе да яе. Яна прыпадае да яго спінай, і ён абвівае яе рукамі.) Ці не было б лепей, каб астатні сведка таксама знік?

Цэзонія. Гэта не мае значэння. Я шчаслівая тым, што ты мне сказаў. Чаму ж мне нельга падзяліцца гэтым шчасцем з табой?

Калігула. А хто табе сказаў, што я нешчаслівы?

Цэзонія. Шчасце — велікадушнае. Каб жыць, яму не трэба нічога знішчаць.

Калігула. Значыць, бываюць два розныя шчасці. I я выбраў тое, што нясе смерць. Бо я — шчаслівы. Быў час, калі мне здавалася, што я ўжо дайшоў да астатняй мяжы пакуты. Аж не! Можна ісці і ісці далей. I толькі за берагамі гэтай краіны болю — пачынаецца сапраўднае шчасце, велічнае і бясплённае. Глядзі ж на мяне. (Цэзонія паварочваецца да яго.) Мне смешна, Цэзонія, калі я думаю, што некалькі год увесь Рым баяўся прамовіць імя Друзілы. Усе гэтыя гады Рым памыляўся. Мне мала любові — вось што я тады зразумеў. I што разумею цяпер, калі гляджу на цябе. Любіць ці кахаць — гэта значыць пагадзіцца старэць разам з чалавекам, якога ты любіш. Я няздольны на такое каханне. Старая Друзіла — намнога горай, чым Друзіла нежывая. Людзі думаюць, што чалавек пакутуе ад таго, што другі ці другая, каго ён кахаў,— аднойчы і раптам памірае. Але ж сапраўдная прычына пакуты — не ў гэтай лухце: пакута прыходзіць тады, калі заўважаеш, што і гора — таксама мінае. Што нават боль — і той пазбаўлены сэнсу.

Вось бачыш, у мяне ў жыцці няма ніякага апраўдання — ні ценю кахання, ні горкае скрухі. Ніякага алібі. Але сёння я адчуваю сябе яшчэ свабаднейшым, чым колісь — я вызваліўся нарэшце ад успамінаў і ўсякіх ілюзій. (Смяецца, як ашалелы.) Цяпер я ведаю: усё мінае ў гэтым свеце! Нішто не вечна! За ўсю гісторыю нас было ўсяго двое-трое, хто па-сапраўднаму адчуў гэта на сабе, хто перажыў гэта шалёнае шчасце. Цэзонія, даволі забаўная трагедыя, гледачом якой ты была, скончылася. Настаў час апусціць перад табой заслону.

Зноў стае ў Цэзоніі за спінай і абхоплівае яе шыю рукой.

Цэзонія (у страху). Няўжо гэтая страшная свабода і ёсць шчасце?

Калігула (усё мацней сціскаючы руку вакол яе горла). Гэта яно і ёсць, Цэзонія. Без гэтай свабоды я быў бы ўсім задаволены чалавек. Але дзякуючы ёй — набыў богападобную празорлівасць адзінотніка. (Усё больш распаляецца, паволі душачы Цэзонію, якая не супраціўляецца, толькі крыху выставіла наперад рукі. Ён кажа, схіляючыся ёй да вуха.) Я жыву, забіваю і валодаю той шалёнай, усёразбуральнаю ўладай, побач з якой улада багоў здаецца намаганнямі мураша. Гэта і ёсць — быць шчаслівым. Гэта і ёсць шчасце — нясцерпнае вызваленне, пагарда да ўсяго і ўсіх у гэтым свеце, і кроў, і нянавісць вакол, і гэтая ні З чым не параўнальная адасобленасць чалавека, які акідвае вокам усё сваё жыццё, і бязмежная радасць непакаранага забойцы, і гэтая няўхільная логіка, што перамолвае чалавечыя жыцці. (Смяецца.) I тваё, Цэзонія,— таксама, каб нарэшце настала так доўгачаканая мною і вечная адзінота.

Цэзонія (слаба адбіваючыся). Гаю!

Калігула (яшчэ больш распаляючыся). Не, ніякай пяшчотнасці! Пара з усім гэтым канчаць, час не церпіць. Час не церпіць, дарагая Цэзонія!

Цэзонія хрыпіць. Калігула цягне яе да ложка і кідае на яго.

Калігула (гледзячы на яе, разгублена, хрыплым голасам). I ты таксама, ты таксама была вінаватая. Але забіваць — не выйсце.

Сцэна XIV

Калігула (рэзка паварочваецца, ідзе, як наманы, да люстра). Калігула! I ты, і ты таксама вінаваты. Што скажаш, га, трошкі больш, трошкі менш! Але хто адважыцца вынесці мне прысуд у гэтым свеце, дзе няма ні суддзі, ні бязвіннасці! (У поўнай роспачы, прыпаўшы да люстра.) Вось бачыш, Гелікон не прыйшоў. Цяпер у мяне ніколі не будзе поўні. Але як гэта горка — мець рацыю і быць абавязаным ісці да канца. Я баюся канца. Бразгат зброі! Бязвіннасць рыхтуе свой пераможны трыумф. Чаму не я на іх месцы?! Мне страшна. Як брыдка, так пагарджаўшы іншымі, адчуць самому гэтую баязлівасць у душы. Але нічога, нічога. Страх таксама не вечны. I ўжо хутка вакол будзе зноў тая вялікая пустата, што прыносіць сэрцу спачынак. (Крыху адступае ад люстра і вяртаецца да яго зноў. Гаворыць, здаецца, крыху супакоіўшыся, болей ціхім, стрыманым голасам.) Усё здаецца такім складаным. Але на справе — усё так проста. Каб у мяне была поўня, каб мне было даволі кахання, усё змянілася б і было б іначай. Але дзе мне спатоліць гэтую прагу? Чыё сэрца, чый бог маглі б стаць для мяне тым бяздонным возерам? (Апускаецца на калені і плача.) Нішто — ні ў гэтым свеце, ні ў тым — мяне не спатоліць. Але ж я ведаю,— і ты ведаеш таксама (плачучы, працягвае руку да люстра), што мне досыць толькі аднаго — немагчымага. Немагчымага! Я шукаў яго па ўсіх краях гэтага свету, у самых далёкіх закутках маёй душы. Я цягнуўся рукамі (крычыць), я цягну свае рукі цяпер — паўсюль сустракаю цябе, ты адзін заўсёды перада мною, і я ненавіджу цябе. Я пайшоў не па той дарозе і прыйшоў у нікуды. I свабода ў мяне — не тая свабода. Гелікон! Геліконе! Не, зноў нікога! О, якая цяжкая ноч! Гелікон не прыйдзе: мы застанемся вінаватыя назаўжды! Якая ноч — яна цяжкая, як сама чалавечая пакута.

За кулісамі чуецца брачгат зброі і шэпт галасоў.

Гелікон (раптам узнікае ў глыбіні сцэны). Сцеражыся, Гаю! Сцеражыся!

Нябачная рука працінае Гелікона кінжалам. Калігула ўстае, бярэ адной рукой зэдаль і, цяжка дыхаючы, падыходзіць да люстра. Глядзіць на сябе і, удаючы, што збіраецца скочыць наперад, у адказ на такі самы рух свайго двайніка ў люстры, з усяго размаху кідае ў яго зэдлем.

Калігула (крычыць). У гісторыю, Калігула, у гісторыю.

Люстра разбіваецца, і ў тую ж хвіліну з усіх дзвярэй узнікаюць узброеныя змоўнікі. Калігула паварочваецца да іх тварам і смяецца, як ашалелы. Стары патрыцый б’е яго ў спіну, Хэрэя — у самы твар. Калігулаў смех пераходзіць у хрыпы. Усе б’юць. За апошнім хрыпам Калігула, смеючыся, крычыць пераціснутым горлам:

Я яшчэ жывы!

ЗАСЛОНА

Жан-Поль Сартр Пры зачыненых дзвярах П'еса на адну дзею

Той пані

АСОБЫ

Iнэса.

Гарсэн.

Эстэла.

Калідорны.

Сцэна I

Гарсэн, калідорны. Салон у стылі позняга ампіру. На каміне — бронзавая статуэтка.

Гарсэн (уваходзіць і азіраецца). Значыць, тут.

Калідорны. Тут.

Гарсэн. Дык вось як яно ў вас...

Калідорны. Як бачыце.

Гарсэн. Я... спадзяюся, да мэблі можна будзе пазней прызвычаіцца.

Калідорны. Залежыць ад чалавека.

Гарсэн. У вас усе пакоі аднолькавыя?

Калідорны. Скажаце! Да нас жа прыбываюць кітайцы, індусы. Нашто ім, па-вашаму, фатэль у стылі позняга ампіру?

Гарсэн. А мне, па-вашаму, на што? Вы хоць ведаеце, хто я быў! Ды... увогуле, гэта не мае ніякага значэння. Урэшце, я ўсё жыццё пражыў сярод мэблі, якая мне не падабалася, і сярод розных пікантных абставін. Мне вельмі падабалася гэта. Пікантныя абставіны ў сталовай стылю Луі-Філіпа — як вам такое?

Калідорны. У салоне ў стылі позняга ампіру — таксама зусім няблага, вы ўбачыце.

Гарсэн. Ну, што ж! Цудоўненька, цудоўненька, цудоўненька. (Азіраецца вакол.) I ўсё-ткі, прызнаюся, я не чакаў... Вы ж, відаць, ведаеце, што расказваюць там?

Калідорны. Наконт чаго?

Гарсэн. Ну... (З шырокім неакрэсленым жэстам.) Наконт усяго гэтага.

Калідорны. Як вы маглі паверыць падобнай лухце? Яны ж сюды ніколі нагой не ступалі. Бо нават калі б аднойчы і трапілі...

Гарсэн. I то праўда.

Абодва смяюцца.

Гарсэн (раптам сур'ёзнее). А дзе ж вашыя палі?

Калідорны. Што?

Гарсэн. Ну — палі, вуголле, катлы.

Калідорны. Вы што — жартуеце?

Гарсэн (пазіраючы на яго). Го! Нават так? Не, жартаваць я не думаў. (Паўза. Прагульваецца.) Люстраў няма, вокнаў таксама: натуральна. Нічога крохкага. (Раптам запальчыва.) А чаму ў мяне забралі зубную шчотку?

Калідорны. Ну, вось. Да вас зноў вяртаецца чалавечая годнасць. Проста цудоўна.

Гарсэн (гнеўна стукае па падлакотніку фатэля). Я папрасіў бы вас пакінуць са мной гэтую фамільярнасць. Я выдатна разумею сваё становішча, але не пацярплю, каб вы...

Калідорны. Добра! Добра! Прабачце. Але што вы хочаце, усе кліенты задаюць адно і тое ж пытанне. Прыцягнуцца — і адразу: «Дзе палі?» Я вам клянуся, у гэты момант яны і думаць не думаюць пра свой туалет. А як толькі іх супакоіш — адразу ўзнікае зубная шчотка. Але — дзеля ўсяго святога — няўжо вы зусім розум страцілі? Бо, вось я пытаюся ў вас, скажыце: навошта вам чысціць зубы?

Гарсэн (супакоіўшыся). Дый сапраўды навошта? (Азіраецца вакол.) I навошта глядзецца ў люстра? А вось бронзавая статуэтка — калі ласка... Як я разумею, тут будуць хвіліны, калі я буду глядзець на яе на ўсе вочы. Га? На ўсе вочы? Ну давайце, давайце, чаго ўжо хаваць: я ж кажу — я выдатна разумею сваё становішча. Хочаце, я зараз вам распішу, як гэта адбываецца? Дзяцюк захлынаецца, тоне, топіцца, і толькі адзін яго позірк застаецца яшчэ над вадой — і што ж ён бачыць? Статуэтку Бербедынкі. Які кашмар! Кіньце, я ж ведаю, што вам забаранілі мне што-небудзь адказваць; я і не прашу. Але запомніце: знянацку вам мяне не заспець; і можаце не хваліцца, што нечым мяне здзівілі; я гляджу рэчам у твар. (Зноў пачынае хадзіць.) Значыць, будзем без зубной шчоткі. I без ложка. Бо тут жа, вядома, ніколі не спяць?

Калідорны. Зразумела.

Гарсэн. Ды я быў паспрачацца гатовы. Ну навошта тут спаць? Вас неўпрыкмет пачынае хіліць на сон. Вы адчуваеце, як вочы заплюшчваюцца,— але навошта спаць? Вы кладзяцеся на канапу, а сон — пшык! — знікае. Працірайце вочы, пара ўставаць, і ўсё пачынаецца зноў.

Калідорны. Ды вы рамантык!

Гарсэн. Змоўкніце. Я ні крычаць, ні енчыць не буду, але я хачу цалкам усведамляць становішча. I глядзець яму ў твар. Я не хачу, каб усё раптам навалілася на мяне ззаду і я не паспеў нічога ўцяміць. Рамантык? Дык значыць, тут і на сон ніколі не хіліць. Навошта спаць, калі не хіліць на сон? Выдатна. Чакайце... Чакайце: а чаму ж тады гэта павінна быць цяжка? Чаму гэта абавязкова павінна быць цяжка? А, разумею: жыццё без разрыўкі.

Калідорны. Якой разрыўкі?

Гарсэн (перадражнівае). Якой разрыўкі? (Падазрона.) Ану, зірніце на мяне. Ну, так і ёсць! Вось адкуль гэтае грубае, нясцерпнае нахабства ў вашым позірку. Далібог, ды яны ж у вас атрафіраваліся.

Калідорны. Пра што гэта вы?

Гарсэн. Ды пра вашыя павекі! Мы, разумееце,— лыпаем павекамі. Ці — міргаем, так гэта там называлася. Маленькая такая чорная маланачка, нібыта заслона падае і падымаецца: вось і разрыўка. Вока пакрываецца вільгаццю, і ўвесь сусвет нібыта знікае. Вы нават не здагадваецеся, якую гэта дае аддуху. Чатыры тысячы адпачынкаў у гадзіну. Чатыры тысячы маленькіх уцёкаў. I калі я кажу чатыры тысячы... Добра. Значыць, давядзецца жыць без павекаў. Ды не рабіце з сябе дурня. Без павекаў, без сну — усё адно. Спаць я болей не буду... Але як жа я здолею цярпець сам сябе? Вы пастарайцеся зразумець, зрабіце ўжо такое намаганне: у мяне ж, уявіце, вельмі кплівы характар, але я... не магу ж я цвяліць сябе безупынку: там хоць былі ночы. Я спаў. У мяне быў заўжды такі ціхі, салодкі сон. Дзеля раўнавагі. I сніліся мне заўжды самыя простыя рэчы. Ну, напрыклад, луг... Луг — і ўсё. I я быццам па ім гуляю. Цяпер што — дзень?

Калідорны. Вы ж бачыце — лямпачкі ўключаныя.

Гарсэн. Чорт бы вас... Гэта ў вас такі дзень. А вонкі?

Калідорны (аслупянела). Вонкі?

Гарсэн. Вонкі! За гэтай сцяной!

Калідорны. Там калідор.

Гарсэн. А ў канцы калідора?

Калідорны. Іншыя пакоі, і яшчэ калідоры, і лесвіцы.

Гарсэн. А далей?

Калідорны. Усё.

Гарсэн. Але ў вас жа ёсць выхадныя. Куды вы ходзіце?

Калідорны. Да дзядзькі — ён галоўны калідорны на трэцім паверсе.

Гарсэн. Я мог бы і сам здагадацца. А дзе выключальнік?

Калідорны. Няма.

Гарсэн. Дык што? Святло пагасіць нельга?

Калідорны. Дырэкцыя можа адключыць электрычнасць. Але каб на гэтым паверсе, я такога не памятаю. Ды ў нас электраэнергіі ўволю.

Гарсэн. Выдатна. Значыць, давядзецца жыць з расплюшчанымі вачыма.

Калідорны (іранічна). Жыць...

Гарсэн. Слухайце, можа, ужо не будзеце чапляцца да маіх памылак слоўнікавага характару! З расплюшчанымі вачыма. Увесь час. У вачах у мяне заўсёды будзе святло. I ў галаве таксама. (Паўза.) А калі я шпурну ў лямпачку гэтай вось статуэткай, яна пагасне?

Калідорны. Статуэтка ж бронзавая, шпурнуць яе цяжка.

Гарсэн (рукамі бярэ статуэтку і спрабуе прыўзняць). I праўда. Цяжкая.

Паўза.

Калідорны. Ну, калі я вам больш не патрэбны, я вас пакіну.

Гарсэн (схамянуўшыся). Вы ўжо сабраліся пайсці? Да пабачэння. (Калідорны падыходзіць да дзвярэй.) Чакайце. (Калідорны паварочваецца.) А гэта што там — званок? (Калідорны ківае.) I я, калі захачу, магу пазваніць, і вы абавязаны прыйсці?

Калідорны. У прынцыпе, так. Але ён часта капрызіць. Там нешта ў ім сапсавалася ў механізме.

Гарсэн ідзе да званка і націскае на кнопку. Чуецца дзіліньканне.

Гарсэн. Працуе!

Калідорны (здзіўлена). Працуе. (Звоніць таксама.) Але вы не надта радуйцеся, гэта ненадоўга. Ну, буду рады ўслужыць.

Гарсэн (робіць рух, каб яго затрымаць). Я...

Калідорны. Га?

Гарсэн. Ды не, нічога. (Падыходзіць да каміна і бярэ паперны нож.) А гэта што?

Калідорны. Вы ж бачыце: нож, каб рэзаць паперу.

Гарсэн. Тут ёсць кнігі?

Калідорны. Не.

Гарсэн. Дык нашто тады ён? (Калідорны паціскае плячыма.) Ну, добра. Ідзіце.

Калідорны выходзіць.

Сцэна II

Гарсэн адзін. Гарсэн застаецца адзін. Падыходзіць да бронзавай статуэткі і праводзіць па ёй рукою. Сядае. Зноў устае. Падыходзіць да званка і націскае на кнопку. Званок не звініць. Гарсэн спрабуе яшчэ два-тры разы. Але марна. Тады ён ідзе да дзвярэй і намагаецца іх адчыніць. Дзверы не паддаюцца. Гарсэн кліча.

Гарсэн. Калідорны! Калідорны!

Адказу няма. Гарсэн абрушвае на дзверы град удараў, гукаючы калідорнага. Потым раптам супакойваецца і, вярнуўшыся да фатэля, сядае. У гэтую хвіліну дзверы адчыняюцца і ў пакой уваходзіць Iнэса, следам за якой ідзе Калідорны.

Сцэна III

Гарсэн, Iнэса, Калідорны.

Калідорны (Гарсэну). Вы мяне клікалі?

Гарсэн ужо збіраецца адказаць, але яго позірк падае на Інэсу.

Гарсэн. Не.

Калідорны (паварочваецца да Інэсы). Вось — тут вы дома. (Iнэса не азываецца.) Калі маеце задаць якое пытанне... (Iнэса маўчыць. Калідорны, расчаравана.) Звычайна кліенты любяць сёе-тое даведацца... Я не настойваю. Дый, зрэшты, наконт зубной шчоткі, званка і статуэткі пан ужо ведае і зможа вам расказаць не горш за мяне. (Выходзіць.)

Паўза. Гарсэн не глядзіць на Інэсу. Iнэса азіраецца вакол, потым рэзка накіроўваецца да Гарсэна.

Iнэса. Дзе Фларэнцыя? (Гарсэн маўчыць.) Я пытаюся ў вас, дзе Фларэнцыя?

Гарсэн. Наконт гэтага мне невядома нічога.

Iнэса. I гэта ўсё, што вы змаглі прыдумаць? Катаванне разлукаю? Дык вось — у вас нічога не выйдзе. Фларэнцыя была проста дурніца, і мне яе зусім не шкада.

Гарсэн. Я прашу прабачэння: за каго вы мяне прымаеце?

Iнэса. Вас? Вы — мой кат.

Гарсэн (рэзка адхіляецца і потым пачынае смяяцца). Вельмі, вельмі забаўная памылачка. Кат? Ды няўжо? Вы, значыць, зайшлі, зірнулі на мяне і падумалі: гэта — мой кат. Якая бязглуздзіца! А калідорны — пацешны хлопец, мог бы нас пазнаёміць. Кат! Мяне завуць Жазэф Гарсэн, публіцыст і літаратар. Так што, праўду кажучы, мы з вамі тут на адных правах. Пані...

Iнэса (суха). Iнэса Сэрано. Паненка.

Гарсэн. Выдатна. Цудоўна. Ну што ж, лёд разламаны. Дык вы лічыце, што ў мяне аблічча ката? Iяк іх пазнаюць, гэтых катаў, скажыце, калі ласка?

Iнэса. У іх заўжды такі выгляд, нібыта яны баяцца.

Гарсэн. Баяцца? Вельмі забаўна. I каго ж? Напэўна, сваіх ахвяр.

Iнэса. Вы чаго? Я ведаю, што кажу. Я ўжо бачыла сябе ў люстры.

Гарсэн. У люстры? (Азіраецца вакол.) Якая прыкрасць: яны прыбралі ўсё, што можа нагадваць люстра. (Паўза.) Ва ўсякім выпадку, магу вас запэўніць, што я — не баюся. Я не ўспрымаю свайго становішча легкадумна і цудоўна ўсведамляю ўсю яго сур’ёзнасць. Але я — не баюся.

Iнэса (паціскае плячыма). Гэта вашая справа. (Паўза.) Вы часам адсюль выходзіце прагуляцца?

Гарсэн. Дзверы зачыненыя.

Iнэса. Тым горш.

Гарсэн. Я выдатна разумею, што мая прысутнасць вам дакучае. Я і сам асабіста палічыў бы за лепшае застацца адзін: многае яшчэ ў жыцці трэба прывесці ў парадак, трэба сабрацца з думкамі. Але я ўпэўнены, што мы здолеем з вамі добра паладзіць: чалавек я не гаваркі, не валтузлівы і шуму вялікага не раблю. Але, калі вы дазволіце адну параду,— мы павінны захоўваць паміж сабой абсалютную ветлівасць. Гэта будзе наша найлепшая абарона.

Iнэса. Вось ужо чаго, а ветлівасці ў мяне няма.

Гарсэн. Ну што ж, я буду ветлівы за дваіх.

Паўза. Гарсэн сядае на канапу. Iнэса ходзіць туды-сюды.

Iнэса (пазіраючы на Гарсэна). Губы.

Гарсэн (адрываючыся ад сваіх думак). Што вы кажаце?

Iнэса. Вы не можаце не варушыць сваімі губамі? Яны круцяцца ў вас пад носам, як нейкі ваўчок.

Гарсэн. Прашу прабачэння, я не звяртаў увагі.

Iнэса. Вось гэта якраз і кепска. (У Гарсэна паўтараецца цік.) Зноў? Запэўніваеце мяне ў сваёй ветлівасці, а самі не можаце нават сачыць за сваім абліччам. Вы ж тут не адзін, і вы не маеце права назаляць мне гэтай карцінай — каб я бачыла, як вам страшна.

Гарсэн устае і ідзе да яе.

Гарсэн. А вам — вам не страшна?

Iнэса. Чаго ўжо цяпер баяцца? Страх — гэта было добра да таго, калі ў нас была надзея.

Гарсэн (ласкава). Надзеі болей няма, але ўсё роўна — мы яшчэ да таго. Нашы пакуты, паненка, яшчэ і Не пачыналіся.

Iнэса. Гэта я ведаю. (Паўза.) Ну, дык і што? Хто цяпер сюды прыйдзе?

Гарсэн. Не ведаю. Трэба чакаць.

Паўза. Гарсэн сядае на месца. Iнэса зноў пачынае хадзіць. У Гарсэна паўтараецца нервовы цік на губах, ён кідае вокам на Інэсу і хавае твар у далонях. Уваходзяць Эстэла і Калідорны.

Сцэна IV

Iнэса, Гарсэн, Эстэла, Калідорны.

Эстэла глядзіць на Гарсэна, які сядзіць, не падымаючы галавы.

Эстэла (Гарсэну). Не! Не, не, не падымай галавы! Я ведаю, што ты хаваеш рукамі, я ведаю — у цябе няма твару. (Гарсэн прыбірае рукі.) Ах! (Паўза. Здзіўлена.) Я вас не ведаю.

Гарсэн. Я не кат, пані.

Эстэла. Я вас і не лічыла за ката. Я... мне падалося, што нехта хоча згуляць са мною злы жарт. (Калідорнаму.) Каго вы яшчэ чакаеце?

Калідорны. Больш нікога не будзе.

Эстэла (з палёгкай). Ах! Значыць, мы тут будзем адны: гэты пан, пані і я? (Пачынае смяяцца.)

Гарсэн (суха). Нічога смешнага.

Эстэла (па-ранейшаму смеючыся). Але ж тут такія брыдкія канапы. I вы паглядзіце, як яны іх паставілі; у мяне такое ўражанне, быццам цяпер Новы год і я прыйшла ў госці да цёткі Марыі. У кожнага — свая, як я разумею. Значыць, гэтая — мая? (Калідорнаму.) Але ж я ніколі не змагу на яе сесці, проста нейкі кашмар: на мне ўсё блакітнае, а яна нейкага ядавіта-зялёнага колеру.

Iнэса. Можа, хочаце маю?

Эстэла. Бардовую? Вельмі прыязна з вашага боку, але гэтая таксама нічым не лепшая. Не, што ўжо тут? Кожнаму сваё: мне трапілася зялёная, няхай такая і будзе. (Паўза.) Хіба адзіная, што магла б падысці,— тая, што ў пана.

Паўза.

Iнэса. Гарсэне, вы чулі?

Гарсэн (уздрыгвае). Што... канапа? Ах, прабачце. (Устае.) Яна ваша, пані.

Эстэла. Дзякуй. (Здымае манто і кідае яго на канапу. Паўза.) Калі ўжо давядзецца быць тут разам, то давайце пазнаёмімся. Мяне завуць Эстэла Рыго.

Гарсэн нахіляе голаў і ўжо збіраецца назваць сваё імя, але яго заступае Iнэса.

Iнэса. Iнэса Сэрано. Я вельмі радая.

Гарсэн кланяецца зноў.

Гарсэн. Жазэф Гарсэн.

Калідорны. Я вам яшчэ патрэбен?

Эстэла. Не, ідзіце. Я вам пазваню.

Калідорны кланяецца і выходзіць.

Сцэна V

Iнэса, Гарсэн, Эстэла.

Iнэса. Вы такая прыгожая. Як шкада, што няма кветак, я так бы хацела павіншаваць вас з вашым прыходам.

Эстэла. Кветкі? Але. Я вельмі любіла кветкі. Толькі яны б тут завялі: тут надта горача. Ды!.. Галоўнае ж — праўда? — захоўваць добры настрой. Вы...

Iнэса. Я — на мінулым тыдні. А вы?

Эстэла. Я? Учора. Яшчэ й цырымонія не скончылася. (Гаворыць вельмі натуральным голасам, але так, нібы бачыць тое, што апісвае.) Вецер калыша вэлюм на маёй сястры. Яна ўсімі сіламі стараецца хоць трошкі заплакаць. Ну! Ну! Яшчэ адно намаганне! Ну вось! Дзве слязінкі, дзве маленечкія слязінкі заблішчалі пад чорнай вуалькай. А якая брыдкая сёння Вольга Жардэ. Падтрымлівае маю сястру пад ручку. Гэтая не плача — у яе ж на вейках туш. Хоць мушу сказаць, на яе б месцы... Гэта была мая найлепшая сяброўка.

Iнэса. Вы вельмі пакутавалі?

Эстэла. Не. Праўдзівей сказаць, я была ўжо проста ўся змэнчаная.

Iнэса. Дык вы?..

Эстэла. Ад пнеўманіі. (Тым жа голасам, што і ў мінулай сцэне.) Ну вось, усё скончылася, яны вяртаюцца. Да пабачэння! Усяго добрага! Ах, колькі поціскаў рук. Мой муж занядужаў ад гора, ён застаўся дома. (Інэсе.) А вы?

Iнэса. Ад газу.

Эстэла. А вы, пане?

Гарсэн. Тузін дзірак у скуры. (Міжвольны рух Эстэлы.) О, прабачце. Я не той мярцвяк, які падыходзіць вам да кампаніі.

Эстэла. О дарагі пане, проста, я вас прашу, не ўжывайце такіх распусных словаў. Гэта... гэта непрыстойна. I ўвогуле, што тут такога? Можа, мы ніколі яшчэ не былі такія жывыя. I калі ўжо вам абавязкова трэба неяк назваць гэта... наша становішча — я прапаную называць нас «адсутнымі»: так будзе нават дакладней. Вы даўно адсутнічаеце?

Гарсэн. Месяц прыблізна.

Эстэла. I вы адкуль?

Гарсэн. З Рыа.

Эстэла. А я — з Парыжа. У вас там яшчэ нехта ёсць?

Гарсэн. Жонка. (Тым жа голасам, што раней Эстэла.) Зноў прыйшла да кашараў, як і кожны дзень; яе не ўпусцілі. Глядзіць паміж кратамі рашоткі. Яна яшчэ не ведае, што мяне няма; але здагадваецца. Усё — пайшла. Уся ў чорным. Тым лепш, не трэба будзе пераапранацца. Яна не плача; яна ніколі не плакала. Прыгожы сонечны дзень, і яна — адна, уся ў чорным на пустэльнай вуліцы, з гэтымі вялікімі вачыма, як у ахвяры. А! Як яна мяне раздражняе!

Паўза. Гарсэн падыходзіць да канапы, што пасярэдзіне, і сядае, затуліўшы рукамі твар.

Iнэса. Эстэла!

Эстэла. Пане, пане Гарсэне!

Гарсэн. Вы мне?

Эстэла. Вы селі на маю канапу.

Гарсэн. Прабачце. (Устае.)

Эстэла. У вас быў такі засяроджаны выгляд.

Гарсэн. Мне сёе-тое трэба прывесці ў парадак у сваім жыцці. (Iнэса пырскае смехам.) Той, хто смяецца, лепш бы сам наследаваў майму прыкладу.

Iнэса. У мяне жыццё ў парадку. У поўным парадку. Яно ўпарадкавалася ў мяне само, яшчэ там, і цяпер мне няма чаго пра яго клапаціцца.

Гарсэн. Праўда? I вы лічыце, усё так проста. (Праводзіць рукой па лбе.) Якая спёка! Вы дазволіце? (Збіраецца зняць пінжак.)

Эстэла. О не! (Памякчэлым голасам.) Не. Я цярпець не магу, калі мужчыны ў адной кашулі.

Гарсэн (зноў нацягвае пінжак). Ну што ж. (Паўза.) Я цэлыя ночы праседжваў у рэдакцыі. Там заўсёды была нясцерпная спёка. (Паўза. Тым жа голасам, што і мінулы раз.) Там і цяпер нясцерпная спёка. Цяпер там ноч.

Эстэла. Глядзі, праўда, ужо ноч. Вольга распранаецца. Як хутка бяжыць час на зямлі.

Iнэса. Ноч. Яны апячаталі дзверы ў маім пакоі. У ім цяпер пуста і змрочна.

Гарсэн. Яны павесілі пінжакі на крэслы і закасалі вышэй локцяў рукавы. Там пахне мужчынскаю плоццю і дымам цыгар. (Паўза.) Мне падабалася жыць сярод гэтых мужчын у кашулях.

Эстэла. Ну што ж, значыць, у нас розныя густы. Вось пра што гэта сведчыць. (Інэсе.) А вам падабаецца, калі мужчына ў адной кашулі?

Iнэса. У кашулі ці без, я наогул не надта люблю мужчын.

Эстэла (глядзіць на абаіх з вялікім здзіўленнем). Але чаму, чаму нас пасялілі разам?

Iнэса (стрымліваючы смех). Як, як вы кажаце?

Эстэл а. Вось гляджу я на вас дваіх і думаю: гэта ж мы цяпер будзем разам... Я ўсё-ткі спадзявалася сустрэць тут сяброў, каго-небудзь з крэўных.

Iнэса. Якога-небудзь цудоўнага сябра з дзіркай паміж вачэй.

Эстэла. Няхай і гэтага. Ён танцаваў танга, як прафесіянал. Але нас разам чаму пасялілі?

Гарсэн. Ну — так ужо выйшла. Выпадак. Яны ж селяць людзей, як могуць, у тым парадку, як яны прыбываюць. (Інэсе.) Чаго вы смеяцеся?

Iнэса. Вы смешыце мяне сваім выпадкам. Вам што — так ужо хочацца самога сябе супакоіць? Ды яны нічога на выпадак не пакідаюць.

Эстэла (няўпэўнена). Але, можа, раней мы дзе-небудзь ужо сустракаліся?

Iнэса. Ніколі. Вас бы я не забыла.

Эстэла. Ці, можа, у нас ёсць агульныя знаёмыя? Вы не ведаеце нікога з Дзюбуа-Сэймураў?

Iнэса. Было б вельмі дзіўна, каб ведала.

Эстэла. Але ў іх на прыёмах бывае ўвесь свет.

Iнэса. Чым яны займаюцца?

Эстэла (здзіўлена). Нічым. У іх замак у Карэзе і...

Iнэса. А я служыла на пошце.

Эстэла (крыху адступае). Ах! Дык, значыць, не?.. (Паўза.) А вы, пане Гарсэне?

Гарсэн. Я ніколі не выязджаў з Рыа.

Эстэла. Што ж, выходзіць, вы сапраўды маеце рацыю: мы апынуліся тут разам зусім выпадкова.

Iнэса. Выпадкова. Значыць, і гэтая мэбля тут выпадкова. I тое, што справа канапа — ядавіта-зялёная, а злева — бардовая, гэта таксама выпадкова. Выпадкова, праўда? Ну што ж, давайце паспрабуйце памяняць іх месцамі і тады скажаце, хто мае рацыю. I статуэтка — таксама тут выпадкова? А гэтая спёка? Гэтая спёка? (Паўза.) Я вам кажу: яны ўсё разлічылі. Да самай найменшай дробязі, з любоўю. Гэты пакой ужо нас чакаў.

Эстэла. Ды з чаго вы ўзялі? Тут усё такое брыдкае, грубае, з нейкімі куточкамі. Я цярпець не магла кутоў.

Iнэса (паціскае плячыма). А вы думаеце, у мяне быў салон у стылі позняга ампіру?

Паўза.

Эстэла. Дык значыць, гэта ўсё падстроена?

Iнэса. Усё. I нас таксама сюды — падабралі.

Эстэла. I гэта зусім невыпадкова, што вы — тут, насупраць мяне? (Паўза.) Чаго ж яны ад усяго гэтага чакаюць?

Iнэса. Не ведаю. Але чакаюць.

Эстэла. Я цярпець не магу, калі ад мяне нечага чакаюць. Мне адразу хочацца зрабіць усё наадварот.

Iнэса. Ну што ж, давайце! Давайце, рабіце! Але ж вы нават не ведаеце, чаго яны хочуць.

Эстэла (тупаючы нагой). Я не вынесу гэтага. I гэта праз вас дваіх са мной нешта павінна здарыцца? (Глядзіць на іх.) Праз вас дваіх. Раней былі твары, якія адразу мне ўсё казалі. А вашыя мне не кажуць нічога.

Гарсэн (нечакана, да Інэсы). Ну дык, і чаму ж мы разам? Вы тут досыць рознага нагаварылі — дык дагаворвайце.

Iнэса (здзіўлена). Але адкуль я магу ведаць?

Гарсэн. Трэба ведаць. (На хвіліну задумваецца.)

Iнэса. Вось, можа, каб кожны з нас набраўся смеласці і расказаў...

Гарсэн. Пра што?

Iнэса. Эстэла!

Эстэла. Я вас слухаю.

Iнэса. Што вы зрабілі? За што яны вас паслалі сюды?

Эстэла (паспешліва). Ды я не ведаю, я абсалютна не ведаю. Я нават думаю — можа, гэта памылка? (Інэсе.) Вы не ўсміхайцеся. Вы ўявіце, колькі людзей кожны дзень па... пачынае адсутнічаць. Яны ж сюды прыбываюць тысячамі, а маюць справу толькі з нейкімі дробнымі падначаленымі, службоўцамі без аніякай адукацыі. Як жа тут, па-вашаму, не быць памылцы? Ды не ўсміхайцеся. (Гарсэну.) А вы, ну, скажыце ж нешта. Калі яны са мной не памыліліся, то яны ж маглі памыліцца з вамі. (Інэсе.) I з вамі таксама. I наогул, хіба не лепей думаць, што мы тут праз памылку?

Iнэса. Гэта ўсё, што вы мелі сказаць?

Эстэла. А што вы яшчэ хочаце ведаць? Мне няма чаго хаваць. Я была сірата, жыла бедна, выхоўвала свайго малодшага брата. Потым адзін стары бацькаў сябар папрасіў маёй рукі. Ён быў багаты і добры, і я пагадзілася. А што вы зрабілі б на маім месцы? Брат у мяне быў хворы, яго здароўю быў патрэбны як мага лепшы дагляд. Я шэсць год пражыла са сваім мужам без адзінай хмарынкі. I два гады назад сустрэла таго, каго мне наканавана было пакахаць. Мы адразу пазналі адно аднаго, ён хацеў, каб я з ім з’ехала, але я адмовілася. А потым у мяне пачалася гэтая пнеўманія. Вось і ўсё. Можа быць, дзеля нейкіх прынцыпаў, мяне могуць папракнуць, што я ахвяравала юнацтва на нейкага старога. (Гарсэну.) Вы лічыце, што я вінаватая?

Гарсэн. Безумоўна, не. (Паўза.) А вы? Вы лічыце, што можна абвінаваціць таго, хто жыў паводле сваіх прынцыпаў?

Эстэла. Хто можа ў гэтым вас папракнуць?

Гарсэн. Я загадваў антымілітарысцкай газетай. Пачалася вайна. Што было рабіць? Яны ўсе толькі й глядзелі на мяне: «Няўжо ў яго хопіць смеласці?» Што ж, у мяне хапіла. Я пальцам не варухнуў, і яны мяне расстралялі. У чым тут віна? У чым тут віна?

Эстэла (бярэ яго за руку). Вашай віны няма. Вы...

Iнэса (іранічна заканчвае). Герой. А як жа жонка, а, Гарсэне?

Гарсэн. Што — жонка? Што? Я выцягнуў яе з самага бруду.

Эстэла (Інэсе). Вось бачыце! Бачыце!

Iнэса. Бачу. (Паўза.) Дзеля каго вы граеце гэту камедыю? Мы ж тут усе свае.

Эстэла (фанабэрыста). Усе свае?

Iнэса. Усе. Забойцы. Мы ў пекле, мілачка, памылак тут не бывае, і нізавошта людзей ніколі не праклінаюць.

Эстэла. Маўчыце!

Iнэса. У пекле! Мы праклятыя! Праклятыя!

Эстэла. Маўчыце. Вы можаце змоўкнуць? Я забараняю вам гаварыць гэтыя грубыя словы!

Iнэса. Ты праклятая, мілая мая святоша. Пракляты, беззаганны герой. У нас быў час, мы паспелі нацешыцца, ці не так? I былі людзі, што пакутавалі праз нас — да смерці! Як нас гэтае забаўляла. А цяпер — трэба плаціць.

Гарсэн (заносячы руку). Змоўкніце вы нарэшце?

Iнэса (глядзіць на яго без страху, але ў вялікім здзіўленні). Го! (Паўза.) Чакайце! Я сцяміла, я ведаю, чаму яны пасадзілі нас разам.

Гарсэн. Добра падумайце, перш чым сказаць.

Iнэса. Ды вы зараз самі ўбачыце, як усё гэта бязглузда і проста. Проста, як з моста! Фізічных пакут няма — так? Але ж усё-ткі мы — у пекле. I ніхто больш сюды не прыйдзе. Ніхто. Мы ўвесь час будзем адны. Так я кажу? Увогуле, тут не стае толькі аднаго: ката.

Гарсэн (напаўголаса). Гэта мне й без вас вядома.

Iнэса. Такім чынам, яны эканомяць на персанале. Вось і ўсё. Прасцей кажучы, кліенты мусяць абслугоўваць сябе самі, як у грамадскіх сталоўках.

Эстэла. Што вы маеце на ўвазе?

Iнэса. Тое, што кожны з нас — кат для дваіх іншых.

Паўза. Усе стараюцца ўразумець навіну.

Гарсэн (лагодным голасам). Я не буду вам катам. Я не хачу вам ніякага зла і наогул — не маю да вас ніякага дачынення. Ніякага. Гэта абсалютна ясна. Дык вось, давайце: кожны ў свой кут — гэта наша найлепшая абарона. Вы тут, вы там, я тут. I поўнае маўчанне. Ні слова; гэта не цяжка, праўда ж? У кожнага ёсць усё, каб заняцца сабой. Мне дык здаецца, я мог бы хоць дзесяць тысяч гадоў праседзець, не прамаўляючы гуку.

Эстэла. I я таксама павінна маўчаць?

Гарсэн. Таксама. I мы... мы ўсе будзем уратаваныя. Маўчаць. Зазірнуць у сябе і глядзець, не падымаючы галавы. Згода?

Iнэса. Згода.

Эстэла (пасля некаторага вагання). Згода.

Гарсэн. У такім выпадку, бывайце.

Ідзе да сваёй канапы і сядае, закрыўшы твар рукамі.

Маўчанне. Iнэса пачынае напяваць сама сабе.

Iнэса.

Тым часам Эстэла пудрыцца і фарбуе вусны. Занепакоена азіраецца, шукаючы люстра. Капаецца ў сумцы і нарэшце паварочваецца да Гарсэна.

Эстэла. Пане, у вас выпадкова люстра няма? (Гарсэн не адказвае.) Люстра ці якога кішэннага люстэрка — усё роўна. (Гарсэн маўчыць.) Калі ўжо вы кінулі мяне адну, то хоць здабудзьце мне дзе-небудзь люстра.

Гарсэн па-ранейшаму моўчкі сядзіць, закрыўшы твар рукамі.

Iнэса (хапатліва). У мяне, у мяне ў сумцы было люстра. (Капаецца ў сваёй сумцы. Расчаравана.) Ужо няма. Яны, мусіць, забралі яго ў прыёмнай канцылярыі.

Эстэла. Як гэта прыкра.

Паўза. Эстэла заплюшчвае вочы і раптам пахістваецца. Iнэса кідаецца да яе, каб падтрымаць.

Iнэса. Што з вамі?

Эстэла (расплюшчвае вочы і ўсміхаецца). Я неяк дзіўна сябе адчуваю. (Абмацвае сябе.) А ў вас не бывае такога пачуцця: вось я, калі не бачу сябе, нават калі і магу памацаць, усё роўна — маю такое ўражанне, нібыта ў сапраўднасці не існую.

Iнэса. Вы шчаслівая. Я — дык заўсёды адчуваю сябе знутры.

Эстэла. Вось як... Знутры... Але ж усё, што круціцца ў галаве,— усё такое тлумнае, на мяне гэта толькі наганяе сон. (Паўза.) У мяне ў спальні шэсць вялікіх люстраў. Я і цяпер іх бачу. Я іх бачу. Але яны не бачаць мяне. У іх адбіваюцца мая канапка, дыван, акно. Але без майго адбітку — у іх так пуста. Калі я гаманіла, я станавілася так, каб хоць у адным можна было сябе бачыць. Я гаманіла і бачыла, як гаманю, гэта дазваляла мне заўсёды захоўваць пільнасць. (З роспаччу.) А што цяпер з памадай! Я ўпэўнена, што нафарбавалася абыяк. Урэшце — не магу ж я цэлую вечнасць заставацца без люстра.

Iнэса. Хочаце, я буду служыць вам люстрам? Хадзіце, я вас запрашаю да сябе ў госці. Сядайце сюды, на маю канапу.

Эстэла (паказвае на Гарсэна). А...

Iнэса. Не трэба звяртаць на яго ўвагі.

Эстэла. Але мы толькі зробім адна адной блага: вы ж самі казалі.

Iнэса. Няўжо падобна, каб я вам хацела пашкодзіць?

Эстэла. Хто яго ведае...

Iнэса. Гэта ты, ты прынясеш мне боль. Але што гэта мяняе? Калі ўжо трэба пакутаваць, дык няхай ужо лепш праз цябе. Сядай. Пасунься бліжэй. Яшчэ. Зірні мне ў вочы, ты там бачыш сябе?

Эстэла. Я зусім маленькая. Нічога амаль не відаць.

Iнэса. Але я цябе бачу, я. Ужо — цалкам. Спытай у мяне пра што-небудзь. Ніводнае люстра не будзе табе так верна служыць.

Эстэла збянтэжана паварочваецца да Гарсэна, нібы каб паклікаць яго на дапамогу.

Эстэла. Пане! Пане! Мы не надта вам назаляем сваёй балбатнёй?

Гарсэн не адказвае.

Iнэса. Кінь яго, не звяртай увагі; мы тут адны. Ну, спытай жа ў мяне.

Эстэла. Я добра нафарбавала вусны?

Iнэса. Дай пагляджу. Не вельмі.

Эстэла. Я так і знала. На шчасце (кідае вокам на Гарсэна), мяне яшчэ ніхто не бачыў. Зараз перафарбуюся.

Iнэса. Вось, лепей. Не. Вядзі па абрысе губ; я буду цябе накіроўваць. Вось, вось. Цяпер добра.

Эстэла. Гэтак жа добра, як тады, калі я прыйшла?

Iнэса. Лепей; больш сакавіта, больш жорстка. Сапраўдны пякельны рот.

Эстэла. Гм! I гэта добра? Як гэта прыкра — я ўжо не магу сама пра сябе меркаваць. Вы можаце прысягнуцца, што добра?

Iнэса. Ты не хочаш, каб мы былі на «ты»?

Эстэла. Ты можаш прысягнуцца, што я добра нафарбавалася?

Iнэса. Ты вельмі прыгожая.

Эстэла. Але ў вас ёсць густ? У вас ёсць мой густ, такі самы, як у мяне? Як усё гэта прыкра, як гэта прыкра!

Iнэса. У мяне — твой густ. Паглядзі на мяне. Усміхніся ж. Я таксама не брыдкая. Хіба я не магу быць для цябе нічым большым, чым люстра?

Эстэла. Не ведаю. Мне з вамі няёмка. У люстрах мой адбітак быў такі ручны. Я так яго добра ведала... А цяпер — я ўсміхаюся, мая ўсмешка трапіць вам некуды глыбока ў вочы, і Бог ведае, што з ёй там здарыцца.

Iнэса. Але што табе замінае прыручыць і мяне? (Яны глядзяць адна на адну. Эстэла, нібы зачараваная поглядам, усміхаецца.) Ты ўсё-ткі не хочаш быць са мною на «ты»?

Эстэла. Мне. цяжка казаць «ты» жанчыне.

Iнэса. Асабліва, я думаю, калі яна служыла на пошце? А што гэта ў цябе на шчацэ, у самым нізе? Чырвоны прышчынак?

Эстэла. Чырвоны прышчынак? О, які жах! Дзе гэта, дзе?

Iнэса. Ды вось жа, вось. Я — пастка на такіх вось птушачак; а, птушачка, папалася! Ды няма там ніякага прышчынка. Нават самага маленькага. Ну, што? Калі люстра пачне раптам хлусіць? Ці вось вазьму і заплюшчу вочы; і не буду на цябе глядзець — навошта табе будзе ўсё гэтае хараство? Не бойся: я павінна на цябе глядзець. Мае вочы будуць заўсёды шырока расплюшчаныя. I я буду паслухмяная, вельмі паслухмяная. Але ты будзеш казаць мне «ты».

Паўза.

Эстэла. Я табе падабаюся?

Iнэса. Вельмі.

Паўза.

Эстэла (паказваючы кіўком на Гарсэна). Мне хочацца, каб ён таксама на мяне глядзеў.

Iнэса. Ах, ну вядома, гэта ж мужчына. (Гарсэну.) Ваша ўзяло. (Гарсэн не адказвае.) Ды паглядзіце ж на яе! (Гарсэн маўчыць.) Не ламайце тут перад намі камедыі; вы ж ніводнага слова не выпусцілі з усяго, што мы казалі.

Гарсэн (рэзка падымае галаву). Вядома. А вы думалі? Ні слова: тут як ні старайся заціснуць сабе вушы — вы балбочаце ў мяне прама ў мозгу. Дык, можа, пакінеце мянё нарэшце ў спакоі? Мне няма да вас ніякае справы.

Iнэса. I да мілашкі таксама ніякае? Я адразу зразумела вашыя хітрыкі: вы ж напусцілі на сябе ўсю гэтую важнасць, каб толькі яе зацікавіць.

Гарсэн. Я яшчэ раз прашу: пакіньце мяне ў спакоі. Пра мяне гавораць у рэдакцыі, і я хацеў бы паслухаць. I на мілашку мне напляваць, калі гэта можа вас супакоіць.

Эстэла. Дзякуй.

Гарсэн. Я не хацеў грубасцей...

Эстэла. Хам!

Паўза. Усе ўжо стаяць адно супраць аднаго.

Гарсэн. Ну вось! (Паўза.) Я ж маліў вас, маліў памаўчаць.

Эстэла. Гэта яна пачала. Прычапілася са сваім люстрам, хоць я нічога ў яе не прасіла.

Iнэса. Нічога. Толькі так і лашчылася да яго ды крывіла морду, каб ён на цябе зірнуў.

Эстэла. Яшчэ што скажаце?

Гарсэн. Вы звар'яцелі? Вы што — не бачыце, да чаго мы ідзём? Ды змоўкніце! (Паўза.) Зараз мы спакойна сядзем кожны на сваё месца, заплюшчым вочы і кожны пастараецца забыць, што побач ёсць іншыя.

Паўза. Гарсэн сядае. Жанчыны нерашуча ідуць на свае месцы. Iнэса раптам рэзка паварочваецца.

Iнэса. Ага! Забыць?! Што за дзіцячыя гульні! Ды я адчуваю вас кожнаю клеткай. У мяне ад вашага маўчання ажно звініць у вушах. Ды вы можаце хоць зашыць сабе рот, хоць адрэзаць язык — ці ж перастанеце вы праз гэта існаваць? Спыніце свае думкі? А я іх чую, чую — яны, як будзільнік, тукаюць у мяне ў галаве, і я ўпэўненая, што і мае вы чуеце. Колькі ні курчыцеся там на сваёй канапе, вы ўсё роўна — паўсюль, і кожны гук далятае да мяне ўжо зацухмолены вашымі вушамі — таму што вы яго ўжо чулі. Вы ўсё ўкралі ў мяне, нават твар, бо вы яго бачыце, ведаеце, які ён, а я — не. А яе? Яе? Вы і яе ў мяне ўкралі: каб мы тут былі адны, вы думаеце, яна адважылася б са мной так абыходзіцца? Не, не — не закрывайце рукамі твар, я ўсё роўна ад вас не адстану; чаго захацелі. Вы тут, значыць, будзеце сядзець, да ўсяго абыякавы, увесь у сваіх думках, як нейкі буда, а я павінна, заплюшчыўшы вочы, адчуваць, як яна кожны рух сваёй душы, кожны шолах спадніцы прысвячае вам? Як яна вам пасылае ўсмешкі, на якія вы нават і не глядзіце?.. Ну ўжо не! Я хачу сама выбіраць сваё пекла! Я хачу глядзець на ўсё расплюшчанымі вачыма і змагацца, не хаваючы твару!

Гарсэн. Ну, добра. Відаць, да гэтага павінна было прыйсці. Яны варочалі намі, як малымі дзецьмі. Бо калі б мяне пасялілі з мужчынамі... мужчыны ўмеюць маўчаць. Але тут ужо не трэба быць занадта патрабавальным. (Падыходзіць да Эстэлы і бярэ яе за падбародак.) Дык што, малышка, я табе падабаюся? Ты мне, кажуць, строіла вочкі?

Эстэла. Не чапайце мяне.

Гарсэн. Го! Давай не будзем манернічаць. Я ж, ведаеш, вельмі любіў жанчын. I яны мяне — таксама — вельмі любілі. Так што манернічаць не трэба, нам усё роўна ўжо няма чаго траціць. Далікатнасць — навошта? Цырымоннічанне — навошта? Мы ж свае! Мы ўсе тут будзем хутка як голенькія.

Эстэла. Пакіньце мяне.

Гарсэн. Як голенькія! А? Я ж вас папярэджваў. Я ж нічога асаблівага не прасіў — нічога, толькі спакою і трошачкі цішыні. Я нават і вушы заціснуў. Гомес нешта там гаварыў, стоячы між сталамі, і ўсе хлопцы з рэдакцыі слухалі. У адных кашулях. Мне вельмі хацелася зразумець, што яны кажуць, гэта няпроста: на зямлі ўсё адбываецца надта хутка. Хіба ж вы не маглі памаўчаць? А цяпер — усё, ён ужо не гаворыць, і ўсё, што ён думае пра мяне, засталося ў яго ў галаве. Ну што ж, давайце даводзіць да лагічнага канца. Будзем як голенькія: мне цікава паглядзець, з кім я маю справу.

Iнэса. Вы і так гэта ведаеце. Цяпер ужо ведаеце.

Гарсэн. Пакуль кожны з нас не прызнаецца, за што яго праклялі, мы нічога ведаць не будзем. Давай, бялявачка, пачынай. Цябе за што? Раскажы нам: твая шчырасць можа нам дапамагчы пазбегчы няшчасця; калі мы даведаемся, хто нашыя дэманы... Ну, дык за што?

Эстэла. Я ж вам казала ўжо: я не ведаю. Яны мне нічога не растлумачылі.

Гарсэн. Гэта мы знаем. Мне таксама не захацелі адказваць. Але ж я сам сябе ведаю. Можа, ты баішся быць першай? Добра. Тады пачну я. (Паўза.) Выгляд у мяне будзе не надта прыгожы.

Iнэса. Годзе вам. I так ясна, што вы далі драла.

Гарсэн. Маўчыце. I ніколі не гаварыце пра гэта. Я тут за тое, што прымушаў пакутаваць жонку. I больш ні за што. Я мучыў яе. Пяць год. Вядома, яна і цяпер пакутуе. Ну — вось і яна; як толькі пачынаю пра яе гаварыць, адразу яна ўзнікае перад вачыма. Мяне цікавіць Гомес, а я бачу яе. Дзе гэты Гомес? Пяць год. Вы паглядзіце, яны выдалі ёй мае рэчы; гэта ж яна сядзіць перад акном з маім пінжаком на каленях. А ў пінжаку тузін маленечкіх дзірак. I кроў, нібыта ржа. Быццам дзіркі па краях паржавелі. Го! Ды гэта ж музейны экспанат, сапраўдны гістарычны пінжак! I яго насіў я! Калі ж ты заплачаш? Ці ты калі-небудзь заплачаш нарэшце? Я вяртаўся дадому п’яны, як парсюк, ад мяне смярдзела віном і бабамі. А яна чакала мяне, кожную ноч, і ніколі не плакала. Я, натуральна, не чуў нават слова папроку. Толькі гэтыя яе вочы. Гэтыя яе вялікія вочы. Я не раскайваюся. Я сплачу за ўсё, але ні пра што не шкадую. На дварэ падае снег. Ды ты заплачаш? У гэтай кабеты проста прызванне быць жывою пакутніцай.

Iнэса (амаль ласкава). Завошта ж вы прымушалі яе гэтак пакутаваць?

Гарсэн. Завошта? Таму што гэта было вельмі проста. Досыць было аднаго слова, каб яна адразу перамянілася ў твары; вельмі была чуллівая асоба. Ха! I ніводнага папроку! Ух, ужо які я быў з’едлівы. I ўсё чакаў, усё чакаў. I што б вы думалі: не — ні слязінкі, ні папроку. Я ж выцягнуў яе з бруду, вы разумееце? Яна, не гледзячы, водзіць рукою па пінжаку. Навобмацак шукае пальцамі дзіркі. Чаго ты яшчэ чакаеш? На што спадзяешся? Я ж табе сказаў: я ні ў чым не раскайваюся. Увогуле, разгадка звычайная: яна мяне надта кахала. Вы можаце сабе такое ўявіць?

Iнэса. Не. Мяне не кахалі.

Гарсэн. Ну, дык тым лепш. Вам проста пашанцавала. Вам усё гэта, напэўна, здаецца нечым абстрактным. А вы ўявіце такую анекдатычную сітуацыю: я прывёў да сябе жыць адну маладую мулатку. О, якія ў нас былі ночы! Мая жонка спала на другім паверсе, яна, безумоўна, павінна была ўсё чуць. А раніцай яна ўставала першая — мы ж яшчэ песціліся ў пасцелі — і прыносіла нам снедаць у ложак.

Iнэса. Падонак!

Гарсэн. Вядома, вядома! Але — любы падонак. (Нібыта пра нешта задумваецца.) Не. Гэта Гомес, але ён гаманіў не пра мяне. Дык вы казалі — падонак? Безумоўна; іначай што б я тут рабіў? Ну, а што вы?

Iнэса. Я? Я была, як яны гэта там называюць,— прапашчая жанчына. Ужо прапашчая, заўважаеце? Так што для мяне вялікага сюрпрызу ва ўсім гэтым няма.

Гарсэн. I толькі?

Iнэса. Не, была яшчэ гэтая гісторыя з Фларэнцыяй. Але цяпер там засталіся адны мерцвякі. Тры трупы. Спачатку ён, а пасля і мы з ёю. Там цяпер нікога няма, так што я спакойная. Адзін толькі пакой. Я часам яго бачу. Пусты, аканіцы зачыненыя. Го, яны нарэшце знялі пячаткі. Будуць здаваць... Пакой здаецца. Вунь і аб’яву на дзвярах павесілі. Гэта ж... проста смех.

Гарсэн. Тры? Вы сказалі, тры?

Iнэса. Тры.

Гарсэн. Мужчына і дзве кабеты?

Iнэса. Ну.

Гарсэн. Цікава. (Паўза.) Ён скончыў самагубствам?

Iнэса. Ён? Ён быў абсалютна на гэта няздольны. I загінуў ён зусім не таму, што пакутаваў. Зусім не: яго проста збіла трамваем. Во дзе пацеха! Я ў іх жыла — гэта ж быў мой стрыечны брацік.

Гарсэн. Фларэнцыя была бландзінка?

Iнэса. Бландзінка? (Зіркае на Эстэлу.) Ведаеце, я ні ў чым не раскайваюся, але не надта мяне гэта забаўляе — расказваць вам гэтую гісторыю.

Гарсэн. Давайце-давайце! Ён, відаць, вам дужа абрыднуў, ваш брацік?

Iнэса. Так, неяк неўпрыкмет. Слова, потым другое, дый іншае ўсякае. Ну, напрыклад, ён вельмі шумна піў: п’е са шклянкі і дзьме ў яе носам. Увогуле — дробязі. А! Няшчасны ён быў тып — слабы, уразлівы. З чаго вы ўсміхаецеся?

Гарсэн. З таго, што я — не ўразлівы.

Iнэса. Гэта яшчэ трэба паглядзець. Карацей, мне ўдалося пралезці ёй у душу, і яна пачала глядзець на яго маімі вачыма... Ну, і ў давяршэнне ўсяго — апынулася ў мяне ў абдымках. Тады мы і знялі гэты пакой на другім канцы горада.

Гарсэн. I што потым?

Iнэса. А потым яго пераехаў трамвай. I я ёй кожны дзень паўтарала: «Ну што, мая мілачка? Мы такі яго забілі!» (Паўза.) Злы я ўсё-ткі чалавек.

Гарсэн. Ды ўжо ж. Я таксама.

Iнэса. Ды не, вы — вы не злы. У вас гэта зусім іншае.

Гарсэн. Цікава, што ж?

Iнэса. Я вам потым скажу. А вось я — злая: іначай кажучы, каб жыць, мне трэба, каб другія пакутавалі. Каб усё гарэла. Гарэла ў іх сэрцы. Калі я застаюся адна, для мяне ўсё вакол гасне. Паўгода — паўгода я выпальвала ёй сэрца. Я спаліла там усё. Аднойчы ноччу яна ўстала, ціха, каб я не прачнулася, прайшла ў кухню і ўключыла газ, а потым зноў лягла побач са мной. Вось так.

Гарсэн. Хм!

Iнэса. Што?

Гарсэн. Нічога. Даволі гадзенькая гісторыя.

Iнэса. Так, сапраўды — гадзенькая. Што з таго, цяпер?

Гарсэн. О! Вы маеце рацыю. (Эстэле.) Твая чарга. Што ты там натварыла?

Эстэла. Я ж вам казала, я абсалютна не ведаю. Колькі ў сябе ні пытаюся...

Гарсэн. Добра. Мы табе дапаможам. Той дзяцюк з расшкуматаным тварам — гэта хто?

Эстэла. Які яшчэ дзяцюк?

Гарсэн. Ну, ты ж выдатна ведаеш. Той, каторага ты спалохалася, калі ўвайшла.

Эстэла. Адзін прыяцель.

Гарсэн. Чаму ж ты яго спалохалася?

Эстэла. Вы не маеце права мяне дапытваць!

Iнэса. Ён што — застрэліўся праз цябе?

Эстэла. Ды ну, вы што — звар’яцелі?

Гарсэн. Тады чаму ты яго баішся? Ён, відаць, пальнуў у сябе з паляўнічай стрэльбы, га? Праз гэта яму і разнесла твар?

Эстэла. Маўчыце! Маўчыце!

Гарсэн. Праз цябе! Праз цябе!

Iнэса. Ён застрэліўся праз цябе!

Эстэла. Адчапіцеся, мне з вамі страшна. Я хачу адсюль выйсці! Пусціце мяне! Я хачу выйсці!

Яна кідаецца да дзвярэй і пачынае іх трэсці.

Гарсэн. Ідзі. Мне лепшага і не трэба. Толькі вось шкада — дзверы зачыненыя з таго боку.

Эстэла цісне на кнопку, званка не чуваць. Iнэса і Гарсэн смяюцца. Эстэла паварочваецца да іх, спінай прытуліўшыся да дзвярэй.

Эстэла (здушаным і павольным голасам). Якія вы гнюсныя — гнюсныя пачвары.

Iнэса. Цудоўна, гнюсныя. Ну і што? Той тып застрэліўся праз цябе. Гэта быў твой каханак?

Гарсэн. Ды вядома, гэта быў ейны каханак. I ён хацеў, каб яна належала толькі яму. Ці не так?

Iнэса. Ён танцаваў танга, як прафесіянал, але, як я разумею, ён, відаць, быў бедны?

Паўза.

Гарсэн. У цябе пытаюцца — ён быў бедны?

Эстэла. Так, ён быў бедны.

Гарсэн. А табе ж, апроч усяго іншага, трэба было яшчэ берагчы рэпутацыю. I аднойчы, калі ён прыйшоў і пачаў цябе маліць — ты засмяялася яму ў твар.

Iнэса. Га? Га? Засмяялася? Ён праз гэта і скончыў жыццё самагубствам?

Эстэла. Гэта такімі вачыма ты глядзела на Фларэнцыю?

Iнэса. Такімі.

Паўза. Эстэла пачынае смяяцца.

Эстэла. Нічога з таго, што вы тут напрыдумвалі, зусім так не было. (Выпростваецца і глядзіць на іх, па-ранейшаму прытуліўшыся да дзвярэй спінай. Сухім, задзірлівым голасам.) Ён хацеў мне зрабіць дзіцё. Цяпер вы задаволеныя?

Гарсэн. А ты гэтага не хацела.

Эстэла. Не. Але дзіцё ўсё-такі нарадзілася. Я на пяць месяцаў ад’язджала ў Швейцарыю. Так што — ніхто ні пра што не даведаўся. Гэта была дзяўчынка. Калі яна нарадзілася, Ражэ быў са мной. Яго так забаўляла, што ён стаў бацькам, што ў яго дачка. Гэта забаўляла яго, але не мяне.

Гарсэн. Што ж было потым?

Эстэла. Балкон над самым возерам. Я прынесла вялікі камень. Ён крычаў: «Эстэла, я прашу цябе, я цябе малю». Як я яго ненавідзела. Ён усё бачыў. Ён стаяў, перагнуўшыся цераз парэнчы, і глядзеў, як па вадзе разбягаюцца кругі.

Гарсэн. I што далей?

Эстэла. Нічога. Я вярнулася ў Парыж. А ён — зрабіў тое, што задумаў.

Гарсэн. Пусціў кулю ў лоб?

Эстэла. Вядома. Хоць рабіць гэтага не было патрэбы; мой муж ніколі нічога б не западозрыў. (Паўза.) Я вас ненавіджу.

Яе раптам пачынаюць душыць сухія рыданні.

Гарсэн. Дарэмна. Слёзы тут не цякуць.

Эстэла. Якая ж я подлая! Подлая! (Паўза.) Каб вы ведалі, як я вас ненавіджу!

Iнэса (беручы яе ў абдымкі). Мілая мая небарака! (Гарсэну.) Расследаванне закончана. Можаце ўжо не зырыцца такімі катаўскімі вачыма.

Гарсэн. Катаўскімі?.. (Азіраецца вакол.) Я што хочаце аддаў бы, каб паглядзець на сябе ў люстра. (Паўза.) Якая спёка! (Машынальна здымае пінжак.) О! Прабачце! (Збіраецца надзець яго зноў.)

Эстэла. Можаце заставацца так. Што ўжо цяпер...

Гарсэн. Сапраўды. (Кідае пінжак на канапу.) Не трэба на мяне крыўдаваць, Эстэла.

Эстэла. Я не крыўдую.

Iнэса. А на мяне? На мяне крыўдуеш?

Эстэла. Так.

Паўза.

Iнэса. Ну што, Гарсэне? Вось мы і голенькія; прыбавілася ў вас ад гэтага яснасці?

Гарсэн. Не ведаю. Можа, трошкі прыбавілася. (Без упэўненасці.) Хіба мы не можам паспрабаваць дапамагчы адно аднаму?

Iнэса. Мне не патрэбна нічыя дапамога.

Гарсэн. Iнэса, яны пераблыталі тут усе ніткі. Калі вы робіце самы нязначны рух, нават калі хочаце абмахнуцца рукой, каб пазбавіцца гэтай спёкі,— і я, і Эстэла адразу адчуваем, як нас пачынае тузаць. Тут ніхто не можа выратавацца адзін; нам трэба або прапасці разам, або разам выблытацца з гэтых пут. Выбірайце. (Паўза.) Што з вамі?

Iнэса. Яго здалі. Вокны шырока адчыненыя. На маім ложку сядзіць нейкі мужчына. Яны здалі яго! Яны яго здалі! Уваходзьце, уваходзьце, не бойцеся. Нейкая кабета. Падышла да яго, абдымае за шыю рукамі... Чаго яны чакаюць, чаму не запальваюць святла, там жа зусім цёмна! Яны што — цалавацца задумалі? Але гэта мой пакой! Ён належыць мне! Ну чаму яны не ўюпочаюць святла? Я зусім ужо іх не бачу. Пра што яны шэпчуцца? Можа, ён збіраецца цешыцца з ёй у маім ложку? Яна кажа, што зараз паўдня і што ярка свеціць сонца. Выходзіць, я пачынаю слепнуць? (Паўза.) Усё. Канец: я нічога не бачу. I нічога не чую. Ну што ж, відаць, з усім зямным у мяне пакончана. Алібі больш няма. (Перасмыкаецца.) Адна пустата ўнутры. Цяпер ужо я зусім мёртвая. Уся цалкам — тут. (Паўза.) Вы нешта казалі? Нешта наконт таго, каб дапамагчы мне.

Гарсэн. Так.

Iнэса. I ў чым жа?

Гарсэн. У тым, каб не трапіць у іхнія пасткі.

Iнэса. Што ж я мушу зрабіць наўзамен?

Гарсэн. Вы дапаможаце мне. Iнэса, дзеля гэтага трэба зусім мала — трэба проста па-добраму захацець.

Iнэса. Па-добраму захацець... Якім жа гэта, па-вашаму, чынам я магу захацець нешта па-добраму? Ува мне ж нічога, апроч паскудства!

Гарсэн. А ўва мне? (Паўза.) I ўсё-такі, каб мы паспрабавалі?

Iнэса. Ува мне ўжо ўсё счарсцвела. Я няздольная ні браць, ні даваць — дык як жа, па-вашаму, я магу вам дапамагчы? Ссохлае вецце, хутка яно ўспыхне агнём. (Паўза. Глядзіць на Эстэлу, якая сядзіць, закрыўшы твар рукамі.) Фларэнцыя таксама была бялявая.

Гарсэн. Хіба вы не ведаеце, што гэтая мілачка і будзе ваш кат.

Iнэса. Вельмі можа быць, я пра гэта здагадваюся.

Гарсэн. Праз яе яны вам і дапякуць. А што датычыць мяне, то я... я... я не буду звяртаць на яе ніякай увагі. Калі і вы, у сваю чаргу...

Iнэса. Што?

Гарсэн. Ды гэта ж пастка! Яны ж толькі і сочаць за вамі, каб паглядзець, ці дасцеся вы сябе спаймаць?

Iнэса. Ведаю. I вы — вы таксама пастка. Ці, можа, вы думаеце, што яны не прадбачылі вашых словаў? I што ў іх няма падвоху, які мы няздольныя разгледзець? Усё — пастка. Але што мне з таго? Я таксама — пастка. Пастка для яе. I, можа быць, я яе і спаймаю.

Гарсэн. Нічога і нікога вы не спаймаеце. Мы толькі будзем ганяцца адно за адным, як на драўляных дзіцячых коніках, і ніколі адно аднаго не дагонім: тут ужо ў іх, будзьце спакойныя, усё адладжана. Кіньце, Iнэса. Расцісніце кулакі, паслабце хватку. Іначай вы ўсім нам траім прынесяце няшчасце.

Iнэса. Няўжо я падобная на таго, хто можа паслабіць хватку? Я ведаю, што мяне чакае. Я буду гарэць, я гару — і знаю, што гэтаму не будзе канца; я ўсё ведаю! I вы думаеце, я паслаблю хватку? Яна будзе мая! I яна будзе глядзець на вас маімі вачыма, як Фларэнцыя глядзела на таго небараку. Што вы тут верзяце мне пра сваё няшчасце? Я вам кажу: я ўсё ведаю, але я нават няздольная сябе пашкадаваць. Пастка, га? Безумоўна, я трапіла ў пастку. Ну і што? Тым лепш, калі яны задаволеныя.

Гарсэн (кладзе ёй руку на плячо). Я магу вас пашкадаваць. Паглядзіце на мяне: мы ж адно перад адным цяпер голыя. Голыя да астатняй ніткі, і я ведаю вас наскрозь. А гэта ўжо — сувязь: няўжо ж вы думаеце, я магу захацець вам зла? Я ні ў чым не раскайваюся, я не шкадую сябе; ува мне таксама — усё счарсцвела. Але вас — вас я магу пашкадаваць.

Iнэса (якая, слухаючы, паддалася была яго словам, раптам спахопліваецца). Не чапайце мяне. Ненавіджу, калі да мяне дакранаюцца. А сваё шкадаванне можаце пакінуць сабе. Ха! Гарсэне, а ў гэтым пакоі і на вас таксама ёсць пасткі. Многа пастак. Пастаўленых на вас. Так што лепш займаліся б сваімі праблемамі. (Паўза.) Калі вы нас з гэтай мілачкай пакінеце ў спакоі, я пастараюся вам нічым не пашкодзіць.

Гарсэн (хвіліну глядзіць на яе, потым паціскае плячыма). Ну што ж.

Эстэла (падымаючы галаву). Гарсэне, ратуйце.

Гарсэн. Што вам ад мяне трэба?

Эстэла (устае і ідзе да яго). Вы ж можаце дапамагчы мне.

Гарсэн. Папрасіце ў яе.

Iнэса зусім блізка падыходзіць да Эстэлы ззаду, але не дакранаецца. Наступныя рэплікі яна будзе казаць Эстэле амаль на самае вуха. Але Эстэла, стоячы тварам да Гарсэна, які моўчкі глядзіць на яе, будзе адказваць толькі яму, нібыта ён і задае ёй пытанні.

Эстэла. Я вас малю, вы ж абяцалі, Гарсэне, вы ж абяцалі! Хутчэй, хутчэй, я не магу заставацца адна. Вольга павяла яго ў дансінг.

Iнэса. Каго павяла?

Эстэла. П’ера. Яны ўжо танцуюць разам.

Iнэса. А хто гэта — П'ер?

Эстэла. Ды адзін блазнючок. Ён называў мяне сваёю крынічкай. Ён мяне так кахаў. А цяпер яна прывяла яго ў дансінг.

Iнэса. Ты яго любіш?

Эстэла. Яны ўжо сядаюць. Яна ледзь пераводзіць дых. Навошта яна ўздумала танцаваць. Ужо ж не дзеля таго, каб пахудзець. Вядома, не дзеля таго. I вядома, я яго не любіла: яму ж васемнаццаць год, а я ўсё-такі не людаедка.

Iнэса. Тады не звяртай на іх увагі. Што табе да ўсяго гэтага?

Эстэла. Але ён быў мой.

Iнэса. На зямлі нічога больш не належыць табе.

Эстэла. Ён быў мой.

Iнэса. Правільна, быў... Паспрабуй жа завалодаць ім зноў, паспрабуй да яго дакрануцца. А Вольга — можа. Праўда ж? Праўда? Яна можа ўзяць яго за руку, неўпрыкмет, лёгка датыкнуцца да яго калена.

Эстэла. Яна ціснецца да яго сваімі таўшчэзнымі грудзямі, дыхае яму проста ў твар. Малое Пальчанё, беднае Малое Пальчанё, чаму ж ты не засмяешся яму ў твар? Ах! Мне досыць было б аднаго позірку — яна не пасмела б ніколі. Няўжо я сапраўды ўжо — нішто?

Iнэса. Нішто. I на зямлі ад цябе ўжо не засталося нічога: усе тваё — тут. Вось, хочаш гэты паперны нож? Ці бронзавую статуэтку? I вось гэтая блакітная канапа — твая. I я, мая мілая, я таксама твая, назаўжды.

Эстэла. Ах, мая? Ну што ж, дык хто з вас дваіх адважыцца назваць мяне сваёю крынічкай? Вас жа не ашукаеш, вы тут усе ведаеце, што я — дзярмо. Падумай пра мяне, П’еру, думай, думай толькі пра мяне, уратуй мяне; пакуль ты думаеш: мая крынічка, мая дарагая крынічка — я тут толькі напалавіну, я толькі напалавіну вінаватая, бо там, побач з табой — я крынічка, чыстая крынічка. Якая яна чырвоная — як памідор. Божа, гэта ж немагчыма: мы тысячу разоў смяяліся з яе разам. Што гэта за мелодыя? Яна мне так падабалася. А! Гэта ж «Сэнт Луі Блюз». Ну што ж, танцуйце, танцуйце. Як бы вы, Гарсэне, пасмяяліся, каб маглі яе ўбачыць. Няўжо яна так і не даведаецца, што я яе бачу. Я ж цябе бачу! Бачу, з гэтай тваёй раскудлачанаю прычоскай, перакрыўленым тварам, я ж бачу, як ты топчашся па нагах. Са смеху памерці можна. Ану! Хутчэй! Хутчэй! Вось ужо ён яе цягае — ад сябе, да сябе. Як гэта брыдка! Хутчэй! Ён мне казаў: вы такая лёгкая. Ану, ану! (Гаворачы, пачынае танцаваць.) Я ж табе кажу: я цябе бачу. Ёй напляваць, яна танцуе, не зважаючы на мой позірк. Дарагая наша Эстэла! Што «дарагая Эстэла»? Ха, ды па-маўчала б. Ты ж ніводнай слязіны на пахаванні не абраніла. Гэта яна яму кажа: «Дарагая наша Эстэла». Яшчэ мае нахабства гаварыць з ім пра мяне. Ану, не збівацца з такту. Ды ўжо ж не ёй адначасова танцаваць і гаманіць. Што там яна... Не! Не! Не кажы яму гэтага! Я табе яго аддаю, бяры, пакінь яго сабе, рабі з ім, што хочаш, толькі не кажы... (Кідае танцаваць.) Добра. Ну што ж, цяпер можаш яго забіраць. Яна ўсё яму расказала, Гарсэне: пра Ражэ, паездку ў Швейцарыю, пра дзіцё, яна ўсё расказала. «Наша дарагая Эстэла зусім не была...» Але, але, вядома, не была... Ён сумна ківае галавой, але нельга сказаць, каб навіна яго надта ўзрушыла. Нушто ж, цяпер забірай. За доўгія вейкі ды дзявочыя грымасы я з табой спрачацца не буду. Ха! Ён называў мяне сваёю крынічкай, сваім чыстым крышталікам. Вось і разляцеўся крышталік удруз. «Наша дарагая Эстэла». Танцуйце! Танцуйце, чаго ж вы! Трымайце такт. Раз, два. (Танцуе.) Я аддала б усё на свеце, каб на імгненне апынуцца зноў на зямлі, на адно імгненне, і патанцаваць. (Танцуе. Паўза.) Нешта зусім кепска чуваць. Яны пагасілі лямпы — відаць, будзе танга; але чаму яны гэтак глуха граюць? Гучней! О, як усё гэта далёка! Я... я зусім нічога не чую. (Спыняецца.) Усё, назаўжды. Зямля рассталася са мною. Гарсэне, паглядзі на мяне, вазьмі мяне ў свае абдымкі.

Iнэса, стоячы за спінай у Эстэлы, на мігах паказвае Гарсэну, каб той адышоў.

Iнэса (уладна). Гарсэн!

Гарсэн (адступае на крок і паказвае Эстэле на Інэсу). Звяртайцеся да яе.

Эстэла (хапаецца за яго). Не пакідайце мяне! Вы ж мужчына? Ды паглядзіце на мяне нарэшце, не хавайце вачэй: няўжо гэта так цяжка? У мяне залацістыя валасы, дый наогул — быў нават чалавек, які праз мяне скончыў жыццё самагубствам. Я вас малю, ну вам жа ўсё роўна трэба глядзець на нешта. Калі і не на мяне, то на гэтую статуэтку, ці стол, ці канапы. На мяне ж усё-такі глядзець прыемней. Ну, паслухай: я выпала ў іх з сэрца, як птушанё выпадае з гнязда. Падымі мяне, вазьмі ў свае рукі, у сэрца, ты ўбачыш, я буду ва ўсім паслухмяная.

Гарсэн (з сілай адштурхвае яе). Я ўжо сказаў: звяртайцеся да яе.

Эстэла. Да яе? Ды пры чым тут яна — яна ж жанчына.

Iнэса. Я ні пры чым? Але ж, птушанё маё, мілы мой жаўручок, у цябе даўным-даўно ёсць прытулак у маім сэрцы. Не бойся, я буду глядзець на цябе ўвесь час — і не зміргну ні разу. Ты ажывеш пад маім позіркам, як каліўца пад сонечным промнем.

Эстэла. Пад сонечным промнем? Ха! Ды адчапіцеся вы ад мяне нарэшце! Вы ўжо хацелі аднойчы сыграць са мной сваю штуку, але выдатна ўбачылі, што нічога ў вас не выйшла.

Iнэса. Эстэла! Крынічка мая, мой чысты крышталік!

Эстэла. Ваш крышталік? Вось пацеха! Каго вы тут думаеце ашукаць? Кіньце, усе ж ведаюць, што я выкінула сваю дачку праз акно. Крышталік разляцеўся ў пыл на зямлі, ды мне напляваць. Цяпер я проста — шкура, і шкура мая не для вас.

Iнэса. Хадзі, хадзі да мяне. Будзь усім, чым ты хочаш: крынічкаю ці бруднаю вадою — ты ўбачыш сябе ў маіх вачах такой, якой пажадаеш.

Эстэла. Хопіць! Няма ў вас ніякіх вачэй! Ды што ж мне зрабіць, каб ты ад мяне адчапілася? Вось табе!

Плюе Інэсе ў твар. Iнэса адразу адпускае яе.

Iнэса. Ну, Гарсэне! Вы мне за гэта заплаціце!

Паўза. Гарсэн паціскае плячыма і падыходзіць да Эстэлы.

Гарсэн. Дык кажаш, табе патрэбен мужчына?

Эстэла. Мужчына? Не. Ты.

Гарсэн. Толькі не трэба гэтых гісторый. Табе любы падыдзе. Нагадзіўся я — значыць, я. I добра. (Бярэ яе за плечы.) Але ведаеш, ува мне нічога няма, што магло б табе спадабацца: я не блазнюк і танга я не танцую.

Эстэла. Я бяру цябе такога, які ты ёсць. Можа быць, са мною ты пераменішся.

Гарсэн. Сумняваюся. Я... не змагу быць надта ўважлівым. У мяне ёсць іншыя справы, пра якія таксама трэба падумаць.

Эстэла. Якія справы?

Гарсэн. Гэта цябе не зацікавіць.

Эстэла. Тады я буду сядзець у цябе на канапе. I чакаць, пакуль у цябе знойдзецца на мяне час.

Iнэса (выбухае смехам). Ах, сучка! Так і поўзае перад ім! Так і поўзае! Ды ён жа нават зусім не прыгожы!

Эстэла (Гарсэну). Не слухай яе. У яе няма вачэй, яна сляпая, глухая. Яна нічога не значыць.

Гарсэн. Я аддам табе ўсё, што змагу. Гэта не вельмі многа. І кахаць я цябе не буду — ужо надта добра я цябе ведаю.

Эстэла. Але ці жадаеш ты мяне?

Гарсэн. Так.

Эстэла. Гэта ўсё, што мне трэба.

Гарсэн. Ну, тады... (Схіляецца да яе.)

Iнэса. Эстэла! Гарсэн! Вы што — звар’яцелі! Я ўсё ж такі тут!

Гарсэн. Я добра бачу, і што?

Iнэса. Перада мной? Ды вы... вы не можаце!

Эстэла. Чаму не? Я часта распраналася перад сваёй пакаёўкай.

Iнэса (учапіўшыся ў Гарсэна). Пакіньце яе! Пакіньце! Не чапайце сваімі брыдкімі мужчынскімі лапамі!

Гарсэн (груба адштурхвае яе). До! Я не з джэнтльменаў і ўрэзаць не пабаюся, хоць ты і баба.

Iнэса. Вы ж мне абяцалі, Гарсэне, вы ж абяцалі! Я малю вас, вы абяцалі мне!

Гарсэн. Вы самі парушылі нашу дамоўленасць.

Iнэса вырываецца і адыходзіць у глыбіню пакоя.

Iнэса. Рабіце, што хочаце, сіла з вашага боку. Але памятайце: я тут і я ўсё бачу, усё. Я ні на хвіліну не адвяду ад вас позірку; так што давядзецца ўжо вам, Гарсэне, цалавацца з ёй у мяне на вачах. Як я вас абаіх ненавіджу! Кахайцеся, кахайцеся! Мы ў пекле — будзе яшчэ і мая чарга.

Пад час наступнай сцэны яна будзе моўчкі глядзець на іх.

Гарсэн (вяртаецца да Эстэлы і бярэ яе за плечы). Дай мне свае вусны.

Паўза. Гарсэн нахіляецца да Эстэлы і раптам выпростваецца.

Эстэла (з жэстам, які выяўляе прыкрасць). Ах!.. (Паўза.) Я ж казала табе, не трэба звяртаць на яе ўвагі.

Гарсэн. Ужо ж, усё якраз праз яе. (Паўза.) Гомес зноў у рэдакцыі. Яны зачынілі вокны; значыць, ужо зіма. Паўгода. Паўгода, як яны мяне... Я цябе папярэджваў, што буду часам няўважлівы? Яны дрыжаць ад холаду, ніхто не зняў пінжака... Дзіўна: у іх там так холадна, а я тут мучаюся ад спёкі. Ну вось, нарэшце ён пачаў гаварыць пра мяне.

Эстэла. Цяпер гэта надоўга. (Паўза.) Скажы, прынамсі, што ён там гаворыць.

Гарсэн. Нічога. Нічога ён не гаворыць. Падлюга, вось і ўсё. (Напружвае слых.) Проста падлюга. Ну, годзе! (Набліжаецца да Эстэлы.) Зоймемся лепш сабой. Дык ты будзеш мяне кахаць?

Эстэла (усміхаючыся). Хто яго ведае?

Гарсэн. А давяраць — будзеш?

Эстэла. Якое дзіўнае пытанне: ты ж увесь час у мяне на вачах, не з Iнэсай жа ты будзеш мне здраджваць.

Гарсэн. Вядома. (Паўза. Адпускае Эстэліны плечы.) Я меў на ўвазе не гэты давер. (Прыслухоўваецца.) Давай! Давай! Гавары ўсё, што хочаш — мяне ж побач няма, я нічога не скажу ў сваю абарону. (Эстэле.) Эстэла, ты павінна мне давяраць.

Эстэла. Ну якія цяжкасці! Ды ў цябе ж і так усё ёсць: мае губы, рукі, усё маё цела — усё можа быць так проста... Давер? Ну адкуль мне яго ўзяць, гэты давер? Ты мяне проста бянтэжыш. Ах! Добрую штучку ты, відаць, выкінуў там, калі табе так трэба, каб табе давяралі.

Гарсэн. Яны расстралялі мяне.

Эстэла. Я ведаю: ты адмовіўся пакінуць краіну. Ну і што?

Гарсэн. Я... не тое каб зусім адмовіўся. (Да кагосьці нябачнага.) Добра гаворыць, ганьбуе як след; але што трэба рабіць — не кажа. Можа, я павінен быў прыйсці да генерала і заявіць: «Мой генерале, я нікуды не паеду!» Дурасць! Яны адразу пасадзілі б мяне за краты. А я хацеў пісаць. Я хацеў сведчыць! Я не хацеў, каб мне заціскалі рот. (Эстэле.) Я... Я сеў у цягнік. А на граніцы яны мяне ўзялі.

Эстэла. Куды ж ты збіраўся ехаць?

Гарсэн. У Мехіка. У мяне быў намер адкрыць там антымілітарысцкую газету. (Паўза.) Ну, скажы хоць што-небудзь.

Эстэла. Ну што табе сказаць? Ты правільна ўсё зрабіў, калі не хацеў з імі біцца. (Раздражнёны жэст Гарсэна.) Ну, мілы мой, ну, я не магу здагадацца, што табе трэба сказаць.

Iнэса. Золатка маё, яму трэба сказаць, што ён даваў драла, як леў. Бо ён менавіта даваў драпака, твой міляга. Праз гэта ён і не можа цяпер супакоіцца.

Гарсэн. Даў драпака, уцёк, з’ехаў: называйце, як вам падабаецца.

Эстэла. Але ты быў вымушаны ўцячы. Каб ты застаўся, яны ўсё рюўна ўзялі б цябе за каўнер.

Гарсэн. Вядома. (Паўза.) Эстэла, хіба я баязлівец?

Эстэла. Любы мой, ну адкуль мне ведаць, я ж не была на тваім месцы. Ты ўжо сам вырашай.

Гарсэн (са стомленым рухам). Вырашаю не я.

Эстэла. Увогуле, ты ж павінен памятаць: у цябе мусілі быць пэўныя прычыны, каб ты зрабіў усё так, як зрабіў.

Гарсэн. Прычыны былі.

Эстэла. Ну дык што?

Гарсэн. Але ці былі гэта сапраўдныя прычыны?

Эстэла (з прыкрасцю). Як у цябе ўсё складана!

Гарсэн. Я хацеў сведчыць, я... я доўга абдумваў... Але ці сапраўдныя гэта прычыны?

Iнэса. Ах! Вось у чым пытанне! Ці сапраўдныя гэта прычыны? Ты абдумваў, не хацеў увязвацца легкадумна. Але ж і страх, і нянавісць, і ўвесь гэты бруд, які лічыцца за лепшае прыхаваць,— гэта таксама прычыны. Ну дык пашукай, спытайся ў сябе.

Гарсэн. Змоўкні! Ці ты думаеш, што я чакаў ад цябе парады? Дзень і ноч я хадзіў па камеры. Ад акна да дзвярэй, ад дзвярэй да акна. Я прасочваў кожны свой крок. Зноў прайшоў па ўсіх слядах. У сваіх пытаннях я, здаецца, яшчэ раз пражыў усё жыццё, але — што? Зробленага не вернеш. Я... сеў у цягнік, і гэта бясспрэчна. Але чаму? Чаму? Урэшце я падумаў: усё вырашыць мая смерць — калі я памру дастойна, я дакажу, што быў не баязлівец...

Iнэса. I як жа ты памёр, Гарсэне?

Гарсэн. Кепска. (Iнэса гучна смяецца.) О, гэта была звычайная фізічная слабасць. Тут мне няма чаго саромецца. Проста — усё так і засталося незавершаным, назаўжды. (Эстэле.) Ану, падыдзі сюды. Зірні на мяне. Мне трэба, каб на мяне нехта глядзеў, пакуль яны гутараць там пра мяне, на зямлі. Мне заўсёды падабаліся такія зялёныя вочы.

Iнэса. Зялёныя вочы? Ах, вы кажаце! А табе, Эстэла, табе падабаліся баязліўцы?

Эстэла. Каб ты ведала, як мне гэта ўсё роўна. Баязлівец не баязлівец — абы цалаваць добра ўмеў.

Гарсэн. Ківаюць, папыхківаюць сваімі цыгарамі. Занудзіліся, небаракі. Думаюць: Гарсэн — баязлівец. Млява так, абыякава. Трэба ж пра нешта думаць. Чаму ж не пра тое, што Гарсэн — баязлівец. Вось яны як вырашылі, га! Сябручкі! А яшчэ праз паўгода будуць казаць: баязлівец, такі ж як Гарсэн. Вам яшчэ пашанцавала, пра вас ніхто ўжо не думае на зямлі. А са мной жыццё абышлося акрутней.

Iнэса. А як жа, Гарсэне, вашая жонка?

Гарсэн. Што — мая жонка? Яна памерла.

Iнэса. Памерла?

Гарсэн. Хіба я забыў сказаць? Нядаўна памерла. Месяцы са два назад.

Iнэса. Відаць, ад тугі?

Гарсэн. Натуральна, ад тугі. Ад чаго ж, па-вашаму, яна яшчэ магла памерці? Дый — усё добра: вайна скончылася, жонка памерла, а я ўвайшоў у гісторыю.

У Гарсэна вырываецца сухі ўсхліп, і ён праводзіць рукой па твары. Да яго туліцца Эстэла.

Эстэла. Мілы, мілы мой! Зірні на мяне, мой мілы! Дакраніся да мяне, вось, дакраніся. (Бярэ яго руку і кладзе яе сабе на грудзі.) Пакладзі сваю руку мне на грудзі. (Гарсэн робіць рух, каб вызваліцца.) Пакінь, пакінь сваю руку, не варушыся. Яны ж усе памруць, адно за адным; якая розніца, што яны думаюць. Забудзь іх. Ёсць толькі я.

Гарсэн (вызваляе руку). Яны мяне не забудуць. Яны! Яны памруць, але прыйдуць іншыя і пяроймуць іх наказы: я ўсё сваё жыццё пакінуў у іх у руках.

Эстэла. Ах! Ты надта многа думаеш!

Гарсэн. А што рабіць яшчэ? Раней — я дзейнічаў... О, вярнуцца б хоць на адзін дзень туды, да іх... Якое было б выкрыццё хлусні! Але я выкінуты з гульні; яны падводзяць рахункі і ўжо зусім не лічаць мяне, увогуле яны маюць рацыю — я ўжо мёртвы! Аддаў канцы. (Смяецца.) Цяпер я перайшоў ва ўсеагульнае карыстанне.

Паўза.

Эстэла (ласкава). Гарсэне!

Гарсэн. Га, ты тут? Дык вось, слухай, ты мне зараз зробіш адну паслугу. Ды не, чаго ты ўжо адступаеш? Я ж ведаю: ты не прывыкла, табе здаецца дзіўным, што цябе могуць папрасіць у нечым дапамагчы. Але каб ты захацела, каб зрабіла над сабой адно маленькае намаганне, можа, мы змаглі б па-сапраўднаму пакахаць адно аднаго? Я вось пра што: іх там цяпер тысячы — такіх, што толькі і паўтараюць, што я баязлівец. Але што такое тысячы? Каб была хоць адна душа, усяго адна, якая б з усёю сілай, пераканана сказала, што я не ўцёк, што я няздольны ўцячы, бо я — смелы і ў мяне ёсць годнасць, я... я ўпэўнены, што гэта мяне ўратавала б! Ты можаш паверыць у мяне? Ты будзеш мне даражэй за ўсіх, і я буду цябе любіць больш за самога сябе.

Эстэла. Дурань! Мілы ты мой дурань! Няўжо ты падумаў, што я магла б пакахаць баязліўца?

Гарсэн. Але ж ты казала...

Эстэла. Ды я кпіла з цябе. Я люблю мужчын, Гарсэне. Сапраўдных мужчын, з грубай скурай, з дужымі рукамі. Хіба ж можа быць у баязліўца такі падбародак, як у цябе? Такія губы? Такі голас? I такія валасы — хіба могуць быць у баязліўца? А я люблю цябе менавіта за гэтыя твае губы, за гэты голас і твае валасы.

Гарсэн. Гэта праўда? Усё гэта праўда?

Эстэла. Хочаш, я табе паклянуся?

Гарсэн. Тады мне ніхто з іх не страшны, ні тыя, што там, ні тыя, хто тут. Эстэла, мы выберамся з пекла. (Iнэса гучна смяецца. Гарсэн асякаецца і глядзіць на яе.) Што там яшчэ?

Iнэса (смеючыся). Ды яна ж сама не верыць ніводнаму свайму слову. Як ты можаш быць да такога наіўны? «Эстэла, хіба я баязлівец?» Каб ты ведаў, як ёй на гэта пляваць!

Эстэла. Iнэса! (Гарсэну.) Не слухай яе. Калі хочаш, каб я табе давярала, ты перш сам павінен паверыць мне.

Iнэса. Ну, вядома, вядома! Павер ёй. Ёй жа патрэбен мужчына, хіба можна гэтаму не паверыць? Ёй трэба, каб яе абдымалі мужчынскія рукі, каб ёй пахла мужчынам, каб яна магла ўбачыць, як у мужчынскіх вачах запаляецца гарачае жаданне. Што ж да ўсяго астатняга... Го! Ды яна табе скажа, што ты сам Бог-бацька, калі табе гэта будзе прыемна.

Гарсэн. Эстэла! Гэта праўда? Кажы, гэта ўсё праўда?

Эстэла. Ну што яшчэ я табе павінна сказаць? Я ўжо зусім нічога не разумею ва ўсіх вашых гісторыях. (Тупае нагой.) Як ужо гэта мне пачынае надакучваць! Ну і што, нават каб ты быў баязлівец, я ўсё роўна любіла б цябе! Вось! Гэтага табе мала?

Паўза.

Гарсэн (абедзвюм жанчынам). Вы выклікаеце ў мяне агіду!

Ідзе да дзвярэй.

Эстэла. Што ты надумаў?

Гарсэн. Я вас пакідаю.

Iнэса (насмешліва). Далёка не пойдзе: дзверы зачыненыя.

Гарсэн. Давядзецца ім адчыніць.

Націскае на кнопку, званка не чуваць.

Эстэла. Гарсэне!

Iнэса (Эстэле). Не хвалюйся: званок паламаны.

Гарсэн. Ая вам кажу, што яны адчыняць. (Дубасіць у дзверы.) Я не магу вас болей цярпець, не магу. (Эстэла кідаецца да яго, ён яе адштурхвае.) Прэч! Ты мне яшчэ больш агідная, чым яна. Я не хачу быць запэцканы тваімі вачыма. Ты ўся млявая, ліпкая, як п’яўка! Балотная багна! (Грукае ў дзверы.) Адчыніце вы нарэшце?

Эстэла. Гарсэне, я прашу цябе, не ідзі, я больш не скажу табе ніводнага слова, не патурбую ніводным рухам, але не ідзі. Iнэса ж толькі гэтага і чакае, яна ўжр выпусціла свае кіпцюры. Я не хачу, не хачу з ёю заставацца адна!

Гарсэн. Выкручвайся сама. Я цябе сюды не запрашаў.

Эстэла. Баязлівец! Баязлівец! Ах! Ты сапраўды — баязлівец!

Iнэса (падыходзячы да Эстэлы). Ну што, мая птушачка, ты задаволеная? Плюнула мне ў твар, каб толькі спадабацца яму. Мы пасварыліся праз яго, а цяпер ён уцякае, разбуральнік чужога шчасця. Ну, нічога, нарэшце мы застанемся адны, у сваёй жаночай кампаніі.

Эстэла. Ты праз гэта нічога не выйграеш. Калі гэтыя дзверы адчыняцца, я таксама пайду адсюль.

Iнэса. Куды?

Эстэла. Усё роўна куды. Як мага далей ад цябе.

Гарсэн увесь гэты час без перапынку дубасіць у дзверы.

Гарсэн. Адчыніце! Адчыніце нарэшце! Я згодны на ўсё: гішпанскія боты, расплаўлены свінец, абцугі, зашмаргі, клюбы — усё, што пячэ, усё, што рэжа, я хачу пакутаваць па-сапраўднаму. Няхай лепш сто крывавых ран, сто ўдараў пугай, серная кіслата, чым гэтае катаванне думкай, гэты прывід пакуты, які вас ахінае, казыча і ніколі не дае забыцца ад болю. (Накідваецца на кнопку званка на дзвярах, цісне на яе з усяе сілы.) Адчыніце вы ці не? (Дзверы раптам адчыняюцца, і ён ледзь не падае.) Ага!

Доўгая паўза.

Iнэса. Ну што ж вы, Гарсэне? Ідзіце.

Гарсэн (марудлівым голасам). Мне вось цікава, чаму гэтыя дзверы раптам так адчыніліся?

Iнэса. Чаго вы яшчэ чакаеце? Ідзіце, ідзіце хутчэй!

Гарсэн. Нікуды я не пайду.

Iнэса. А вы, Эстэда? (Эстэла стаіць на месцы, Iнэса гучна смяецца.) Ну што? Хто? Хто з нас траіх? Дарога свабодная, што ж нас утрымлівае? Ха, проста са смеху памерці! Мы ўжо неразлучныя.

Эстэла наскоквае і хапае яе ззаду.

Эстэла. Неразлучныя? Гарсэне! Памажы. Памажы мне хутчэй. Зараз выштурхнем яе адсюль і зачынім дзверы, тады яна пабачыць.

Iнэса (адбіваецца). Эстэла! Эстэла! Я прашу цябе, пакінь мяне тут! Толькі не ў калідор! Не выганяй мяне ў калідор!

Гарсэн. Пусці яе.

Эстэла. Ты звар’яцеў, яна ж цябе ненавідзіць.

Гарсэн. Калі я і застаўся, то якраз праз яе.

Эстэла выпускае Інэсу і ў вялікім здзіўленні глядзіць на Гарсэна.

Iнэса. Праз мяне? (Паўза.) Ну, добра, зачыніце дзверы, а то, калі яны адчыненыя, тут толькі ў сто разоў гарачэй. (Гарсэн падыходзіць і зачыняе дзверы.) Дык вы кажаце, з-за мяне?

Гарсэн. Так. Ты ж ведаеш, што такое баязлівец, праўда?

Iнэса. Я — ведаю.

Гарсэн. I ведаеш, што такое зло, сорам, страх. У цябе ж, напэўна, бывалі дні, калі ты бачыла ўсю чарнату сваёй душы — і гэта ўганяла цябе ў роспач. А назаўтра ўсё зноў пераблытвалася ў цябе ў галаве, і ты ўжо не магла зразумець, адкуль узяліся гэтыя ўчарашнія думкі. О так, ты ведаеш цану злу. I калі ты кажаш, што я баязлівец, ты робіш гэта з веданнем справы, так?

Iнэса. Так.

Гарсэн. Значыць, цябе я і мушу пераканаць: мы з табой з аднаго племя. Думаеш, я сапраўды збіраўся пайсці? Ды я не мог так цябе пакінуць — каб ты трыумфавала, каб у цябе засталіся ўсе гэтыя думкі; усе гэтыя думкі пра мяне.

Iнэса. Ты напраўду здольны мяне пераканаць?

Гарсэн. Мне больш нічога не застаецца. Ведаеш, я ж іх болей не чую. Яны са мною пакончылі. Усё: я цяпер на зямлі нішто — нават не баязлівец. Мы засталіся адны, Iнэса, і толькі вы дзве цяпер можаце пра мяне думаць. Яе я не лічу. Але ты — ты мяне ненавідзіш. I калі ты паверыш мне, я буду ўратаваны.

Iнэса. Нялёгка табе давядзецца. Паглядзі на мяне: я ж чалавек упарты.

Гарсэн. Я часу не пашкадую.

Iнэса. Хо! Ну, чаго ўжо, а часу ў цябе шмат — у цябе наперадзе ўвесь час.

Гарсэн (беручы яе за плечы). Дык слухай. У кожнага свая мэта, праўда? Мне было напляваць на грошы, на любоў. Я хацеў быць мужчынам. Быць мужчынам. Я ўсё паставіў на адну карту. Няўжо ж можна быць баязліўцам, калі выбіраеш самы небяспечны шлях? I ці можна судзіць пра жыццё па адным учынку?

Iнэса. Чаму ж няможна? Табе трыццаць гадоў мроілася, што ты мужны, і ты дараваў сабе тысячы дробных слабасцяў — героям жа ўсё дазволена. Гэта было так выгодна! А потым, у хвіліну сапраўднае небяспекі, калі цябе прыперлі да сцяны... ты сеў у цягнік і паехаў у Мехіка.

Гарсэн. Я не мроіў пра гераізм. Я яго выбраў. Кожны робіцца тым, што ён ёсць, па сваёй волі.

Iнэса. Дакажы. Дакажы, што гэта былі не мроі. Пра жаданні мяркуюць толькі па ўчынках.

Гарсэн. Я надта рана памёр. Мне не далі часу зрабіць свой учынак.

Iнэса. Усе паміраюць надта рана — ці надта позна. Але як ні круці, жыццё — вось яно, скончылася: рыса падведзеная, трэба рабіць падлік. Апроч таго, як ты жыў, ты нічога сабой не ўяўляеш.

Гарсэн. Гадзіна! У цябе на ўсё ёсць адказ!

Iнэса. Ну! Ну! Не адчайвайся. Табе ж павінна быць лёгка мяне пераканаць. Пашукай нейкіх довадаў, зрабі над сабой намаганне. (Гарсэн паціскае плячыма.) Га? Што — я ж казала табе, што ты ўразлівы. Ах, як ты цяпер за ўсё сплаціш! Ты баязлівец, Гарсэне, баязлівец — бо так хачу я. Я хачу, хачу, я хачу — і так будзе! Хоць — паглядзі — я такая слабая, адна немач; я наогул нічога сабой не ўяўляю — толькі позірк, які глядзіць на цябе, нябачная думка, што пра цябе думае. (Гарсэн наступае на яе, пагрозліва падымаючы рукі.) Ах! Як ён іх падымае, гэтыя грозныя мужчынскія рукі. На што ты спадзяешся? Думку нельга злавіць рукамі. Кінь, у цябе няма выйсця: ты павінен мяне пераканаць. Ты ў маіх руках.

Эстэла. Гарсэне!

Гарсэн. Што?

Эстэла. Адпомсці ёй за сябе.

Гарсэн. Як?

Эстэла. Абдымі мяне, убачыш, зк яна заспявае.

Гарсэн. I праўда, Iнэса. Я ў тваіх руках, але ж і ты — у маіх.

Гарсэн схіляецца да Эстэлы. Iнэса крычыць.

Iнэса. Ах! Баязлівец! Баязлівец! Ну ідзі! Ідзі да баб, яны цябе супакояць.

Эстэла. Паспявай, Iнэсачка, паспявай!

Iнэса. Цудоўная парачка! Каб ты толькі бачыла гэтыя яго грубыя лапы — як брыдка яны ціскаюць табе спіну! Вох, як ён цябе мацае, ён так усё на табе пакамячыць. У яго ж мокрыя рукі, ён потны. У цябе на сукенцы будуць потым сінія плямы.

Эстэла. Спявай, спявай! Сцісні мяне мацней, Гарсэне; яна здохне ад гэтага.

Iнэса. Давай, сцісні яе, сцісні мацней! Цяплей будзе! Добрая рэч — каханне, га? Праўда, Гарсэне? Як глыбокі, прыемны сон. Але я не дам табе спаць.

Гарсэн робіць міжвольны жэст.

Эстэла. Не слухай яе. Вазьмі мае губы, я — твая, уся твая.

Iнэса. Ну? Чаго чакаеш? Рабі, што табе кажуць, Эстэла-дочказабойца ў абдымках Гарсэна-баязліўца. Прымаюцца стаўкі. Ці пацалуе баязлівец забойцу? Я вас бачу, бачу; я адна — цэлы натоўп. Натоўп! А, Гарсэне,— натоўп, ты яго чуеш? (Шэпча.) Баязлівец! Баязлівец! Баязлівец! Колькі ты ад мяне ні ўцякай — дарэмна, я ўжо цябе не выпушчу. Што ты спадзяешся знайсці ў яе пацалунку? Забыццё? Але я — я цябе не забуду. I пераканаць ты мусіш мяне. Мяне. Хадзі ж сюды, хадзі да мяне! Я цябе чакаю. Ты бачыш, Эстэла, вось ён ужо і паслабіў абдымкі — ён жа паслухмяны. Як сабака... Не, не будзе ён твой!

Гарсэн. Няўжо тут ніколі не настане ноч?

Iнэса. Ніколі.

Гарсэн. I ты ўвесь час будзеш мяне бачыць?

Iнэса. Увесь. Увесь час.

Гарсэн адпускае Эстэлу і праходзіць колькі крокаў па пакоі. Падыходзіць да бронзавай статуэткі.

Гарсэн. Статуэтка... (Ласкава праводзіць па ёй рукою.) Ну вось! I настала тая хвіліна. Статуэтка перада мной, я гляджу на яе і разумею, што я — у пекле. Я ж вам казаў, што ўсё было прадугледжана. Яны прадбачылі, што я апынуся каля каміна і буду стаяць вось так, паклаўшы руку на статуэтку, а вы ўсе будзеце зырыцца на мяне сваімі вачыма. Гатовыя гэтымі вачыма мяне праглынуць... (Рэзка паварочваецца.) Га! Ды вас толькі дзве? Я думаў, вас многа болей. (Смяецца.) Значыць, гэта і ёсць пекла. Ніколі б не паверыў... Вы ж памятаеце: сера, агонь, вуголле... Ха! Якія бязвінныя жарты! Навошта вуголле: пекла — гэта іншае.

Эстэла. Любоў мая!

Гарсэн (адштурхоўвае яе). Не лезь! Паміж намі — яна. Я не магу цябе пакахаць, пакуль яна глядзіць на мяне.

Эстэла. Ах! Ну, тады яна нас болей не ўбачыць!

Эстэла хапае са стала нож, кідаецца на Інэсу і наносіць ёй некалькі ўдараў.

Iнэса (адбіваецца і смяецца). Што ты робіш, што ты робіш, ты звар’яцела? Ты што — не ведаеш, што я мёртвая?

Эстэла. Мёртвая? (Раняе нож.)

Паўза. Iнэса падымае нож і раз'юшана б’е ім сама сябе.

Iнэса. Мёртвая! Мёртвая! Мёртвая! Ні нажом, ні ядам, ні вяроўкай — ясна табе? Бо ўсё гэта — ужо зроблена. I мы тут разам — назаўжды. (Смяецца.)

Эстэла (пачынае гучна смяяцца). Назаўжды, Божа мой, як гэта дзіўна! Назаўжды!

Гарсэн (смяецца, гледзячы на абедзвюх). Назаўжды!

Са смехам падаюць кожны на сваю канапу. Доўгая паўза. Адсмяяўшыся, яны моўчкі глядзяць адно на аднаго. Гарсэн устае.

Гарсэн. Ну што ж, паехалі далей.

ЗАСЛОНА

Эжэн Ёнэско Лысая спявачка Антып'еса

АСОБЫ

Пан Сміт.

Пані Марцін.

Пані Сміт.

Мэры, пакаёўка.

Пан Марцін.

Капітан пажарнай службы.

Сцэна I

Інтэр’ер дома англійскіх буржуа з англійскімі фатэлямі. Англійскі вечар. Пан Сміт, англічанін, седзячы ў англійскіх пантофлях у англійскім фатэлі, паліць англійскую люльку і чытае англійскую газету каля англійскага каміна. Ён у англійскіх акулярах, з маленькімі шэрымі англійскімі вусамі. Побач з ім, седзячы ў другім англійскім фатэлі, пані Сміт цыруе англійскія шкарпэткі. Доўгая англійская маўклівая паўза. Англійскі насценны гадзіннік б’е семнаццаць удараў.

Пані Сміт. Ну вось, дзевяць гадзін. Мы паелі супу, рыбы, бульбы з салам, англійскае салаты. Дзеці выпілі англійскай вады. Мы добра паелі сёння ўвечары. Бо мы жывём пад Лонданам і нашае прозвішча Сміт.

Пан Сміт, не пакідаючы чытаць газеты, цмокае языком.

Пані Сміт. Бульба вельмі смачная з салам, алей у салаце не быў ёлкі. Алей у бакалейніка на рагу намнога лепшай якасці за алей у бакалейніка, што насупраць, ён нават лепшы за алей у бакалейніка, што ўнізе, у канцы вуліцы. Але я не хачу сказаць, што ў іх алей дрэнны.

Пан Сміт, не пакідаючы чытаць, цмокае языком.

Пані Сміт. Але лепшы алей заўсёды ў бакалейніка на рагу...

Пан Сміт, не пакідаючы чытаць, цмокае языком.

Пані Сміт. Гэты раз Мэры добра падсмажыла бульбу. Мінулы раз яна падсмажыла яе дрэнна. Я люблю яе, толькі калі яна добра падсмажаная.

Пан Сміт, не пакідаючы чытаць, цмокае языком.

Пані Сміт. Рыба была свежая. У мяне ажно слінкі пацяклі. Я яе накладала сабе два разы. Не, тры разы. Цяпер мне праз гэта ўвесь час даводзіцца бегаць у прыбіральню. Бо трэці раз ты ўзяў менш, чым першыя два разы, а я — намнога больш. Сёння я паела лепш за цябе. Як гэта выходзіць? Звычайна ты ясі больш за ўсіх. Апетыту ў цябе заўсёды хапае.

Пан Сміт цмокае языком.

Пані Сміт. Але суп быў, мусіць, трошкі перасолены. Солі ў ім было больш, чым у тваім гумары. Ха-ха-ха. I яшчэ ў ім было занадта парэю і не ставала цыбулі. На жаль, я не параіла Мэры пакласці трошкі зорчатага анісу. Другі раз я ўжо буду ведаць, як за яго ўзяцца.

Пан Сміт, не пакідаючы чытаць, цмокае языком.

Пані Сміт. Наш меншы хлопчык вельмі хацеў піва, ён таксама будзе набіваць ім сабе поўны лантух — ён падобны да цябе. Ты бачыў за сталом, як ён пазіраў на бутэльку? Але я наліла яму ў шклянку вады з графіна. Яму вельмі хацелася піць, і таму ён выпіў яе. А вось Элен падобная да мяне: яна добрая гаспадыня, ашчадлівая, грае на піяніне. Яна ніколі не просіць англійскага піва. Як і наша малодшая дачка, якая п’е толькі малако і есць толькі кашу. Адразу відаць, што ёй толькі два гады. Яе завуць Пэгі.

Пірог з айвой і фасоляю быў раскошны. Мусіць, на дэсерт было б няблага выпіць па чарачцы аўстралійскага бургундскага віна, але я не прынесла яго да стала, каб не даваць дзецям дрэннага ўзору абжорства. Іх трэба вучыць жыць цвяроза і памяркоўна.

Пан Сміт, не пакідаючы чытаць, цмокае языком.

Пані Сміт. Паненка Паркер ведае нейкага балгарскага бакалейніка на імя Папочэў Разенфельд, які не так даўно вярнуўся з Канстанцінопаля. Ён вялікі спецыяліст па ёгурце. Мае дыплом Андрыянопальскай школы вытворцаў ёгурту. Заўтра пайду да яго і куплю вялікую місу балгарскага хатняга ёгурту. Такія рэчы ў нас тут, пад Лонданам, не часта бываюць.

Пан Сміт, не пакідаючы чытаць, цмокае языком.

Пані Сміт. Ёгурт — цудоўная рэч для страўніка, нырак, апендыцыту і апафеозу. Мне гэта сказаў доктар Маккінзі-Кінг, які лечыць дзяцей нашых суседзяў Джонсаў. Гэта добры доктар. Яму можна давяраць. Ён заўсёды прыпісвае толькі тыя лекі, якія праверыў на самім сабе. Перш чым аперыраваць печань Паркеру, ён спачатку аперыраваў сабе, хоць яна ў яго была зусім здаровая.

Пан Сміт. А як тады атрымалася, што ў доктара ўсё прайшло добра, а Паркер пасля памёр?

Пані Сміт. Ну, проста ў доктара аперацыя ўдалася, а ў Паркера не ўдалася.

Пан Сміт. Значыць, Маккінзі — нядобры доктар.

Іначай аперацыя павінна была ўдасца ў абодвух ці, наадварот,— абодва павінны былі сканаць.

Пані Сміт. Чаму?

Пан Сміт. Сумленны доктар мусіць памерці разам з хворым, калі яны не могуць ачуняць абодва. Капітан карабля гіне ў хвалях разам з караблём. Ён не жыве больш за яго.

Пані Сміт. Нельга параўноўваць хворага і карабель.

Пан Сміт. Чаму нельга? У карабля ёсць свае хваробы; дарэчы, твой доктар здарювы, як ледакол, і таму ён таксама павінен быў загінуць з хворым, як доктар і яго карабель.

Пані Сміт. Га! Я пра гэтае не падумала... Мабыць, сапраўды так... Але якую ж ты з гэтага робіш выснову?

Пан Сміт. Што ўсе дактары — пустыя круцялі. I ўсе хворыя — таксама. У Англіі сумленны толькі марскі флот.

Пані Сміт. Але не маракі.

Пан Сміт. Натуральна.

Паўза.

Пан Сміт (зноў чытае газету). Вось я тут не разумею адну рэч. Чаму ў газетнай рубрыцы пра запіс актаў цывільнага стану ўзрост памерлых заўсёды пішуць, а ўзрост народжаных — ніколі? Нейкі нонсенс.

Пані Сміт. Ніколі не задавала сабе такога пытання.

Зноў маўклівая паўза. Насценны гадзіннік б’е сем разоў. Маўчанне. Гадзіннік б’е тры разы. Маўчанне. Гадзіннік не б’е ніводнага разу.

Пан Сміт (па-ранейшаму глядзіць у газету). Слухай, тут напісана, што Бобі Уатсан памёр.

Пані Сміт. Божа мой, вось небарака, і калі гэта ён памёр?

Пан Сміт. Чаму гэта ты робіш такі здзіўлены выгляд? Табе ж добра вядома. Ён памёр два гады назад. Памятаеш, таму паўтара гады мы былі на яго хаўтурах?

Пані Сміт. Вядома, памятаю. Вось якраз толькі што прыгадала. Але я не разумею, чаму ты сам гэтак здзівіўся, калі прачытаў пра гэта ў газеце?

Пан Сміт. У газеце гэтага не было. Пра яго смерць гаварылі яшчэ тры гады назад. А я ўзгадаў проста па асацыяцыі.

Пані Сміт. Шкада! Ён так добра захаваўся.

Пан Сміт. Гэта быў найпрыгажэйшы нябожчык у Вялікабрытаніі! Ён зусім не выглядаў на свой узрост. Небарака Бобі, чатыры гады, як памёр, а быў яшчэ зусім цёплы. Сапраўдны жывы труп. А які ён быў вясёлы!

Пані Сміт. Бедная Бобі.

Пан Сміт. Ты хочаш сказаць — бедны Бобі.

Пані Сміт. Не, гэта я пра яго жонку. Яе таксама звалі Бобі, як і яго,— Бобі Уатсан. I таму, што ў іх было аднолькавае імя, іх ніколі, калі бачылі разам, не маглі адрозніць адно ад аднаго. Толькі пасля яго смерці ўсе здолелі па-сапраўднаму ўцяміць, хто з іх адно, а хто — другое. Але і цяпер яшчэ ёсць такія, хто блытае яе з нябожчыкам і выказвае ёй спачуванні. Дарэчы, ты яе ведаеш?

Пан Сміт. Я бачыў яе толькі аднойчы, выпадкова — на хаўтурах у Бобі.

Пані Сміт. А я яе ніколі не бачыла. Якая яна — прыгожая?

Пан Сміт. У яе правільныя рысы твару, але нельга сказаць, каб яна была прыгожая. Яна занадта высокая, вельмі дзябёлая. Рысы твару ў яе няправільныя, але можна сказаць, што яна вельмі прыгожая. Яна крыху залішне маленькая і вельмі худая. Яна выкладчыца спеваў.

Гадзіннік б’е пяць разоў. Доўгая паўза.

Пані Сміт. I калі яны думаюць пажаніцца?

Пан Сміт. Навесну, як мага пазней.

Пані Сміт. Безумоўна, нам трэба будзе пайсці да іх на вяселле.

Пан Сміт. Трэба будзе зрабіць ім нейкі вясельны падарунак. Я вось думаю — які?

Пані Сміт. А чаму б не падарыць ім адзін з тых срэбных падносаў, што падарылі нам на нашае вяселле? Яны нам усё роўна ніколі яшчэ не спатрэбіліся.

Кароткая паўза. Гадзіннік б’е два разы.

Пані Сміт. Сумна ёй вось так застацца ўдавой — яна яшчэ такая маладая.

Пан Сміт. На шчасце, у іх не было дзяцей.

Пані Сміт. Гэтага ім яшчэ не хапала! Дзяцей! Бедная кабета, што б яна з імі рабіла!

Пан Сміт. Яна яшчэ маладая. I можа выйсці замуж яшчэ раз. Жалоба ёй так да твару!

Пані Сміт. Але хто будзе клапаціцца пра дзяцей? Ты ж ведаеш — у іх хлопчык і дзяўчынка. Як іх, дарэчы, завуць?

Пан Сміт. Бобі і Бобі, як і бацькоў. Дзядзька Бобі Уатсана, стары Бобі Уатсан,— багаты чалавек. Ён любіць хлопчыка і мог бы выдатна заняцца адукацыяй Бобі.

Пані Сміт. I гэта было б натуральна. А цётка Бобі Уатсана, старая Бобі Уатсан, магла б у сваю чаргу заняцца адукацыяй Бобі Уатсан, дачкі Бобі Уатсана. I такім чынам маці Бобі Уатсана, Бобі, здолела б выйсці замуж другі раз. Яна кагось мае на ўвазе?

Пан Сміт. Але. Кузэна Бобі Уатсана.

Пані Сміт. Каго? Бобі Уатсана?

Пан Сміт. Ты пра якога Бобі Уатсана гаворыш?

Пані Сміт. Пра Бобі Уатсана, сына старога Бобі Уатсана, другога дзядзькі Бобі Уатсана, што памёр.

Пан Сміт. Не, гэта не той. Гэта іншы. Гэта той Бобі Уатсан, каторы сын старой Бобі Уатсан, цёткі Бобі Уатсана, што памёр.

Пані Сміт. Ты хочаш сказаць, таго Бобі Уатсана, што коміваяжор?

Пан Сміт. Усе Бобі Уатсаны коміваяжоры.

Пані Сміт. Якая цяжкая прафесія! Але яны там пракручваюць нядрэнныя справы.

Пан Сміт. Але, калі няма канкурэнцыі.

Пані Сміт. А калі няма канкурэнцыі?

Пан Сміт. Па аўторках, па чацвяргах і па аўторках.

Пані Сміт. О! Тры дні на тыдзень? I што ўвесь гэты час робіць Бобі Уатсан?

Пан Сміт. Адпачывае. Спіць.

Пані Сміт. А чаму ён гэтыя тры дні не працуе, калі няма канкурэнцыі?

Пан Сміт. Я ж не магу ўсё ведаць. Я не магу адказаць на ўсе твае ідыёцкія пытанні!

Пані Сміт (пакрыўджаная). Ты кажаш гэта, каб мяне пакрыўдзіць?

Пан Сміт (шырока ўсміхаецца). Ты ж ведаеш, што не.

Пані Сміт. Усе вы, мужчыны, аднолькавыя! Толькі і можаце, што з раніцы да вечара сядзець вось гэтак з цыгаркай у роце або пудрыцца ды фарбаваць сабе вусны пяцьдзесят разоў на дзень, калі яшчэ не пачняце нечым налівацца безупынку!

Пан Сміт. А што б ты сказала, калі б убачыла мужчын, якія, нібы тыя жанчыны, увесь дзень курылі, пудрыліся, мазалі сабе шмінкай вусны і пілі віскі?

Пані Сміт. Мне на ўсё гэта напляваць! Але калі ты кажаш гэта, каб папсаваць мне нервы, дык... мне такія жарты не падабаюцца, ты ведаеш!

Яна далёка закідвае шкарпэткі і шчэрыць зубы, устае.

Пан Сміт (таксама ўстае і ідзе да жонкі, ласкава). Вох, мая маленькая падсмажаная птушачка, навошта ты пыхкаеш полымем? Ты ж добра ведаеш — я сказаў гэта, каб пасмяяцца! (Бярэ яе за талію і цалуе.) Якая з нас атрымліваецца смешная парачка старых закаханых. Хадзем, пагасім зараз святло і будзем люленькі!

Сцэна II

Тыя ж і Мэры.

Мэры (уваходзіць). Я пакаёўка. Я выдатна прабавіла час пасля абеду. Была ў кіно з мужчынам і глядзела фільм пра жанчын. Мы выйшлі з кіно і пайшлі піць гарэлку і малако, а потым чыталі газету.

Пані Сміт. Я спадзяюся, вы добра прабавілі час пасля абеду, схадзілі ў кіно з мужчынам і выпілі гарэлкі і малака.

Пан Сміт. I газету!

Мэры. Пані і пан Марцін, якіх вы запрашалі, стаяць каля дзвярэй. Яны чакалі мяне і не адважваліся ўвайсці самі. Яны павінны былі сёння вячэраць з вамі.

Пані Сміт. Ах, праўда. Мы іх чакалі. Але мы хацелі есці. I збіраліся ўжо есці без іх, бо бачылі, што яны не ідуць. Мы не елі ўвесь дзень. Вы не павінны былі пакідаць нас.

Мэры. Вы ж мне самі дазволілі.

Пан Сміт. Мы гэта зрабілі ненаўмысна.

Мэры (пачынае смяяцца, потым плача, з усмешкай). Я купіла сабе начны горшчык.

Пані Сміт. Дарагая Мэры, будзьце ласкавы, адчыніце дзверы і запрасіце, калі ласка, пана і пані Марцін сюды. Мы зараз пойдзем, хуценька пераапранёмся.

Пані і пан Сміт выходзяць направа. Мэры адчыняе левыя дзверы, праз якія ўваходзяць пані і пан Марцін.

Сцэна III

Мэры, муж і жонка Марцін.

Мэры. Чаму вы прыйшлі гэтак позна! З вашага боку гэта няветліва. Трэба прыходзіць своечасова. Зразумела? Сядайце вунь там і чакайце, зараз. (Выходзіць.)

Сцэна IV

Тыя ж без Мэры.

Пані і пан Марцін моўчкі сядаюць адно насупраць аднаго. Сціпла ўсміхаюцца адно аднаму.

Пан Марцін (наступны дыялог мае быць прамоўлены цягучым, манатонным голасам, злёгку нараспеў, без усякіх адценняў). Прабачце, пані, але я, здаецца, калі не памыляюся, недзе вас ужо сустракаў.

Пані Марцін. I мне таксама здаецца, пане, што я вас недзе ўжо сустракала.

Пан Марцін. Ці не мог я выпадкова бачыць вас, пані, у Манчэстэры?

Пані Марцін. Вельмі верагодна. Я нарадзілася ў горадзе Манчэстэры! Але нешта я добра не прыгадаю, пане, не магу сказаць, бачыла я вас там ці не.

Пан Марцін. Божа мой, як цікава! Я таксама нарадзіўся ў горадзе Манчэстэры, пані!

Пані Марцін. Як цікава!

Пан Марцін. Як цікава!.. Толькі я, пані, з’ехаў з горада Манчэстэра таму тыдняў пяць.

Пані Марцін. Як цікава! Якое дзіўнае супадзенне! Я таксама, пане, з’ехала з горада Манчэстэра тыдняў пяць назад.

Пан Марцін. Я ад’язджаў цягніком а палове дзевятай раніцы, ён прыходзіць у Лондан без чвэрткі пяць, пані.

Пані Марцін. Як цікава! Як дзіўна! I якое супадзенне! Я, пане, таксама ехала ў гэтым цягніку!

Пан Марцін. Божа мой, як цікава! У такім выпадку я, мабыць, бачыў вас, пані, у цягніку?

Пані Марцін. Вельмі верагодна, магчыма, дапушчальна і, урэшце, чаму не!.. Але я зусім нічога такога не памятаю, пане!

Пан Марцін. Я ехаў другім класам, пані. У Англіі няма вагонаў другога класа, але я езджу другім класам.

Пані Марцін. Як дзіўна, як цікава і якое супадзенне! Я таксама, пане, ехала другім класам!

Пан Марцін. Як цікава! Мусіць, мы сустракаліся ў другім класе, дарагая пані!

Пані Марцін. Гэта вельмі верагодна і цалкам магчыма. Але нешта я не вельмі добра прыгадваю, пане!

Пан Марцін. У мяне, пані, было месца ў восьмым вагоне ў шостым купэ.

Пані Марцін. Як цікава! У мяне таксама, дарагі пане, месца было ў восьмым вагоне ў шостым купэ.

Пан Марцін. Як цікава і якое дзіўнае супадзенне! Можа, мы сустрэліся з вамі ў шостым купэ, дарагая пані?

Пані Марцін. Увогуле, гэта вельмі магчыма. Але я не памятаю, дарагі пане!

Пан Марцін. Праўду кажучы, я таксама, дарагая пані, не памятаю, але тое, што мы з вамі там бачыліся, вельмі магчыма, і калі я правільна разумею, дык мне гэта здаецца нават вельмі магчымым!

Пані Марцін. О! Сапраўды, вядома, сапраўды, пане!

Пан Марцін. Як цікава!.. У мяне было трэцяе месца, каля акна, дарагая пані!

Пані Марцін. О Божа мой, як цікава і як дзіўна, у мяне было шостае месца, каля акна, насупраць вас, дарагі пане.

Пан Марцін. О Божа мой, як цікава і якое супадзенне!.. Значыць, мы сядзелі твар у твар, дарагая пані! Тут мы, пэўна, адно аднаго і бачылі!

Пані Марцін. Як цікава! Гэта магчыма, але я не памятаю, пане.

Пан Марцін. Праўду кажучы, дарагая пані, я таксама не памятаю. Але вельмі верагодна, што мы бачыліся з вамі ў сувязі з гэтым.

Пані Марцін. Магчыма, але я ў гэтым зусім не ўпэўненая, пане.

Пан Марцін. А ці то не вы, дарагая пані, былі тая дама, што папрасіла мяне пакласці яе валізку на паліцу, а потым падзякавала і дазволіла закурыць?

Пані Марцін. Але, праўда, пане. Гэта, мусіць, была я! Як цікава, як цікава і якое супадзенне!

Пан Марцін. Як цікава, як дзіўна, якое супадзенне! Дык, значыць, тады, у гэты самы момант, мы з вамі, пані, мабыць, і пазнаёміліся?

Пані Марцін. Як цікава і якое супадзенне! Вельмі верагодна, шаноўны пане! Але нешта я ніяк не ўспомню.

Маўклівая паўза. Гадзіннік б’е 2—1.

Пан Марцін. Пасля прыезду ў Лондан я пасяліўся на вуліцы Бромфілда, дарагая пані.

Пані Марцін. Як цікава, як дзіўна! Я таксама пасля прыезду ў Лондан пасялілася на вуліцы Бромфілда, шаноўны пане.

Пан Марцін. Як цікава, але тады, але тады, магчыма, мы сустракаліся на вуліцы Бромфілда, дарагая пані.

Пані Марцін. Як цікава, як дзіўна! Вельмі верагодна, увогуле! Але я не прыгадваю, шаноўны пане.

Пан Марцін. Я жыву ў доме № 19, дарагая пані.

Пані Марцін. Як цікава, я таксама жыву ў доме № 19, шаноўны пане.

Пан Марцін. Але тады, але тады, але тады, але тады, але тады магчыма, што мы бачыліся з вамі ў гэтым доме, дарагая пані.

Пані Марцін. Вельмі верагодна, але я нешта не прыгадваю, шаноўны пане.

Пан Марцін. Мая кватэра на шостым паверсе, восьмы нумар, дарагая пані.

Пані Марцін. Як цікава, Божа мой, як дзіўна! I якое супадзенне! Я таксамз жыву на шостым паверсе ў кватэры № 8, шаноўны пане.

Пан Марцін (задуменна). Як цікава, як цікава, як цікава і якое супадзенне! Ведаеце што, у мяне ў спальні ёсць ложак. Мой ложак пакрыты зялёным пухавіком. Гэты пакой з гэтым ложкам і зялёным пухавіком — у канцы калідора паміж прыбіральняй і бібліятэкай, дарагая пані.

Пані Марцін. Якое супадзенне, ах Божа мой, якое супадзенне! У маёй спальні таксама ёсць ложак з зялёным пухавіком, і яна таксама ў канцы калідора, паміж прыбіральняй, шаноўны пане, і бібліятэкай!

Пан Марцін. Як дзіўна, забаўна, цікава! Значыць, мы з вамі, пані, жывём у адным пакоі і спім у адным ложку, шаноўная пані. Мусіць, мы сустракаліся там!

Пані Марцін. Як цікава і якое супадзенне! Вельмі верагодна, што мы з вамі там сустракаліся і, напэўна, нават гэтаю ноччу. Але я нешта не памятаю, шаноўны пане!

Пан Марцін. У мяне ёсць маленькая дачка, і гэтая мая маленькая дачка жыве са мной, дарагая пані. Ёй два гады, яна бялявая, адно вока ў яе белае, а другое — чырвонае, яна вельмі прыгожая, яе завуць Аліса, дарагая пані!

Пані Марцін. Якое дзіўнае супадзенне. У мяне таксама ёсць маленькая дачка, ёй два гады, адно вока белае, а другое — чырвонае, яна вельмі прыгожая, і яе таксама завуць Аліса, шаноўны пане!

Пан Марцін (такім самым цягучым, манатонным голасам). Як цікава і якое супадзенне! I дзіўна! Мусіць, гэта адна і тая ж, дарагая пані!

Пані Марцін. Як цікава! Вельмі верагодна, шаноўны пане.

Даволі працяглая маўклівая паўза... Гадзіннік б'е дваццаць дзевяць разоў.

Пан Марцін (пасля доўгай развагі паволі ўстае і не спяшаючыся ідзе да пані Марцін, якая, са здзіўленнем утаропіўшыся ва ўрачысты твар пана Марціна, паціху ўстае таксама; пан Марцін гаворыць такім самым марудным, манатонным, крыху пявучым голасам). Тады, дарагая пані, я лічу, што мы з вамі, безумоўна, ужо бачыліся і вы ёсць мая родная жонка... Элізабэт, я знайшоў цябе!

Пані Марцін паволі падыходзіць да пана Марціна. Яны невыразна цалуюцца. Гадзіннік вельмі моцна б’е адзін раз. Удар гадзінніка павінен быць такі моцны, каб гледачы падскочылі. Муж і жонка Марціны яго не чуюць.

Пані Марцін. Дональдзе, гэта ты, darling!

Яны сядаюць у адзін фатэль, трымаючы адно аднаго ў абдымках, і засынаюць. Гадзіннік б’е яшчэ многа разоў. Мэры, на дыбачках, з пальцам на вуснах, паціху выходзіць на сцэну і звяртаецца да публікі.

Сцэна V

Тыя ж і Мэры.

Мэры. Элізабэт і Дональд цяпер занадта шчаслівыя, каб мяне пачуць. Дык я вам раскрыю пэўны сакрэт. Элізабэт — гэта не Элізабэт, а Дональд — не Дональд. I вось вам доказ: дзіця, пра якое гаварыў Дональд,—зусім не дачка Элізабэт, гэта зусім іншая асоба. У Дональдавай дачкі адно вока белае, а другое — чырвонае, як і ў дачкі Элізабэт. Але ў Дональдавага дзіцяці белае вока — правае, а чырвонае — левае, а ў Элізабэцінага, у таго, наадварот, чырвонае вока правае, а белае — левае! Такім чынам, уся сістэма аргументацыі Дональда нішчыцца, сутыкнуўшыся з гэтай апошняю перашкодай, якая знішчае ўсю яго тэорыю. Нягледзячы на незвычайныя супадзенні, якія здаюцца пераканаўчымі доказамі, Дональд і Элізабэт, не будучы бацькамі аднаго дзіцяці, не ёсць Дональд і Элізабэт. Ён дарэмна лічыць, што ён Дональд, а яна — дарэмна лічыць, што яна — Элізабэт. Ён дарэмна лічыць, што яна — Элізабэт. Яна дарэмна лічыць, што ён — Дональд: яны горка памыляюцца. Але хто ж сапраўдны Дональд? I хто сапраўдная Элізабэт? Хто зацікаўлены ў тым, каб цягнулася гэтая блытаніна? Мне гэта зусім невядома. I не будзем спрабаваць пра гэта даведацца. Пакінем усё, як ёсць. (Ступае некалькі, крокаў да дзвярэй, потым вяртаецца і абвяшчае публіцы.) Маё сапраўднае імя — Шэрлак Холмс. (Выходзіць.)

Сцэна VI

Тыя ж без Мэры.

Гадзіннік б’е, колькі хоча. Праз некалькі доўгіх хвілін пані і пан Марціны адпускаюць адно аднаго і вяртаюцца на тыя самыя месцы, што займалі спачатку.

Пан Марцін. Цяпер, калі мы знайшлі адно аднаго, забудзем, darling, пра ўсё, што здарылася паміж намі, паспрабуем больш не губляць адно аднаго і будзем жыць як раней.

Пані Марцін. Але, darling.

Сцэна VII

Тыя ж і Сміты.

Пан і пані Сміты ўваходзяць у правыя дзверы без ніякай перамены ў вопратцы.

Пані Сміт. Добры вечар, дарагія сябры! Прабачце, што мы прымусілі вас так доўга чакаць. Мы палічылі, што вам трэба аддаць пашану, на якую вы маеце права, і як толькі даведаліся, што вы хацелі б зрабіць нам прыемнае і прыйсці без паведамлення пра ваш візіт, мы паспяшаліся пайсці пераапрануцца ў нашае святочнае адзенне.

Пан Сміт (з абурэннем). Мы нічога не елі ўвесь дзень! Ужо цэлыя чатыры гадзіны чакаем вас. Чаму вы так спазняецеся?

Пані і пан Сміты сядаюць насупраць гасцей. Гадзіннік падкрэслівае рэплікі з большай ці меншаю сілай, у залежнасці ад выпадку. Марціны, асабліва яна, маюць сарамлівы і сціплы выгляд. Таму гутарка пачынаецца цяжка, словы спачатку вымаўляюцца насілу. Спачатку запаноўвае доўгае няёмкае маўчанне, потым маўклівыя паўзы пачынаюць чаргавацца са скаванымі рухамі.

Пан Сміт. Гм.

Маўчанне.

Пані Сміт. Гм-гм.

Маўчанне.

Пані Марцін. Гм-гм-гм.

Маўчанне.

Пан Марцін. Гм-гм-гм-гм.

Маўчанне.

Пані Марцін. О, вядома.

Маўчанне.

Пан Марцін. У нас ва ўсіх катар.

Маўчанне.

Пан Сміт. Аднак няхоладна.

Маўчанне.

Пані Сміт. I скразняку няма.

Маўчанне.

Пан Марцін. О, няма, на шчасце.

Маўчанне.

Пан Сміт. Ай-ай-ай-ай-ай.

Маўчанне.

Пан Марцін. Вы засмучаны нечым?

Маўчанне.

Пані Сміт. Не, ён нудзіцца.

Маўчанне.

Пані Марцін. О, пане, у вашым узросце! Не варта б вам.

Маўчанне.

Пан Сміт. Сэрца не мае ўзросту.

Маўчанне.

Пан Марцін. Гэта праўда.

Маўчанне.

Пані Сміт. Гавораць.

Маўчанне.

Пані Марцін. Але гавораць і наадварот.

Маўчанне.

Пан Сміт. Праўда якраз пасярэдзіне.

Маўчанне.

Пан Марцін. Пэўна.

Маўчанне.

Пані Сміт (да мужа і жонкі Марцінаў). Вы так многа вандравалі, у вас, напэўна, ёсць шмат цікавага нам расказаць.

Пан Марцін (жонцы). Скажы, дарагая, што ты сёння бачыла?

Пані Марцін. Не варта, вы мне не паверыце.

Пан Сміт. Мы не будзем сумнявацца ў вашай сумленнасці!

Пані Сміт. Вы б нас пакрыўдзілі, каб падумалі гэтак.

Пан Марцін (жонцы). Ты б іх пакрыўдзіла, дарагая, каб гэтак падумала...

Пані Марцін (велікадушна). Ну добра. Я прысутнічала сёння пры незвычайным здарэнні. Пры неверагоднай падзеі.

Пан Марцін. Кажы хутчэй, дарагая.

Пан Сміт. О, зараз пацешымся.

Пані Сміт. Ну дык што?

Пані Марцін. Дык вось, сёння, калі я ішла на рынак, каб купіць гародніны, якая ўсё даражэе і даражэе...

Пані Сміт. I што гэта ўрэшце будзе!

Пан Сміт. Не трэба перабіваць, дарагая, поскудзь.

Пані Марцін. Я ўбачыла на вуліцы, побач з кавярняй, аднаго пана, даволі-такі добра апранутага, гадоў пяцідзесяці, нават меней, які...

Пан Сміт. Які — што?

Пані Сміт. Які — што?

Пан Сміт (жонцы). Не трэба перабіваць, дарагая, гэта брыдка.

Пані Сміт. Дарагі, гэта ты першы перабіў, хам.

Пан Марцін. Цыц. (Жонцы.) Дык што ён рабіў, гэты пан?

Пані Марцін. Ну вось, зараз вы скажаце, што я выдумляю: ён паставіў адно калена на зямлю і гэтак стаяў, сагнуўшыся...

Пан Марцін, пан Сміт, пані Сміт. О!

Пані Марцін. Праўда-праўда, сагнуўшыся.

Пан Сміт. Не можа быць!

Пані Марцін. Але! Ён быў схілены. Я падышла бліжэй, каб пабачыць, што ён там робіць...

Пан Сміт. Ну і што?

Пані Марцін. Ён завязваў на чаравіку шнуркі, якія развязаліся.

Утраіх разам. Фантастычна!

Пан Сміт. Каб гэта былі не вы, я б не даў веры.

Пан Марцін. А чаму б і не? Калі ездзіш, яшчэ і не такія дзіўныя рэчы даводзіцца бачыць. Вось сёння, я сам бачыў,— у метро адзін пан сядзеў на лаўцы і спакойна чытаў газету.

Пані Сміт. Як гэта арыгінальна!

Пан Сміт. Мабыць, гэта быў той самы!

Ад дзвярэй чуецца званок.

Пан Сміт. Чуеш, звоняць.

Пані Сміт. Напэўна, там нехта прыйшоў. Пайду пагляджу. (Ідзе глядзець. Адчыняе дзверы і вяртаецца.) Нікога. (Сядае.)

Пан Марцін. А вось я вам яшчэ раскажу адзін прыклад...

Званок.

Пан Сміт. Чуеш, звоняць.

Пані Сміт. Напэўна, там нехта прыйшоў. Пайду пагляджу. (Ідзе глядзець. Адчыняе дзверы і вяртаецца.) Нікога. (Сядае на сваё месца.)

Пан Марцін (забыў, на чым спыніўся). Э-э...

Пані Марцін. Ты казаў, што дасі нам яшчэ адзін прыклад.

Пан Марцін. Ах, сапраўды...

Званок.

Пан Сміт. Чуеш, звоняць.

Пані Сміт. Я болей не пайду адчыняць.

Пан Сміт. Так, але, напэўна, там нехта прыйшоў!

Пані Сміт. Першы раз нікога не было, другі раз таксама. Дык чаму ты думаеш, што зараз там нехта будзе?

Пан Сміт. Таму, што званілі.

Пані Марцін. Гэта не прычына.

Пан Марцін. Як гэта? Калі чуеш, што звоняць у дзверы, гэта значыць, што каля дзвярэй нехта ёсць і ён звоніць, каб яму адчынілі.

Пані Марцін. Не заўсёды. Вы ж бачылі толькі што.

Пан Марцін. Але часцей за ўсё — ёсць.

Пан Сміт. Вось я — калі я іду да кагось, я званю, каб увайсці. I лічу, што ўсе так робяць і што заўсёды, калі звоняць, нехта там ёсць.

Пані Сміт. Гэта так толькі тэарэтычна. А ў сапраўднасці ўсё якраз наадварот. Ты ж зараз бачыў.

Пані Марцін. Ваша жонка мае рацыю.

Пан Марцін. Ох, гэтыя жанчыны! Вы заўсёды абараняеце адна адну.

Пані Сміт. Ну добра, я пайду адчыню. Каб ты не казаў, што я ўпартая. Але сам убачыш — там нікога няма. (Ідзе адчыняць. Адчыняе дзверы і зачыняе.) Бачыш, нікога няма. (Вяртаецца на сваё месца.) Ах, гэтыя мужчыны, заўсёды хочуць мець рацыю, а самі ніколі яе не маюць.

Зноў чуецца званок.

Пан Сміт. Чуеце, звоняць. Напэўна, там нехта прыйшоў.

Пані Сміт (у прыступе гневу). Не пасылай мяне больш адчыняць. Ты ж бачыў — гэта дарэмна. Эксперымент даводзіць нам, што, калі ад дзвярэй чуецца званок, там ніколі нікога няма.

Пані Марцін. Ніколі.

Пан Марцін. Гэта не пэўная выснова.

Пан Сміт. Яна нават памылковая. У большасці выпадкаў, калі мы чуем званок ад дзвярэй, там нехта ёсць.

Пані Сміт. А гэты ўсё стаіць на сваім.

Пані Марцін. I мой муж — таксама, такі ўпарты.

Пан Сміт. Нехта ёсць.

Пан Марцін. Гэта ж вельмі верагодна.

Пані Сміт (свайму мужу). Няма.

Пан Сміт. Ёсць.

Пані Сміт. А я табе кажу — няма. Ва ўсякім выпадку, ты мяне больш не прымусіш турбавацца дзеля нічога. Калі табе так карціць — ідзі сам і паглядзі.

Пан Сміт. I пайду.

Пані Сміт паціскае плячыма. Пані Марцін ківае галавой.

Пан Сміт (адчыняе). О! How do you do! (Кідае позірк на пані Сміт і на мужа і жонку Марцінаў. Тыя ўсе здзіўленыя.) Гэта капітан пажарнай службы!

Сцэна VIII

Тыя ж і капітан пажарнай службы.

Пажарнік (на ім, натуральна, велізарная бліскучая каска і уніформа). Дзень добіры, панове. (Усе яшчэ трошкі здзіўленыя. Пані Сміт сярдзіта адварочвае галаву і не адказвае на прывітанне.) Дзень добры, пані Сміт. Нешта ў вас сярдзіты выгляд.

Пані Сміт. O!

Пан Сміт. Усё ў тым, ведаеце... мая жонка трошкі крыўдзіцца, таму што памылілася.

Пан Марцін. Тут, пане капітане, паміж панам і пані Сміт узнікла дыскусія.

Пані Сміт (пану Марціну). Вас гэта не датычыць! (Пану Сміту.) Прашу цябе, не ўблытвай пабочных у нашы сямейныя сваркі.

Пан Сміт. О, дарагая, тут няма нічога сур’ёзнага. Пан капітан стары сябар нашага дома. Яго маці заляцалася да мяне, і яго бацьку я таксама ведаў. Я думаў нават аддаць за яго дачку, калі яна ў мяне будзе. Але ён памёр тым часам.

Пан Марцін. Ну, тут не яго віна і не ваша.

Пажарнік. Ну дык пра што гаворка?

Пані Сміт. Мой муж сцвярджаў, што...

Пан Сміт. Не, гэта яна сцвярджала.

Пані Марцін. Не, гэта ён сцвярджаў.

Пажарнік. Ды не нервуйцеся вы. Ну распавядайце, пані Сміт.

Пані Сміт. Ну дык вось. Мне так няёмка вам шчыра распавядаць пра ўсё гэта. Але пажарнік таксама спавядальнік...

Пажарнік. Ну дык?

Пані Сміт. Мы спрачаліся, таму што мой муж казаў, што, калі чуеш званок ад дзвярэй, там нехта заўсёды ёсць.

Пан Марцін. Гэта можна лёгка дапусціць.

Пані Сміт. Ая казала, што кожны раз, калі звоняць, там нікога няма.

Пані Марцін. Гэта толькі здаецца дзіўным.

Пані Сміт. Але гэта даведзена — не толькі тэарэтычна, але і фактамі.

Пан Сміт. Якраз не! Пажарнік жа тут. Ён пазваніў, я адчыніў — ён быў там.

Пані Марцін. Калі?

Пан Марцін. Але адразу ж.

Пані Сміт. Так. Але гэта ўжо толькі пасля чацвёртага званка мы там некага ўбачылі. А чацвёрты раз не ўлічваецца.

Пані Марцін. Ніколі. Лічацца толькі першыя тры разы.

Пан Сміт. Пане пажарнік, дазвольце я таксама задам вам у сваю чаргу некалькі пытанняў.

Пажарнік. Давайце.

Пан Сміт. Калі я адчыніў і ўбачыў вас, дык гэта вы тады званілі?

Пажарнік. Але, званіў я.

Пан Марцін. Вы стаялі каля дзвярэй? I званілі, каб зайсці?

Пажарнік. Я не адмаўляю гэтага.

Пан Сміт (да сваёй жонкі, пераможна). Бачыш? Я меў рацыю. Калі чуеш, што звоняць, гэта значыць, што нехта звоніць. Ты ж не можаш сказаць, што капітан не нехта.

Пані Сміт. Вядома, не. Я паўтараю: я вяду гутарку толькі пра першыя тры званкі, бо чацвёрты — не лічыцца.

Пані Марцін. А калі званілі першы раз, гэта былі вы?

Пажарнік. Не, гэта быў не я.

Пані Марцін. Вось бачыце. Званілі, а нікога не было.

Пан Марцін. Можа, гэта быў нехта іншы.

Пан Сміт. Вы доўга стаялі каля дзвярэй?

Пажарнік. Тры чвэрткі гадзіны.

Пан Сміт. I вы нікога не бачылі?

Пажарнік. Нікога. Я ў гэтым упэўнены.

Пані Марцін. А вы чулі, як званілі другі раз?

Пажарнік. Чуў, але гэта быў не я. I болей нікога таксама не было.

Пані Сміт. Перамога! Я мела рацыю.

Пан Сміт (жонцы). Не спяшайся. (Пажарніку.) А што вы рабілі каля дзвярэй?

Пажарнік. Нічога. Проста стаяў. Я думаў пра цэлую кучу розных спраў.

Пані Марцін (пажарніку). Але трэці раз... гэта не вы званілі?

Пажарнік. Так, трэці раз — я.

Пан Сміт. Але калі адчынілі, мы вас не бачылі.

Пажарнік. Гэта таму, што я схаваўся... каб пасмяяцца.

Пані Сміт. Не трэба смяяцца, пане капітане. Справа вельмі сумная.

Пан Марцін. Увогуле, мы так і не ведаем, ці ёсць хто, калі звоняць у дзверы, ці няма.

Пані Сміт. Ніколі нікога там няма.

Пан Сміт. Заўсёды нехта ёсць.

Пажарнік. Я вас прывяду да агульнай згоды. Кожны з вас крыху мае рацыю. Калі ў дзвярах чуецца званок, часам там нехта ёсць, а часам — нікога няма.

Пан Марцін. Гэта мне здаецца лагічным.

Пані Марцін. Я таксама лічу так.

Пажарнік. Усё даволі проста на самай справе. (Пану і пані Смітам.) Пацалуйцеся.

Пані Сміт. Мы толькі што ўжо цалаваліся.

Пан Марцін. Яны заўтра пацалуюцца. Часу ў іх шмат.

Пані Сміт. Пане капітане, калі ўжо вы дапамаглі нам усё высветліць, дык распалагайцеся, як вам выгодней. Здыміце сваю каску, сядайце.

Пажарнік. Прабачце, але доўга я не магу затрымлівацца. Каску я з задавальненнем здыму, а вось сесці часу не маю. (Сядае, не здымаючы каскі.) Прызнацца, я прыйшоў да вас па зусім іншай справе. Мяне прыслалі па службе.

Пані Сміт. I чым мы можам дапамагчы вам у вашай службе, пане капітане?

Пажарнік. Я вас вельмі прашу дараваць мне маю нетактоўнасць... (Вельмі збянтэжаны.) Э... (Паказвае пальцам на жонку і мужа Марцінаў.) Ці магу я... пры іх...

Пані Марцін. Не саромейцеся.

Пан Марцін. Мы старыя сябры. Яны нам заўсёды ўсё расказваюць.

Пан Сміт. Гаварыце.

Пажарнік. Ну, добра тады. У вас ёсць агонь?

Пані Сміт. Чаму вы ў нас гэта пытаецеся?

Пажарнік. Таму што... прабачце, але я маю загад тушыць у горадзе ўсе пажары.

Пані Марцін. Усе?

Пажарнік. Так, усе.

Пані Сміт (збянтэжана). Не ведаю... я не думаю. Хочаце, я пайду зірну?

Пан Сміт (прынюхваецца). Не павінна быць. Паленым не пахне.

Пажарнік (з прыкрасцю). Зусім нічога няма? Можа, хоць маленькі агеньчык у каміне ці штось смыліць там, на гары, ці ў сутарэнні? Прынамсі, якісь пачатачак пажару ёсць?

Пані Сміт. Слухайце, я не хачу засмучаць вас, але, па-мойму, цяпер у нас нічога такога няма. Я вам абяцаю, як толькі ў нас што будзе, я адразу вас папярэджу.

Пажарнік. Не прамініце, вы зробіце мне вялікую паслугу.

Пані Сміт. Абяцаем.

Пажарнік (жонцы і мужу Марцінам). А ў вас? Таксама нічога не гарыць?

Пані Марцін. Не, на жаль.

Пан Марцін (пажарніку). Справы ідуць даволі дрэнна!

Пажарнік. Вельмі дрэнна. Амаль нічога няма, адны дробязі: камінак, гумно. Нічога сур’ёзнага. I вырабкі няма. А калі няма вырабкі, дык і прэміяльныя зусім мізэрныя.

Пан Сміт. Кепскія справы. Паўсюль гэтак. I ў гандлі, і ў сельскай гаспадарцы, сёлета ў іх, як і ў вас з агнём,— кепскія справы.

Пан Марцін. Ні жыта няма, ні агню.

Пажарнік. I пажараў таксама няма.

Пані Сміт. Але цукар ёсць.

Пан Сміт. Гэта таму, што.яго прывозяць з-за мяжы.

Пані Марцін. А з пажарамі тут цяжэй. Вельмі вялікая пошліна!

Пажарнік. Здараецца часам, але таксама даволі рэдка, адно-два ўдушэнні газам. Вось, напрыклад, на тым тыдні адна паненка атруцілася — пакінула газ адчынены.

Пані Марцін. Забылася зачыніць?

Пажарнік. Не, яна палічыла, што гэта смыліць яе грабянец.

Пан Сміт. Такія памылкі заўсёды небяспечныя.

Пані Сміт. А вы хадзілі да гандляра запалкамі?

Пажарнік. Там няма чаго рабіць. Ён застрахаваны ад пажараў.

Пан Марцін. Тады схадзіце ад майго імя да вікарыя Уэйкфілда!

Пажарнік. Я не маю права тушыць агонь у свяшчэннікаў. Біскуп можа раззлавацца. Яны ў сябе агонь тушаць самі або прымушаюць рабіць гэта весталак.

Пан Сміт. Паспрабуйце тады зазірнуць да Дзюрана.

Пажарнік. Таксама не магу. Ён не англічанін. У яго ёсць толькі падданства. А тыя, хто мае толькі падданства, мець дамы права маюць, а каб ім іх тушылі, калі ў іх пажар, такога права яны не маюць.

Пані Сміт. Але ж летась, калі ён гарэў, яго ўсё-такі патушылі.

Пажарнік. Ён гэта зрабіў сам. Падпольна. О, даносіць на яго я не збіраюся.

Пан Сміт. Я таксама.

Пані Сміт. Калі вы не вельмі спяшаецеся, пане капітане, застаньцеся яшчэ трошкі. Вы зрабілі б нам вялікую ласку.

Пажарнік. Хочаце, я раскажу вам некалькі анекдотаў?

Пані Сміт. О, вядома, вы чароўны. (Цалуе яго.)

Пан Сміт, пані Марцін, пан Марцін. Давайце, давайце, анекдоты, брава! (Апладзіруюць.)

Пан Сміт. I што самае цікавае, дык гэта — што ўсе гісторыі ў пажарнікаў самыя сапраўдныя і ўсе ўзятыя з жыцця.

Пажарнік. Я кажу тое, што зведаў сам. Натуральнасць і толькі натуральнасць. Ніякай кніжнасці!

Пан Марцін. Вось гэта ўжо пэўна. Праўду трэба шукаць не ў кнігах, а ў жыцці.

Пані Сміт. Пачынайце!

Пан Марцін. Пачынайце!

Пані Марцін. Цішэй, ён ужо пачынае.

Пажарнік (кашляе некалькі разоў). Прабачце, але не глядзіце на мяне гэтак. Вы мяне бянтэжыце. Вы ж ведаеце, што я сціплы.

Пані Сміт. Ён чароўны! (Цалуе яго.)

Пажарнік. Зараз я ўсё ж паспрабую пачаць. Але абяцайце, што не будзеце мяне слухаць.

Пані Марцін. Але, калі мы не будзем вас слухаць, мы вас не пачуем.

Пажарнік. Я пра гэта неяк не падумаў.

Пані Сміт. Яж вам казала — ён яшчэ зусім хлопчык.

Пан Марцін, пан Сміт. О, чароўнае дзіцятка! (Цалуюць яго.)

Пані Марцін. Смялей.

Пажарнік. Ну добра, дык вось. (Зноў кашляе, потым пачынае дрыготкім ад хвалявання голасам.) «Сабака і бык», эксперыментальная байка. «Аднойчы нейкі бык пытае ў нейкага сабакі: «Чаму ты хобат свой не праглынуў?» «Прабач,— сабака адказаў,— гэта таму, што я лічыў сябе сланом».

Пані Марцін. I якая мараль?

Пажарнік. Вы яе самі павінны знайсці.

Пан Сміт. Ён мае рацыю.

Пані Сміт (не памятаючы сябе). Яшчэ адну!

Пажарнік. Адно маладое цяля з’ела многа тоўчанага шкла. I з гэтай прычыны мусіла абрадзіцца. На свет ад цяляці выйшла карова. Але таму, што цяля было хлопчык, карова не магла называць яго «мамай». Яна не магла называць яго і «татам», бо цяля было надта малое. I тады карова была вымушана выйсці замуж за адну асобу, і мэрыя прыняла ўсе неабходныя захады, прадыктаваныя гэтымі сальнымі абставінамі.

Пан Сміт. З салам, морквай і цыбуляй, па-канску.

Пан Марцін. Як ялавічныя трыбухі.

Пажарнік. Дык вы, значыць, ведаеце гэту гісторыю?

Пані Сміт. Яна была ва ўсіх газетах.

Пані Марцін. Гэта адбылося непадалёк ад нас.

Пажарнік. Я вам зараз яшчэ адну раскажу. «Певень». «Аднойчы адзін певень захацеў прыкінуцца сабакам. Але яму не пашанцавала, бо яго адразу пазналі».

Пані Сміт. Тым часам сабака, які захацеў прыкінуцца пеўнем, ніколі не быў пазнаны.

Пан Сміт. I я вам таксама адну раскажу. «Вужака і ліса». «Аднойчы падышоў адзін вужака да адной лісы і ёй гаворыць: «Здаецца, я вас ведаю!» Ліса яму ў адказ: «I я таксама». «У такім выпадку,— кажа той,— дайце мне грошай». «Лісіца грошай не дае»,— сказала рудая хітруння і, каб уцячы, скочыла ў глыбокую лагчыну, зарослую сунічнікам і заечаю капустай. Але вужака там ужо яе чакаў і смяяўся мефістофелеўскім смехам. Тады ліса дастала нож і гучна закрычала: «Я цябе зараз навучу, як жыць!» — і ўцякла, вужаку паказаўшы хвост. Але ёй не пашанцавала — вужака быў жвавейшы. I трапным ударам кулака лісе ён трахнуў прама ў лоб, і лоб на тысячу кавалкаў разляцеўся, гарлаючы ўвесь час: «Не! Не! Чатыры разы не! Я не твая дачка!»

Пані Марцін. Гэта цікава.

Пані Сміт. Нядрэнна.

Пан Марцін (паціскаючы руку пану Сміту). Прыміце мае віншаванні.

Пажарнік (раўніва). Нічога асаблівага. I я, між іншым, яе ведаў.

Пан Сміт. Гэта жахліва.

Пані Сміт. Але гэта няпраўда!

Пані Марцін. Праўда. На няшчасце.

Пан Марцін (да пані Сміт). Ваша чарга, пані.

Пані Сміт. Я толькі адну ведаю. Зараз я вам яе раскажу. Яна завецца «Букет».

Пан Сміт. Мая жонка заўжды была рамантычная.

Пан Марцін. Сапраўдная англічанка.

Пані Сміт. Дык вось: «Аднойчы малады жаніх прынёс сваёй нявесце букет кветак, і тая адказала яму: «Дзякуй»,— але раней, чым яна здолела сказаць, ён, не гаворачы ні слова, забраў у яе кветкі, што падарыў ёй, і, каб даць добры ўрок, сказаўшы: «Я іх забіраю»,— сказаў ёй: «Да пабачэння»,— калі іх забіраў, і пайшоў на ўсе чатыры бакі».

Пан Марцін. О, цудоўна! (Цалуе ці не цалуе пані Сміт.)

Пані Марцін. У вас, пане Сміт, жонка, якую ўсе раўнуюць.

Пан Сміт. Гэта праўда. Мая жонка — сам інтэлект. Яна нават разумнейшая за мяне. Ва ўсякім выпадку, яна намнога болей жаноцкая. Кажуць.

Пані Сміт (пажарніку). Яшчэ адну, капітане.

Пажарнік. О, не, ужо вельмі позна.

Пан Марцін. Ну раскажыце.

Пажарнік. Я вельмі стаміўся.

Пан Сміт. Зрабіце нам такую паслугу.

Пан Марцін. Я малю вас.

Пажарнік. Не.

Пані Марцін. У вас халоднае сэрца. Мы сядзім, як на распаленым вуголлі.

Пані Сміт (з рыданнем кідаецца на калені ці не робіць гэтага). Я ўмаляю вас.

Пажарнік. Добра.

Пан Сміт (на вуха пані Марцін). Згадзіўся! Зноў будзе нам назаляць.

Пані Марцін. Д’ябал.

Пані Сміт. Не шанцуе. Занадта я раздалікатнічалася.

Пажарнік. «Насмарк»: «Мой швагер меў з боку бацькі стрыечнага брата, у дзядзькі якога з боку маткі быў свёкар, дзед якога з боку бацькі другі раз ажаніўся з тубылкай, брат якой сустрэў пад час сваіх вандраванняў дзяўчыну, у якую закахаўся, і займеў ад яе сына, які ажаніўся з адважнай аптэкаркай, якая была не хто іншы, як пляменніца невядомага старэйшага матроса Брытанскага марскога флоту, і ў айчыма якой была цётка, якая бегла размаўляла па-іспанску і, можа быць, была адной з унучак інжынера, які памёр яшчэ малады і сам быў унук уладальніка вінаграднікаў, з якіх рабілі даволі пасрэднае віно, але ў якога быў малодшы стрыечны брат, дамасед і ад’ютант, сын якога ажаніўся з даволі прыгожанькаю маладою жанчынай, якая была разведзеная і першы муж якой быў сын шчырага патрыёта, які здолеў выхаваць жаданне рабіць грошы ў адной сваёй дачкі, якой пашчасціла выйсці замуж за паляўнічага, які калісьці ведаў Ротшыльда і брат якога пасля таго, як шмат разоў мяняў прафесію, ажаніўся, і ў яго нарадзілася дачка, лядашчы прадзед якой насіў акуляры, якія яму падарыў яго кум, дзевер партугальца, роднага сына не вельмі беднага млынара, малочны брат якога ўзяў сабе жонкай дачку былога вясковага доктара, які сам быў брат другога вясковага доктара, які ажаніўся тры разы запар і трэцяя жонка якога...»

Пан Марцін. Я, калі не памыляюся, ведаў гэтую яго трэцюю жонку. Яна ела кураціну ў асіным гняздзе.

Пажарнік. Гэта не тая.

Пані Сміт. Памаўчыце!

Пажарнік. Дык я кажу: «...трэцяя жонка якога была дачка найлепшай павітухі ў наваколлі і, вельмі рана зрабіўшыся ўдавой...»

Пан Сміт. Як і мая жонка.

Пажарнік. «...выйшла замуж ізноў за поўнага запалу шкляра, які зрабіў дачцэ начальніка вакзала дзіця, якое прабіла сабе ў жыцці дарогу...»

Пані Сміт. Чыгуначную дарогу...

Пан Марцін. З паравозам — як у картах.

Пажарнік. «...і ажанілася з вулічнай гандляркай гародамі, садамі і зяленівам, бацька якой меў братам мэра невялікага мястэчка, які ўзяў сабе жонкай адну бялявую настаўніцу, стрыечны брат якой займаўся нечым у галіне рыбалоўства...»

Пан Марцін. У адмерлай галіне?

Пажарнік. «...і ўзяў сабе жонкай другую бялявую настаўніцу, якую таксама звалі Мэры і брат якой ажаніўся з другою Мэры, таксама бяляваю і таксама настаўніцай...»

Пан Сміт. Калі ўжо яна была бялявая, дык у яе не магло быць іншага імя як Мэры.

Пажарнік. «...бацька якой выхоўваўся ў Канадзе адною старой кабетай, якая была пляменніца кюрэ, бабка якога ўзімку, як і ўсе, часам падчэплівала насмарк».

Пані Сміт. Дзіўная гісторыя. Амаль неверагодная.

Пан Марцін. Калі падхопіш насмарк, трэба прымаць стужкі.

Пан Сміт. Гэта цалкам дарэмная мера, але абсалютна неабходная.

Пані Марцін. Даруйце, пане капітане, я нешта не вельмі добра зразумела вашу гісторыю. У канцы, калі даходзіш да бабкі папа, усё пераблытваецца.

Пан Сміт. Заўсёды ўсё паблытаць давядзецца таму, хто папу ў лапы пападзецца.

Пані Сміт. Але праўда, пане капітане, пачніце яшчэ раз. Мы ўсе вас просім.

Пажарнік. О! Не ведаю, ці будзе гэта магчыма. Я тут па службовай справе. Гэта залежыць ад таго, які цяпер час.

Пані Сміт. У нас дома няма часу.

Пажарнік. А што насценны гадзіннік?

Пан Сміт. Ён дрэнна працуе. У ім сядзіць дух пярэчання. Ён заўсёды паказвае не той час, які ёсць, а наадварот.

Сцэна IX

Тыя ж і Мэры.

Мэры. Пані... пане...

Пані Сміт. Чаго вам трэба?

Пан Сміт. Што вы тут робіце?

Мэры. Няхай мне пан і пані даруюць... і гэтыя паны таксама... я хацела б... я хацела б... таксама... расказаць адзін анекдот.

Пані Марцін. Пра што гэта яна?

Пан Марцін. Па-мойму, пакаёўка нашых сяброў звар’яцела... Яна таксама хоча расказаць анекдот.

Пажарнік. За каго яна сябе лічыць? (Глядзіць на яе.) О!

Пані Сміт. Куды вы сунецеся?

Пан Сміт. З вашага боку гэта сапраўды недарэчы, Мэры...

Пажарнік. О! Але ж гэта яна! Неверагодна.

Пан Сміт. I вы — таксама?

Мэры. Неверагодна! Вы — тут?

Пані Сміт. Што ўсё гэта значыць?

Пан Сміт. Вы што — сябры?

Пажарнік. А як жа ж!

Мэры кідаецца пажарніку на шыю.

Мэры. Як я рада ўбачыць вас... нарэшце!

Пан і пані Сміты. О!

Пан Сміт. Ну, ведаеце! У нас, тут, пад Лонданам — гэта ўжо занадта!

Пані Сміт. Гэта непрыстойна!

Пажарнік. Гэта яна патушыла ўва мне першы агонь.

Мэры. Я яго вадзяны струменьчык.

Пан Марцін. Калі так... Дарагія сябры... іх пачуццё вытлумачальнае, чалавечнае, прыстойнае.

Пані Марцін. Усё чалавечнае — прыстойна.

Пані Сміт. I ўсё ж мне не хацелася б бачыць яе тут... сярод нас...

Пан Сміт. Яна не мае неабходнай адукацыі...

Пажарнік. О, у вас зашмат забабонаў.

Пані Марцін. А па-мойму, няхай мяне гэта і не датычыць, пакаёўка ўвогуле заўсёды толькі і ёсць — пакаёўка.

Пан Марцін. Нават калі часам яна і можа прыкідвацца нядрэнным дэтэктывам.

Пажарнік. Пусці мяне.

Мэры. Не псуй сабе кроў... Не такія ўжо яны і благія.

Пан Сміт. Гм... Гм... вы абое проста замілавальныя, але трошкі... таксама... трошкі...

Пані Сміт. Менавіта.

Пан Марцін. Прабачце мне яшчэ раз, што я ўдакладню сваю думку, але ёсць нейкая брытанская сціпласць, зразумелая і замежнікам, нават спецыялістам, дзякуючы якой, з дазволу сказаць... зрэшты, я кажу гэта не дзеля таго, каб вы...

Мэры. Я хацела б вам расказаць...

Пан Сміт. Не трэба нічога расказваць...

Мэры. О! Трэба!

Пані Сміт. Ідзіце, маленькая мая Мэры, ідзіце сабе паціху ў кухню і чытайце там свае паэмы, перад люстрам...

Пан Марцін. Глядзі ты, я не пакаёўка, а таксама чытаю паэмы перад люстрам.

Пані Марцін. А сёння раніцай, калі ты паглядзеўся ў люстра, ты сябе там не ўбачыў.

Пан Марцін. Таму што мяне там яшчэ не было...

Мэры. Можа, я ўсё ж магла б прачытаць вам паэму?

Пані Сміт. Маленькая мая Мэры, вы страшэнна ўпартая.

Мэры. Дык я тады прачытаю паэму, добра? Назва паэмы — «Агонь», у гонар капітана.

Калі яна чытае паэму, Сміты выпіхваюць яе з пакоя.

Сцэна X

Тыя ж без Мэры.

Пані Марцін. Мяне нават мароз па скуры прадзёр...

Пан Марцін. Але ў гэтых вершах ёсць пэўная цеплыня...

Пажарнік. Я лічу іх проста цудоўнымі.

Пані Сміт. Аднак...

Пан Сміт. Вы перабольшваеце...

Пажарнік. Паслухайце, ну сапраўды, ну сапраўды... усё гэта вельмі суб’ектыўна... але гэта мой светапогляд. Мая мара. Мой ідэал... I наогул, я ўспомніў, мне трэба ісці. У вас жа гадзінніка няма, а ў мяне якраз праз тры чвэрткі гадзіны і шаснаццаць хвілін на другім канцы горада будзе пажар. Дык вось — мне трэба спяшацца. Хоць гэта і не нешта ўжо такое асаблівае.

Пані Сміт. А што гэта будзе? Агеньчык у каміне?

Пажарнік. О, нават не. Проста адна паненка ад гарачых слоў пана павінна ўспыхнуць ад сораму, а ў другой будзе лёгкая пякотка ў страўніку.

Пан Сміт. Ну тады мы шкадуем, што вы нас пакідаеце.

Пані Сміт. З вамі было так забаўна.

Пані Марцін. Дзякуючы вам мы цэлую чвэртку гадзіны правялі сапраўды па-картэзіянску.

Пажарнік (ідзе да выхаду, потым спыняецца). Дарэчы, а як там Лысая спявачка?

Агульнае маўчанне, няёмкасць.

Пані Сміт. Яна робіць сабе тую самую прычоску, што і раней.

Пажарнік. А! Ну добра, да пабачэння, панове.

Пан Марцін. Шчаслівай дарогі! I шчаслівага агню!

Пажарнік. Будзем спадзявацца. I вам усім — таксама.

Пажарнік выходзіць. Усе праводзяць яго да дзвярэй і вяртаюцца на свае месцы.

Сцэна XI

Тыя ж без пажарніка.

Пані Марцін. Я магу купіць свайму брату кішэнны нож, а вы не можаце купіць свайму дзеду Ірландыі.

Пан Сміт. Мы ходзім нагамі, а саграёмся з дапамогаю вугалю ці электрычнасці.

Пан Марцін. Той, хто сёння прадасць яйка, заўтра атрымае чайку.

Пані Сміт. У жыцці трэба глядзець праз акно.

Пані Марцін. Можна сесці на крэсла, а ў крэсла гэтага няма.

Пан Сміт. Трэба заўсёды пра ўсё думаць.

Пан Марцін. Столь уверсе, падлога ўнізе.

Пані Сміт. Калі я кажу «так», гэтага не трэба разумець літаральна.

Пані Марцін. Кожнаму свой лёс.

Пан Сміт. Вазьміце кола, палашчыце яго, і яно зробіцца заганнае.

Пані Сміт. Школьны настаўнік вучыць дзяцей чытаць, кошка корміць сваіх малых, калі яны маленькія, малаком.

Пані Марцін. Тады як карова дае нам свае хвасты.

Пан Сміт. Калі я бываю ў вёсцы, мне падабаюцца адзінота і цішыня.

Пан Марцін. Вы яшчэ не такі стары для гэтага.

Пані Сміт. Бенжамін Франклін мае рацыю: вы меней спакойны за мяне.

Пані Марцін. Назавіце сем дзён тыдня.

Пан Сміт. Monday, Tuesday, Wednesday, Thursday, Friday, Saturday, Sunday.

Пан Марцін. Edward is a clerk, his sister Nancy is a typist and his brother William — a shop assistant.

Пані Сміт. Дзіўная сямейка!

Пані Марцін. А як на мяне, дык лепей птушка ў полі, чым шкарпэткі ўлетку.

Пан Сміт. Хутчэй паляндвіца — у сястрыцы, чымся шклянкі ў замку.

Пан Марцін. З свайго дому англічанкі робяць крапасныя замкі.

Пані Сміт. Я не ведаю іспанскай мовы настолькі, каб мяне разумелі.

Пані Марцін. Я дам табе пантофлі маёй свякрухі, калі ты дасі мне труну свайго мужа.

Пан Сміт. Я шукаю папа-монафізіта, каб ажаніць яго з нашаю пакаёўкай.

Пан Марцін. Хлеб — гэта дрэва, тады як хлеб — гэта дрэва, а дуб нараджае дуб, кожную раніцу на золку.

Пані Сміт. Мой дзядзька жыве ў вёсцы, але гэта не датычыць павітухі.

Пан Марцін. Папера — для пісаніны, кот — для пацука. Сыр — для драпання.

Пані Сміт. He будзьце дурнямі, лепей пацалуйце змоўніка.

Пан Марцін. Charity begins at home.

Пaнi Cмiт. Я чакаю, пакуль акведук прыйдзе да мяне на млын.

Пан Марцін. Можна давесці, што сацыяльны прагрэс намнога лепшы з цукрам.

Пан Сміт. Далоў гуталін!

Пасля гэтай рэплікі пана Сміта астатнія са здзіўленнем маўчаць колькі хвілін. Адчуваецца пэўная нервовасць. Удары гадзінніка таксама робяцца больш нервовыя. Наступныя рэплікі маюць быць прамоўленыя спачатку ледзяным, варожым голасам. Варожасць і нервовасць будуць паступова павялічвацца. У канцы сцэны ўсе асобы павінны ўжо стаяць блізка адна супраць адной і крычаць свае рэплікі, уздымаючы кулакі, з гатоўнасцю кінуцца адна на адну.

Пан Марцін. З чорным гуталінам блішчаць свае акуляры не прымусіш.

Пані Сміт. Так, але за грошы можна купіць усё, што захочаш.

Пан Марцін. Я лепей заб’ю труса, чым буду пець з прымусам.

Пан Сміт. Какаду, какаду, какаду, какаду, какаду, какаду, какаду, какаду, какаду!

Пані Сміт. Колькі какі, колькі какі, колькі какі, колькі какі, колькі какі, колькі какі, колькі какі, колькі какі, колькі какі!

Пан Марцін. Колькі каскадаў какі, колькі каскадаў какі, колькі каскадаў какі, колькі каскадаў какі, колькі каскадаў какі, колькі каскадаў какі, колькі каскадаў какі, колькі каскадаў какі!

Пан Сміт. Блыхі ў поўсці ў сабакі, блыхі ў поўсці ў сабакі!

Пані Марцін. Кульбакі, кукарды, кокадар, кнораз, кныр!

Пані Сміт. Закаркоўнік, ты нас закаркаваў!

Пан Марцін. Лепш самому знесці яйка, чым украсці яго ў чайкі.

Пані Марцін (шырока разяўляе рот). А! О! А! О! Дайце мне парыпець зубамі.

Пан Сміт. Кайман!

Пан Марцін. Дамо поўху Улісу!

Пан Сміт. Я пайшоў жыць у акоп сярод сваіх коп.

Пані Марцін. Ішоў поп каля коп, а капа каля папа з чырвонай стужкай каля капелюша; ішоў поп каля коп, а капа каля папа з чырвонай стужкай каля капелюша; ішоў поп каля коп, а капа каля папа з чырвонай стужкай каля капелюша!

Пані Сміт. Мышы маюць малышэй, малышы не маюць мышэй; мышы маюць малышэй, малышы не маюць мышэй!

Пані Марцін. Не руш мне бабуш!

Пан Марцін. Калі дуж — адтрывуш!

Пан Сміт. Чуеш, зруш! Лепш узваж картуш.

Пані Марцін. Вуж напаў на капялюш.

Пані Сміт. У капелюша каклюш.

Пан Марцін. Апятуш ужо груш, апятуш ужо груш!

Пан Сміт. Змуш, цягні мужа за гуж!

Пані Марцін. Скарамуш!

Пані Сміт. Ты ўжо — глуш!

Пан Марцін. Ашушкі душ!

Пані Марцін. Муж, руш у душ і апуш.

Пані Сміт. Не руш, у душы суш.

Пан Марцін. Сюлі!

Пан Сміт. Прудом!

Пані Марцін, пан Сміт. Франсуа!

Пані Сміт, пан Марцін. Капэ.

Пані Марцін, пан Сміт. Капэ Сюлі!

Пані Сміт, пан Марцін. Прудом Франсуа.

Пані Марцін. Гаргары вы гэткія, гаргары вы гэткія! Пан Марцін. Марыета — зад мінарэта!

Пані Сміт. Крышнамурці, крышнамурці, крышнамурці!

Пан Сміт. Папа драпаў! У папы няма арапа, а ў арапа ёсць папа.

Пані Марцін. Базар, Бальзак, Базэн!

Пан Марцін. Бізон, бусак, басейн!

Пан Сміт. А, э, і, о, у, а, э, і, о, у, а, э, і, о, у, і!

Пані Марцін. Б, в, г, д, ж, з, к, л, м, н, п, р, с, т, ф, х, ц, дз, ч, дж!

Пані Марцін. Пі і бі, бі і пі!

Пані Сміт (імітуе цягнік). Чуф-чуф-чуф-чуф-чуф-чуф-чуф-чуф-чуф-чуф-чуф!

Пан Сміт. Гэта!

Пані Марцін. Не!

Пан Марцін. Ту!

Пані Сміт. Дой!

Пан Сміт. Гэ!

Пані Марцін. Та!

Пан Марцін. Сю!

Пані Сміт. Дой!

Усе разам, перапоўненыя гневам, равуць адно аднаму ў вушы. Святло гасне. У цемры чуваць з усё больш і больш хуткім тэмпам.

Усе разам. Гэта не тудой, гэта сюдой, гэта не тудой, гэта сюдой, гэта не тудой, гэта сюдой, гэта не тудой, гэта сюдой, гэта не тудой, гэта сюдой, гэта не тудой, гэта сюдой!

Крыкі раптам сціхаюць. Зноў запальваецца святло. Пані і пан Марціны сядзяць на тых самых месцах, што займалі Сміты ў пачатку п'есы. Спектакль пачынаецца зноў, і Марціны гавораць тыя самыя рэплікі, што і Сміты ў 1-й сцэне.

Тым часам заслона паволі зачыняецца.

КАНЕЦ

Вацлаў Гавэл Свята ў садзе П'еса ў чатырох дзеях

Прысвячаецца Яну Гросману

ДЗЕЙНЫЯ АСОБЫ

Гуга Плудэк.

Олдржых Плудэк, яго бацька.

Бажэна Плудкава, яго маці.

Пётра Плудэк, яго брат.

Амалька.

Фэрда Пыльзак, распарадчык.

Ліквідатар.

Ліквідатарка.

Дырэктар Распарадчай службы.

ДЗЕЯ ПЕРШАЯ

Кватэра Плудэкаў. У пакоі Плудэк, Плудкава, Пётра і Гуга. Гуга гуляе ў шахматы — вядома ж, сам з сабою: пасля кожнага ходу ён ідзе на другі бок дошкі, задумваецца, пасля робіць ход у адказ.

Плудэк (да Гугі). Дарагі сыне! (Да Плудкавай.) Пачынаць?

Плудкава. Колькі часу?

Плудэк. Дванаццатая.

Плудкава. Ужо? Пачынай!

Плудэк. Дарагі сыне!

Гуга (робіць ход). Шах! (Ідзе на другі бок дошкі.)

Плудэк. Дык што, гуляеш, гуляеш?

Гуга. Гуляю, тата.

Плудэк. Ну і як гуляецца?

Гуга. Кепска, тата, кепска.

Плудкава. Пётра, ты, можа, пакуль што лепш пасядзеў бы ў склепе?

Пётра выходзіць.

Неўзабаве з’явіцца Калабіс; толькі таго й не хапала, каб ён тут сутыкнуўся з Пётрам! Усе кажуць, што Пётра сваім выглядам падобны да буржуазнага інтэлектуала — навошта табе праз яго мець непрыемнасці!

Плудэк. I праўда, Божка! Я ж, д’ябал усіх бяры, з простых сялян, нас было шасцёра дзяцей! Маю пяць бедных родзічаў!

Плудкава. Пётра — паршывая авечка ў сям’і!

Плудэк. Пётра — паршывая авечка. (Да Гугі.) Дарагі сыне! Апірышча народа — сярэднія класы. Ці ведаеш чаму? Вядзьмарка сама насенне на гарышча не носіць! Вунь Яраш хацеў зрабіцца ювелірам — і зрабіўся. Ты неўзабаве скончыш школу. Ці спытаўся ты ў сябе?..

Гуга. Не, тата, не спытаўся.

Плудэк. Ці чула ты, Бажэна?

Плудкава. Супакойся, Олда! Ніхто не званіў?

Плудэк. Не.

Плудкава. Паслухай, Олдржых...

Гуга робіць ход і ідзе на другі бок дошкі.

Ну і як гуляецца?

Гуга. Добра, мама.

Плудэк. Дык што?

Плудкава. Колькі часу?

Плудэк. Першая.

Плудкава. Ён мусіў бы ўжо быць...

Плудэк. Відаць, нешта яго затрымала.

Плудкава. Як гэта — затрымала?

Плудэк. Можа, спаткаў каго і разгаварыўся.

Плудкава. Каго ж?

Плудэк. Сябра па войску.

Плудкава. Ты ж казаў, што ён у войску не быў!

Плудэк. Вось бачыш! Нікуды ён не падзенецца! Пачынаць?

Плудкава. Добра, каб... Пачынай!

Плудэк. Дарагі сыне! Апірышча народа — сярэднія класы. Ці ведаеш чаму? Прывыкшы біцца за камарыныя соты, не пойдзеш таньчыць з казою ў Падмоклі. Яраш заўсёды казаў: жыццё — гэта кніга з чыстымі аркушамі. Ці ты і напраўду не задумваўся, чым яе запоўніць?

Гуга. Не, тата.

Плудэк. Ці чула ты, Бажэна?

Плудкава. Супакойся, Олда! Ніхто не званіў?

З’яўляецца Пётра.

Плудэк. Не. (Да Гугі.) Дарагі сыне! (Да Плудкавай.) Пачынаць?

Плудкава. Колькі часу?

Плудэк. Другая.

Плудкава. Ужо? Пачынай!

Плудэк. Дарагі сыне!

Гуга (робіць ход). Шах! (Ідзе на другі бок дошкі.)

Плудэк. Дык што, гуляеш, гуляеш?

Гуга. Гуляю, тата.

Плудэк. Ну і як гуляецца?

Гуга. Кепска, тата, кепска.

Плудкава. Пётра, ты б, можа, пакуль што пасядзеў на гарышчы?

Пётра выходзіць.

Хай бы ён быў звычайны інтэлектуал — д’ябал з ім, інтэлектуалы цяпер, здаецца, узаконеныя, дык не, ён задумаў зрабіцца якраз буржуазным!

Плудэк. Гэта ён знарок! (Да Гугі.) Дарагі сыне! Нават кёльнскія гусары не ходзяць па лясах без каўняроў. Яраш думаў пра сваю будучыню і дзеля таго вучыўся, вучыўся і вучыўся. А ты ці задумваўся пра сваю будучыню?

Гуга. Не, тата.

Плудэк. Дык пра што ты тады задумваўся?

Гуга. Я вучыўся, тата.

Плудэк. Ці чула ты, Бажэна?

Плудкава. Супакойся, Олда! Ніхто не званіў?

Плудэк. Не.

Плудкава. Паслухай, Олдржых...

Гуга робіць ход і ідзе на другі бок дошкі.

Ну і як гуляецца?

Гуга. Добра, мама.

Плудкава. Колькі часу?

Плудэк. Трэцяя.

Плудкава. Ён бы мусіў ужо быць...

Плудэк. Відаць, яго нешта затрымала.

Плудкава. Як гэта — затрымала?

Плудэк. Можа, спаткаў каго і загаварыўся...

Плудкава. Каго ж?

Плудэк. Сябра маленства...

Плудкава. Ты ж ведаеш, што ў яго не было маленства!

Плудэк. Маленства не было, а сябры маленства — былі! Ці ты, можа, скажаш, што я — не сябар яго маленства?

Плудкава. Але ж цябе ён не мог спаткаць?

Плудэк. Вось бачыш! Нікуды ён не падзенецца! Пачынаць?

Плудкава. Добра каб... Пачынай!

Плудэк. Дарагі сыне! Хто ведае, дзе ў чмяля джала, таму штаны ніколі закароткія не будуць. Яраша памянеш — Яраш і адгукнецца, у гэтым увесь цымус. У жыцці важнейшы за ўсё погляд на жыццё. Мяркуеш, што нехта пазычыць табе свой?

Гуга. Але, тата. Яраш. (Робіць ход.) Шах! (Ідзе на другі бок дошкі.)

Плудэк. Ці ты чула, Бажэна?

Плудкава. Супакойся, Олда! Дарагі Гуга! Без тапарышча і на вяршок не закапаеш. Таму твой бацька і паклікаў сёння... ну, дык спытайся ў бацькі, каго ён паклікаў сёння!

Гуга. Тата, каго ты паклікаў сёння?

Плудэк. Калегу Калабіса! Ну, спытайся ў маці, хто такі калега Калабіс!

Гуга. Мама, хто такі калега Калабіс?

Плудкава. Школьны сябрук твайго бацькі! Ну, спытайся ў бацькі, што ён рабіў хлопчыкам разам з калегам Калабісам?

Гуга. Тата, што ты рабіў хлопчыкам разам з калегам Калабісам?

Плудэк. Мы разбівалі шыбы!

Плудкава. Прычым у багатых сялян.

Плудэк. Во-во. А спытайся ў маці, кім цяпер стаў калега Калабіс!

Гуга. Мама, кім цяпер стаў калега Калабіс?

Плудкава. На-мес-ні-кам! I твой бацька паклікаў яго...

Плудэк. ...каб ён згуляў з табою ў шахматы...

Плудкава. ...і пры нагодзе...

Плудэк. ...параіў табе...

Плудкава. ...сказаў так, да ведама...

Плудэк. ...як бы ты мог...

Плудкава. ...сёе-тое...

Плудэк. ...у жыцці...

Плудкава. Разумееш, нават вядзьмарка не ходзіць па лясах без каўняра!

Плудэк. Альбо, можа, ты бачыў, каб кёльнскія гусары самі насілі насенне на гарышча?

Гуга. Не бачыў, тата.

Плудэк. Вось бачыш! Ніхто не званіў?

Плудкава. Не.

Гуга робіць ход і ідзе на другі бок дошкі.

Ну і як гуляецца?

Гуга. Добра, мама. (Робіць ход.) Шах! (Ідзе на другі бок дошкі.)

Плудэк. Ну і як гуляецца?

Гуга. Кепска, тата, кепска. Вельмі кепска!

Гуга робіць ход і ідзе на другі бок дошкі.

Плудкава. Ну і як гуляецца?

Гуга. Цудоўна, мама! (Робіць ход.) Мат!

Плудэк. Што — прайграў?

Гуга. Не, выйграў.

Плудкава. Што — выйграў?

Гуга. Не,прайграў.

Плудэк. Дык выйграў ці прайграў?

Гуга. Тут выйграў, а тут прайграў...

Плудкава. Калі ты тут выйграéш, дык тут прайграéш?

Гуга. А калі я тут прайграю, дык тут я выйграю.

Плудэк. Бачыла, Божка? Замест таго каб выйграць — дык выйграць, а прайграць — дык прайграць, ён лепей недзе крышку выйграе, а недзе — трюхі прайграе.

Плудкава. Такі гулец пойдзе далёка!

Плудэк. Праўда! Раску без пёрка не засмажыш. А чаму? Калі на паваротах гісторыі розныя класы грамадства мяняюцца ролямі, дык сярэднія класы пераадольваюць гэтыя выпрабаванні без праблем, бо іншыя класы не імкнуцца заняць іхняга месца — так што сярэднім класам проста няма з кім мяняцца, і, у выніку, яны робяцца адзінай па-сапраўднаму стабільнай сілай гісторыі. З гэтае прычыны, мой сыне, сярэднія класы надаюць гісторыі еднасці і цэласнасці і якраз робяць яе гісторыяй! Таму найбольш удалыя яе часіны — гэта тыя, што даспелі, каб абапірацца на сярэднія класы, і аддаюць у рукі апошніх свае ідэалы, каб яны ад гэтага часу клапаціліся пра іх як пра свае ўласныя, перадаўшы наступным пакаленням. Без сярэдніх класаў папросту не можа існаваць ніводная эпоха, і, разам з тым, самі сярэднія класы існуць незалежна ад эпохі. А бывае, што і без яе! Ці ты мяркуеш, што зручна страляць па канюках і мець пры гэтым стайню ў Глухаве? То ж бо яно! I адзіная краіна...

Плудкава. Колькі часу?

Плудэк. I адзіная краіна, што можа пражыць без сярэдніх класаў — гэта Японія...

Плудкава. Колькі часу?

Плудэк. I адзіная краіна, што можа пражыць без сярэдніх слаёў — гэта Японія, бо японцаў пакуль што і без таго...

Плудкава. Колькі часу?

Плудэк. I адзіная краіна, што можа пражыць без сярэдніх сдаёў — гэта Японія, бо японцаў пакуль што і без таго не бракуе. Але Японія...

Плудкава. Колькі часу?

Плудэк. Пятая. Але Японія...

Плудкава. А калі ён абяцаў прыйсці?

Плудэк. А дванаццатай. Але Японія — што гэта я хацеў сказаць пра Японію?

Гуга. Ты, напэўна, хацеў сказаць, што, калі своечасова не ацаніць ролі сярэдніх класаў у гісторыі, прыйдуць японцы, якіх пакуль што і без таго не бракуе, прагоняць сярэднія класы з гістарычнай арэны і адправяць у Японію.

Плудкава. А дванаццатай? А раптам ён не прыйдзе?

Плудэк. Слушна, Гуга! Крый цябе Божа перажыць гэты жудасны дзень! (Да Плудкавай.) Калі не прыйдзе ён, прыйдзе хто-небудзь іншы!

Плудкава. Ніхто не прыйдзе! Ніхто не напіша! Ніхто не затэлефануе! Мы адны! Адны на ўсім белым свеце!

Звініць званок.

Гуга. А японцаў чым далей, тым больш. Здаецца, звоняць?

З’яўляецца Пётра.

Плудкава. Пётра, ану ў камору! Калабіс за дзвярыма!

Пётра знікае, з’яўляецца Амалька.

Вам што, даражэнькая?

Амалька. Я нясу вам, пані...

Усе. Пісьмо!

Амалька. Тэлеграму!

Плудэк. Ну, чытайце ўжо!

Амалька (чытае). ДАРАГІ ОЛДРЖЫХ КСК ПРЫЙСЦІ НЕ МАГУ КРП ЗАПРОШАНЫ СЁННЯ УВЕЧАРЫ СВЯТА САДЗЕ ЛІКВІДАЦЫЙНАГА КАМІТЭТА КРП Ці Вы паспелі, Ганначка? Ці Вам не холадна? А што? Зразумела. А палове восьмай, але толькі не маніць! Можна працягваць? ШКАДУЮ КСК СПАДЗЯЮСЯ КСК СУСТРЭНЕМСЯ ІНШЫМ РАЗАМ КРП Вельмі! Вам страшэнна да твару! Гэтаксама выступала і Кантуркава, памятаеце, на рагу. «Вечна пяюць лясы». А ў нядзелю можна выехаць па чарніцы, а? СЯБРОЎСКІМ ПРЫВІТАННЕМ — Ды годзе ўжо вам! Вы ж не з парцаляны! — ФРАНТА КАЛАБІС КРП

Плудэк. Не прыйдзе. Гэта — наш канец! Божка, нас ніхто не любіць!

Плудкава. Не трэба істэрыкі, Олдржых! Калі ён не ідзе да Гугі... кск... дык няхай Гуга ідзе да яго!..

Плудэк. Куды?

Плудкава. На свята ў садзе!

Плудэк. На свята ў садзе! Гуга! Шыявяз, пінжак!

Амалька. Ну, я тады іду... Да пабачэння, значыцца...

У Амалькі няма жадання сыходзіць са сцэны, яна марудзіць.

Плудкава. Нічога, даражэнькая! Я напачатку выконвала і больш сціплыя рюлі.

Амалька. То, пані, былі, аднак, іншыя часіны!

Амалька выбягае са сцэны.

Плудэк. Спадзяюся, Гуга трымаецца з ёю ў межах...

Плудкава. Ці ты, Олдржых, не забыўся, што яна дворнікава дачка?

Плудэк. Тым больш!

Плудкава. А ты, Олдржых, ці не забыўся, які час на дварэ?

Плудэк. Калі так, Гуга заўтра ж прагуляецца з ёю пад руку!

Плудкава. То ж бо яно! Гуга! Шыявяз, пінжак — і марш на свята!

Гуга. Але ж я мушу адыграцца...

Плудэк. Ці чула ты, Божка? Карміў, карміў хамяка, аж во жалейка ўпала ў чарот — і ўсё! Каб Яраш ведаў пра гэта! Адыграцца! Калі чалавечы лёс на шалях! Будучыня сям’і!

Плудкава. Гуга, бацька пра сям’ю гаворыць, а ты нават падняцца не можаш!

Плудэк. Анягож! Прайшоў той час, калі падымаліся! Абодва тады былі дзеці малыя... гойсалі басанож... лавілі матылькоў... чыталі Браніслававы вершы... мы пеставалі іх, як маглі... кавалка не даядалі праз іх...

Плудкава. Супакойся, Олда! Гуга! Жыццё — вялікая шахматная дошка... Ці гэта табе ні пра што не гаворыць?

Гуга. Гаворыць, мама. Тапарышчам ні на вяршок не закапаеш. Шыявяз... пінжак...

Плудэк і Плудкава пяшчотна цалуюць Гугу.

Плудкава. Дурасліўчык ты маленькі!

Плудэк. Дарагі сыне! Жыццё — не поле, а ты — не ваяр. Уласна кажучы, ты — чэх. Дзе вытрываеш — там і я вытрываю, дзе здрадзіш, там здрадзіш; дзе ўсе будуць — там і мы будзем: ты — мой сын! Хто заблукаў у каноплях, таму дай Божа розуму ў Празе — і няхай будзе тое, што будзе, ва Усебудове! Ты — Плудэк! З Богам! А іначай...

Гуга выходзіць, з’яўляецца Пётра, усе замілавана сочаць за постаццю, якая аддаляецца.

Плудкава.

Плудэк (пяе). Ужо каня мне запрагаюць...

Плудкава. Олдржых...

Плудэк. Што?

Плудкава. Ці памятаеш тое лета ў Лугачовіцах? Колькі шалёных планаў тады было ў нашых галовах! Ты збіраўся вучыцца... працаваць... кіраваць... Пётра, куды ты зноў ляціш? Ні хвіліны не можаш пабыць у коле сям’і.

Пётра выходзіць.

Трэба набрацца духу, Олда... Разумееш, адарвацца ад зямлі, распрастаць крылы, карацей кажучы, жыць! Ага, жыць, жыць... у нас будзе новае, лепшае жыццё!

Плудэк. Аброк аброкам, а гарох гарохам. Новае жыццё? Д’ябал усіх забяры, гэта нам пад сілу!

КАНЕЦ ПЕРШАЙ ДЗЕІ

ДЗЕЯ ДРУГАЯ

Уваход у сад, дзе адбываецца свята Ліквідацыйнага камітэта. Пры століку, заваленым паперамі, пячаткамі і інш., сядзяць Ліквідатар і Ліквідатарка, выконваючы функцыі дзяжурных арганізатараў. З’яўляецца Гуга.

Гуга. Дзень добры! Аброк аброкам, а гарох гарохам. Ці ёсць калега Калабіс?

Ліквідатар. Калабіс Ёзэф, які нарадзіўся 2 студзеня 1940 года, Калабіс Вацлаў, які нарадзіўся 18 чэрвеня 1891 года, ці Калабіс Францішак, які нарадзіўся 4 жніўся 1919 года?

Ліквідатарка. Калабіс Францішак, які нарадзіўся 4 жніўня 1919 года, адпрасіўся. Ён чытае лекцыю пра будучыню чалавецтва на сходзе жыхароў дома.

Ліквідатар. Ці не жадаеце зняць пінжак і гальштук.

Ліквідатарка. Вы стаіцё каля галоўнага ўвахода «Б-13». Тут вы можаце набыць адзіны ўваходны білет, які дазваляе бесперашкодна рухацца па тэрыторыі саду і наведваць усе мерапрыемствы ў межах свята Ліквідацыйнага камітэта...

Ліквідатар. Такія, як гутарка начальніка аддзела развіцця пра новыя метады ліквідацыі ў жывапіснай мясцовасці каля сажалкі...

Ліквідатарка. Гумарыстычная віктарына па гісторыі Ліквідацыйнага камітэта ў альтанцы нумар тры...

Ліквідатар. Або слуханне вясёлых гісторый з практыкі пятага аддзела, якія запісаў і зачытаў начальнік пятага аддзела...

Ліквідатарка. Дзе і вам могуць даць слова для выступлення, калі вы не пазней як за два месяцы да пачатку свята падалі яго поўны тэкст з візай прафорга і з медыцынскай даведкай у сакратарыят Аддзела гумару і ў камісію ідэалагічнага кантролю.

Ліквідатар. Атрымаўшы допуск у Аргкамітэце, вы таксама можаце патанцаваць у Вялікай зале «А» ад паловы дванаццатай да дванаццатай і пасля ад дванаццаці сарака пяці хвілін да паловы другой. Перад гэтым Вялікая зала «А» будзе аддадзена ліквідацыйна-метадычнай сесіі, у перапынку — камісіі народных ліквідатараў, а пасля таго — падкамісіі па размежаванні.

Ліквідатарка. Калі ж вы пажадаеце выкарыстоўваць забаўляльны рэквізіт, напрыклад: папяровыя каўпакі, кардонныя насы і іншае, вы можаце пазычыць іх праз сакратара вашага аддзела ў сховішчы і потым забаўляцца гэтым у межах Малой залы «В».

Ліквідатар. Зразумела, не парушаючы чаргі, якая ўжо з раніцы стаіць перад уваходам у Малую залу «В» і якой, на жаль, немагчыма пазбегнуць з прычыны вялікай колькасці тых, хто жадае забаўляцца, выкарыстоўваючы забаўляльны рэквізіт, і з прычыны недастатковай умяшчальнасці Малой залы «В».

Ліквідатарка. Хто дысцыплінаванейшы ў чарзе, той будзе хутчэй на чарзе.

Гуга. Даруйце, але Малая зала «В», напэўна, меншая за Вялікую залу «А». Ці нельга аддаць пад забаўляльны рэквізіт Вялікую залу «А», а пад танцы камісій — Малую залу «В»? Навошта лезці сваім носам у драўніну, калі й сітаўка сама спявае? Шах!

Ліквідатар і Ліквідатарка пераглядваюцца.

Ліквідатарка. На першы погляд, у гэтым ёсць свая логіка...

Ліквідатар. На жаль, толькі фармальная...

Ліквідатарка. Але сутнасць прапановы сведчыць пра элементарнае няведанне некаторых найважнейшых прынцыпаў.

Ліквідатар. Хіба ж вы пагадзіліся б з тым, каб спакойны ход свята парушаўся нейкім дадаісцкім выскаляннем, без якога, напэўна ж, не абыдзецца, калі аддаць такі важны, можна сказаць, галоўны пункт, як Вялікую залу «А», неабавязковым элітарнікам?

Ліквідатарка. Чаму вы, дарэчы, лічыце, што Вялікая зала «А» большая за Малую залу «В»? Навошта ўвесь час хлусіць самім сабе?

Ліквідатар. У Аргкамітэце, напэўна, ведалі, што робяць, калі прызначалі для забаўляльнага рэквізіту Малую залу «В»!

Ліквідатарка. Можа, вы не давяраеце рашэнням Аргкамітэта...

Ліквідатар. Да якога належаць найлепшыя людзі Ліквідкама?..

Ліквідатарка. Старэйшыя, дасведчаныя калегі, якія, калі вас яшчэ і на свеце не было, самааддана ліквідоўвалі...

Ліквідатар. У варунках, якіх вашае пакаленне зусім не ведае.

Заходзіць Пыльзак.

Пыльзак. Ну, што новага ля ўвахода? Як адпачываеце? Як гутарка? Спадзяюся, наладзілася? Свята ў садзе — забава ўсіх!

Ліквідатар. Дзякуй, наладзілася...

Ліквідатарка. Наладзілася...

Пыльзак. Ну і цудоўна! Увогуле, цудоўна, што вы тут, што вось дзяжурыце... і сядайце, калі ласка... будзьце як дома... расслабцеся... можаце нават распрануцца... разуцца... вы ж, чорт вазьмі, так неяк у сваім коле! Ну што, як маё ўступнае слова? Скажыце, нядрэнна? Так, ведаеце, па-простаму, па-народнаму, каб усіх тут так неяк разварушыць. I я ж не знарок гэтак вось па-народнаму — гэта ўва мне так неяк сядзіць. Не магу трываць балбатні і рашуча змагаюся супраць пустых размоў. У мяне гэта так неяк ад прыроды: я звычайны чалавек — плоць і крюў з малаком... як кажуць, такі, як вы ўсе! I, калі ласка, ешце, калі ёсць што есці,— не думаць жа нам пра ўсялякія цырымоніі! Мне ўвогуле нішто чужое не чалавечнае. Але няважна... галоўнае, што мне ўдалося стварыць паміж намі сяброўскую, неафіцыйную атмасферу... Такі я ўжо: дзе ні прыйду, там адразу поўна смеху. А ваш Ліквідкам, вядома ж, карысная ўстанова — са складаным і развітым адміністрацыйным справаводствам. Але пры ўсім пры тым вы дзе-нідзе, глядзіш, ды ўлазіце ў бюракратызм. Гэта заўважылі інстанцыі, пачаліся размовы наверсе — і вось так неяк у выніку было арганізаванае сённяшняе свята ў садзе. Не бойцеся, пакуль што патрабуецца няшмат: каб вы напачатку так як бы палюдску расслабіліся, каб паміж вамі ўзніклі такія як бы добрыя, цёплыя, чалавечыя стасункі і вы так неяк разам адкрыта абдумалі ды абмеркавалі, як вам абнавіцца. Бо ў вас, сябры, жыццё так неяк не гэткае, як у людзей! Ці ведаеце, што зацяжараць жанчына можа і на Месяцы? Калі паедзе на месяц у адпачынак. Мы ж, чорт вазьмі, так неяк дзеці адной чэшскай мамы! Ну ды няхай сабе, мне пара, праверу, ці наладзілася гутарка ў садзе. А вы ўжо тут так неяк без мяне!..

Пыльзак выходзіць; працяглая паўза.

Ліквідатар. Ну, як там дома? Як дзеці? Дурэюць, дурэюць?

Ліквідатарка. Ды не... у мяне дзяцей няма... не...

Ліквідатар. Як гэта, як гэта? Дык вы што, не замужам?

Ліквідатарка. Не, не замужам... а вы?

Ліквідатар. Я таксама... я таксама...

Ліквідатарка. А як дзеці, як дзеці?

Ліквідатар. Ды ведаеце... дурэюць... дурэюць...

Маўчанне.

Ліквідатарка. Паслухайце. Вялікая зала «А»... пасля таго, як прайшоў час, здаецца...

Ліквідатар. Што?

Ліквідатарка. Большая за Малую залу «В»...

Ліквідатар. У новых гістарычных умовах — вядома!

Ліквідатарка. Але ад нас гэта хавалі, праўда?

Ліквідатар. Але сёння мы не пабаімся на ўвесь голас сказаць: калі аддаць пад забаўляльны рэквізіт Вялікую залу «А»...

Ліквідатарка. ...дык тым болей службоўцаў будзе мець магчымасць забаўляцца, выкарыстоўваючы забаўляльны рэквізіт!

Ліквідатар. Бо сёння нгм няма чаго баяцца забаўляльнага рэквізіту!

Ліквідатарка. А раптам гэта пастка?

Ліквідатар. Каляжанка!

Ліквідатарка. Выбачайце!.. Вялікая зала «А» і напраўду вялікая! Мяне ўражвае смеласць, з якой нам на гэта адкрылі вочы! Ну, а як дома? Як дзеці? Дурэюць, дурэюць?

Гуга. Даруйце, але наколькі Вялікая зала «А» большая за Малую залу «В», настолькі большая колькасць службоўцаў з кардоннымі насамі зможа адначасна забаўляцца. Хто вудзіць рыбу каля Клатаў, таму не трэба бегчы ў ягады! Шах!

Ліквідатар. Ну і што? Сёння не трэба быць надта смелым, каб казаць такое! Няўжо вам незразумела: калі без канца мармытаць даўно сцверджаны факт, што Вялікая зала «А» сапраўды вялікая, мы проста падменім адно выказванне другім. Не-не, сёння вартасць маюць учынкі, а не словы!

Ліквідатарка. Вось гэта, далібог, я і мела на ўвазе!

Заходзіць Пыльзак.

Пыльзак. Ну, што новага ля ўвахода? Як гутарка? Спадзяюся, наладзілася? Свята ў садзе — забава ўсіх!

Ліквідатарка. Дзякуй, наладзілася...

Ліквідатар. Наладзілася...

Пыльзак. Ну і добра! Відаць, мой пачатак надаў вам добрага гумору! Ну, ды дзіва. што — я, д’ябал усіх бяры, у тым, як пачынаць свята, не пачатковец!

Ліквідатарка. I ці часта вы робіце адкрыццё?

Пыльзак. Няма пытання! Бо гэта ж так неяк мая праца. Я прафесійны Распарадчык нарад, канферэнцый і іншых святкаванняў, супрацоўнік Распарадчай службы, спецыяльнасць 02!

Ліквідатар. Варта вам толькі было ўзяць слова, як усе адразу ж уцямілі, што вы па яго ў кішэню не палезеце...

Пыльзак. У мяне шматгадовы досвед у адкрыцці ўрачыстасцей, а што да святаў у садзе, дык я ўжо сапраўдны спец па іх. Пры гэтым распарадчыцтва для мяне так неяк хутчэй патрэба, чым абавязак.

Ліквідатарка. А што, усе Распарадчыкі такія, як вы?

Пыльзак. На жаль, не ўсе. У Распарадчай службе ёсць два лагеры: старыя балбатуны-дагматыкі і мы, моладзь, у якой ёсць пачуццё гумару. Бачыце, у нас таксама ёсць свае ўнутраныя праблемы! Ды хіба ж і вы можаце абысціся без іх! Не-не, пакуль што яшчэ далёка не кожны Распарадчык дасягнуў тых вышыняў, на якіх мы б хацелі яго бачыць!

Ліквідатар. Але ж вы акурат на той вышыні, на якой хацелі б сябе бачыць!

Пыльзак. Я імкнуся дапамагаць калегам, якія не спраўляюцца, паказваючы ім шлях... У рэшце рэшт, галоўнае тое, што Распарадчая служба, нягледзячы на ўсё гэта, так неяк уяўляе сабой адзіны фронт у авангардзе змагання за новы падыход да чалавека!

Ліквідатарка. Нам у вас яшчэ шмат і шмат вучыцца ды вучыцца!

Ліквідатар. Шмат!

Пыльзак. Шмат! Ці чыталі вы маю брашуру «За народнасць святаў у садзе, арганізаваных нашымі ўстановамі»?

Ліквідатарка. Я збіралася якраз...

Ліквідатар. Я таксама...

Пыльзак. Ды вы што, спадарства... тады няма чаго і здзіўляцца... за такімі рэчамі трэба так неяк сачыць — гэта вам не якая-небудзь цягамоціна! У сваёй кнізе я праводжу ідэю, што кожнае свята ў садзе найперш павінна быць падмуркам здаровага, народнага і прытым дысцыплінаванага адпачынку ўсіх службоўцаў. Дарэчы, ваша свята ў садзе мае ўсе перадумовы, каб зрабіцца такім падмуркам.

Ліквідатарка. Дзякуй...

Ліквідатар. Дзякуй...

Пыльзак. Рады быць вам карысным! Мы, Распарадчыкі, вас, ліквідатараў, так неяк усёю душою любім, як гэта ў нас, працавітага люду, ёсць звычка!

Ліквідатарка. Мы, ліквідатары, вас, Распарадчыкаў, таксама.

Пыльзак. Вось бачыце! На пэўным этапе страшэнна важна, каб людзі так неяк наўпрост сказалі адно аднаму, што яны ўсе так неяк людзі. Але жыццё не стаіць на месцы, так што мы не абыдземся абстрактнымі дэкларацыямі! Я, ведаеце, заўсёды так шчыра і кажу: чалавек — ён створаны, каб жыць! Вось і вы таксама павінны — не збаімося гэтага слова — так неяк жыць. Бо жыццё, сябры мае, гэта да ашалення файная рэч. Хіба ж не?

Ліквідатар. Файная...

Ліквідатарка. Да ашалення...

Пыльзак. I хай сабе хтосьці ліквідатар, але ж і ён мае права пажыць быццам бы паўнюткім — разумееце, паўнюткім — жыццём! I ў таго яно не без таго, каб не было хоць маленькага граху — без граху ж і ён не ён! Спадзяюся, у вас абаіх таксама ёсць свае грашкі — інакш мы як бы з вамі і не дамовімся, ведайце гэта! Я з ніякімі папяровымі душамі дачыненняў мець не буду, вось вам маё слова!

Ліквідатарка. Асабіста я маю сякія-такія грахі...

Ліквідатар. Я таксама. Я — амаральная асоба.

Пыльзак. У якім сэнсе?

Ліквідатар. Маю ў хаце непрыстойную фотку.

Пыльзак. Так? А вы?

Ліквідатарка. Я таксама.

Пыльзак. Няма ў вас, спадарства, размаху! Я, шчыра кажучы, цярпець не магу гэткіх сухароў, што хаваюць галовы ў пясок ад гэткіх праблем, як драбок пачуцця ў іхнім жыцці. Хіба, чорт вазьмі, не патрэбная людзям гэткая рэч, як каханне — калі, натуральна, ведаеш, за які канец узяцца? Да д’ябла, няхай усё, усё будзе недзе неяк схоплена ў нашай справе клопату пра чалавека! Як кажуць у нас дома ў Падрэпску, зловіш зайчаня — будзе тваё! Ну, што скажаце?..

Ліквідатарка. Вельмі слушна!

Ліквідатар. Зловіш зайчаня — будзе тваё!

Пыльзак. Ну ды добра ўжо, мне трэба ісці, спраўдзіць, ці ўсё ладзіцца ў садзе. А вы ўжо тут як-небудзь без мяне...

Пыльзак выходзіць; маўчанне.

Ліквідатар. Вы...

Ліквідатарка. Што?

Ліквідатар. Глядзіце — верабей! Лётае... мох цвіце... лугі шапочуць... прырода...

Ліквідатарка. Прабачце?..

Ліквідатар. Я кажу: вераб’і лятаюць... мох цвіце... лугі лупяць вочы...

Ліквідатарка. Так, прырода!

Ліквідатар. Ага, ага. У вас валасы... прыгожыя... залатыя... як лотра... не, як лотаць... а нос, як чырвоная ружа... або як незабудка... белая...

Ліквідатарка. Глядзіце: верабей!

Ліквідатар. Што?

Ліквідатарка. Лётае...

Ліквідатар. А грудзі ў вас... дзве... як дзве гэтыя... дзве крыніцы... (Паўза.) Гэта значыць, прабачце... мячыкі... я хацеў сказаць... прабачце...

Ліквідатарка. Гэта добры...

Ліквідатар. А вочы, як дзве... два... як два гэтыя... два мячыкі... або дзве кветкі лотаці...

Ліквідатарка. А як у вас дома? Як дома?

Ліквідатар. Але ж ведаеце... прырода... або незабудкі...

Ліквідатарка. А як мячыкі? Дурэюць? Дурэюць?

Ліквідатар. Ды не... ды не... цвітуць...

Ліквідатарка. Ага, вы ж незамужні!

Ліквідатар. Гэта значыць, шапочуць... не вераб’і... мох... мох лупіць вочы, як два... дзве, два незабуды... гэта значыць, гэтыя — Божа мой! Мне надта цікава, хто прыдумаў гэтую імпрэзу! Зловіш зайчаня — будзе тваё! Ёлупень!

Ліквідатарка. Калега!

Ліквідатар. Прабачце! Вялікая зала «А» — напраўду вялікая! Дзіўлюся смеласці, з якой нам на гэта адкрылі вочы! Глядзіце: верабей!

Гуга. Прабачце, але калі б гадзіну назад імпрэзу з забаўляльным рэквізітам перанеслі ў Вялікую залу «А», чарга б магла быць ужо на сто метраў карацейшая. Калі мы будзем бясконца абсмоктваць даказаную ісціну, што Вялікая зала «А» — напраўду вялікая, то мы адно што заменім адну фразу на другую. А што нам трэба сёння, дык гэта ўчынкі, а не словы! Ніколі не варта страляць з дубальтоўкі па крапіве! Шах!

Ліквідатарка. Рашуча пратэстую! Іншых ісцін не давядзеш! I я не дазволю, каб гэткія нам дарагія ісціны, як тая, што Вялікая зала «А» напраўду вялікая, зламысна прымяншаліся праз згадванне іх нібыта відавочнасці. Не існуе нічога відавочнага, пакуль паміж нас шныпараць апошнія з тых, хто быў бы рады наогул не бачыць нас у ніводнай з залаў!

Ліквідатар. Я гэта, далібог, і меў на ўвазе!

Заходзіць Пыльзак, у яго на пераноссі смешны кардонны нос.

Пыльзак. Ну, што новага ля ўвахода? Як гутарка? Спадзяюся, ладзіцца? Свята ў садзе — забава ўсіх!

Ліквідатар. Дзякуй, ладзіцца...

Ліквідатарка. Ладзіцца...

Пыльзак. I пра што ідзе гаворка?

Ліквідатар. Пра каханне...

Пыльзак. Ну, гэта файна! Каханне, што там ні кажыце, таксама частка чалавечае натуры! А сёння ў чалавеку багаты сусвет пачуццяў, тут з ім не параўнаецца ніякі чалавек мінулага! Але тым больш пільна нам сёння трэба сачыць, каб каханне ў нас не сягала праз пэўныя дапушчальныя межы — інакш каханне абудзіць у людзях сяды-тады і прыступы меланхоліі!

Ліквідатарка. З якімі час ужо радыкальна разабрацца!

Ліквідатар. Зразумела, калі гэта не канструктыўная меланхолія — бо здараецца і такая, таму не варта дзейнічаць механічна, каб разам з дзіцём не выкуліць і начоўку...

Ліквідатарка. Каб толькі пад начоўкай канструктыўнай меланхоліі не хавалася, наадварот, дэструктыўная...

Ліквідатар. У пытанні меланхоліі я аптыміст!

Ліквідатарка. А я супраць таннага гоп-аптымізму!

Пыльзак. Гэта добра, што вы спрачаецеся. Мы сёння павінны спрачацца, не баючыся пры гэтым і супярэчлівых думак... у кожнага, у каго душа баліць за нашу агульную справу, няхай будзе ад адной да трох супярэчлівых думак... як пра гэта выдатна сказана ў рэзалюцыі трыццаць другой канферэнцыі Распарадчыкаў. Вось вы, ці ведаеце, ці ведаеце, што жанчына можа зацяжараць і на Месяцы?

Ліквідатарка. Калі паедзе на месяц у адпачынак...

Пыльзак. Вам усё смешачкі... Чаму б, напрыклад, пра мастацтва не пагаварыць? Вось дзе матэрыялу для дыскусій хоць гаць гаці! Хіба перад нашым мастацтвам не стаіць сёння высокі мур па-д’ябальску складаных праблем?

Ліквідатарка. Я акурат хацела пачаць гаворку пра мастацтва...

Пыльзак. Мастацтва — вось баявое слова! Асабіста я яго так неяк люблю і лічу, што гэта — цымус жыцця. Ну, а наш час наўпрост патрабуе вялікіх драм з паўнакроўнымі герюямі... бескампрамісна смелых краявідаў... сучасны глядач пастаянна прагне ўсё больш сучасных п’ес — усё больш і больш сучасных! Мастацтва павінна зрабіцца арганічнай часткай жыцця кожнага з нас...

Ліквідатарка. Слушна! На самым бліжэйшым пасяджэнні падкамісіі па размежаванні я прачытаю колькі шэдэўраў ліра-эпічнай паэзіі!

Гуга (сам сабе). Ліра-эпічная паэзія...

Пыльзак. Добра, вядома, што вас гэтак бяруць за жывое пытанні мастацтва, але не варта яго так неяк аднабакова пераацэньваць, каб не зрабіцца ахвярай нездаровага і чужога духу нашых народных святаў эстэцтва. Хіба, напрыклад, перад нашай тэхнікай не стаіць высокі мур па-д’ябальску складаных праблем?

Ліквідатар. Я акурат хацеў пачаць гаворку пра тэхніку...

Пыльзак. Тэхніка — вось баявое слова! Я цвёрда перакананы, што мы жывём у век тэхнікі — магнітаў... тэлефонаў... магнітаў... Пра гэта не мог марыць сам Жуль Вэрнер!

Ліквідатар. Я чытаў нядаўна ў «Дваццаці тысячах лье пад вадой»...

Пыльзак. А мы неўзабаве здолеем чытаць яшчэ на большых глыбінях!

Ліквідатар. Пра адкрыцці капітана Нема...

Пыльзак. Нема! Жуль Вэрнер толькі б нема хапаў паветра перад адкрыццямі нашых капітанаў навукі! Тэхніка павінна зрабіцца часткаю жыцця кожнага з нас...

Ліквідатар. Слушна! На самым бліжэйшым пасяджэнні ліквідацыйна-метадычнай секцыі я прапаную прадумаць магчымасці хімізацыі ліквідатарскай практыкі!

Гуга (сам сабе). Хімізацыя... ліквідатарскай... практыкі...

Пыльзак. Добра, вядома, што вас гэтак бяруць за жывое пытанні тэхнікі, але не варта яе так неяк аднабакова пераацэньваць, каб не зрабіцца ахвярай згубнага тэхніцызму, што ператварае чалавека ў просты механічны прыдатак безаблічнага свету бяздушнай цывілізацыі. Хіба, напрыклад, перад нашым мастацтвам не стаіць сёння высокі мур па-д’ябальску складаных праблем?

Ліквідатарка. Я акурат хацела пачаць гаворку пра мастацтва...

Пыльзак. Мастацтва — вось баявое слова! Калегі з культуры ведаюць, што робяць, рыхтуючы цыркуляр-абежнік пра наватарства ў мастацтве. Ён пачне дзейнічаць ужо з другога квартала.

Ліквідатарка. Слушна! Мастацтва павінна абуджаць жывую думку наватарскімі эксперыментамі ў галіне формы... імпрэсіянізм і ўсё такое...

Гуга (сам сабе). Імпрэсіянізм...

Пыльзак. Гэта добра, што вас гэтак бяруць за жывое пытанні мастацтва. Але не варта недаацэньваць таксама і тэхніку!

Ліквідатар. Я акурат хацеў пачаць гаворку пра тэхніку...

Пыльзак. Тэхніка — вось баявое слова! Калегі з прамысловасці ведаюць, што робяць, плануючы запусціць станкі з наступнага квартала.

Ліквідатар. Слушна! Тэхніка проста абавязана браць на ўзбраенне найноўшыя адкрыцці... перыядычная сістэма элементаў...

Гуга (сам сабе). Перыядычная... сістэма... элементаў...

Пыльзак. Гэта добра, што вас гэтак бяруць за жывое пытанні тэхнікі. Але не варта таксама недаацэньваць мастацтва!

Ліквідатарка. Мастацтва — вось баявое слова!

Пыльзак. Гэта добра, што вас гэтак бяруць за жывое пытанні мастацтва...

Ліквідатар. Але не варта таксама недаацэньваць тэхніку!

Ліквідатарка. Тэхніка — вось баявое слова!

Ліквідатар. Гэта добра, што вас гэтак бяруць за жывое пытанні тэхнікі...

Ліквідатарка. Але не варта таксама недаацэньваць мастацтва!

Ліквідатар. Мастацтва — вось баявое слова!

Ліквідатарка. Гэта добра, што вас гэтак бяруць за жывое пытанні мастацтва...

Пыльзак. Досыць ужо! Гэтак мы з вамі так неяк не паразумеемся. Калі вы, нібыта праводзячы шчырую дыскусію, маеце намер старпедаваць сяброўскую атмасферу, якую мне ўдалося стварыць паміж вамі — тым больш калі вы надумалі падкласці міну пад поспех нашага свята ў садзе, дык вам няма чаго рабіць у нашым згуртаваным калектыве! Я тут усялякае абы-што хаваць не збіраюся: я — Распарадчык, а не адвакат! А хто паспрабуе выпендрыцца, дык я тых во гэтымі рукамі як вазьму, што яны паляцяць адсюль — аж закруцяцца ваўчком! Прэч з маіх вачэй, пакуль па-людску не зблізіцеся паміж сабою! Латрыгі!

Ліквідатар і Ліквідатарка, спалохана адступаючы, выходзяць.

Гуга (мармыча ціха). Ліра-эпічная паэзія... хімізацыя ліквідатарскай практыкі... імпрэсіянізм... перыядычная сістэма... ліра-эпічная паэзія... хімізацыя...

Пыльзак. Гэй, паслухай — а што ты пра ўсё гэта скажаш?

Гуга. Я? Ды напачатку спрачаліся нібыта цікава, а пасля крыху гэтак збіліся, праўда? (Паўза.) Ну, вядома ж, ужо ад самага пачатку размова набыла, можна сказаць, непажаданы накірунак — пры тым, што яна ішла да канца вакол цікавай і актуальнай праблемы — праўда? (Паўза.) Разумею, на гэта можна глядзець з розных пунктаў, пазіцый і бакоў, але заўсёды трэба ўзважваць усе «за» і «супраць», праўда? (Паўза.) Па сутнасці, абое недзе мелі рацыю, а недзе памыляліся — гэта значыць наадварот, абое памыляліся, і абое мелі рацыю, так? Нібыта так — альбо не? (Паўза.) Так, я таксама думаю, што не, хоць і не думаю, што так. Проста абое неяк крыху забыліся, што ў будучым мастацтва і тэхніка павінны адна адну недзе гарманічна дапаўняць... ліра-эпічная паэзія паспрыяе хімізацыі ліквідатарскай практыкі... перыядычная сістэма элементаў дапаможа развіццю імпрэсіянізму... кожны тэхнічны выраб будзе мець сваю асаблівую адметнасць дзеля стварэння эстэтычнага ўражання... коміны атамных электрастанцый будуць размаляваны нашымі найлепшымі мастакамі-майстрамі краявіду... на глыбіні дваццаць тысяч лье пад вадою адчыняцца агульна даступныя чытальні... дыферэнцыяльныя ўраўненні будуць запісвацца вершамі... на дахах цыклатронаў паўстануць тэатры малых формаў... а ў іх будуць дэкламавацца дыферэнцыяльныя ўраўненні... так неяк па-людску, праўда?

Пыльзак глядзіць ва ўпор на Гугу, спалоханы Гуга выцягвае з кішэні і паказвае Пыльзаку пасведчанне асобы. Але Пыльзак разумее гэта іначай і хуценька паказвае Гугу сваё пасведчанне. Неўзабаве абодва супакойваюцца.

Пыльзак. Гаворыш добра. Так неяк па-людску. I пры гэтым ты на вышыні. Ты мне даспадобы! Прыроджаны Распарадчык! Ну, давай ужо расказвай, калі ты адышоў ад гэтае справы?

Гуга. Маё распарадчыцтва заўсёды было блізкае...

Пыльзак. А чаму ж ты звязаўся з ліквідатарамі? Грэх маладосці?

Гуга. Ды так, бывае, задзьме на чалавека вецер...

Пыльзак. Або па службе?

Гуга. Кожны мае сваю службу...

Пыльзак. Ага, разведка на мясцовасці — разумею! Шкада, што я сёння не ў форме.

Гуга. Такой бяды...

Пыльзак. А ты малайчына! Ведаеш, я не тое каб хацеў быць з табою запанібрата... гэтага я звычайна не раблю... але мушу табе сказаць, што ты мне добра запаў у душу, далібог!

Гуга. Вы мне таксама туды запалі.

Пыльзак. I давай будзем на «ты»! Я — Фэрда Пыльзак, дык чаго ўжо тут!

Гуга. Ты мне таксама туды запаў, Пыльзачак!

Пыльзак. Паслухай, сябра мой, а ці не пашпрэхаць нам з табой як людзям?

Гуга. Як нармалёвым людзям, Фэрда?

Пыльзак. Ну! Ты як — за?

Гуга. А то ж бо не! Я тут сам сабе ўвесь вечар кажу: во было б файна мне з ім нос да носа паплявузгаць! (Гуга надзявае Пыльзякаў кардонны нос.) Ну, як ваш стары? Шалее?

Пыльзак. Шэрыф? Бзікі ў яго бываюць, але затое хоць упіраецца; ён і цяпер на сваім месцы.

Гуга. Уначы?

Пыльзак. А што ты, уласна, ліквідуеш?

Гуга. Значыць, я магу зараз зазірнуць да яго?

Пыльзак. Ты — да яго?

Гуга. Ці няможна?

Пыльзак. Чаму ж няможна? А навошта, навошта?

Гуга. Ды так... пасядзець, пабалбатаць...

Пыльзак. Зразумела, не буду дапытвацца...

Гуга. Дапытвайся, няма чаго саромецца!

Пыльзак. Можна?

Гуга. Анягож!

Пыльзак. Дык навошта, навошта?

Гуга. Ды так... пасядзець, пабалбатаць...

Пыльзак. Зразумела, не буду дапытвацца...

Гуга. Дапытвайся, няма чаго саромецца!

Пыльзак. Можна?

Гуга. Анягож!

Пыльзак. Дык навошта, навошта?

Гуга. Ды так... пасядзець, пабалбатаць...

Пыльзак. Што ж, былі хібы ў працы Распарадчай службы — усе мы гэта ведаем! Галоўнае, што яна так неяк будзе ў руках прафесіянала...

Гуга. Як ты думаеш, ён не будзе мне ставіць палкі ў колы?

Пыльзак. Гістарычная неабходнасць — гэта гістарычная неабходнасць, ён зразумее. I не такія, бывала, разумелі.

Гуга. Я ж таксама, па сутнасці, звычайны чалавек з плоці і крыві з малаком — і нішто чужое мне таксама не чалавечнае!

Пыльзак. Ты хоць будзеш чулы... неабыякавы да людзей... а гэта файна.

Гуга. Прычым я не люблю пустых слоў і рашуча змагаюся з усялякай балбатнёю!

Пыльзак. Я гэта праўдзіва табе кажу — ты ж мяне, сябра мой, ведаеш!

Гуга. Я ўжо маўчу наконт сухароў, якія хаваюць галовы ў пясок ад вострых праблем...

Пыльзак. Я праўды не баяўся ніколі! Калі гаворка пра справу, асабістыя інтарэсы — ні да чога!

Гуга. Вядома, ён пойдзе мне насустрач — мы ж усе, чорт вазьмі, так неяк дзеці адной чэшскай мамы!

Пыльзак. Абсалютна згодзен! Не трэба толькі звальваць усіх, як кажуць, у адну кучу! У справе ліквідацыі таксама так неяк патрэбны індывідуальны падыход! Возьмем, напрыклад, мяне...

Гуга. Ну, ды няхай... галоўнае, што мне ўдалося стварыць тут сяброўскую неафіцыйную атмасферу, але зараз я і напраўду мушу ісці! Мы ж не апошні раз бачымся — хто ведае, можа, заўтра я буду сваім чалавекам паміж вас!

Пыльзак. Ты ўжо з намі пагамоніш па-свойску...

Гуга. Ну, а пакуль што ты як-небудзь тут сам, без мяне...

Пыльзак. Разумею цябе! Час наш бурлівы... усё ў няспынным руху...

Гуга. Перадыхні...

Пыльзак. Усё імкліва мяняецца...

Гуга. Ды і паспаць можаш: Распарадчыкі, чорт вазьмі, таксама так неяк людзі! Як кажуць у нас у Падрэпску, зловіш зайчаня — будзе тваё! Шах!

Гуга спешна выходзіць. Пыльзак, прыгнечаны, сядае. Павольна заходзяць Ліквідатар і Ліквідатарка. Маўчанне, потым Ліквідатар пачынае няўпэўнена мармытаць свой «даклад». Пыльзак сядзіць нерухома, утаропіўшыся ў адну кропку перад сабою, і не звяртае на іх ніякай увагі.

Ліквідатар. Мы ўжо зблізіліся паміж сабою... апавядалі кожны падрабязна пра розныя факты са свайго асабістага жыцця... кідаліся шышкамі... казыталіся... пхаліся... ціскаліся... я цягаў каляжанку за валасы... каляжанка ў адказ кусанула мяне... але не са злосці! Апроч таго, мы дэманстравалі адно аднаму розныя анатамічныя асаблівасці... і навобмацак... гэта было страшэнна цікава... пры гэтым мы спакойна дакраналіся адно да аднаго... напрыканцы мы нават пару разоў назвалі адно аднаго на «ты»!

Пыльзак. Кіньце! Ну, чаго вылупілі вочы?! Ці вы думаеце, што мне да вас ёсць справа? Ды не, не і не! Вы для мяне нішто! Як бы вас і не было! Я вас ва ўпор не бачу! Ну? Чаго стаіцё? Распарадчая служба ліквідуецца, дык ваша месца там! Бо яшчэ недагледзіце за чым-кольвечы...

Раз’юшаны Пыльзак выходзіць. Ліквідатар яшчэ нейкую хвілю няўцямна вылупвае вочы, потым пачынае цяміць, што было сказана, і радасна пачынае хадзіць сюды-туды па сцэне.

Ліквідатар. Ма-лай-цы! Ма-лай-цы! (Запнуўшыся.) Распарадчая служба ліквідуецца па схеме «А» альбо па схеме «Б»? (Зноў начынае хадзіць сюды-туды.) Не, ну якія малайцы!

Ліквідатарка (сумна). Ты больш нічога не хочаш мне сказаць, Пэпік?

Ліквідатар. Будзь радая, што ўсё стала на месца! I хадзем ліквідаваць, інакш спознімся!

Ліквідатарка пачынае ўсхліпваць і таропка выходзіць, за ёй, радасна ўсміхаючыся, ідзе Ліквідатар. Але не паспелі яны адысці, як на сцэну выбягае раз’юшаны Пыльзак і крычыць ім у твар.

Пыльзак. Калі хочаце ведаць, дык пакуль вы пачняце ліквідоўваць, я ўжо буду ў ложку! У ложку! У ложку! (Раз'юшана высоўвае ім язык.)

ДЗЕЯ ТРЭЦЯЯ

Канцылярыя Распарадчай службы. Пры стале, заваленым паперамі, сядзяць Дырэктар і Ліквідатарка, якая займаецца ліквідацыяй: бярэ ў Дырэктара дакументы і папкі, рэгіструе іх, надлісвае, ставіць на іх штэмпель і складае ў вялізны кош, які стаіць паблізу. Размова ніяк не парушае працэдуры ліквідацыі.

Дырэктар. Паслухайце, каляжанка...

Ліквідатарка. Слухаю вас.

Дырэктар. Ці можна ў вас спытацца пра адну рэч?

Ліквідатарка. Вядома!

Дырэктар. Колькі часу будзе доўжыцца гэта ліквідацыя?

Ліквідатарка. А што?

Дырэктар. Ці вам не хочацца ў ложак?

Ліквідатарка. У якім сэнсе?

Дырэктар. У добры...

Ліквідатарка. Зашмат часу гэта не зойме, бо арганізацыйная структура Распарадчай службы дазваляе нам дзейнічаць паводле новай схемы «В», якая ўяўляе сабою камбінацыю схем «А» і «Б». Я іду знізу, паводле схемы «А» — гэта значыць раблю папярэднюю рэгістрацыйна-фармальную ліквідацыю. А калега ідзе зверху, паводле схемы «Б» — гэта значыць ажыццяўляе канчатковую нарматыўна-дэлімітацыйную ліквідацыю. Так ці іначай, мы рухаемся насустрач адно аднаму.

Дырэктар. Зразумела! Значыць, недзе на паўдарозе вы сустрэнецеся...

Ліквідатарка. Ды не. Згодна з графікам ліквідацыі, мы павінны сустрэцца на чацвёртым паверсе. Але не выключана, што калега мяне апярэдзіць — ён стары зубр.

Дырэктар. Нейкі ёлупень, праўда?

Ліквідатарка. Я папрасіла б яго так не называць. Ва ўсялякім разе, у маёй прысутнасці...

Дырэктар. Даруйце, я не ведаў...

Непрацяглая паўза, потым Ліквідатарка зрываецца.

Ліквідатарка. Божухна, што тут такога! Хіба я, па-вашаму, не жанчына?

Дырэктар. Дык я ж нічога не казаў!

Ліквідатарка. Ну, прабачце...

Дырэктар. Так што ваш калега можа паявіцца ў любы момант...

Ліквідатарка. I праўда. Нам трэба спяшацца.

Ліквідатарка тым часам ужо апрацавала і паскладвала ў кош усе дакументы і цяпер, зняўшы з Дырэктара сацінавы халат, запісвае яго інвентарны нумар, ставіць пячатку і кідае халат у той самы кош. На працягу далейшай размовы яна — як быццам паміж іншым — ліквідуе таксама Дырэктаравы пінжак, гальштук, кашулю, штаны — гэткім чынам, у канцы гэтай дзеі на Дырэктару застаюцца толькі майка ды трусы.

Ці маеце вы спіс ліквідацыйных формаў?

Дырэктар. Маем.

Ліквідатарка. А спіс дэлімітацыйных нормаў?

Дырэктар. Гэтага ў нас няма.

Ліквідатарка. Ці гэта пяты нумар? (Бярэцца за халат.)

Дырэктар. Пяты.

Ліквідатарка. Але ж спіс ліквідацыйных формаў без спісу дэлімітацыйных нормаў несапраўдны!

Дырэктар. А можа, будзе дастаткова спісу ліквідацыйных нормаў, прыведзенага ў адпаведнасць са спісам дэлімітацыйных формаў?

Ліквідатарка. Гэта пазбавіла б сэнсу ўсю ліквідацыю.

Дырэктар. А ці не здаецца вам, што гэта — фармальная норма?

Ліквідатарка. Наадварот: гэта — нармальная форма. Колькі? (Бярэцца за пінжак.)

Дырэктар. Шэсцьдзесят пасярэдзіне, трыццаць у плячах.

Ліквідатарка. Падшэўка парваная.

Дырэктар. Спрачацца не буду, але дзе?..

Ліквідатарка. Пад левым рукавом.

Дырэктар. Спрачацца не буду, але дзе?..

Ліквідатарка. Гэта вынікае са зборніка інструкцый па ліквідацыі.

Дырэктар. Спрачацца не буду, але дзе ён быў разгледжаны?

Ліквідатарка. На ліквідатарскім актыве гэтага года.

Дырэктар. А ўзгоднены?

Ліквідатарка. На леташняй канферэнцыі ліквідатараў.

Дырэктар. А канчаткова апрабаваны?

Ліквідатарка. На пазалеташняй нарадзе па ліквідацыі, якую вы ж самі і адкрывалі, прычым вельмі прыгожа: вы тады чыталі вершы Шрамэка... Памятаеце? Я чула тысячу...

Дырэктар. Скрыпкі ды флейты гралі песні напрадвесні...

Ліквідатарка. Або вось гэта. Вандроўнік з посахам у правай руцэ...

Дырэктар. У левай — дзяўчына-краска...

Ліквідатарка. Або яшчэ: пачуй мяне, кветка, кветка канюшыны.

Дырэктар. Паклікаць каханка голас займае ў дзяўчыны...

Ліквідатарка. Ах, Божа мой! (Плача.)

Дырэктар. Ну што вы, каляжанка... на адну кветку сонца не свеціць... вы ж жанчына... будзьце мужная!

Ліквідатарка (набіраецца мужнасці, бярэ хутка сябе ў рукі). Значыць, інструкцыя наконт дэлімітацыйных нормаў вам невядомая?

Дырэктар. Скрыпкі ды флейты гралі песні — а гэтую інструкцыю я і прахлонаў! (Даверліва.) Галава была занятая...

Ліквідатарка. Бачыце як! Каб гэта быў іншы тып ліквідацыі, я магла б паглядзець скрозь пальцы...

Дырэктар. А што гэта ў нас затып ліквідацыі?

Ліквідатарка. Ліквідацыя праз дэлімітацыю..

Дырэктар. Дык нас, значыцца, прымацуюць да іншага прадпрыемства?

Ліквідатарка. Відаць, да бляхароў.

Дырэктар. I як жа гэта будзе арганізавана?

Ліквідатарка. Трэба меркаваць, што створацца так званыя камбляхі... гэта значыць такія комплексныя бляхарні: на аднаго бляхара восем Распарадчыкаў.

Дырэктар. А гэтыя... камбляхі... ці яны будуць гнуць бляху або распараджацца?

Ліквідатарка. Вядома ж, гнуць бляху! Каўнер?

Дырэктар. Сорак...

Ліквідатарка. Ну вось, на гэтым, можна сказаць, са схемай «А» скончана! (Збірае паперы і накрывае кош.) Я падымуся вышэй на адзін паверх, а кош забяру па дарозе назад. Вось-вось павінен падысці калега, які займаецца схемай «Б». Божа мой! Не, я не жанчына, я — пень!

Са слязьмі ўваччу Ліквідатарка выходзіць, Дырэктар ідзе да каша, адкрывае яго і тужліва глядзіць усярэдзіну. Потым уздыхае.

Дырэктар. Нялёгкая часіна... (Крыху ачомаўшыся, зноў сядае за свой стол, задумваецца — так, што вочы ў яго пачынаюць зліпацца. Нейкую хвілю ён спрабуе змагацца з дрымотай, пасля стрэсвае яе з сябе.) Ярда! Трывай!

Дырэктар усё ж засынае. З’яўляецца Гуга: у яго на пераноссі той самы кардонны нос.

Гуга. Прывітанне, шэрыф!

Дырэктар (імгненна падхопліваецца). Што? А-а! Ага-ага... Гэта я... так неяк...

Гуга. Вы спалохаліся...

Дырэктар. Наадварот! Дзякуй!

Гуга. Ды вы сядайце! Мы ж усе людзі, праўда? Ну, як вашы ныркі?

Дырэктар. Дзякуй. У мяне пячонка...

Гуга. Тут розніцы няма, мы ж так неяк свае людзі, праўда?

Дырэктар. Ага... вядома...

Маўчанне.

Гуга. Ну што, сябра мой, як дуж-здароў? Чым займаешся?

Дырэктар. Ды так, кажучы шчыра, жывём... распараджаемся... сябра мой...

Гуга. Гэта добра, што жывём! Жыцьмем!

Маўчанне.

Дырэктар. Як гаворыцца, з чаго пачнём?

Гуга. Гэта, як гаворыцца, залежыць ад нас... Ці не?

Дырэктар. Пэўна ж... пэўна ж...

Маўчанне.

Гуга. Значыцца, за шэрыфа мы тут, га?

Дырэктар. Га...

Гуга. Дакладна га?

Дырэктар. Калі мы не пярэчым — дык дакладна га!

Гуга. Гэта вялікая справа, што мы ім служым! За гэта мы нас шануем! Мы лічым, што ў нас так неяк страшэнна ганаровая і адказная пасада! Ці курым?

Дырэктар. Не, дзякуем! А мы нас чакалі! Ужо ж і цешыліся! Сядайма... Ці курым?

Гуга. Не, дзякуем... мы так неяк разумеем лёсавызначальную ролю Распарадчай службы ў маштабах нашага грамадства — і таксама лёсавызначальную ролю шэрыфа ў маштабах Распарадчай службы. Ці курым?

Дырэктар. Не, дзякуем. Не ведаем, не ведаем... не тое каб мы не хацелі гнуць бляху, мы гнуць бляху любім, але... як бы сказаць... Ці курым?

Гуга. Не, дзякуем. Мы мяркуем, што, бадай што, неўзабаве мы знойдзем тут так неяк наш другі дом. Вы гэтак не думаем?

Дырэктар. Мы ўхваляем! Ці курым?

Гуга. Мы не курым — ці разумеем?

Дырэктар. Слухаемся!

Маўчанне.

Гуга. Калі мы дазволім, пачнём так неяк ад Евы. Мы яшчэ дзіцём бывалі Распарадчыкам усіх нашых дзіцячыхзабаў...

Дырэктар. Цудоўна...

Гуга. А калі мы сталі дарослымі...

Дырэктар. Як пакаленне?

Гуга. Не, як асоба. Я ніколі нікому не ствараў ніякіх штучных бар’ераў у гэтым спрадвечным змаганні пакаленняў!

Дырэктар. Я таксама!

Гуга. Вы вельмі добры...

Дырэктар. Вы ўжо, несумненна, здолееце дакладна зразумець нашы спецыфічныя асаблівасці!

Гуга. Я зраблю ўсе намаганні...

Дырэктар. I работа ў нас пад рукамі будзе проста гарэць!

Гуга. Вядома!

Дырэктар. Праўда?

Гуга. Праўда. Я ж маю цэлы шэраг спецыфічных здольнасцей і якасцей Распарадчыка і, як мне здаецца, недзе правільна разумею сэнс і задачы распарадчыцтва.

Дырэктар. На маю думку, распарадчыцтва — гэта спецыфічная форма выхаваўчай працы. Ці не?

Гуга. Безумоўна! Але адначасна гэта і яе спецыфічны метад.

Дырэктар. Дык форма ці метад?

Гуга. I тое, і тое. Якраз у гэтым своеасаблівым адзінстве і ёсць спецыфіка.

Дырэктар. Важка!

Гуга. Ну?

Дырэктар. А ў чым спецыфіка зместу распарадчыцкай справы?

Гуга. У яго спецыфічнай форме.

Дырэктар. Важка!

Гуга. Ну?

Дырэктар. А спецыфіка формы распарадчыцкай справы?

Гуга. У яго спецыфічным змесце.

Дырэктар. Трюйчы важка!

Гуга. Ну? Ну? Ну?

Дырэктар. Але!

Гуга. Але! I гэтае спецыфічнае ўзаемапранікненне можна назваць краевугольнай трыядай распарадчыцкай справы.

Дырэктар. Але?

Гуга. Ага. Прычым спецыфічнай прыкметай гэтай трыяды з’яўляецца менавіта яе трыяднасць.

Дырэктар. Але?

Гуга. Але.

Дырэктар. Вы зрабілі сапраўды важкі даробак да распрацоўкі тэорыі надзённай праблематыкі распарадчыцкай справы!

Гуга. Скажыце? Я рады, што мы знайшлі агульную мову!

Дырэктар. I я вельмі рады!

Гуга. Я заўсёды рады, калі сустракаю роднасную душу — гэтак сказаць, светапоглядна і светаадчувальна. Можаце гаварыць мне «ты»! Ці ты курыш?

Дырэктар. Дзякуй, не куру! А ты?

Гуга. Дзякуй, я таксама не куру. А ты?

Дырэктар. Дзякуй, не куру. А ты?

Гуга. Няма за што. Ведаеш, ты можаш так неяк лічыць мяне за бацьку!

Дырэктар. А ты мяне — за маці!

Гуга. Мама...

З-за куліс выглядвае Плудкава.

Плудкава. Што табе?

Гуга. Я не з табою!

Плудкава знікае.

Разумееш, я, уласна, зайшоў, каб...

Дырэктар. Разумею. Не бойся, я пайду табе насустрач! Я ўсёю душою «за»: наспела пара! Пабачыш: ты будзеш мною задаволены!

Гуга. Разумееш, мне так неяк здаецца, што маё месца так неяк тут. А ці табе не здаецца... так неяк?

Дырэктар. А як жа іначай!

Гуга. Ну ўжо ўдваіх мы справу добра наладзілі.

Дырэктар. Што і казаць, нам добра пашанцавала. Ці ты курыш?

Гуга. Не куру. А ты?

Дырэктар. Не куру.

Гуга. Паслухай, скажы шчыра, ты выпадкова не з гэтых... што не кураць?

Дырэктар. Ды дзе там?

Гуга. Ага, разумею.

Дырэктар. Ну што, пачнём?

Гуга. Усё ў тваёй уладзе! Ты ў сябе дома, а я тут навязваюся да цябе...

Дырэктар. Наадварот, гэта я цябе звязваю! Так што так неяк распараджайся...

Гуга. Ты хочаш паглядзець, які я спраўны? А чым я маю распараджацца?

Дырэктар. Як гэта — чым? Ліквідацыяй!

Гуга. Ліквідацыяй? А чаго?

Дырэктар. Распарадчай службы!

Гуга. Д’ябал, гэта хітры ход! Тут у вас, відаць, на кожным кроку пастка... Ды мяне не зловіш!

Дырэктар. Не?

Гуга. Не.

Дырэктар. Ну, а хто ж тады тут распараджаецца?

Гуга. Упаўнаважаны Распарадчык, вядома.

Дырэктар. Упаўнаважаны Распарадчык? Але ж Распарадчыкі не могуць распараджацца, калі на іх распаўсюджваецца ліквідацыя.

Гуга. Напэўна. З гэтай прычыны распараджацца павінен упаўнаважаны ліквідатар.

Дырэктар. Упаўнаважаны ліквідатар? Але ж ліквідатары існуюць для таго, каб ліквідоўваць, а не распараджацца!

Гуга. Напэўна ж! Таму трэба стварыць спецыяльныя распарадчыцкія курсы для ліквідатараў.

Дырэктар. Мяркуеш?

Гуга. Альбо, хутчэй, ліквідатарскія курсы для Распарадчыкаў?

Дырэктар. Табе лепей ведаць!

Гуга. Лепш за ўсё было б арганізаваць паралельныя курсы: няхай Распарадчыкі перапрафілёўваюць ліквідатараў, а ліквідатары — Распарадчыкаў.

Дырэктар. А ўсім гэтым распараджацца стаў бы перапрафіляваны ў Распарадчыка ліквідатар або перапрафіляваны ў ліквідатара Распарадчык?

Гуга. Трэба стварыць яшчэ адны курсы, каб перапрафіляваныя ў Распарадчыкаў ліквідатары і перапрафіляваныя ў ліквідатараў Распарадчыкі даперапрафілёўвалі кожны кожнага.

Дырэктар. А распараджацца там стаў бы Распарадчык, перапрафіляваны ў ліквідатара перапрафіляваным у Распарадчыка ліквідатарам, або ліквідатар, перапрафіляваны ў Распарадчыка перапрафіляваным у ліквідатара Распарадчыкам?

Гуга. Натуральна, што гэты апошні!

Дырэктар. Бачу, што ў цябе ўсё прадумана. Тэарэтычна. Але практыка вымагае, каб мы дзейнічалі аператыўна. I я жадаю табе як найхутчэй дабрацца да ложка. Зрэшты, ліквідоўваць Распарадчую службу зусім няцяжка! Паперы ў мяне ў парадку, са схемаю «А» мы ўжо скончылі...

Гуга. Хіба Распарадчая служба ліквідуецца?

Дырэктар. На жаль.

Гуга (кладучы на стол кардонны нос). На жаль? Як гэта — на жаль? Я мяркую — на шчасце?

Дырэктар. Ну, вядома ж, на шчасце! Я і сказаў — на шчасце!

Гуга. Ты і сапраўды сказаў «на шчасце»?

Дырэктар. Вядома! Не мог жа я сказаць «на жаль»!

Гуга. Ну я ж веру, што ты сказаў «на шчасце». Мы так неяк павінны верыць у чалавека. На жаль.

Дырэктар. Я дык думаю — на шчасце?

Гуга. Вядома ж, на шчасце! Ці ты хочаш сказаць, на жаль?

Дырэктар. Прабач! Усе мы ведаем, што Распарадчая служба — гэта перажытак мінуўшчыны! Хоць і нельга адмаўляць, што ў перыяд барацьбы з пэўнымі праявамі бюракратызму ў дзейнасці Ліквідацыйнага камітэта Распарадчая служба намаганнямі некаторых Распарадчыкаў, якія дзякуючы ўжыванню разумна нестандартных і па-наватарску дынамічных падыходаў да чалавека паспяхова праклалі па цаліку дарогу шматлікім каштоўным ідэям, адыграла, безумоўна...

Гуга. ...станоўчую ролю, але тым не менш мы праявілі б...

Дырэктар. ...ліберальны экстрэмізм, каб узяліся разглядаць гэтыя станоўчыя, аднак пазначаныя прыкметамі эпохі рысы па-за кантэкстам далейшай эвалюцыі Распарадчай службы...

Гуга. ...і не разгледзелі за іх суб’ектыўна станоўчай тэндэнцыяй...

Дырэктар. ...відавочны аб’ектыўна негатыўны эфект...

Гуга і Дырэктар (разам). ...выкліканы тым, што ў выніку нездаровай самаізаляцыі ўстановы была дапушчана некрытычная пераацэнка пэўных станоўчых момантаў у дзейнасці Распарадчай службы і разам з тым аднабаковая абсалютызацыя паасобных адмоўных момантаў дзейнасці Ліквідацыйнага камітэта, і ўсё гэта мела сваім вынікам тое, што ў той час... (Дырэктар ужо не паспявае за Гугам.)

Гуга. ...калі Ліквідацыйны камітэт на хвалі новай актывізацыі яго пазітыўных сіл зноў узначаліў нашу барацьбу як непераможны надзейны бастыён нашага адзінства, Распарадчая служба, на жаль, загразла...

Дырэктар. ...у істэрычнай атмасферы няўзважанасці...

Гуга. ...якая бярэ на ўзбраенне знешне прывабныя аргументы з ліберальнай збраёўні абстрактна-гуманістычных лозунгаў, але, па сутнасці, не выходзіць за межы нятворчых метадаў працы, якія адлюстроўвае ў тыповай форме, напрыклад...

Дырэктар. ...стара-новы рэпертуар...

Гуга. ...псеўдафамільярнай фразеалогіі, што хавае за паўсядзённасцю прафесійнага гуманізму глыбокі светапоглядны разброд, у выніку чаго Распарадчая служба заканамерна перарадзілася ва ўстанову, якая падрывае скіраваныя на кансалідацыю станоўчыя намаганні Ліквідацыйнага камітэта, гістарычна непазбежнай вяршыняй якіх стаў мудры акт яе ліквідацыі!

Дырэктар. Я цалкам згодны!

Гуга. Вы ведаеце адно: згаджацца — а вынікаў ніякіх няма! Не, гэтак нам ліквідацыі не здзейсніць! Час бяжыць... прынясіце мне каву!

Дырэктар. Даруйце, але...

Гуга. Я нешта не разумею, пра якое «але» вы яшчэ тут гаворыце?

Дырэктар. Ды я не гавару пра «але»! Але я хацеў сказаць...

Гуга. Дык вы ўсё-такі хочаце сказаць «але»?

Дырэктар. Я зусім не хацеў гаварыць пра «але», але я...

Гуга. Можа, вы і не хацелі гаварыць «але», але вы хочаце сказаць «але», а гэтага больш чым досыць! Але мяне вы ніякім «але» ў зман не ўведзяце!

Дырэктар. Даруйце, але... колькі вам кавалкаў?

Гуга. Дваццаць чатыры. I не будзем з гэтым валтузіцца — цяпер не час гуляць у словы.

Дырэктар, спалохана адступаючы, выходзіць; Гуга застаецца гаспадаром становішча: важна ходзіць сюды-туды па сцэне, разглядае ўсё з выглядам знаўцы і, нарэшце, адкрывае кош і пачынае грэбліва выкідваць з яго Дырэктаравы рэчы. З’яўляецца Ліквідатар з паперамі ў руцэ, збіраючыся ліквідоўваць.

Ліквідатар. Дзень добры! Ну што, пачнём?

Гуга. Зразумела. Дзе тут сейф?

Ліквідатар. Гэта ў вас трэба спытацца!

Гуга. Добры дзень, дык вы тут не працуеце?

Ліквідатар. Ды вось збіраюся працаваць...

Гуга. А дзе вы працуеце?

Ліквідатар. У Ліквідацыйным камітэце. (Працягвае руку.) Ёзэф Долежал.

Гуга. I вы хочаце працаваць тут?

Ліквідатар. Я мушу працаваць тут...

Гуга. Што, Ліквідацыйны камітэт ліквідуецца? Гуга Плудэк.

Ліквідатар. Як гэта Ліквідацыйны камітэт ліквідуецца? Ёзэф Долежал.

Гуга (працягвае руку). Гуга Плудэк. Можа, вы лічыце, што яго не трэба ліквідоўваць? Гуга Плудэк.

Ліквідатар. Прабачце! Уге мы ведаем, што Ліквідацыйны камітэт — гэта перажытак мінуўшчыны! Хоць і нельга адмаўляць, што ў перыяд барацьбы з істэрычнай атмасферай экстрэмізму ў дзейнасці Распарадчай службы Ліквідацыйны камітэт дзякуючы шэрагу прынятых мудрых мер адыграў, безумоўна, станоўчую ролю, але тым не менш мы б дакаціліся да сентыментальнага маразму...

Гуга. ...і бюракратычнага кансерватызму, калі б узяліся...

Ліквідатар. ...разглядаць работу Ліквідацыйнага камітэта па-за кантэкстам яго далейшай эвалюцыі, на працягу якой з прычыны неабдуманых крокаў, скіраваных на выкараненне шмат якіх станоўчых момантаў у дзейнасці Распарадчай службы...

Гуга. ...Ліквідацыйны камітэт адыграў, безумоўна, негатыўную ролю — у выніку дзеянняў паасобных ліквідатараў...

Ліквідатар. ...якія памалу захапіліся...

Гуга і Ліквідатар (разам). ...адміністратыўным бокам ліквідацыйнай практыкі, шкодзячы яе зместаваму боку, у выніку чаго дзейнасць Ліквідацыйнага камітэта набыла нездаровы замкнёны характар, яе гвалтам адарвалі ад жыцця... (Ліквідатар ужо не паспявае за Гугам.)

Гуга. ...і акунулі ў застойную ваду закаснелага бюракратызму, што заканамерна праклала дарогу свавольству жменькі ліквідатараў, якія злоўжывалі...

Ліквідатар. ...разумным рашэннем...

Гуга. ...перапыніць вядомыя крайнасці ў дзейнасці Распарадчай службы і дэмагагічна нападалі на тыя яе пазітыўныя сілы, што паспяхова пераадолелі часовы крызіс, шырока актывізаваліся і зноў вывелі Распарадчую службу на пярэдні фронт нашай барацьбы за пераацэнку памылковых метадаў, галоўнай перашкодай якой, па сутнасці, стаў Ліквідацыйны камітэт, што само сабою літаральна падштурхнула нашую эпоху да адважнага ўчынку яго ліквідацыі. Гуга Плудэк.

Ліквідатар. Цалкам згодзен. Ёзэф Долежал.

Гуга. То я вам бы таксама параіў! (Паказвае на рэчы, якія ён сам толькі што раскідаў.) Бачыце, які вэрхал? Гэта ўсё яны! Ліквідацыйны камітэт ліквідуецца, а яны тут спакойна ліквідоўваюць далей — як быццам нічога не адбылося!

Ліквідатар. Дык ці ліквідуецца ўсё-такі Распарадчая служба?

Гуга. Уявіце сабе! Ужо самі ледзь ліпеюць, а глядзіце, як разгарнуліся... Не хачу бачыць гэтага — сыходжу!

Гуга хутка і рашуча сыходзіць, з’яўляецца Дырэктар з каваю, убачыўшы Ліквідатара, дранцвее.

Дырэктар. Дзень добры...

Ліквідатар. Добры дзень...

Дырэктар. Памочнік?

Ліквідатар. Чый?

Дырэктар. Таго, хто тут ліквідуе...

Ліквідатар. Дазвольце! Я ж не збіраюся дапамагаць тым, якія тут разгарнуліся, хоць самі даўно ледзь ліпеюць.

Дырэктар выпускае з рук філіжанку і стаіць як мыла з'еўшы.

Я ж разумею, што недарэчна ліквідоўваць у той час, калі Ліквідацыйны камітэт ліквідуецца. На тое, што гэтыя дзеянні абсурдныя, маю ўвагу звярнуў сам Гуга Плудэк.

Дырэктар. Хто гэта?

Ліквідатар. На жаль, дакладна не ведаю, але, па ўсім гледзячы, гэта нехта, хто мае самае непасрэднае дачыненне да ліквідацыі Ліквідацыйнага камітэта; магчыма, ён нават узначальвае яе!

Маўчанне. Дырэктар павольна падымае філіжанку.

Ну, я пайду...

Дырэктар (раптоўна ляпае Ліквідатару па спіне). Ды куды ты, хлопец, сабраўся? Сядай — пагамонім! Ну, расказвай — ты адкуль з’явіўся?

Ліквідатар. Ды я, ведаеце... так неяк... зайшоў паглядзець... пагаманіць... ну, я пайду...

Дырэктар (зноў ляпае яму па спіне). Ды куды ты, хлопец, сабраўся? Сядай — пагамонім. Ну, расказвай — адкуль ты з’явіўся?

Ліквідатар. Ды я, ведаеце... так неяк... зайшоў паглядзець... пагаманіць... (Раптам зрываецца.) Божухна, такой бяды! Ну, не ведаў я пра гэта — дык што з таго?

Дырэктар (супакойвае яго). Божухна, такой бяды! Ну не ведаў ты пра гэта — дык што з таго?

Ліквідатар (паспакайнеўшы). Ну, не ведаў я пра гэта — дык што з таго?

Дырэктар. Ну, не ведаў ты пра гэта — дык што з таго?

Ліквідатар. Такой бяды!

Дырэктар. Ды Божачка мой! Я ж твой кум, праўда?

Ліквідатар. Чё?

Дырэктар. Что мы-то вишь кумовья!

Ліквідатар. Дети аль не дети... всё одно потопаю ликвидировать Ликвидационный комитет! «До відзэня, мама — и не грусти...»

Ліквідатар выходзіць. Дырэктар па-змоўніцку азіраецца, а пасля выцягвае з свайго стала два чучалы шпакоў і ставіць іх на стол. З’яўляецца Гуга. Дырэктар спалохана хавае птушак назад у стол.

Гуга. Што гэта вы робіце?

Дырэктар. Як што? Ліквідую...

Гуга. Ну, ты даеш, сябра мой! Ці я гэта добра пачуў? Хто ж ліквідуе тады, калі Ліквідацыйны камітэт ліквідуецца! Вы ж — дарослы чалавек, таму кіньце гэтыя хлапечыя гульні, далібог! Ці, магчыма, вам хочацца, каб я ўзняў гэтае пытанне наверсе? Калі вы з прычыны фальшывага геройства сабраліся выкапаць сабе магілу, дык і скажыце пра гэта — але тады я за сябе не ручаюся!

Дырэктар. Ды я ж ліквідую ліквідацыю! Ліквідацыю ліквідую!

Гуга. Добра каб! А што Долежал — уцёк?

Дырэктар. Уцёк, на жаль... але я, відаць, даганю яшчэ яго на сходах... мне бегчы?

Гуга. Я пайду падмагу хлопцам ліквідоўваць Ліквідацыйны камітэт, але вось забыўся спытаць, хто кіруе гэтай справай — напэўна, трэба ісці напрасткі па галоўнага!

Дырэктар. Плудэк.

Гуга. Які? Гуга?

Дырэктар. Ён, ён.

Гуга. Добра. Пайду да яго! Спадзяюся, ты тут не будзеш біць у хамут! Я ўвогуле табе сімпатызую, і мне б не хацедася брацца за цябе так, каб ты адсюль вылецеў ваўчком! Усяго!

Гуга рашучай хадою накіроўваецца за кулісы, але адразу ж вяртаецца па свой кардонны нос, надзявае яго і знікае. Дырэктар нейкі час глядзіць яму ўслед, пасля высоўвае язык, а потым зноў з бояззю выцягвае сваіх шпакоў, ставіць іх на стол і раптоўна пачынае раз’юшана лупіць па іх кулакамі. З’яўляецца Ліквідатарка.

Ліквідатарка. Ізноў птушак ганяеце?

Дырэктар. Прабачце... прабачце...

Дырэктар спехам спрабуе схаваць чучалы, але Ліквідатарка адбірае іх і кідае ў кош.

Ліквідатарка. Як вам не сорамна! Па-вашаму, мы не стаміліся? Але ўсе мы павінны вытрымаць гэта! Ці быў тут Пэпік?

Дырэктар. Долежал?

Ліквідатарка. Ага.

Дырэктар. Ужо ўцёк.

Ліквідатарка. Ваша шчасце — вы мужчына! (Выбухае плачам.)

Дырэктар. Ці не пабудзеце са мною яшчэ крыху? Так сказаць, неафіцыйна. Вам трэба крыху б адысці ад працы, бо вы ж таксама чалавек, і толькі!

Ліквідатарка. Хам!

Ліквідатарка рашуча выходзіць.

Дырэктар. Так доўга ходзіць з кашом і ліквідуе, што недзе і забудзецца! Ну і добра: цяпер я маю месца, дзе можна падрамаць...

Дырэктар залазіць у кош; з’яўляецца Ліквідатарка.

Ліквідатарка. Срэбны вецер звініць, як звінеў раней...

Дырэктар. Дарамі жыцця адорвае нас!

Ліквідатарка ўступае ў кош, нібы ў рэчку. На кош павольна апускаецца накрыўка.

ДЗЕЯ ЧАЦВЁРТАЯ

Зноў кватэра Плудэкаў. Плудэк і Плудкава, абое ў начных уборах.

Плудэк. Дык вось, пра Японію... — дарэчы, колькі ў нас часу?

Плудкава. Неўзабаве будзе шостая. Ці чуеш?

Плудэк. Час бы яму ўжо з'явіцца. А?

Плудкава. Пэўна, яго нешта затрымала. Ці не крокі там чуваць?

Плудэк. Як гэта — затрымала? Гэта вецер! Дык вось, пра Японію...

Плудкава. Можа, перабраў на свяце ў садзе... Твая праўда, гэта проста вецер.

Плудэк. Ён п’е адно малако, а яго там, вядома ж, не налівалі! I ўсё-такі, здаецца, там чутны крокі? Дык вось, пра Японію...

Плудкава. Чаму не налівалі? Ёсць жа малочныя бары, значыцца, могуць быць і малочныя святы ў садзе! I праўда, здаецца, крокі чуваць?

Плудэк. А я і не здагадаўся — напэўна ж, ён проста напіўся, гэта яго і затрымала! Хто б гэта мог тупаць у нашай каморы? То вецер.

Плудкава. Што, у каморы? Я сама там увечары зачыняла акно!

Плудэк. Значыць, крокі? Ану, схаджу туды! Дык што гэта я хацеў сказаць пра Японію? (Выходзіць за сцэну і стукае ў дзверы.) Паўтараю: хто там? Хто там? Паўтараю: зараз жа адчыніце! Зараз жа адчыніце! (Рыпенне дзвярэй.) Госпадзе Божа ты мой!

На сцэне, спалохана адступаючы, з’яўляецца Плудэк. За ім з вінаватым выглядам ідуць Амалька і Пётра — на абаіх толькі спехам накінутыя паліто.

Плудкава. Госпадзе Божа ты мой! Што вы тут робіце?

Амалька. Пані, вам тэлеграма!

Плудэк. Чытайце ж!

Амалька (чытае). ДАРАГІ ОЛДРЖЫХ КСК РАДАСЦЮ ДАВЕДАЎСЯ КСК ШТО ТВАЙМУ СЫНУ ГУГУ ДАВЕРАНА КІРАЎНІЦТВА ЛІКВІДАЦЫЯЙ ЛІКВІДАЦЫЙНАГА КАМІТЭТА КРП Ці паспелі вы, Ганначка? А дванаццатай і рушым. Не трэба, я прыхаплю вяндліну ва ўласным соку. З ГЭТАЙ НАГОДЫ РАДЫ ПАВІНШАВАЦЬ З ЦУДОЎНЫМ ПОСПЕХАМ КРП Ці праўда, што вы яшчэ ніколі не ездзілі ў Нэспекі? Калька? У стале ў Гірша. А якія лясы! Пішыце: ТРЭБА БЫЛО Б КАЛІ-НЕБУДЗЬ СУСТРЭЦЦА КРП Не забудзьцеся... ТВОЙ ФРАНТА КАЛАБІС КРП... пра купальнік!

Плудкава. Ці чуў ты, Олдржых? Ліквідацыя Ліквідацыйнага камітэта!

Плудэк. Чуў, Бажэна. Вось Яраш хацеў стаць ювелірам — і стаў. Гуга сам у сябе спытаўся — і калі ласка: «рады павіншаваць з цудоўным поспехам». Дык вось, пра Японію...

Плудкава (Амальцы). Што вы, уласна, рабілі цэлую ноч у гэтай каморы?

Амалька. Разбіралі пошту. Бывайце.

Амалька і Пётра выходзяць у розныя кулісы.

Плудкава. Паслухай, Олдржых...

Плудэк. Што?

Плудкава. З Гугам усё так добра атрымалася — можа, варта паклапаціцца і пра Пётру? Ён жа ўсё-такі таксама нашае дзіцятка...

Плудэк. Увапхнём яго куды-небудзь у рэдакцыю.

Плудкава. А нічога, што ён мае выгляд, як у буржуазнага інтэлектуала? Хоць бы ён ужо акуляраў не насіў!

Плудэк. Інтэлектуала ў іх там ніводнага няма, так што яны скажуць: лепей буржуазны, чым ніякі, ён хоць у палітыцы разбіраецца! А на акуляры цяпер ніхто не глядзіць! Здаецца, звоняць?

Плудкава. Ды не.

Чуцён званок.

Плудэк. Гэта Гуга!

Плудкава. Ну, нарэшце!

З’яўляецца Гуга, у яго на пераноссі той самы кардонны нос.

Я ведала, што Гугачак не прападзе!

Плудэк. Рупны хлопец! Ты б яму што-небудзь дала ў дзюбу!

Плудкава. А чаго б гэта? Малачка?

Плудэк. Лепш кавачкі: ён, бедны, відаць, цэлую ноч не спаў!

Плудкава. Не спаў, затое мае карысць з гэтага! Хто ведае, Олдржых, ці захоча ён з намі і размаўляць, калі ў яго такая важная пасада!

Гуга. Ён і для простага люду знойдзе добрае слова. Я сам на гэта толькі і спадзяюся, бо я зайшоў да яго крыху пагаманіць, а можа, і памагчы яму. Я, ведаеце, адразу да каваля! Дык кавачка будзе ці не?

Плудкава. Будзе-будзе, як толькі Гугачак прыйдзе...

Гуга. А што, яго яшчэ няма?

Плудэк. Напэўна, затрымаўся на ліквідацыі...

Плудкава. Ліквідоўваць Ліквідацыйны камітэт — гэта вам не жарты!

Гуга. Што, ваш Гуга ліквідуе тады, калі Ліквідацыйны камітэт ліквідуецца?

Плудэк. Жонка не тое мела на ўвазе! Яна адно хацела сказаць, што Гугу не варта было б займацца гэтай ліквідацыяй.

Гуга. А хто б тады ліквідоўваў Ліквідацыйны камітэт?

Плудэк. Наш Гуга.

Гуга. Дык ваш Гуга ўзяўся б ліквідоўваць тады, калі Ліквідацыйны камітэт ліквідуецца?

Плудкава. Муж не тое меў на ўвазе! Ён адно хацеў сказаць, што Гугу не варта было б займацца гэтай ліквідацыяй.

Гуга. А хто б тады ліквідоўваў Ліквідацыйны камітэт?

Плудкава. Наш Гуга.

Плудэк. Вядома ж...

Плудкава. А чаму б нашаму Гугу ліквідоўваць тады, калі Ліквідацыйны камітэт ліквідуецца?

Плудэк. А хто б тады ліквідоўваў Ліквідацыйны камітэт?

Плудкава. Наш Гуга.

Плудэк. А чаму б нашаму Гугу ліквідоўваць тады, калі Ліквідацыйны камітэт ліквідоўваецца?

Плудкава. А хто б тады ліквідоўваў Ліквідацыйны камітэт?

Плудэк. Наш Гуга.

Плудкава. Вось гэта тое, што трэба!

Плудэк. Але ніхто нічога пра гэта не павінен быў бы ведаць!

Плудкава. Гэткага не схаваеш!

Плудэк. Гугу не трэба было даваць згоду на ліквідацыю!

Плудкава. Калі б ён на яе не даў згоды, дык Ліквідкам не быў бы ліквідаваны і ліквідацыі доўжыліся б, але толькі без Гугі... А чаму б аднаму Гугу не ліквідоўваць? Добра, што ён не адмовіўся!

Плудэк. Калі ён не адмовіўся, Ліквідацыйны камітэт будзе ліквідаваны, ліквідацыі скончацца і адзін Гуга будзе і далей ліквідоўваць! Дык яго ж затыркаюць!

Плудкава. Трэба было адмовіцца!

Плудэк. Наадварот: трэба было не даваць згоды!

Плудкава. Наадварот: трэба было не адмаўляцца!

Плудэк. Можа, трэба было адначасова даць згоду і не адмаўляцца?

Плудкава. Хутчэй адмовіцца і не даць згоды!

Плудэк. Тады ўжо лепш не даваць згоды, не адмаўляцца, а даць згоду і адмовіцца!

Плудкава. А ці нельга было адначасна адмаўляцца, не даваць згоды, але не адмовіцца і даць згоду?

Плудэк. Цяжка сказаць. А як па-вашаму?

Гуга. Па-мойму? Ну, па-мойму, не трэба было не даваць згоды, не адмаўляцца, а даць згоду і адмовіцца — і разам з тым адмаўляцца, не даваць згоды, але не адмовіцца і даць згоду. Ці наадварот. Здаецца, звоняць?

Плудэк. Не. (Звініць званок.) Гэта Гуга!

Плудкава. Ну, нарэшце!

З'яўляюцца Амалька і Пётра.

Амалька (чытае). ДАРАГІ ОЛДРЖЫХ КСК МНЕ СТАЛА ВЯДОМА КСК ШТО ЛІКВІДУЕЦЦА РАСПАРАДЧАЯ СЛУЖБА I КІРАЎНІЦТВА ГЭТАЙ АДКАЗНАЙ ЛІКВІДАЦЫЯЙ ДАРУЧАНА ТВАЙМУ ГУГУ КРП Ці паспела, Гануля? Што? Такой бяды, крыху пакапала па дарозе назад! Не, пакуль будзем у Браніка... ПРАШУ ПЕРАКАЗАЦЬ ЯМУ МАЕ НАЙСАРДЭЧНЕЙШЫЯ ВІНШАВАННІ ГЭТЫМ ВЫДАТНЫМ ПОСПЕХАМ КРП То ж бо і яно, дзяўчынка, то ж бо і яно! А я хіба не? Разводзіцца яна згоды не дасць. ОЛДРЖЫХ КСК ТРЭБА ЯК НАЙХУТЧЭЙ СУСТРЭЦЦА I ПАГУТАРЫЦЬ КРП Зразумей. у мяне дзеці! ПАМЯТАЕШ КСК ШТО МЫ РАЗАМ РАБІЛІ ХЛАПЧУКАМІ ПЫТ — Увага, ідзе Гірш! ТВОЙ ФРАНЦІШАК КРП

Плудкава. Ці чуў ты, Олдржых? Ліквідацыя Распарадчай службы!

Плудэк. Чуў, Бажэна. Як Яраш казаў? Жыццё — гэта кніга з чыстымі аркушамі. Гуга ведаў, чым яе запоўніць і — калі ласка: «найсардэчнейшыя віншаванні выдатным поспехам». Дык вось, пра Японію...

Плудкава (Амальцы). Ці вы гэтую пошту цэлую ноч разбіралі? У цемры?

Амалька. У нас перагарэла лямпачка...

Плудкава. Л ямпачка! Адным словам, калі вы пасля гэтага не ажэніцеся з Пётрам...

Амалька. Мы якраз і хочам пажаніцца...

Плудкава. Бедная дзяўчына! Дык ён жа буржуазны інтэлектуал!

Амалька. Пётра будзе вывучаць мікрабіялогію! Бывайце!

Амалька і Пётра выходзяць у розныя кулісы.

Плудкава. Зразумейце — жонка не мела на ўвазе, што няможна ліквідаваць Распарадчую службу, захаваўшы Ліквідацыйны камітэт, або ліквідаваць Ліквідацыйны камітэт, захаваўшы Распарадчую службу — грунтуючыся на стратэгічных меркаваннях...

Гуга. Усе мы, ведаеце...

Плудэк. Ведаеце... што ведаем?..

Гуга. Дык зразумейце: усе мы, ведаеце, у гэтую бурлівую эпоху шукаем так неяк сваё месца. Здаецца, звоняць?

Плудэк. Не! (Звініць званок.) Гэта Гуга!

Плудкава. Ну, нарэшце!

З'яўляюцца Амалька і Пётра.

Амалька (чытае). ДАРАГІ, ШАНОЎНЫ ОЛДРЖЫХ! ТЫ НЕ ЎЯЎЛЯЕШ САБЕ, З ЯКОЙ РАДАСЦЮ Я ДАВЕДАЎСЯ, ШТО ТВАЙМУ ГУГУ — яшчэ ўчора была поўная скрыня колькі крп я яе не з’еў клчн што пыт а футра не хочаце пыт пішыце — ДАРУЧАНА ВЫКЛЮЧНА ВАЖНАЕ I АДКАЗНАЕ ЗАДАННЕ СТВАРЫЦЬ НА МЕСЦЫ БЫЛОГА ЛІКВІДАЦЫЙНАГА КАМІТЭТА I БЫЛОЙ РАСПАРАДЧАЙ СЛУЖБЫ НОВУЮ БУЙНУЮ ЎСТАНОВУ, ЦЭНТРАЛЬНУЮ КАМІСІЮ ПА РАСПАРАДЧАСЦІ I ЛІКВІДАТАРСТВЕ — не магу трываць кск калі жанчына румзае клчн ах кск ты Божа мой клчн — ПРАШУ ПЕРАКАЗАЦЬ ЯМУ САМАЕ ГАРАЧАЕ БРАТНЯЕ ПРЫВІТАННЕ З ВЫПАДКУ ГЭТАГА НАЙВЯЛІКШАГА ПОСПЕХУ КЛЧН я не веру вам клчн а калі так кск дык трэба пазбавіцца гэтага клчн — СТРАШЭННА СУМУЮ ПА ТАБЕ — АЖ НЕ МАГУ КЛЧН шантажыраваць мяне я не дазволю кск гэта я вам кажу з усёй адказнасцю клчн — ТВОЙ СТАРЫ — падманшчыца клчн — ВЕРНЫ — дзеўка клчн — ФРАНТА КРП качка дурная клчн.

Плудкава. Ці чуў ты, Олдржых? Стварыць Цэнтральную камісію па распарадчасці і ліквідатарстве.

Плудэк. Чуў, Бажэна. Яраш заўсёды думаў пра сваю будучыню і таму вучыўся, вучыўся, вучыўся. Гуга таксама думаў — і, калі ласка: «братняе прывітанне з выпадку найвялікшага поспеху»! Дык вось, пра Японію...

Плудкава (Амальцы). Пётра — і мікрабіялогія? Недарэчнасць! Прадстаўнік сярэдніх класаў не можа займацца гэткай лухтой!

Амалька. Мы з Пётрам кахаем адно аднаго, і Пётра пераязджае да мяне! Пётра, хадзем!

Пётра. Бывайце!

Амалька і Пётра бяруцца за рукі і, поўныя пафасу, выходзяць.

Плудкава. Паслухай, Олдржых...

Плудэк. Што?

Плудкава. Ці чуў ты, як ён на нас разявіў зяпу?

Плудэк. Бажэна, штосьці мне падказвае, што мы страцілі сына. Але штосьці іншае дадае, што зусім няблага будзе мець за нявестку дворнікаву дачку, хо-хо!

Плудкава. Дворнік — гэта ўсё-ткі працоўны клас...

Плудэк. Што праўда, не непасрэдна — але ў кожным выпадку ён пра працоўны клас ведае добра.

Плудкава. Што ж, перамаглі нас Амалька з мікрабіялогіяй! Цяпер у нашай сям’і адно спадзяванне — Гуга. Дык што ўсё-ткі ты хацеў сказаць пра Японію?

Плудэк (Гугу). Паслухайце, а хто вы, уласна, такі?

Гуга. Я? Гэта я хто такі? Ну дык вось, я прымітыўных просталінейных пытанняў не люблю. Кажу вам без жартаў! Хіба так наўпрост ставяць пытанні? Бо тут як ні адказвай, мы ніколі не высветлім усяе праўды, але толькі яе абмежаваную частку: чалавек — з’ява настолькі багатая, складаная, зменлівая і шматаблічная, што не існуе слоў, сказаў, кніг, не існуе нічога такога, што можа яго ў поўным аб’ёме ахапіць і апісаць. У чалавеку няма нічога трывалага, вечнага, абсалютнага, ён увесь — няспынны рух, і гэта, між іншым, гучыць годна! А наш час — гэта не час статычных, нязменных катэгорый, калі А было А, а Б заўсёды толькі Б; сёння мы ведаем, што А часцяком можа быць Б, а Б адначасна А, што Б хоць можа быць Б, але яшчэ і А або В, гэтаксама як В можа быць не толькі В, але і В, Б або Г, а пры пэўных варунках Ж можа быць Ф, О, а часам і Ы! Вы, напэўна, і самі адчуваеце: таго, што вы адчуваеце сёння, вы не адчувалі ўчора, а тое, што вы адчувалі ўчора, вы хоць не адчуваеце сёння, але, мажліва, будзеце адчуваць заўтра, ну а ўжо таго, што вы будзеце адчуваць паслязаўтра, вы хутчэй за ўсё яшчэ наогул ніколі не адчувалі! Ці вы гэта адчуваеце? I няцяжка зразумець, што тыя, якія сёння бачаць толькі сёння, толькі паўтараюць тых, якія ўчора бачылі толькі ўчора, у той час як мы ведаем, што сёння трэба бачыць так неяк і тое, што было ўчора, бо хто ведае, ці не вернецца гэта заўтра! Праўда гэтаксама складаная і шматаблічная, як і ўсё на гэтым свеце: магніт, тэлефон, паэзія Браніслава, магніт... — і ўсе мы так трохі тое, што было ўчора, і так трохі тое, што ёсць сёння, а трюхі мы і не тое, і не гэтае; і ўвогуле мы заўсёды так трохі мы, а так трохі і не мы, гэтак што кожны з нас не зусім ёсць і кожнага зусім няма; пытанне толькі ў тым, калі лепш болей быць і меней не быць, а калі, наадварот, лепш меней быць і болей не быць; зрэшты, таго, хто занадта ёсць, неўзабаве можа зусім не быць, а той, хто ў пэўнай сітуацыі здолее ў неабходнай меры не быць, у іншай сітуацыі тым лягчэй зможа быць. Я не ведаю, ці хочаце вы болей быць або болей не быць і калі вы хочаце быць, а калі — не быць, але я хачу быць заўсёды, і таму я заўсёды павінен так трохі не быць — бо калі часам чалавека так трохі няма, нічога яму ад гэтага не зробіцца! I няхай у гэтай хвілі я ўсяго толькі нешта зусім малое, магу вас запэўніць, што, мажліва, хутка я буду нашмат большы, чым калі-кольвечы быў — і тады мы зноў зможам пра ўсё гэта пагаварыць, але ўжо з іншых пазіцый! Мат!

Гуга выходзіць.

Плудкава. Паслухай, Олдржых...

Плудэк. Што?

Плудкава. Няблага было сказана, га?

Плудэк. Цудоўна было сказана! А ведаеш чаму?

Плудкава. Чаму?

Плудэк. Бо, відавочна, у яго ў крыві здаровая філасофія сярэдніх класаў! Сама ведаеш — да Кутнай гары без галёш і Яраш не дойдзе. Ды куды там! (Пяе.) Народ наш чэшскі загінуць не можа, любыя беды ён пераможа!

Плудкава. Каб толькі японцаў тут не панабегла: тады па нас ніводзін сабака не завые!

З шафы чутно сабачае выццё.

Плудэк. Божка, яны ўжо тут!

З шафы вылазіць Пыльзак і выходзіць да рампы.

Пыльзак (у залу). А зараз давайце так неяк без лішніх дыскусій разыходзіцца!

КАНЕЦ

Фрыдрых Дзюрэнмат Партрэт планеты П’еса.

АСОБЫ

Адам.

Ева.

Каін.

Ада.

Авель.

Цыла.

Энох.

Наэма.

П'еса ідзе без перапынкаў. Дзеянне доўжыцца адну гадзіну трыццаць пяць хвілін. На заднім плане спачатку запальваецца Птушыная Дарога. Сцэна крыху асветленая. Адам выходзіць злева і ідзе ў сярэдзіну задняга плана сцэны.

Адам. Я — першы Бог.

Пасля Адама выходзіць Каін, ён відавочна слабы на вушы.

Каін. Што?

Адам. Я — першы Бог.

Каін. Ах так. (Становіцца праваруч ад Адама). Я — другі Бог.

З пэўнай урачыстасцю выходзіць Авель, становіцца леваруч ад сярэдзіны сцэны.

Авель. Я — трэці Бог!

З пэўнай бесклапотнасцю на твары выходзіць Энох, спыняецца з самага левага краю сцэны.

Энох. Я — чацвёрты Бог.

Адам пазяхае.

Каін. Як?

Адам. Сумная гэта бясконцасць.

Авель. Сумная да ашалення.

Каін. Што?

Авель (старанна вымаўляючы). Сумная да ашалення.

Каін. Ах так.

Энох (гледзячы ў бок Адама і Авеля). Сядайма?

Авель. Сядайма.

Авель сядае, Энох кладзецца на спіну, Адам застаецца стаяць.

Каін (няўцямна). Што?

Авель (старанна вымаўляючы). Сядайма.

Каін. Ах так. (Сядае).

Адам. Сонца вунь там загіне...

Каін. Хто?

Каінава глухаватасць пачынае паступова раздражняць Адама.

Адам. Сонца там... Загіне.

Каін. Ах так.

Авель. Калі?

Адам. Неўзабаве.

Энох (пераварочваецца на жывот, глядзіць на Птушыную Дарогу). Во гэта будзе выбух!

Каін. Што будзе?

Авель. Сонца расколецца, і ягоная матэрыя разляціцца па Сусвеце.

Авель відавочна гэтаму рады.

Каін. Ах так.

Адам. Бух!

Каін. Што?

Адам. Бубух!

Каін. Як?

Адам. Бум!

Каін. Ага!

Энох. Але пакуль што гэтае сонца яшчэ стабільнае.

Авель. Значыць, выбуху не будзе.

Энох. Не, яно выбухне.

Авель. Значыць, яно не стабільнае.

Энох. Я надта ў сонцах не разбіраюся. (Пераварочваецца на спіну).

Адам. I я таксама.

Каін. Што?

Адам (са злосцю). I я таксама.

Каін (злуецца). Ах так.

Адам. Цікава, ці гэта сонца мае планеты?

Каін. Мае — што?

Адам. Планеты!

Каін. Ах так.

Авель. Не ўяўляю сабе.

Каін. Што-што?

Адам мармыча нешта няўцямнае.

Каін. Ах так.

Энох. Я кажу пра планеты, населеныя жывым.

Каін. Чым?

Авель (Каіну). Раслінамі, жывёламі, людзьмі.

Каін. Ах так.

Энох. Я не разбіраюся і ў жывых істотах.

Авель. Гэта няважна.

Энох. Ну што, рушым далей?

Авель, смеючыся, падымаецца, за ім падымаецца Энох.

Каін. Га?

Авель (абмінаючы Каіна справа, старанна вымаўляе). Хадзем.

Каін. Ах так. (Падымаецца і становіцца ззаду за Авелем).

Адам (яшчэ раз глядзіць у бок Птушынай Дарогі). Сонца ўсё роўна загіне.

Адам адыходзіць за правую кулісу. Слабое сонца на сцэне патухае. Свеціцца толькі Птушыная Дарога. Потым раптоўна ўспыхвае поўнае святло. Птушыная Дарога знікае. З глыбіні сцэны злева выходзяць жанчыны, справа — мужчыны, усе становяцца паўколам. Жанчыны апранутыя ў форму, у руках — блакітныя фуражкі. Ада трымае кіёк. На мужчынах — звярыныя шкуры, нібы ў дзікуноў.

Усе. Мы.

Ева. Ева.

Усе. Мы.

Ада. Ада.

Усе. Мы.

Цыла. Цыла.

Усе. Мы.

Наэма. Наэма.

Усе. Мы.

Адам. Адам.

Усе. Мы.

Каін. Каін.

Усе. Мы.

Авель. Авель.

Усе. Мы.

Энох. Энох.

Жанчыны насоўваюць блакітныя фуражкі.

Ада. Гуляць!

Жанчыны адыходзяць праз левую кулісу. Мужчыны, гарбацячыся, моўчкі бягуць па коле. Бачаць, што жанчыны адышлі.

Адам. Горача.

Каін. Усё павысыхала.

Энох. Рэкі абмялелі.

Авель. Танец дажджу!

Чутно біццё барабанаў у негрыцянскіх рытмах. Мужчыны, тупаючы і выкрыкваючы па-першабытнаму, збіваюцца ў цеснае кола. Справа выходзіць Ева з жалезным катлом, глядзіць на танец. Музыку перарывае гучны ўдар літаўраў. Мужчыны з жахам заўважаюць Еву — і зноў бягуць па коле. Ева пагардліва абмінае іх, ставіць кацёл на авансцэну.

Ева. Есці!

Мужчыны спыняюцца, чакаюць, пакуль Ева пойдзе, потым кідаюцца да катла і пачынаюць прагна есці.

Энох. Ізноў пячонка?

Авель. Не ведаю.

Адам. Пячонка.

Каін. Пячонка.

Энох. Вечна пячонка ды пячонка.

Глядзяць адзін на аднаго.

Адам. Даўней мы елі шынку.

Каін. Катлеты.

Авель. Адбіўныя.

Энох. Сала.

Авель. То было раней.

Яны рохкаюць.

Каін. Нас кормяць горш і горш.

Авель. Ад таго часу, як у нас паявіліся белыя жанчыны.

Энох. Іншых няма.

Адам. Белыя жанчыны звезлі нашых жанчын.

Авель. На вялікіх бліскучых птушках.

Каін. Куды?

Адам. Не ведаю.

Энох. Ці яны вернуцца?

Адам. Яны ніколі не вернуцца.

Авель. Ніколі.

Каін. Ці будзем даядаць?

Адам. Будзем.

Каін і Адам зноў ядуць. Энох паварочваецца да іх спінай.

Энох. Пячонка. У гэткую спёку.

Авелю робіцца млосна.

Авель. Я больш ні да чога не дакрануся.

На заднім плане злева з'яўляецца Ева.

Ева. Кацёл прыбраць. Прынясіце лаўку і скрыню з чырвоным крыжам.

Энох адносіць кацёл на задні план сцэны і ставіць яго пасярэдзіне. Адам і Каін бягуць да сярэдзіны задняга плана сцэны і знікаюць. Авель адбягае ў правы бок сцэны і знікае. Адам і Каін прыносяць лаўку, ставяць яе пасярэдзіне сцэны і сядаюць. Авель нясе скрыню з чырвоным крыжам, ставіць яе з правага боку ад лаўкі, бліжэй да гледачоў, потым сядае на скрыню.

Ева. Трэба нарваць бананаў.

Дзікуны буркаюць сабе пад нос, але падымаюцца. Адам і Каін бягуць да сярэдзіны задняга плана сцэны. Авель пераскоквае цераз лаўку і выбягае, за ім следам Адам і Каін. Энох таксама спрабуе ўцячы.

Ева. А ты застанься.

Энох (дранцвее). Калі ласка.

Ева (сядае на лаўку). Сядай.

Энох (сядаючы на скрыню). Калі ласка.

Ева. Выпрастайся.

Энох (выпростваючыся). Калі ласка.

Ева. Сёння ты спіш са мною.

Энох. Калі ласка.

Ева. Ты за кожным разам кажаш: калі ласка.

Энох. А што мне яшчэ казаць?

Ева. З задавальненнем.

Энох. Калі ласка.

Ева. Ці ты не хочаш спаць са мною?

Энох. У мяне пра гэта ніхто не пытаецца.

Ева. Я пытаюся.

Энох. А калі я не хачу?

Ева. Ты мусіш спаць са мною.

Энох. Ну во, бачыш.

Ева (у роспачы падымаецца). Так не пойдзе.

Энох. Горача.

Ева. Гэта не адказ.

Энох. Адказу не будзе.

Ева (спыняецца каля Эноха). Табе не даспадобы спаць са мною.

Энох. Мне нічога не даспадобы.

Ева. Пячонка табе таксама не даспадобы.

Энох. Каб сала...

Ева. Сала болей няма.

Энох. Ну, тады шынкі.

Ева. Ніводнага негра не засталося.

Энох. А кітайцаў?

Ева. Таксама няма.

Энох. Тады я нічога больш есці не буду.

Ева. Пэўна, можна здабыць колькі белых.

Энох. Ф-фу, яны паскудныя на смак.

Ева (узрадаваўшыся). Жывёлін?

Энох. Жывёлін есці няможна.

Ева (укленчвае перад Энохам). Раней вы жывёлін елі.

Энох. Гэта быў грэх.

Ева (расчаравана падымаецца). Тады еш бананы.

Энох. Яны нясмачныя.

Ева (зноў сядае на лаўку). Мы ж ямо бананы.

Энох. То ж вы!

З правай кулісы выходзіць Цыла з бляшанай міскаю.

Цыла. Ты сёння з ім спіш?

Ева. Ага.

Цыла (падае міску Эноху). Еш.

Энох. Я ўжо еў.

Цыла. Еш яшчэ.

Энох. Калі ласка.

Цыла. Гэта сцягно негра.

Энох. Калі ласка. (Пачынае есці).

Ева. Ён заўсёды кажа: калі ласка.

Цыла. Самае галоўнае, што ён падпарадкоўваецца.

Энох (працягваючы есці). Дзіўна. (Пасля паўзы). Смачна.

Цыла. Гэта не негр.

Энох. Індус?

Цыла. Не.

Энох. Нехта са спякотных краін?

Цыла. Таксама не.

Энох. Ліліпут?

Цыла. Свіная смажаніна.

Энох (шпурляе міску вобзем, з жахам глядзіць на яе, крычучы). Я парушыў закон!

Цыла (рупліва ўсаджваючы Эноха на скрыню). Сядай.

Энох. Калі ласка.

Цыла. Даядай.

Энох. Калі ласка. (Жуе, спачатку павольна, потым хутчэй і хутчэй).

Цыла. Смачна?

Энох. Смачна.

Цыла (Еве). Бачыш во.

Энох. Адкуль свініна?

Цыла. Ад Бога.

Ева. Ён паслаў нашаму племю тысячу свіней, тысячу авечак, тысячу кароў.

Энох. Слава Госпаду!

Цыла. Амін.

Энох. Ці можна вылізаць міску?

Цыла. Калі ласка.

Энох падымаецца, праходзіць каля Евы ў глыб сцэны.

Энох (Еве). Хадзем спаць.

Ева. Калі ласка.

Ева неахвотна ідзе следам за Энохам. З левага боку выходзяць Наэма і Адаз кійком.

Ада. Ці з'еў ён свініну?

Цыла. З'еў.

Ада. Ну вось.

Наэма. Нарэшце ўжо...

Aда. Я мушу сесці.

Сядае. Праваруч ад яе сядае Наэма, леваруч — Цыла.

Цыла. Заўтра ўсе будуць есці.

Ада. Людажэрства больш няма.

Цыла. Можна распачынаць жывёлагадоўлю.

Наэма. Наша навуковая мэта дасягнута.

Ада. Мы ўжо можам ім вярнуць іхніх жанчын.

Цыла. Яны таксама перайшлі на мясное харчаванне?

Ада. Яны ядуць нават бананы.

Наэма. Мы пакідаем гэтую выспу годна і з удзячнасцю.

Справа выходзіць Каін у карычневай афіцэрскай форме і сонцаахоўных акулярах.

Каін. Дарагія дамы, нас можна павіншаваць з поспехам.

Цыла і Наэма падымаюцца, Ада застаецца сядзець.

Наэма. Поспех быў дасягнуты толькі дзякуючы самаахвярнасці, спадар упаўнаважаны.

Каін. Вядома, вядома.

Каін сядае з правага боку ад Ады на лаўку, запрашае іншых. Наэма сядае каля Ады, Цыла — на скрыню з чырвоным крыжам.

Ада. Мы ўсе прысвяцілі сябе змаганню супраць людажэрства, спадар упаўнаважаны.

Каін. I вы таксама?

Ада. I я.

Каін. Грандыёзна.

Ада. Толькі абыходным шляхам, праз эротыку, мы здолелі паўплываць на гэтых дзікуноў.

Каін. Фантастыка!

Ада. Яны яшчэ да гэтага часу жывуць у матрыярхаце.

Каін. Якое дзікунства...

Злева выходзіць Авель у такой самай форме, як і ў Каіна.

Авель. Імпартаваныя тысяча кароў, тысяча авечак, тысяча свіней.

Каін. Ну і што?

Авель. Гэта ж вар'яцтва!

Каін. На выспе зліквідавана людаедства.

Авель. А на мацерыку цяпер голад.

Каін. Наш камітэт гэтым не займаецца.

Авель. А наш займаецца якраз барацьбой супраць голаду.

Каін. Разумнае планаванне сям'і засцерагае ад голаду. Няхай глытаюць супрацьзачаткавыя таблеткі і не лезуць да нас.

Авель. Але ж яны галадаюць якраз з тае прычыны, што з мацерыка вывезена па тысячы кароў, свіней ды авечак. Галадаюць дзесяткі тысяч.

Каін. Затое тут сотні такіх самых істотаў, як і на мацерыку, не ядуць да сябе падобных.

Авель. Людаедства не пагражае свету.

Каін. Любое варварства — пагроза свету.

Авель. Не трэба гаварыць збітых фраз.

Ада. Я не дзеля таго прысвяціла сваё жыццё барацьбе з людаедствам, каб пасля цярпець знявагу ад прадстаўнікоў камітэта дапамогі галадоўцам.

Адам. Мадам, зразумейце мяне: вы вывозіце з мацерыка скаціну, а там паміраюць дзеці...

Ада. Генеральны сакратар даў нам транспартныя сродкі.

Авель. Невыпраўны ёлупень.

Ада. На такім узроўні я не збіраюся дыскутаваць далей.

Цыла. За нашага генеральнага сакратара мы пойдзем у агонь.

Наэма. Ён усё-ткі Нобелеўскі лаўрэат у галіне літаратуры.

Авель. Нам патрэбны не эстэт, а практык. Без каардынацыі немажліва выканаць праграму дапамогі свету. У той самы час, калі ваш камітэт вывозіць скаціну з мацерыка для бяскрыўдных людаедаў, народ, за плячыма якога трохтысячагадовая культура, пажырае чалавечыя трупы. Калі ваш камітэт заахвочвае такое людаедства, дык хіба яго можна называць камітэтам па барацьбе злюдаедствам? Дазвольце, я сяду. Задыхаюся нешта.

Ніхто не дае яму месца.

Каін. Выспа чакае вашых распараджэнняў.

Авель. Маё сэрца!..

Авелю цяжка стаяць.

Ада. Мы ўсе разлічваемся сваім здароўем.

Авель. Гэта праклятая зямля... ці хоць ураджайная?

Цыла. Гэта — рай.

Авель. Тады дзікуны няхай ядуць бананы і не разлічваюцьна нашую скаціну.

Ада. Бананы ім не даспадобы.

Авель. Не даспадобы! Ім бананы не даспадобы, калі ў нас не хапае харчоў!

Цыла. Апроч бананаў, тут няма чаго есці. Адны пацукі ды чарвякі.

Авель. На мацерыку іх даўно ўжо ядуць.

Каін. Божухна! Людаедства немагчыма перамагчы без кулінарнага ўмельства.

Авель. У вас у галовах няма нічога, апроч людаедства.

Каін. А ў вас нічога, апроч галадоўцаў.

Авель. Прапаную абмеркаваць наш канфлікт на агульным пасяджэнні арганізацыі дапамогі свету.

Каін. Калі ласка.

Усе становяцца радком, перадам да скрыні з чырвоным крыжам. З правага боку выходзіць Адам, ён у карычневым сурдуце.

Цыла. Генеральны сакратар.

Адам (залазіць на скрыню). У якасці генеральнага сакратара міжнароднай арганізацыі дапамогі свету шлю вам прывітанне ў гэтым цудоўным горадзе на беразе самага цудоўнага возера і заклікаю вас: набярыцеся мужнасці!

Воплескі. Адам кланяецца. Выходзіць Ева ў блузцы і з жаночай сумачкай, становіцца на скрыню перад Aдамам, адчыняе сумачку і пачынае пудрыцца.

Адам. Я нарадзіўся ў гэтай горнай краіне, спадары і спадарыні. У маленстве я часцяком хадзіў у горы. З усіх бакоў было атачэнне неадольных стромых скал. Абвалы заміналі, але я ішоў ды ішоў, пакуль перад вачыма не з'явіўся горны перавал і каля ног вандроўніка не апынулася шматпакутная радзіма. Гэтак і цяпер. Яшчэ не пераадолены неразважнасць і карыслівасць, але яны адыдуць, і вы ўбачыце вызваленую зямлю.

Ева. Яны зноўку жаруць чалавечыну.

Адам (не зважаючы на Еву). Усё будзе добра.

Ада. Каго?

Ева. Матросаў.

Адам. Усё будзе добра.

Ада. У чым прычына?

Ева. Танкер-нафтавік водазмяшчэннем трыста тысяч тон узарваўся непадалёк ад выспы, з экіпажа жывыя засталіся толькі 52 чалавекі.

Каін. I што — усіх з'елі?

Ева. Усіх.

Адам. Усё будзе добра.

Авель. Як упаўнаважаны прадстаўнік камітэта дапамогі галадоўцам лічу выбух нафтавага танкера-трохсоттысячніка нашмат больш фатальным...

Адам. Захоўвайце парадак, не хвалюйцеся. Толькі спакойна... Прагрэс доўжыцца стагоддзі, калі не тысячы гадоў. Чытайце Фрэйда.

Адам (злазіць са скрыні, падыходзіць да тых, што стаяць, паціскае дамам рукі). Нягледзячы на невялікі рэцыдыў у самым пачатку ўзнікнення чалавечай культуры на гэтай выспе, я шчыра ўдзячны дамам з камітэта барацьбы супраць людаедства за іх асабісты ўдзел. Да сённяшняга свята аркестр філармоніі нашага горада падрыхтаваў бессмяротную Пятую сімфонію Бетховена. Пакуль наладжваецца буфет, мы паслухаем Бетховена, і спадзяюся, што ён суцешыць нас, што нам так патрэбна ў нашай цяжкай службе.

Здалёк далятаюць першыя пяць тактаў Пятай сімфоніі Бетховена. Адам ляпае па плячы, Авель бярэ пад казырок. Усе, апроч Евы і Каіна, выходзяць. Каін здымае куртку, кладзе яе на лаву. Ева сядае на скрыню, дастае з сумкі электрабрытву і падае яе Каіну. Яна накладае грым, расчэсвае валасы. Каін паварочваецца да Евы, спрабуе штосьці сказаць, але махае рукою моўчкі, потым ідзе наперад. Правая нага ў яго не гнецца. Ён спыняецца, разяўляе рот, але нічога не кажа. Зноў махае рукою і пачынае галіцца. Яшчэ раз гучаць першыя чатыры такты сімфоніі.

Каін. Ён ізноў не здаў іспыту.

Ева. Недабраў тры балы, зусім крыху.

Каін. Другі раз.

Ева. У яго запозненае развіццё.

Каін. Каб у яго было запозненае развіццё, ён бы не спаў з пакаёўкаю.

Ева. Ты таксама спіш з пакаёўкаю.

Гучаць першыя чатыры такты Пятай сімфоніі.

Каін. I пры ўсім тым ён прыдатны да службы ў войску.

Ева. Ты проста зайздросціш яму.

Каін. Я быў добры салдат.

Ева. Праз гэта ў цябе і кавяла.

Каін. Не чапляйся да мяне з гэтай кавялою.

Ева. А ты не чапляйся да мяне з маім сынам.

Каін. Я ганаруся сваёй кавялою.

Ева. А я ганаруся сваім сынам.

Гучаць першыя чатыры такты сімфоніі.

Каін. Я што — мушу цэлы вечар слухаць гэту сімфонію?

Ева. Ён любіць класічную музыку; табе са сваёй кавялою гэтага не зразумець. Па-твойму, эротыка — гэта згвалтаванне.

Каін. Не чапляйся да мяне са сваёй пакаёўкаю.

Ева. Я гавару не пра пакаёўку, я гавару пра нас з табою.

Першыя чатыры такты сімфоніі.

Каін. Я — мужчына, а твой сын — гаўнюк.

Ева. Навошта ж тады ты пасылаеш яго ваяваць у джунглі, калі ў цябе такая думка пра яго?

Каін. Вайна зробіць з яго мужчыну.

Ева. Лухта.

Зноў гучаць першыя чатыры такты сімфоніі.

Ева. Навошта ўвогуле яна патрэбная, гэта вайна?

Каін. Урад ведае навошта.

Ева. Каб скінулі колькі атамных бомбаў на гэтых дзікуноў, дык былі б спакойныя.

Каін. Каб мы скінулі, дык і іншыя таксама скінулі б.

Ева. У дзікуноў атамнай бомбы няма.

Каін. Знайшла сабе сяброў!

Ева. Вы ўсе — гаўнюкі.

Каін (чысціць брытву). Табе што — у школу трэба?

Ева. Я даглядаю за параненымі.

Каін. Праўда?

Ева. А табе?

Каін. Пасяджэнне ў радзе дапамогі ветэранам.

Ева. А-а.

Каін (падыходзячы да Евы). Мне трэба ісці.

Ева. Ідзі.

Ева падстаўляе шчаку Каіну. Каін цмокае яе ў шчаку. Гучаць першыя чатыры такты Пятай сімфоніі.

Каін. У яго зноў сваё.

Ева. Пэўна, табе пара ісці.

Каін (накідаючы куртку на плечы). Трэба было б мець запозненае развіццё.

Каін выходзіць. Паяўляюцца Цыла і Наэма, сядаюць на лаўку. На плячах накінутыя хусткі. Цыла вяжа, Наэма разглядае фотаальбом. Ева ставіць сумку на зямлю, дастаўшы з яе насамперш кавалачак цукру, смокча яго. Рашуча ўваходзіць Ада з трохногім зэдлікам, сядае.

Наэма. Мне восемдзесят сем год.

Ева. А мне — восемдзесят восем.

Цыла. Мне — восемдзесят дзевяць.

Ада. А мне — дзевяноста.

Наэма. Мяне завуць Наэма. Бацька мой працаваў на фабрыцы. Ён увесь час жыў у галечы. Мы ўсе жылі ў галечы. Жытлом нашым была халупа, накрытая мохам. Пяцьдзесят сем год таму я выйшла за рабочага-чыгуначніка. Пазней ён даслужыўся да начальніка станцыі. Памёр дваццаць год таму. Я мела адзінаццаць дзяцей: сем хлопчыкаў і чатыры дзяўчынкі. Засталіся чатыры хлопчыкі і чатыры дзяўчынкі. Самы большанькі трапіў пад цягнік Берн — Люцэрн. Ён гуляў на рэйках і меў тады ўсяго чатыры гадкі. Другі памёр ад рака, маючы сорак год, трэці ў тым самым годзе зваліўся з даху: ён быў страхар. Думаю, што ў мяне больш як дваццаць унукаў і, відаць, яшчэ болей праўнукаў. Але чамусьці ніхто мяне не наведвае. Часам я атрымлівала паштоўкі ад майго меншанькага з Амерыкі, з Дэтройта. Ён працаваў там на аўтамабільным заводзе, але ўжо дзесяць год, як не піша. У гэтым прытулку я ўжо трынаццаць гадоў. Штодня я сядаю ля акна і разглядаю сямейны альбом. Пры гэтым не думаю пра свайго мужа. I пра дзяцей таксама не думаю. Увогуле я ні пра што не думаю.

Ева. Я — Ева. Ніколі не была замужам. Дый навошта? У мяне заўсёды былі мужчыны. Здаралася, больш як пяць за адну ноч. Гэтым промыслам я пачала займацца, маючы пятнаццаць гадоў. Я рабіла ўсё, чаго ад мяне патрабавалі, а патрабавалі ўсяго, што можна патрабаваць ад такіх, як я. У мяне быў сябар, які здабываў мне дазвол ад паліцыі займацца маім промыслам — гэтак усё было законна. Палова майго заробку ішла на выплату падаткаў, трыццаць працэнтаў забіраў мой сябрук. Мне заставаліся дваццаць працэнтаў. Але я была беражлівая і рупная. Сама сабе я гаварыла: «Ева, ты састарэеш. Памятай пра гэта». I вось я стала старая. Да шасцідзесяці пяці год я назапасіла грошай досыць, каб купіць месца ў гэтым прытулку. Мой сябра Эган Мюлер ужо дзесяць год як памёр у Асконе, будучы міліянерам. Ён меў шмат такіх, як я, якія на яго працавалі. Ён быў прыстойны чалавек, і калі параўнаць з іншымі мужчынамі, якіх я ведала,— надзвычай прыстойны. Я ніколі не саромелася свайго занятку і ганаруся, што дажыла да гэтага веку, не нарабіўшы шкоды ні душы, ні целу. Удзень я чытаю раманы пра каханне, а ўвечары сяджу ля тэлевізара. Больш за ўсё мне даспадобы фільмы з удзелам Саймана Тэмплара, і Бананцу таксама я люблю. Калі б я напаткала такога мужчыну, маё жыццё было б зусім іншае, але такіх мужчын можна ўбачыць толькі ў тэлевізары.

Цыла. Мяне завуць Цыла. У мінулым — медсястра. Я працавала ў невялікай вясковай лякарні. Побач з лякарняю, у сажалцы, разводзілі стронгу. Чаго я толькі не нагледзелася: бачыла нараджэнне і смерць. Адны баяліся смерці, другім было ўсё роўна: ці яны памруць, ці выжывуць; трэція зусім і не разумелі, што паміраюць. Напачатку я пакутавала, гледзячы на іх пакуты, але неўзабаве гэта ўсё прайшло. У немаўлятах я пачала бачыць будучых вязняў смерці — і нічога болей. Людзі, якіх я даглядала, дарылі мне на развітанне шакалад і кнігі з прысвячэннямі, і забывалі мяне, як толькі выходзілі з лякарні; і я іх таксама забывала. У вольныя дні я дапамагала братавай. Яна хварэла, а ў яе ж было трое дзяцей; дзеці мяне не любілі, я іх таксама. Аднаго разу я адпачывала ў Грындэльвальдзе, другі раз — у Фларэнцыі; і тады, і тады ішлі праліўныя дажджы. Мікеланджэлаў Давід мяне таксама расчараваў. Мужчыны выглядаюць зусім іначай. У мяне былі невялікія шашні з маладзенькім асістэнтам доктара. Мы спалі з ім два дні, а пасля ён ажаніўся з дачкою галоўнага лекара. Неяк пазней ён ізноў хацеў зацягнуць мяне ў ложак, ды я ўжо не хацела.

Ада (бярэ ў руку саламяны кошык з чорнай накрыўкай). Я — Ада, графіня фон Цынцэн. Была заручаная з графам Крэсам фон Штукам, які памёр у дзевяностых гадах у адной былой нямецкай калоніі — недзе ва Усходняй Афрыцы. Яго зжэр леў. I дзякуй Богу. Я не магла яго цярпець. Увогуле мужчыны выклікалі ў мяне агіду. I ў мяне ніколі нікога не было. Я любіла толькі кошак. Можа, з тае прычыны, што яны мне нагадвалі льва, які расправіўся з маім жаніхом,— і за гэта я ўдзячная па сёння ўсяму кашэчаму роду. Кот, што ў мяне цяпер на каленях, належыць гэтаму пры­тулку. Я дала яму клічку Тасіла, але ён рэагуе толькі на Негрыцяня. Тасіла... Гэтак звалі майго бацьку. Ён ніколі не выпускаў з рук сваёй пугі. У першую сусветную ён страціў тры чвэрці сваёй маёмасці. Гэтыя дваццаць мільёнаў ён уфундаваў у вайну. Астатнія з'ела інфляцыя. Я ў гэтым прытулку ўжо больш як сорак год. Тры гадзіны штодня я раблю праходку ў найбліжэйшым лесе: гадзіну перад і дзве — па абедзе. I ніколі не карыстаюся кульбакаю. Я не чытаю кніг, цярпець не магу музыкі, мне не патрэбны тэлевізар. Старой жанчыне з дому фон Цынцэн ні ў чым няма патрэбы. Штонядзелі я хаджу ў царкву і сплю пад час набажэнства. Усе фон Цынцэны штонядзелі хадзілі ў царкву і спалі пад час набажэнства. Са мною скончыцца наш род. Адзінае маё жаданне — дажыць да ста гадоў. Усе фон Цынцэны дажывалі да дзевяноста, ды ніводзін не дажыў да ста. Калі я здолею дажыць да ста, я выпераджу ўсіх фон Цынцэнаў, а толькі таго я і хачу.

Гудзенне самалёта. Жанчыны падымаюць галовы.

Цыла. Самалёты.

Ева, Цыла і Наэма адыходзяць. Ада выходзіць на край сцэны, завязвае на сцёгнах чорную хустку, выцягвае з кошыка драўляны сподак з рысам і ставіць, як азіятка, кошык сабе на галаву. Паяўляецца Авель.

Ада. Ці чуеш?

Авель. Чую.

Авель бярэ трохногі зэдлік і кідае яго да катла. Ада ўздрыгвае.

Ада. Куды яны паляцелі?

Авель. Да моста на поўдзень.

Авель цягне лаўку да катла і цяжка вылускае яе з рук. Ада ўздрыгвае.

Ада. Яны яго разбураць?

Авель. Гэта — хітрасць.

Авель кідае скрыню з чырвоным крыжам да катла і лаўкі. Ада ўздрыгвае. Авель падсядае да яе.

Ада. Спадзяюся, кустоўе не палыхне.

Авель. Час дажджоў павінен быў ужо даўно надысці.

Чуюцца гукі флейты. Азіяцкі матыў.

Авель. Ён грае зноў.

Ада. Кожны вечар.

Авель. Заўтра мы яго ўжо не пачуем.

А да. Мажліва, мы ніколі ўжо яго не пачуем.

Авель. Ці ў нас яшчэ ёсць рыс?

Ада. Хлопчык не еў яшчэ.

Авель. А ты?

Ада. Я не галодная.

Авель. Я таксама.

Ада. Дзе ён будзе заўтра?

Авель. Недзе ў джунглях, на маршы, па дарозе да вучэбнага лагера.

Ада. I ці доўга іх будуць вучыць?

Авель. Тыдзень.

Ада. I пасля гэтага яго пашлюць на вайну?

Авель. Пашлюць. Праз тыдзень.

Ада. Ён можа загінуць.

Авель. Большасць і гіне.

Ада. Ён бы мог быць шчаслівым.

Авель. Мала хто застанецца для шчасця.

Ада. Чаму ж дагэтуль не заключаны мір?

Авель. Бо мы павінны перамагчы.

Ада. Мы павінны перамагчы?

Авель дае Адзе поўху.

Авель. Даруй.

Ада. Мне не балюча.

Авель. Ёсць рэчы, пра якія нам не выпадае думаць.

Ада. Ведаю.

Флейты ўжо не чутно.

Авель. Ён кінуў граць.

Ада. Ён плача. (Падымаецца з месца.)

Авель. Што, пойдзем?

Ада бярэ міску з рысам і сыходзіць. Авель выцягвае з кішэні жавальную гумку, кладзе яе ў рот, сагнуўшыся, крадзецца па зямлі, азіраючыся, нібы шпіён.

Авель. Оў май дарлінг, оў май дарлінг, оў май дарлінг Клементайн...

Выбух гранаты. Авель падскоквае да рампы, залягае. 3-за скрыні выходзіць Каін у сталёвай касцы, за ім — Энох, Адам.

Энох. А, пацалуй мяне ў с…!

Каін. Маць тваю... мы добра абышліся.

Авель. Оў май дарлінг, оў май дарлінг, оў май дарлінг Клементайн.

Адам. Ойча наш, каторы ёсць у Нябёсах...

Каін. Маўчаць!

Страляюць гарматы. Усе нагінаюцца.

Энох. Ад гэтага г... сонца галава трашчыць.

Каін. Дзеля разнастайнасці можна было б і яго ўзарваць.

Перастрэлка.

Каін. Ёсць!

Адам. Хай свяціцца імя Тваё...

Энох. Змоўч са сваімі модламі!

Авель. Оў май дарлінг, оў май дарлінг, оў май дарлінг Клементайн.

Адам. Хай прыйдзе ўладарства Тваё.

Энох. Скрыні з баявым начыннем — наперад!

Страляюць гарматы. Усе, ледзьве прыўстаўшы, кідаюцца на зямлю.

Каін. Наперад!

Паўзуць са скрыняю.

Энох. Кідай!

Каін. Ах, суччыны дзеці!

Авель. Оў май дарлінг, оў май дарлінг, оў май дарлінг Клементайн.

Адам (ускрыквае). Мой жывот!

Каін. Лепш адразу ў пятлю, чым так падыхаць.

Энох. Назад, у акопы!

Каін, Авель і Энох бягуць назад.

Адам (застаецца ляжаць пасярэдзіне сцэны). Жывот... мой жывот! А-а-а...

Выходзяць жанчыны ў сушыльных каўпаках на галовах, у руках — часопісы мод. Яны ставяць скрыні перад мужчынамі так, што іх болей не відаць. Наэма ставіць скрыню перад Каінам, Ева — перад Адамам, Ада — перад Энохам, Цыла — перад Авелем. Сядаюць на скрыні. Наэма плача.

Ева. Не плач.

Цыла. Калі яго забілі?

Наэма. У мінулую пятніцу.

Цыла. А майго — тры тыдні таму.

Ева. Майго — ужо год прайшоў.

Ада. Майго — два гады прайшло.

Ева. Ужо два?

Наэма ўсхліпвае, астатнія гартаюць часопісы.

Ада. Калі прывязуць труну?

Наэма. Ён застаўся там.

Ада. Шчаслівая. Тады ты паляціш туды.

Наэма плача.

Цыла. Два тыдні таму я туды лятала. Цудоўная вандроўка.

Наэма ўсхліпвае гучней.

Ева. Я б хацела пахаваць свайго тут.

Ада. I я б хацела.

Ева. Айчына робіць подла.

Ада. А ты? Ты ж выйшла за свайго маклера.

Ева. А ты спіш са сваім фабрыкантам.

Ада. Я з ім і раней спала.

Наэма голасна рыдае.

Ева. Хутка забудзеш яго.

Наэма (затульваючыся часопісам). Ніколі ў жыцці!

Ада. Ага-ага.

Наэма зноў плача.

Цыла. Як доўга ты была замужам?

Наэма. Чатыры месяцы.

Ада. Цяжарная?

Наэма (плачучы). Ага.

Ева. Не пашанцавала.

Цыла. Жыццё ідзе далей. (Паказвае часопіс). Як вам гэтыя нагавіцы?

Ада. Файныя.

Цыла. У мяне ёсць такія самыя.

Ада. Ты купіла іх, зблытаўшыся з гандляром.

Цыла. У цябе брудныя думкі.

Ада. Тады адкуль у цябе паявіліся раптам грошы?

Наэма плача.

Ева. Не плач.

Ада. Калі яго забілі?

Наэма, плачучы, адыходзіць.

Цыла. Яна ўжо казала.

Ева. У тую пятніцу.

Цыла. Перамір'е працягваецца.

Ада. Яны амаль што дамовіліся пра месца перагавораў.

Ева. Амаль што.

Ада. Адны прапануюць чатырохвугольны стол.

Ева. Другія — круглы.

Цыла. Трэція — трохвугольны.

Ада. Чацвёртыя — літарай П.

Жанчыны падымаюцца, кідаюць часопісы на зямлю.

Цыла. Вырашана — сёння нацягну новыя штаны.

Ада. Мне пара ўжо да свайго фабрыканта.

Ева. А я, відаць, кіну свайго маклера.

Жанчыны выходзяць. Паяўляюцца Каін і Авель. Авель выглядае бесклапотна, Каін — сурова і змрочна, часам яго рот крывіцца ў саркастычнай усмешцы.

Каін (просячы цыгарэту). Гавана?

Авель. Калі ласка. (Падпальваючы запалку). Даць прыпаліць?

Каін (прыпальваючы). Дзякую.

Кураць.

Каін. Сёння яны ледзь не дамовіліся пра месца пасяджэння.

Авель. Да гэтага часу дрыжыкі бяруць.

Каін. Вось так, ледзь усё не ляснулася.

Авель. Вайна ў джунглях паступова слабне.

Каін. Гэтыя перагаворы могуць цягнуцца доўга.

Авель. Мір для нас — гэта пачатак крушэння.

Каін. Вайна ў джунглях палітычна неабходная.

Яны стаяць каля Адамавага трупа. Авель ставіць на труп нагу.

Авель. Таму мы і пасылаем салдат.

Каін. А мы — зброю.

Авель. Мы палітычна звязаныя па руках і нагах — з прычыны стану нашай гаспадаркі.

Каін. А мы звязаныя па руках і нагах эканамічна — з прычыны нашай палітыкі.

Авель. Улада — заўсёды парадокс.

Каін. Перамір'е можа быць толькі часовае.

Яны крычаць, стоячы над Адамавым трупам.

Авель. Мы дажыліся да падпольнай вайны адзін супраць аднаго, бо не маем сілы весці адкрытую вайну.

Каін. Ніхто болей не мае сілы весці ўсеагульную вайну.

Авель. Вайна ў джунглях — гэта і ёсць наша мірнае пагадненне.

Каін. Гісторыя свету трагічная.

Авель. Сусветная дзяржава толькі тады можа дазволіць ваеннае паражэнне, калі яно выглядае як палітычная перамога.

Каін. Хто дзейнічае, той рызыкуе.

Авель. Нашыя войскі адступаюць.

Каін. Вернемся ў палац.

Авель. Пара прадоўжыць перамовы.

Каін і Авель сыходзяць. Адам падымаецца, сцягвае з галавы каску і знімае магазін з патронамі, кідае іх на сцэну, ідзе наперад з выцягнутымі рукамі. Злева паяўляецца Наэма, таксама з выцягнутымі рукамі. Наэма натыкаецца на скрыню. Адам прыслухоўваецца, ідзе да яе, чапляе нагою за лаўку. Наэма ідзе на шум, пхае скрыню. Яны не бачаць адно аднаго.

Адам. Наэма.

Наэма. Адам.

Адам. Я цябе не бачу.

Наэма. Я тут.

Адам праходзіць побач з Наэмай.

Адам. Дык дзе ты?

Наэма. Тут.

Іх рукі нарэшце знаходзяць адна адну, Адам прытульвае Наэму да сябе.

Адам. Тут гэтак цёмна. Не ўбачыш, пакуль не сутыкнешся.

Наэма. Ці чуў ты стрэлы?

Адам. Гэта на плошчы.

Яны сядаюць на скрыні.

Наэма. Я не магу болей без цябе.

Адам. Мне таксама без цябе самотна.

Наэма. Пацалуй мяне.

Адам цалуе Наэму, Наэма спалохана ўскоквае.

Наэма. Хто тут?

Адам (прыслухоўваецца). Нікога няма.

Наэма. А там, на траве?

Адам. Нікога...

Наэма. Калі нас убачаць — усё.

Адам. У гэткай цямрэчы нас убачыць немагчыма. Ці кахаеш ты мяне, нягледзячы ні на што?

Наэма. Кахаю.

Адам. Я, відаць, брыдкі ў тваіх вачах, бо я — чорны.

Наэма. Я люблю тваю чорную скуру.

Адам. А я — тваю белую.

Цалуюцца.

Наэма. Я ў тваіх вачах непрыгожая.

Адам. Няма нічога прыгажэйшага за белую жанчыну, і ты — самая прыгожая з усіх белых жанчын.

Наэма. Каханы мой.

Адам (насцярожваецца). Тут нехта ёсць.

Наэма (прыслухоўваецца). Нікога няма.

Адам. А на траве?

Наэма. Нікога.

Адам. Калі нас тут заспеюць, нам — канец.

Наэма. Нас ніхто ў цямрэчы гэтай не ўбачыць. (Недаверліва). Ці ты каму-небудзь расказваў, што мы, што ты ды я...

Адам. Толькі свайму брату.

Наэма. А ён — нікому?..

Адам. Ён мяне не выдасць. А ты... ты расказвала?

Наэма. Сваёй сястры.

Ада м. А яна?

Наэма. Не.

Адам. Пацалуй мяне.

Наэма. Вазьмі мяне.

Адам абдымае Наэму, яны апускаюцца на зямлю. З правага боку паяўляюцца Авель і Ева, Авель трымае ў руцэ рэвальвер. Авель натыкаецца на кацёл. Адам і Наэма сутаргава абдымаюцца. Авель і Ева стаяць каля закаханых.

Авель. Ты дакладна ведаеш, што твая сястра і яе негр тут?

Ева. Дакладна.

Авель. Нічога не відаць.

Ева. Страляй у хмызняк.

Авель. Вар'ятка. На пляцы толькі што забілі двух бандзюг.

Ева. Паліцыя не будзе шукаць забойцаў тут.

Авель. Калі паліцыя пачуе стрэлы, яна прыйдзе сюды.

Ева з Авелем сыходзяць. У гэтую самую хвілю паяўляюцца Каін і Цыла.

Цыла. Ты ўпэўнены, што твой брат з гэтай белаю тут?

Каін. Няма чаго сумнявацца.

Каін і Цыла спыняюцца каля закаханых.

Каін. Ці ты бачыш што-небудзь?

Цыла. Дзе твой ножык?

Каін выцягвае ножык.

Цыла. Тыркай у цемру.

Каін махае ножыкам каля самай Адамавай галавы.

Каін. Нічога не бачу.

Цыла. Ці ёсць у цябе ліхтарык?

Каін. Ну?

Цыла. Пасвяці.

Каін. Ты што — ашалела? Паліцыя гойсае ўсюды.

Каін ізноў махнуў ножыкам — каля самай галавы Наэмы.

Цыла. Паліцыя не дапетрыць шукаць забойцаў тут.

Каін. Калі паліцыя прыкмеціць тут святло, яна прыйдзе сюды шукаць забойцаў.

Каін ізноў махае ножыкам каля Адамавай галавы.

Каін. Мы іх не знойдзем.

Цыла. Тут занадта цёмна.

Каін. Што будзем рабіць?

Цыла. Хадзем да паўднёвай паркавай брамы. Белыя заўсёды прагульваюцца там.

Каін з Цылаю сыходзяць налева. З правага боку выходзяць Авель і Ева.

Авель. Тут мы іх не знойдзем.

Ева. Так, у гэткай цямрэчы.

Авель. Што рабіць?

Ева. Трэба ісці да паўночнай брамкі — там заўсёды круцяцца гэтыя чарнамазыя.

Авель з Евай ідуць за правую кулісу. Адам і Наэма паслабляюць свае абдымкі.

Наэма. Гэта былі мая сястра і яе сябрук. Адам. I мой брат з сяброўкаю.

Наэма. Нам немагчыма быць разам у гэтым горадзе.

Адам. Ага.

Наэма. У цэлым свеце няма такога месца, дзе б мы маглі быць разам.

Адам. Ага.

Наэма. Мы павінны разлучыцца.

Адам. Ага.

Наэма. Назаўсёды.

Адам. Ага.

Наэма. Але ж я так кахаю цябе.

Адам. Я гатовы падарваць такі свет.

Наэма. Вазьмі мяне. Апошні раз.

Адам. Хадзі да мяне.

Наэма. Мне боязна за цябе.

Адам. А мне — за цябе.

Абое падымаюцца.

Наэма. Мы разам апошні раз і нават не можам бачыць твараў адно ў аднаго.

Адам. Занадта цёмна.

Наэма. Я пайду праз заходні выхад.

Адам. А я — праз усходні.

Наэма ідзе ў левы бок, Адам — у правы. З глыбіні сцэны выходзяць Авель і Энох, іх рукі скаваныя аднымі наручнікамі. Яны сядаюць на лаўку спінамі адзін да аднаго.

Энох. Паскудства.

Авель. Нам было даручана страляць у пасла нашых сяброў.

Энох. Ну.

Авель. Каб нашыя саюзнікі падумалі, што ён забіты нашымі ворагамі.

Энох. Ну.

Авель. Каб нашыя саюзнікі даслалі нам не толькі зброю, але і жывую сілу.

Энох. Ну.

Авель. Тады б мы не сплывалі крывёю ў джунглях.

Энох. Ну.

Авель. Па абедзе мы павінны былі знікнуць неапазнаныя.

Энох. Дзіва што.

Авель смяецца.

Авель. А мы ўхандохалі і пасла нашых саюзнікаў, і пасла нашых ворагаў.

Энох. I аднаго і другога.

А вель (смеючыся). Цудоўна зрабілі — абы з рук!

Энох. Ты ж казаў, што пасол нашых саюзнікаў будзе з самага левага краю.

Авель (праз смех). Калі глядзець з іхняга боку.

Энох. А я думаў — калі з нашага.

Абодва смяюцца.

Авель. Асёл з вушамі.

Энох. Вось мы й папаліся.

Авель. Ідыёцтва.

Энох. У нас не вытрывалі нервы, калі мы ўбачылі, што абодва папаліся.

Перастаюць смяяцца.

Авель. Я павешуся.

Энох! Цікава — на чым?

Авель. Не ведаю.

Энох. Цяпер яны вырашаюць з нашымі заказчыкамі.

Авель. Што цяпер будзе?

Энох. Не ведаю.

Авель. Маючы на ўвазе палітычныя мэты, нас у гэтай краіне смерцю не пакараюць.

Энох. Не жыццё, а г... сабачае.

Авель. Мы нават не героі.

Энох. Запхнуць нас у вар'ятню...

Авель. На ўсё жыццё.

Энох. А ў свеце ўсё застанецца так, як і было.

Авель (смеючыся). І саюзнікі будуць, як і раней, пасылаць зброю замест жаўнераў.

Энох (смеючыся). Нас навучалі месяцамі, а цяпер запхнуць у вар'ятню.

Абодва смяюцца.

Авель. Паскудства.

Энох. Ідыёцтва.

Авель. Вар'ятню мы сабе напраўду заслужылі.

На сцэну выходзяць Адам, Каін, Ена, Ада, Цыла, Наэма. Пачынаецца самая цяжкая сцэна — сцэна наркатычнага адурэння. Гучыць ціхая рытмічная музыка. На сцэне паказваюцца не сапраўдныя дзеянні наркаманаў, а уплыў наркотыку як ідэя. Кожны павінен выконваць сваю ролю толькі для сябе. Ева пад час усяго дзеяння сцягвае ўсе скрыні, акрамяАвелевага ранца, да лаўкі. З астатнімі рэчамі можна гуляць (напрыклад, Авелеў ранец выкарыстоўваць як бубен). Важныя два моманты: узмацненне ўсхваленняў і нарастанне весялосці. Кожны акцёр весяліцца па-свойму. Адзінупырсквае сабе гераін, другі накапвае ЛСДна цукар, трэці нюхае какаін.

Адам. Ну што — кайф?

Ева. Ці ёсць у цябе ЛСД?

Адам. Дваццаць пяць.

Каін. Шырнемся?

Ада. Лепш каб парашочку...

Каін. Тры кускі.

Ева. Вуглаваты твар двухвугольнай зямлі зжырае трохвугольную адтуліну круглага дзіцяці.

А вель. Ну што — кайф?

Цыла. Ці ёсць у цябе ЛСД?

Авель. Дваццаць пяць.

Ева. Двухвугольны твар трохвугольнай зямлі зжырае круглую адтуліну вуглаватага дзіцяці.

Энох. Парашочку хочаш?

Наэма. Лепш укалоць сабе.

Энох. Чатыры сотні.

Цыла. Трохвугольны твар круглай зямлі зжырае вуглаватую адтуліну двухвугольнага дзіцяці.

Адам. Ну што — кайф?

Ада. ЛСД?

Адам. Трыццаць пяць.

Ева і Цыла. Вуглаватая адтуліна двухвугольнага твару зжырае трохвугольную зямлю круглага дзіцяці.

Каін. Шырнемся?

Цыла. Лепш каб какаінчыку...

Каін. Пяцьсот.

Ада. Двухвугольная адтуліна трохвугольнага твару зжырае круглую зямлю вуглаватага дзіцяці.

Авель. Кайф?

Наэма. Ці ёсць ЛСД?

Авель. Сорак.

Ева, Цыла і Ада. Трохвугольная адтуліна круглага твару зжырае вуглаватую зямлю двухвугольнага дзіцяці.

Энох. Ці даць какаінчыку?

Ева. Лепей гераіну.

Энох. Шэсць соцень — на бочку.

Наэма. Вуглаватае дзіця двухвугольнага твару зжырае трохвугольную адтуліну круглай зямлі.

Адам. Шырнешся?

Цыла. Хачу какаінчыку.

Ада. Семсот.

Ева, Цыла, Ада і Наэма. Двухвугольнае дзіця трохвугольнага твару зжырае круглую адтуліну вуглаватай зямлі.

Наэма. Кайф?

Каін. Лепей дай ЛСД.

Наэма. Грошыкі выкладвай. Сорак пяць.

Ева. Трохвугольнае дзіця...

Цыла. Круглага твару...

Ада. Зжырае вуглаватую адтуліну...

Наэма. Двухвугольнай зямлі...

Ева. Какаінчык будзеш?

Авель. Ці ёсць гераін?

Ева. Восемсот.

Каін. Вуглаваты твар двухвугольнай адтуліны зжырае круглае дзіця вуглаватай зямлі.

Наэма. Ці ўпырснуць табе?

Адам. Лепш каб парашку.

Наэма. Дзевяцьсот.

Каін, Авель, Ева, Цыла, Ада, Наэма. Трохвугольны твар круглай адтуліны зжырае вуглаватае дзіця двухвугольнай зямлі.

Ева. Ці будзеш гераін?

Адам. Альбо ЛСД?

Ева. Пяцьдзесят пяць манет.

Энох. Круглы твар вуглаватай зямлі зжырае двухвугольную адтуліну трохвугольнага дзіцяці.

Ада. Парашочку хочаш?

Авель. Хачу гераіну.

Ада. Дзевяцьсот.

Каін. Круглая...

Авель. Адтуліна вуглаватага...

Энох. Твару...

Ева. Зжырае двухвугольную...

Цыла. Зямлю...

Наэма. Трохвугольнага...

Ада. Дзіцяці…

Цыла. Кайф?

Энох. Ёсць ЛСД.

Цыла. Толькі за шэсць манет.

Энох, Ева, Цыла, Ада і Наэма ходзяць узад і ўперад па ўсёй сцэне. Усе адначасна выкрыкваюць фразы, якія не маюць ніякага сэнсу.

Ева. Двухвугольны твар трохвугольнай зямлі зжырае круглую адтуліну вуглаватага дзіцяці.

Цыла. Трохвугольны твар круглай зямлі зжырае вуглаватую адтуліну двухвугольнага дзіцяці.

Ада. Двухвугольная адтуліна трохвугольнага твару зжырае круглую зямлю вуглаватага дзіцяці.

Наэма. Вуглаватае дзіця двухвугольнага твару зжырае трохвугольную адтуліну круглай зямлі.

Каін. Вуглаваты твар двухвугольнай адтуліны зжырае трохвугольнае дзіця круглай зямлі.

Авель. Двухвугольны твар трохвугольнай адтуліны зжырае круглае дзіця вуглаватай зямлі.

Энох. Круглы твар вуглаватай зямлі зжырае двухвугольную адтуліну трохвугольнага дзіцяці.

Калі ўсе, апроч Авеля ды Каіна, сыходзяць, паяўляецца Адам.

Адам. Круглае дзіця вуглаватага твару зжырае двухвугольную адтуліну трохвугольнай зямлі.

Адам валіцца на зямлю, смеючыся, нагамі да глядзельнай залы на Авелеў ранец. Побач, галавой да публікі, ляжыць Авель. Каін ляжыць паралельна да рампы. Яны смяюцца, потым замаўкаюць. Маўчанне.

Адам (падымаючы галаву). Певень праспяваў.

Падымаецца, нясе Авелеў ранец у глыб сцэны, кідае каля зваленага ў кучу хломазду (кацёл, скрыня з чырвоным крыжам, лаўка і ранцы). Адам залазіць на гэты хломазд і глядзіць угару.

Адам. Днее.

Каін. Хутка нас паставяць да сцяны.

Адам. Без усяго-ўсякага ўхандокаюць.

Адам сыходзіць долу і глядзіць на тых, што ляжаць.

Каін. Яны катавалі мяне.

Авель. Мяне таксама.

Адам. А мяне не катавалі.

Каін. Запаленай цыгарэтай.

Авель. Мяне — брытваю.

Адам павольна набліжаецца да Каіна і Авеля.

Каін. Мяне катавалі, і я ва ўсім прызнаўся.

Авель. Я ведаю.

Адам. Я ўсё расказаў, каб толькі не мучылі.

Авель. I пра гэта ведаю.

Адам (пільна ўзіраючыся ў Авелеў твар). А ты?

Авель. Я не сказаў ніводнага слова.

Каін. Трэ было адступіць за пагорак.

Авель. Мы гэтага не зрабілі.

Адам (адыходзіць назад). Мы б там не прайшлі.

Авель. Нас прадалі.

Каін. Нашыя хаўруснікі-саюзнікі.

Адам. Яны прадалі ўсіх. (Сядае на Авелеў ранец).

Каін. Іншыя змагаліся далей.

Авель. Ага.

Адам. Змаганне не мела сэнсу.

Авель. Мажліва.

Каін. Калі б мы атрымалі перамогу, мы б абвясцілі волю.

Адам. I справядлівасць.

Авель. Мы б зрабіліся як нашыя саюзнікі.

Каін. Ты нам не верыш.

Авель. Я не веру нікому.

Адам. I самому сабе?

Авель. І сабе таксама.

Маўчанне.

Адам. Адзін навуковец сказаў, калі б Зямля была меншая, у яе не было б атмасферы, а калі б яна была бліжэй да Сонца, яна б згарэла.

Авель. Відаць, гэтак і было б.

Адам. Значыцца, Зямля мае шанц выжыць.

Авель. Безумоўна.

Каін. Чалавеку дадзены розум.

Авель. Часам ён яго траціць.

Каін. Думкі ягоныя немагчыма расстраляць.

Авель. Іх магчыма знішчыць іншым спосабам.

Каін. Свет у будучым палепшыцца.

Авель. Хто яго ведае.

Адам. Ты — песіміст.

Авель. Нас паставяцьда сцяны.

Маўчанне.

Каін. Ну вось і развіднела.

З правага боку сцэны выходзіць Энох, у касцы і з вінтоўкаю.

Энох. Устаць!

Авель і Каін становяцца спінаю да гледачоў. Адам павольна ідзе наперад, займае месца паміж Авелем і Каінам.

Энох. Рукі за галаву!

Авель, Каін і Адам выконваюць загад.

Энох. Уперад — руш!

Першы ідзе Адам, за ім — Каін, потым — Авель. Чутны стрэлы. Сыходзіць Энох. 3-за кучы хломазду выходзяць Ева, Ада і Наэма. На іх карункавыя каўнерыкі, у руках — нотныя аркушы.

Ада. Франц Шуберт. «Вандроўнік на Месяцы». Опус 80, нумар 1.

Ева, Ада і Наэма спяваюць.

Спеў канчаецца, жанчыны кідаюць нотныя аркушы ў кацёл. Адам выносіць і расстаўляе на левай палавіне сцэны тры расфарбавамыя кубы. А вель робіць тое самае на правай палавіне сцэны. На кубы, што стаяць злева, сядаюць Наэма, Адам і Энох, на тыя, што стаяць з правага боку,— Ада, Ева і Авель. Авель нясе з сабою чырвоны тэлефон, ставіць яго перад сабою на зямлю. Ва ўсіх на галонах надзетыя навушнікі. Усе глядзяць проста перад сабою — так, нібыта там стаяць маніторы. З узмацняльніка чутно гучнае перарывістае дыханне.

Адам. Болей нічога не зробіш.

Авель. Засталіся ні з чым.

Энох. Змоўч.

Наэма. Няшчасныя.

З глыбіні сцэны выходчяць Каін і Цыла ў скафандрах. Іх рухі запаволеныя, твараў пад шаломамі не відно, на спінах — балоны з кіслародам. Іх галасы чутны з узмацняльніка.

Каін. Мы не можам узляцець.

Цыла. Няўжо нічога немагчыма зрабіць?

Каін. Немагчыма.

Цыла. Яны не змогуць нам дапамагчы.

Каін. Мы занадта добра гэта ведаем.

Цыла. Ці мы яшчэ маем час?

Каін. Не ўяўляю сабе.

Цыла. Колькі засталося кіслароду?

Каін. Не ведаю.

Энох. Яго амаль што няма.

Каін. А сувязь з Зямлёю?

Цыла. Перарвалася. Ці яны яшчэ нас бачаць?

Каін. Наўрад ці.

Цыла. Але хоць чуюць?

Каін. Малаверагодна.

Наэма. Яны здзівіліся б.

Адам. У іх не будзе такой мажлівасці.

Цыла. Мы — першыя закаханыя на Зямлі. Праз тры тыдні мы пажаніліся б.

Каін. Там, на Зямлі.

Цыла. Адсюль відзён Тэхас, там мы б і распісаліся.

Ада. Бедная дзяўчына.

Ева. Як своечасова я падчапіла краснуху.

Ада. Віншую.

Ева. Іначай там была б я, а не яна.

Цыла. Мы нават не былі блізкія з табою.

Каін. У школе астранаўтаў, дзе мы з табою пазнаёміліся, гэта было забаронена.

Цыла. Была небяспека падчапіць інфекцыю.

Каін. Табе нельга было зацяжараць.

Цыла. Бо касмічнае выпраменьванне...

Каін. I супрацьзачаткавыя таблеткі таксама забаранялі.

Цыла. Бо касмічнае выпраменьванне...

Каін. Праклятае выпраменьванне!

Наэма. Падайце джын!

Авель перадае бутэльку джыну Эноху, Энох — Наэме.

Цыла. Затое я — першая жанчына на Месяцы.

Каін. Ага.

Цыла. Я хачу цябе.

Каін. Мы ў скафандрах.

Цыла. Тут сто восемдзесят па Цэльсію.

Ева. У нас таксама горача.

Цыла. А што гэта, уласна, значыць?

Каін. Бязвоблачнае мора.

Цыла. У Еўропе таксама стаіць пагода.

Каін. На ўсёй Зямлі стаіць пагода.

Энох. Не трэба ляцець на Месяц, каб у гэтым пера канацца.

Цыла.

Ева. Што гэта?

Авель. Шэкспір.

Энох. «Рамэо і Джульета».

Ада. Яна заўсёды чытала вершы.

Каін. Д'ябал! Калі б тут расло гранатавае дрэва...

Наэма. Ён лаецца.

Адам. Ён заўсёды быў адважны хлопец.

Цыла. ...Павер, мой любы, гэта салавей.

Ева. Ізноў Шэкспір.

Авель. Больш да месца было б прывітанне Айчыне.

Ада. Вядома ж, мы б маглі перадаць яго прэсе.

Каін. Кіслароду!

Авель. Ён сказаў: «Кіслароду!»

Наэма. Сэрца?

Адам. Слабне.

Цыла. Я магу расказаць увесь маналог.

Ада. Гэтага яшчэ нам не ставала!

Цыла.

Каін. Я не маю чым дыхаць.

Цыла. Ці чытаць далей?

Каін. Не трэба.

Цыла. Вернемся да гэтай груды металу?

Каін. Там і сканаем.

Каін і Цыла сыходзяць са сцэны.

Адам. У іх засталося некалькі хвіляў. Яны задоўга расказвалі вершы.

З узмацняльніка чуцён Цылін голас: «...каб аж да Мантуі табе свяціць...» Пасля робіцца ціха.

Наэма. Сэрца?

Адам. Спынілася.

Ева. Скончыўся Шэкспір.

Наэма. Амін. (П’е джын).

Ада. Тваё здароўе.

Ева. Я б, перш чым памерці, заспявала б амерыканскі гімн.

Наэма пачынае голасна напяваць амерыканскі гімн.

Адам. Змоўч!

З узмацняльніка чутны неразборлівыя словы.

Адам. Ён спрабуе нешта сказаць.

Авель. Нічога не разабраць.

Энох. Нейкія непрыстойныя гукі.

Адам. Здаецца, ён сказаў: «Няхай жыве Айчына!»

Ева. Тэрмінова перадайце прэсе!

Ада. Перадалі ўжо.

Стогны.

Наэма. Божухна, зрабі, каб ён брыдка не лаяўся!

Каінаў голас. У-у.

Авель. Калі будзе лаяцца, ракету на Марс не запусцяць.

Каінаў голас. «Айчына...»

Энох. Прэса ў захапленні!

Наэма. Нацыя можа імі ганарыцца.

Ада. I не абы-як!

Авель. Гераічная смерць — самае лепшае, пра што можна марыць.

Ева. Дзіва што.

Адам. Тэлефануйце ў камітэт касмічных палётаў.

Авель нячутна гаворыць па тэлефоне. З узмацняльніка далятаюць апошнія слабыя стогны.

Наэма. Сэрца?

Адам. Усё.

Ева. Маліцеся!

Усе ўстаюць.

Адам, Авель, Энох, Ева, Ада, Наэма.

Авель. Дзеці мае, адлятае касмаплан на Марс.

Энох. Перадайце пра гэта прэсе.

Наэма ставіць бутэльку з-пад джыну на падлогу. Усе, акрамя Адама і Наэмы, сыходзяць, кідаючы па дарозе навушнікі ў кучу хломазду.

Адам (азіраючыся). Наэма.

Маўчанне.

Адам. Наэма.

Наэма бярэ адзін куб на левай палавіне сцэны.

Адам. Наэма.

Наэма (нясе куб у глыбіню сцэны і ставіць яго на лаўку). Чаго табе трэба тут?

Адам. Я твой бацька.

Наэма. Я яшчэ не звіхнулася. (Бярэ другі куб злева).

Адам. Што ты хочаш гэтым сказаць?

Наэма (ставячы куб на лаўку). Я ведаю, што ты мой бацька.

Адам. Вяртайся дамоў.

Наэма (беручы апошні куб злева). Я не вар'ятка.

Адам. Табе толькі семнаццаць.

Наэма (ставячы куб перад лаўкаю). Шаснаццаць з паловаю.

Адам. Ты павінна мяне слухацца.

Наэма. Знайшоў дурніцу.

Адам. Я паклічу паліцыю.

Наэма глядзіць на Адама, потым свішча, прыклаўшы да рота два пальцы. Паяўляюцца Энох, Каін і Авель.

Каін. Што такое?

Наэма. Паглядзіце на яго.

Энох. Хто гэта?

Наэма. Мой продак.

Авель. А, абывацель.

Энох кладзецца на зямлю. Каін сядае каля кучы хломазду. Авель абапіраецца на кубы, што стаяць на лаўцы. Усе трое з выклікам глядзяць на Адама.

Адам. Наэма, Богам прашу, хто гэтыя дзецюкі?

Энох. Што ён там вярзе з Бібліі?

Наэма (кладзецца каля Эноха). Ён — святар.

Каін. Католік альбо пратэстант?

Смяюцца. Справа ад Авеля паяўляецца Цыла. Авель абдымае яе.

Адам. Хто гэтыя людзі?

Цыла. Мы — камуна ЦВА, ЦВА, ЦВА.

Смех.

Наэма. Цішэй.

Чуцён плач дзіцяці.

Наэма. Ці чуеш, татуля?

Адам. Дзіцятка.

Наэма. Маё дзіцятка.

Адам. Божа мой, Наэма!

Наэма. Не чапляйся да мяне са сваім Богам. Мне брыдка ад яго, гэтаксама як і ад цябе.

Адам. Хто ягоны бацька?

Энох, Каін і Авель разам падымаюць рукі.

Адам. Што гэта значыць?

Наэма. Ты, стары, адстаў ад жыцця. Нехта з іх — бацька майго дзіцяці, але хто канкрэтна — не ведаю: я спала з усімі трыма.

Адам. Наэма, ты ж мая дачка.

Наэма. Хто чыя дачка — гэта нікога не абыходзіць.

Адам (сядаючы на куб, што стаіць справа). Я не наважваюся нават вымаўляць імя Бога ў гэтым жахлівым месцы. Імя гэтае святое.

Наэма. Якраз пра гэта я цябе і прасіла.

Адам. Я люблю цябе, Наэма.

Авель, Каін, Энох (усе разам). Я таксама.

Адам. Ты — маё дзіця, Наэма. Бяры сваё немаўля і вяртайся ў бацькоўскі дом.

Наэма (устае). Хлопцы, мне трэба накарміць дзіця. Гэты стары блазен мне надакучыў. (Сыходзіць).

Каін. Падымайся, стары скрыпун!

Адам. Я не скрыпун, мне толькі сорак год.

Авель. У сорак ты і ёсць скрыпун.

Адам. Аддайце мне маю дачку.

Энох. Яна вольная.

Адам. Я пайду ў паліцыю.

Каін. Калі сюды ўлезе паліцыя, Наэма знікне.

Адам. Я — яе бацька!

Цыла. Слухай, старэча. У вас свой свет, у нас — свой. Мы сытыя па горла вашым. Нам надакучыла выконваць законы, якіявы панапрыдумлялі; нам моташна ад вашых забарон і ад вашае маралі. Вы чапляецеся за дзяржаву, ад якой смярдзіць гнілізною. Ваш свет — у крыві, наш — толькі брудны. Ваш чытае натацыі каханню, наш — жыве па­водле кахання. У гэтым галоўная розніца. Два тысячагоддзі вы мелі шанц і не выкарысталі яго. Цяпер у нас ёсць гэткі шанц. (Выходзячы.) Ясна сказана?

Энох. Дык я кладуся з Наэмаю. (Сыходзіць).

Каін (на хаду). Я таксама.

Авель (падыходзіць да Адама). Тупай адсюль, старая панчоха! I каб цябе тут больш не было відаць. Табе пара на могілкі. Там і адпачнеш.

Адам выбягае. Авель сядае на кукішкі, піша штосьці пальцам на зямлі. Паяўляецца Ада ў той самай вопратцы, што была пад час першай сцэны: на сцёгнах — чорная тканіна, на галаве — кошык, у руках маленькая місачка.

Ада. Што ты там робіш?

Авель. Пішу яго імя.

Ада (падсядаючы да Авеля). Калі яго прынеслі?

Авель. Гадзіну як.

Ада. Ці я магу яго ўбачыць?

Авель. Гэта немагчыма.

Ада. Мне трэба яго ўбачыць.

Авель. Будзе лепш, калі ты яго не ўбачыш.

Ада. Я ведала: з ім што-небудзь здарыцца.

Авель. Я таксама.

Ада. Ці мы перамаглі?

Авель. Не.

Ада. Ці нас перамаглі?

Авель. Не.

Ада. Ці мы калі-небудзь пераможам?

Авель. Не.

Ада. Значыць, перамогуць нашыя ворагі?

Авель. Не.

Ада. Дык тады гэтая вайна не мае сэнсу.

Авель маўчыць.

Ада. Ці ты мяне не ўдарыў?

Авель. Не.

Абое маўчаць. Чутно гранне флейты.

Ада. Каму ты аддаў ягоную флейту?

Авель. Суседаваму сыну.

Ада. Ён таксама неўзабаве паедзе на гэту вайну.

Авель. Праз тры тыдні.

Ада. I з ім будзе тое самае.

Авель. Ага.

Маўчаць.

Авель. Ці ёсць яшчэ рыс?

Ада. Няма.

Авель. А соевая мука?

Ада. Жменя якая...

Авель. Я не галодны.

Ада. Я таксама.

Авель. З'ямо заўтра. (Адварочваецца ад Ады).

Ада. Ці вы яго пахавалі?

Авель. Амаль што.

Ада. Я хачу пабываць у яго на магіле.

Авель. Магілы няма.

Ада. Чаму?

А вель. Зямля занадта цвёрдая — магілы не выкапаць.

Ада. Яго зжаруць мурашкі.

Авель. Яны не змогуць зрабіць гэтага.

Ада. Вы спалілі яго?

Авель. Агонь нас выдаў бы.

Ада. Што вы з ім зрабілі?

Авель. Кінулі ў рэчку.

Ада. Рэчка напалову высахла.

Авель. Пара дажджоў яшчэ не надышла.

Ада. Рэчка поўная кракадзілаў.

Авель. Яму ўсё роўна.

Чутны гукі самалёта. Ада падымае галаву.

Ада. Самалёт.

Авель з Адаю сыходзяць. З правага боку выходзіць Адам з дачным крэслам, глядзіць услед самалёту, паныла ідзе цераз сцэну, шукае сабе належнага месца, на хаду гаворачы.

Адам. Мне восемдзесят сем год. Імя маё — Адам. Я хацеў змяніць свет. Бачыў яго несправядпівасць, галечу бедных і прагнасць багатых. На сваёй шкуры адчуў, што такое эксплуатацыя. Уступіў у прафсаюз, пачаў змагацца за рабочы клас, за павелічэнне заробкаў, кароткі рабочы дзень, аплатны адпачынак, гарантаваную пенсію. Вешаў плакаты, выступаў з прамовамі, арганізоўваў дэманстрацыі і забастоўкі, быў арыштаваны, сядзеў у турме. Пасля быў абраны ў парламент і стаў членам урада. Усё памянялася: пабольшалі заробкі, паменшаў рабочы дзень, паявіліся гарантыі на пенсію. За багатымі зрабілі нагляд, беднасць знікла, але чалавек шчаслівейшым не стаў. Новы свет не зрабіўся ні лепшым, ні справядлівейшым. Калі была выкараненая не­справядлівасць, на яе месцы ўзнікла нешта іншае. Чалавек атрымаў свабоду, але яго свабода не зрабіла яго свабодным. Ён супрацьстаяў самому сабе і не ведаў, што рабіць са сваёю свабодай. (Сядае ў крэсла). Цяпер я ў псіхлякарні, сяджу вось, гляджу на возера, як там плаваюць лебедзі. Доктар, які лечыць мяне, сын былога рабочага. Часам мы з ім гутарым. Ён кажа, што мяне разумее, але ён дурны.

Выходзіць Энох у плашчы, паглядае на кубы, якія ўсё яшчэ стаяць з правага боку сцэны.

Энох. Энох, вучоны-атамшчык і касмолаг, восемдзесяг восем год. (Бярэ адзін куб і разглядае яго). Я даследаваў уласцівасці сонца. (Ставіць куб пасярэдзіне сцэны). Вывучаў пабудову атама. (Ставіць другі куб каля першага). I спрабаваў зразумець структуру Сусвету.

Ставіць трэці куб на два першыя. Адам устае і дэманстратыўна перастаўляе крэсла, потым сядае спінай да Эноха. Энох прысядае на кубы.

Энох. Усе свае веды я заклаў у камп'ютэр. Камп'ютэр выдаў формулу. Я рабіў свае доследы далей: апрацаваў формулу і зноў заклаў яе ў камп'ютэр. Камп'ютэр выдаў яшчэ адну формулу, я спрабаваў яе спасцігнуць, ды не здолеў. Пасля я трапіў сюды. Дагэтуль я спрабую разабрацца ў гэтай таямнічай формуле, якую мне выдаў камп'ютэр, формуле, якая расшыфроўвае апошнюю таямніцу гэтага свету — магчыма, Бога; яна мае сэнс, ды я яго не разумею. Формула свету, якая не мае сэнсу.

Выходзіць Авель з раскладным зэдлікам, глядзіць у залу, нібыта разглядае ландшафт, ставіць зэдлік на авансцэне, сядае.

Авель. Авель. Мне восемдзесят дзевяць год. Я — мастак. Напачатку я маляваў людзей. Маляваў багатых і бедных, паважаных бюргераў і непапраўных махляроў, паэтаў, валацуг, кампазітараў і п'янтосаў. Пасля — вынікі працы саміх людзей: гэтыя жахлівыя будынкі і жудасныя машыны. Пасля — прыроду, з людзьмі і без людзей. Нарэшце мне надакучыў жывапіс у трох вымярэннях. Я адмовіўся ад перспектывы і маляваў толькі каляровыя кампазіцыі. Але ж і гэта мяне расчаравала: напрыканцы я толькі крэсліў колы, лініі ды трохкутнікі, не зафарбоўваючы іх. Я запаўняў імі ўсё палатно. Гэткім, здавалася мне, і павінен быць сапраўдны жывапіс. Потым я выстаўляў ужо чыстыя кавалкі палатна. Але неўзабаве і палатно падалося мне лішнім. Я пачаў выстаўляць пустыя рамы. Гэта была мая ідэя адлюстраваць гэтак Нішто. Я вызначыў за гэта вар'яцкія цэны, і цяпер мае рамы вісяць ва ўсіх музеях свету. Але ў хуткім часе іх перасталі купляць. Праз гэта я знаходжуся тут. Штовечара я сядаю на беразе возера і малюю сваю апошнюю карціну. Я ўглядаюся ў возера, і перада мною паўстае Нішто. Санітару мая карціна даспадобы, доктар з павагаю дакранаецца да майго пляча. Я задаволены сваім лёсам і ганаруся сваімі поспехамі. Я зрабіў усё, што мог. Я выканаў сваю задачу.

Маршыруючы, як вайсковец, шпарка выходзіць Каін, несучы складное крэсла. Азіраецца, раскладае крэсла каля чырвонага тэлефона. Стукае абцасам і ганарыста кланяецца. На Каіне — афіцэрская форма ды фуражка.

Каін. Каін. Дзевяноста год. Гэта адзінае, што я ведаю пра сябе. Чалавек у белым кіцелі толькі што сказаў мне пра гэта. Я люблю сад, але не гэты, а менавіта мой сад. Люблю кветкі. (Каін устае і абыходзіць вакол крэсла). Цюльпаны, макі, рагулькі, лубін, флёксы, незабудкі, цыніі, гладыёлусы, мальву, сланечнік. (Сядае ў крэсла). Ды больш за ўсё — ружы. (З вялікай цяжкасцю закідвае правую нагу на левую). Я заўсёды любіў кветкі. Побач з канцлагерам быў цудоўны кветнік, яго даглядалі вязні, яны палолі і падразалі кветкі. На жаль, вязні часцяком мяняліся. Штодня я стаяў каля газавай камеры і сачыў, як вязняў выстройвалі ў доўгія шэрагі. Голых мужчын, жанчын, дзяцей. Ім выкопвалі вялізную брацкую магілу, запаўнялі яе трупамі, закопвалі і раўнавалі зямлю. Там я і рабіў свае кветнікі. З вязнямі я абыходзіўся па-чалавечы. Маіх кветнікаў рабілася ўсё больш і больш, яны мелі славу па ўсёй краіне. Мае кветкі карысталіся вялікім поспехам: яны свяціліся. (Здымае фуражку, абцірае насоўкаю пот). Ніколі і нідзе я не бачыў гэткіх прыгожых цюльпанаў, макаў, рагулек, лубінаў, флёксаў, незабудак, цыній, гладыёлусаў, мальваў, сланечнікаў. I, вядома, ружаў. (Глядзіць на Авеля). Зрэшты, я вырошчваў і цудоўныя астры. (Авель не рэагуе. Каін здымае фуражку, кладзе яе на падлогу). Я люблю кветкі, і з тае прычыны, што я іх любіў усё сваё жыццё, жыццё маё такое працяглае. Чалавек быў я добры, таму пражыву яшчэ доўга. Я люблю кветкі, люблю кветкі, люблю кветкі, кветкі.

Адам, Авель і Энох сыходзяць. Каін здымае кіцель, вешае яго на спінку крэсла, сядае зноў, выцягвае цёмнае шкло і глядзіць праз яго на сонца. Паяўляецца Ева, на ёй халат, у руках газеты, на носе цёмныя акуляры. Яна сядае на Адамаў зэдлік, чытае газету. На працягу ўсяе сцэны чутны першыя такты Пятай сімфоніі, якія выбівае барабан.

Ева. Што ты робіш?

Каін. Гляджу ма сонца.

Ева. Навошта?

Каін. У газетах штосьці пра яго пісалі.

Ева. Праўда?

Прыглушаныя гукі барабана.

Каін. А чым ты занятая?

Ева. Чытаю газету.

Каін. І што там?

Ева. Біржа.

Каін. А-а...

Біццё барабана.

Каін. Ён ізіноў заваліўся на іспыце.

Ева. Не хапіла двух балаў.

Каін. Трэці раз ужо.

Ева. У яго запозненае развіццё.

Каін. Адчапіся ад майго пратэза.

Ева. А ты адчапіся ад майго сына.

Біццё барабана.

Каін. Ён ізноў з гэтай вечнай Пятай сімфоніяй.

Ева. А ты — са сваёй пакаёўкаю.

Каін. Яно ўсё падсмажвае.

Ева. Хто?

Каін. Сонца.

Ева. I што?

Каін. Цяпер канец лістапада, а пячэ,як і пякло.

Б'е барабан.

Ева. Ці купіў ты акцыі аўтаканцэрна?

Б'е барабан.

Каін. Калі глядзець на сонца праз цёмнае шкло, бачыш яго вельмі выразна.

Ева. Яны падаюць у цане штодня.

Каін. Калі Уран зробіцца ярчэйшым, Сонца засвеціць яшчэ ярчэй.

Ева. Ці ты мяне чуеш?

Каін. Сонца — гэта жоўты карлік.

Гукі барабана.

Ева. Ты не купіў гэтых акцый?

Каін. Што я павінен быў купіць?

Ева. Акцыі.

Каін. Навошта?

Ева. Яны падаюць у цане.

Каін. Падымуцца зноў.

Ева. Канцэрн аслабне.

Каін. Гэтага быць не можа: ён выпускае зброю.

Ева (згортвае газету). Можа, і твая праўда.

Чутно, як б'е барабан.

Каін. Страшэнны сквар...

Ева. Ізноў укралі «Джамба-Джэт».

Каін. Дзякуй Богу, астраномы сцвярджаюць, што сонца стабільнае.

Ева. На борце было дзвесце восемдзесят пасажыраў.

Каін. Стабільны жоўты карлік.

Ева. Яны падарвалі яго ў паветры.

Каін. Стабільнае, як акцыі аўтаканцэрна. Іх небяспечна купляць, калі яны ідуць то ўверх, то ўніз.

Два кароткія барабанныя ўдары.

Каін. Болей я не магу.

Ева. Затое вайсковы марш быў бы табе даспадобы.

Каін. Дай спакою майму пратэзу.

Ева. Дай спакою майму сыну.

Каін. Ён калі-небудзь мяне давядзе...

Ева.Таксама як мяне — твая пакаёўка...

Барабанныя ўдары ўжо нагадваюць грымоты. Каін падымае рукі.

Каін. Паказвае на навальніцу.

Ева. Нарэшце ўжо!

Каін. Будзе дождж.

Ева. Дзякуй Богу.

Ева падымаецца, адносіць да кучы хломазду крэсла, на якім сядзела. Каін апранае кіцель. Выходчіць Адам, перадае Еве нататнік для стэнаграм, Каіну — генеральскую фуражку, пасля адыходзіць. Авель вядзе Аду, на ёй — нітка жэмчугу. Пакуль адбываецца гэтая сцэна, Авель гаворыць з вусцішным спакоем. Каін па-вайсковаму салютуе пры кожным адказе.

Авель. Гэтая навальніца — проста няведама што.

Ада. Супакойся, дарагі.

Авель (сядаючы на Каінава крэсла). Чатыры тыдніён лютаваў на ўсходнім беразе, пяць — на Ціхім акіяне.

Ада. Супакойся, дарагі.

Авель. Два тыдні мы не вылазім з бункера.

Ада. Супакойся, дарагі.

Авель. Загінула трэцяя частка насельніцтва.

Ада. Пры цяперашнім дэмаграфічным выбуху гэта нязначна.

Авель. Пайшлі на дно шэсць авіяносцаў.

Каін (салютуе па-вайсковаму). Устарэлыя тыпы.

Авель. Закрыйце рот, генерал.

Каін (салютуе па-вайсковаму). Слухаюся, пан прэзідэнт.

Ада. Не хвалюйся, мілы.

Авель. У джунглях згубіліся мае войскі.

Каін. Варожыя — таксама.

Авель. Закрыйце рот, генерал.

Каін. Так ёсць, пан прэзідэнт.

Ада. Не хвалюйся так, мілы. Мне не хочацца, каб цябе зноў хапіў інфаркт.

Авель. Мяне не хвалюе мой інфаркт, я клапачуся пра сваю дзяржаву. Я — прэзідэнт.

Каін. Так ёсць, пан прэзідэнт.

Авель. Генерал, я загадваю вам — думайце, райце, а не мармычыце: «так ёсць» ды «слухаюся»!

Каін. Слухаюся, пан прэзідэнт.

Авель. Райце, д'ябал вас бяры!

Каін. Дзевяць смерчаў на адным тыдні не могуць зруйнаваць нашу краіну.

А вель. У іншых краінах таксама без супынку лютуюць ураганы, бліскае маланка і грымяць грымоты, горача, нібы ў печцы.

Ада. Супакойся, дарагі. У Конга ззяе сонца.

Авель. Закрыйце рот, генерал.

Каін. Слухаюся, пан прэзідэнт.

Ада (з націскам). Зараз жа супакойся, мілы.

Авель. Я не хачу быць спакойным.

Ада. Сакратар!

Ева. Слухаю, ваша міласць.

Ада. Кроплі прэзідэнту.

Ева. Хвіліначку, ваша міласць.

Авель. Я не хачу кропляў.

Ева. Калі ласка, пан прэзідэнт.

Авель. Ідзіце.

Ева. Слухаюся, пан прэзідэнт.

Каін. Пан прэзідэнт...

Авель. Закрыйце рот.

Каін. Слухаюся.

Авель. Сакратар!

Ева. Пан прэзідэнт?

Авель. Прафесара.

Ева. Слухаюся, пан прэзідэнт.

Авель. Паклічце гэтага, у якога галава як яйка.

Ева. Зараз, пан прэзідэнт.

З'яўляецца Адам у белым халаце. У яго калоціцца галава.

Каін. Пан прэзідэнт...

Авель. Рот.

Каін. Слухаюся, пан прэзідэнт.

Адам. Пан прэзідэнт.

Авель. Прафесар, вы — мой асабісты навуковы дарадца.

Адам. Мяркую, што так, пан прэзідэнт.

Авель. Мяркуйце! Тут усе адно што мяркуюць. А мне патрэбны дакладныя веды, дакладныя звесткі, дакладныя навуковыя доказы.

Адам. Калі ласка, пан прэзідэнт.

Авель. Ліквідуйце гэты смерч.

Адам. Гэта немагчыма.

Авель. Для прэзідэнта звышдзяржавы няма слова «немагчыма».

Ада. Супакойся, дарагі.

Адам. I ўсё-такі гэта немагчыма.

Авель. Прафесар, я аддаю ў вашае распараджэнне ўсю ваенную, тэхнічную і фінансавую моц краіны. Справа ідзе пра нашу свабоду. Калі мы не ліквідуем гэтага смерчу, мне давядзецца адмовіцца ад вайны ў джунглях. Вы разумееце?

Адам. Смерчу не дасць рады ваенная, тэхнічная і фінансавая моц усяго чалавецтва, пан прэзідэнт.

Авель. Ці ў вас маці слабая розумам, або ваш бацька з'ехаў з глузду?

Адам маўчыць, ад хвалявання галава ў яго калоціцца яшчэ мацней. Каін смяецца.

Ада. Не хвалюйся гэтак, мілы.

Авель. Мы стаім перад паражэннем.

Адам глядзіць на Каіна раз'юшана.

Адам. Я не вайсковы эксперт, пан прэзідэнт.

Авель. Мой генерал — дурань і навуковы дарадца таксама.

Ада. Не хвалюйся, дарагі.

Авель. Я не хвалююся. Я ўвогуле больш не хвалююся. Я спакойны. Спакойны і халодны, як лёд. Я папрасіў бы вас, прафесар, падумаць пра банкруцтва біржы, калі мы спынім вайну.

Адам. Я разумею гэта, пан прэзідэнт.

Авель. Мільёны страцяць свае зберажэнні.

Адам. Гэта я таксама разумею, пан прэзідэнт.

Авель. Ну і?..

Адам. Нягледзячы на гэта, я нічога не магу зрабіць.

Ада. Не хвалюйся так.

Авель. Закрыйце рот, генерал.

Каін. Слухаюся, пан прэзідэнт.

Адам. Сонца выкідае распаленыя газы, ніколі яшчэ на ім не было такіх вялікіх пратуберанцаў.

Авель. Мне ўсё роўна.

Адам. Прафесар Тэмпльскага універсітэта ў Філадэльфіі сцвярджае, што сонца збіраецца выкінуць частку матэрыі, што яно расколецца.

Авель. Ну й што?

Адам (раптоўна перастаючы калаціцца).Гэта быў бы канец Зямлі, смерць.

Авель павольна падымаецца і наступае на Адама. Адам памалу адступае.

Авель. Калі сонца выбухне, вы будзеце адказваць.

Адам. Пан прэзідэнт.

Ада. Супакойся, мілы.

Авель. Заткні зяпу!

Адам. На маю думку, пан прэзідэнт, сонца не выбухне. Яно стабільнае і будзе стабільнае яшчэ колькі мільярдаў год. Прафесар Тэмпльскага універсітэта — сусветна вядомы дурань.

Авель паціскае руку Адаму, пасля ідзе да Каіна.

Авель. Мне было б даспадобы не бачыць сярод маіх дарадцаў сусветна вядомых дурняў.

Каін. Слухаюся, пан прэзідэнт.

Ада. Спакойна, мілы.

Авель. Сакратар.

Ева. Пан прэзідэнт.

Авель. Мне спатрэбяцца мае кроплі.

Ева. Вядома ж, пан прэзідэнт.

Авель і Ева сыходзяць.

Ада. Панове, запрашаю вас да нас на ленч.

Ада, Каін і Адам сыходзяць. Выходзіць, азіраючыся, Энох. Бярэ па чарзе кубы, крэслы, ранцы, кацёл, скрыню, лаўку і шпурляе ўсе гэтыя рэчы за кулісы. На сцэне застаюцца толькі бутэлька з-пад джыну, шалом, фуражка, тэлефон, газеты, часопісы мод і навушнікі. Энох сядае на авансцэне. Выходзіць Цыла, азіраецца.

Цыла. Дома быццам бы і не было.

Энох. Смерч павынішчыў усё, што было.

Цыла збірае газеты.

Энох. Тут няма ніякага сэнсу наводзіць парадак.

Цыла працягвае збіраць газеты.

Энох. Я будаваў гэты дом нам.

Цыла. Нам і нашаму дзіцяці.

Энох. Фабрыка, дзе я працаваў, таксама разбурана.

Цыла складае газеты акуратным стосам у глыбіні сцэны.

Цыла. Я праводзіла цябе да дзвярэй, калі ты ішоў на працу.

Энох. Стары Гізінгер увесь час цягаўся за табою.

Цыла. Ён не заляцаўся да мяне.

Энох. Малады таксама.

Цыла. Ён толькі раз-пораз забягаў.

Энох. Цяпер іх няма сярод жывых.

Цыла.Загінулі тысячы.

Энох. Мільёны.

Цыла сядае на падлогу, сашчапляе рукі на грудзях.

Цыла. Мы безабаронныя перад смерчам.

Энох. Усе безабаронныя перад ім.

Абое маўчаць.

Энох. Урад абвясціў, што свет не загінуў.

Цыла. Хлусня.

Энох. Ты ўпэўнена?

Цыла. Ты сам ведаеш гэта.

Энох. Ведаю.

Цыла. Мы ведаем гэта.

Абое маўчаць.

Энох. У нас ніколі ўжо не будзе дзяцей.

Цыла. Ні ў кога ўжо не будзе дзяцей.

Абое маўчаць.

Энох. Сонца аддало нас на волю лёсу.

Цыла. Мы думалі, што сонца ўжо ніколі нас не пакіне.

Энох. Зямля магла б быць шчасліваю.

Цыла. Калі б людзі былі больш справядлівымі.

Энох. Людзі ўсё рабілі не так, як трэба.

Цыла. Яны шмат што рабілі не належным чынам.

Абое маўчаць.

Энох. Гэта цяпер неістотна.

Цыла. Усё цяпер неістотна.

Абое маўчаць.

Энох. Я кахаў цябе.

Цыла. Я й цяпер кахаю цябе.

Цыла глядзіць у неба.

Цыла. Думаю, што будзе яшчэ адзін смерч.

Энох кідаецца да Цылы, затуляе яе сабою.

Энох. Апошні.

З усіх бакоў сцэны выходзяць Адам, Авель, Каін, Ева, Ада, Наэма. Усе апускаюцца на падлогу: злева — Адам, Наэма, Ева, справа — Цыла і Энох, паралельна да рампы; Каін і Ада — на заднім плане. Усе выкрыкваюць псалмы, адчайна, марна спадзеючыся, што Бог пачуе і дапаможа ім.

Адам. Узнясем слова падзякі Госпаду нашаму.

Цыла. Госпадзе, Ойча наш нябесны. Якое велічнае імя Тваё.

Авель. Прывабнае аблічча Тваё і раскошны Твой убор.

Наэма. Адзенне, што на Табе, слепіць ззяннем.

Энох. Ты накрыў зямлю кілімам нябесным.

Ада. Ты выгнуў скляпенне нябёсаў і назваў яго цвердзю.

Каін. Ты выткаў Птушыную Дарогу і назваў яе — бясконцасць. Ты абсыпаў яе чырвонымі веліканамі ды блакітнымі волатамі, бліскучымі каметамі з хвастамі ды белымі карлікамі.

Ева. Ты насяліў стварэнне рук Тваіх, неба бясконцае, думкамі Сваімі — атамамі шпаркімі.

Адам. Промні вачэй Тваіх джаляць вока свінцом.

Цыла. Ты сядзіш урачыста на аблоках, што лятуць, нібы калясніцы.

Авель. Ты ляціш на крылах буры.

Ада. Анёлы Твае падымаюць вецер, служкі Твае запальваюць пажарышчы.

Энох. Ты збудаваў жытло сонцу і адарыў Зямлю яго цяплом.

Наэма. Ты пазбіраў ваду ў свае месцы, і з'явілася суша.

Авель. Ты назваў сушу зямлёю, а скопішчы водаў — морам.

Цыла. Ты пазасыпаў горы снегам, даў прытулак горным сарнам, Ты ўзгадаваў кедры ліванскія і насяліў іх птушкамі.

Адам. Ты стварыў кітоў богападобных, каб яны пялёхаліся ў морах Тваіх, ды рыб марскіх, што пажыраюць адна адну.

Ева. Надыходзіць ноч, і дзікія звяры выходзяць на паляванне, ільвы рыкаюць, чакаючы здабычы ад Цябе, Госпадзе.

Авель. Але падымаецца сонца, і звяры перастаюць знішчаць адзін аднаго і хаваюцца ў сваіх логвішчах, а чалавек выходзіць на раллю.

Наэма. Ты вырасціў зелень, траву, што рассявае насенне, дрэва плоднае, што прыносіць плёны. Ты адарыў зямлю збожжам і вінаграднымі гронкамі, радуючы сэрцы людзей. Ты ўмацаваў цела чалавека хлебам і маслам.

Энох. Ты падарыў ім любоў і нянавісць, каб адчуваць віну сваю перад Табою. Ты даеш ім здароўе, каб радавацца, і хваробы, і смерць, каб адчуваць Тваю міласць.

Каін. Ты ўзнагародзіў людзей дарам думаць, ствараць, будаваць цудоўныя гарады і масты, пераадольваць водныя перашкоды і ляцець па зямлі хутчэй, чым гэта робіць гук.

Ада. Ты прымусіў іх жадаць Тваёй міласці і ўдарыў па людзях вайною, выказаўшы сваё абурэнне. Ты дапусціў уладу магутных і слабасць нямоцных. Ты глядзеў на Зямлю, і яна дрыжала; Ты дакранаўся да гор, і яны дыміліся. Людзі калаціліся і падалі перад Табою ніцма.

Ева. Госпадзе, як шмат ты ўсяго стварыў і якія вялікія Твае стварэнні. I ўсе Твае стварэнні ўслаўляюць Цябе.

Ева памірае.

Адам. Дакуль, Госпадзе, будзеш дарэшты забывацца на мяне, дакуль будзеш хаваць аблічча Тваё ад мяне?

Адам памірае.

Цыла. Ты дорыш людзям дыханне і адбіраеш яго, ператвараючы іх у тло. Ці вернеш ты ім зноў сваю міласць?

Цыла памірае.

Авель. Слаўны той народ, у якога Госпад ёсць Бог.

Авель памірае.

Наэма. Буду ўслаўляць Цябе, Госпадзе, усім сэрцам маім, спяваць Імю Твайму, пакуль цяпельца душы гарыць у целе маім.

Усе паміраюць, Ада з апошніх сіл намагаецца прыпадняцца.

Ада. Няхай злыдні сыдуць у пекла, няхай знікнуць усе народы, што забыліся на Бога.

На заднім плане запальваецца Птушыная Дарога. Сцэна слаба асветленая. Адам выходзіць з левага боку і ідзе да сярэдзіны задняй часткі сцэны.

Адам. Я — першы Бог.

Пасля Адама выходзіць Каін, ён крыху слабы на вушы.

Каін. Што?

Адам. Я — першы Бог.

Каін. Ах так. (Становіцца праваруч ад Адама). Я — другі Бог.

Неяк урачыста выходзіць Авель, становіцца леваруч ад Адама.

Авель. Я — трэці Бог.

Выходзіць бестурботны Энох, спыняецца злева ад Авеля.

Энох. Я — чацвёрты Бог.

Адам пазяхае.

Каін. Як?

Адам. Сумная гэта бясконцасць.

Авель. Сумная да ашалення.

Каін. Што?

Авель (старанна вымаўляючы). Сумная да ашалення.

Каін. Ах так.

Энох (паказваючы ў бок Адама і Авеля). Сядайма?

Авель. Сядайма.

Авель сядае, Энох кладзецца на спіну, Адам застаецца стаяць.

Каін (няўцямна). Што?

Авель (старанна вымаўляючы). Сядайма.

Каін. Ах так. (Сядае).

Адам. Сонца вунь там загіне...

Каін. Хто?

Каінава глухаватасць пачынае паступова раздражняць Адама.

Адам. Сонца там... Загіне.

Каін. Ах так.

Авель. Калі?

Адам. Неўзабаве.

Энох (пераварочваецца на жывот, глядзіць, на Птушыную Дарогу). Во гэта будзе выбух!

Каін. Што будзе?

Авель (старанна вымаўляючы). Сонца расколецца, і ягоная матэрыя разляціцца па Сусвеце.

Авель відавочна гэтаму рады.

Каін. Ах так.

Адам. Бух!

Каін. Што?

Адам. Бубух!

Каін. Як?

Адам. Бум!

Каін. Ага!

Энох. Але пакуль што гэтае сонца яшчэ стабільнае.

Авель. Значыць, выбуху не будзе.

Энох. Не, яно выбухне.

Авель. Значыць, яно не стабільнае.

Энох. Я надта ў сонцах не разбіраюся. (Пераварочваецца на спіну).

Адам. I я таксама.

Каін. Што?

Адам (са злосцю). I я таксама.

Каін (злуецца). Ах так.

Адам. Цікава, ці гэта сонца мае планеты?

Каін. Мае — што?

Адам. Планеты!

Каін. Ах так.

Авель. Не ўяўляю сабе.

Каін. Што-што?

Адам мармыча нешта няўцямнае.

Каін. Ах так.

Энох. Я кажу пра планеты, населеныя жывым.

Каін. Чым?

Авель (Каіну). Раслінамі, жывёламі, людзьмі.

Каін. Ах так.

Энох. Я не разбіраюся і ў жывых істотах.

Авель. Гэта няважна.

Энох. Ну што, рушым далей?

Авель, смеючыся, падымаецца, за ім падымаецца Энох.

Каін. Га?

Авель (абмінаючы Каіна справа, старанна вымаўляе). Хадзем.

Каін. Ах так. (Падымаецца і становіцца ззаду за Авелем).

Адам яшчэ раз глядзіць у бок Птушынай Дарогі, апошні раз аглядае сцэну: пустая бутэлька, шалом, патроннік, фуражка, тэлефон, навушнікі, часопісы мод; ён падымае патроннік, няўцямна разглядае яго, потым кідае на авансцэну.

Адам. Сонца ўсё адно загіне. (Сыходзіць).

Сэмюэл Бэкет Не я

ДЗЕЙНЫЯ АСОБЫ

Рот.

Слухач.

РЭМАРКА:

Рухі: яны складаюцца з простага падняцця рук з абодвух бакоў і іх рэзкага вяртання назад, у першапачатковае становішча, з выразам бездапаможнага спачування. Размах памяншаецца з кожным разам: на трэцім ён ледзь заўважны.

Дзеля гэтага паўза досыць працяглая, бо Рот паступова адыходзіць ад рашучай адмовы выпусціць трэцюю асобу.

Сцэна зацемненая, але Рот у глыбіні сцэны, справа ад публікі, каля васьмі футаў над падлогай, слаба асветлены зблізку і знізу; астатняя частка твару ў цяні. Нябачны мікрафон.

Слухач — на пярэднім плане, злева ад публікі: высокая вертыкальная постаць нявызначанага полу, загорнутая з ног да галавы ў прасторны чорны балахон з капюшонам, уся асветленая слабым святлом; стаіць на нябачным п’едэстале, чатыры футы вышынёю: гэта відаць толькі з таго, што яна павернутая тварам па дыяганалі сцэны ў бок Рота; яна ўвесь час нерухомая, акрамя тых чатырох момантаў, калі робіць кароткія рухі — там, дзе гэта пазначана. Глядзі «Рэмарку».

Пакуль у тэатры гасне святло, Рот нешта неразборліва гаворыць за заслонаю. Святло ў тэатры цалкам пагасла. Неразборлівая гаворка за заслонаю доўжыцца 10 секунд. Калі падымаецца заслона, ідзе імправізацыя паводле тэксту — як магчымая прапанова — аж да таго, як заслона паднятая і ўвага дастаткова сканцэнтраваная на:

Рот. ... туды... у гэты свет... гэты свет... малюсенькая рэч... да свайго часу... у забыты ўсімі — ...што? ... дзяўчынка? ... ага... малюсенькая дзяўчынка... у гэты... туды, у гэты... перад яе часам... забытая ўсімі дзірка, што называецца... называецца... якая розніца... бацькі невядомыя... ніякіх звестак... ён знік... без следу... не паспеўшы нават зашпіліць штаны... яна проста... праз восем месяцаў... амаль што дакладна... гэтак, ніякага кахання... абышлося без яго... ніякага кахання, што нармальна пераходзіць на... немаўлятка... у доме... не... не, сапраўды, з гэтае прычыны зусім-зусім ніякага... зусім ніякага кахання... на ўсім працягу... гэткая тыповая рэч... нічога і ў ніякім выглядзе аж да шасці-дзесяці, калі — ...што? ...семдзесят? ... Ойча нябесны!... аж да сямідзесяці... ходзячы па полі... машынальна шукаючы першых ключыкаў... каб зрабіць букет... праз некалькі крокаў спыніцца... утаропіцца ў прастору... потым ізноў... крыху больш... спыніцца і зноў утаропіцца... і гэтак далей... рухацца туды-сюды па крузе... і раптам... паступова... усё скончылася... усё гэтае святло красавіцкага рання... і яна апынулася ў — ...што? ... хто? ... не!... яна!... (паўза і рух №1)... апынулася ў цёмнай... і калі не дакладна... непрытомная... непрытомная... бо яна здолела толькі пачуць гудзенне... так сказаць... увушшу... і прамень святла паявіўся і знік... паявіўся і знік... гэтак, як Месяц можа выпраменьваць... рухацца... але гэтак прытупіліся пачуцці... гэтак пачуцці прытупіліся... яна не ведала... у якой яна позе... уявіце сабе! ... у якой яна была позе! ... ці то стаяла... ці сядзела... але мозг... што? ... укленчыўшы? ... ага... ці то стаяла... ці сядзела... ці ўкленчыла... але мозг... што? ... маніць? ... ага... ці то стаяла... ці сядзела... ці ўкленчыла... ці маніла... але мозг яшчэ... яшчэ... пэўным чынам... бо першая яе думка была... о, гэта куды пазней... раптоўная ўспышка... паявілася, калі яна павінна была паверыць... разам з іншымі беспрытульнымі... у літасцівага... (кароткі смех) ... Бога... (нармальны смех)... першая думка была... о, гэта куды пазней... раптоўная ўспышка... што яна была пакараная... за свае грахі... некаторыя з іх пасля... яшчэ адзін доказ, калі доказ быў патрэбны... прамільгнулі ў яе свядомасці... адзін за адным... потым адышлі як недарэчныя... о, гэта... о, гэта куды пазней... гэта думка адышла... калі яна раптоўна ўсвядоміла... паступова ўсвядоміла... што яна не пакутуе... уявіце сабе! ... не пакутуе! ... напраўду, яна не магла прыгадаць... гэтак адразу... калі яна пакутавала, тым не менш... пакуль, натуральна... лічылася, што яна пакутуе... ах! ... мелася на ўвазе, што яна пакутуе... якраз, бо вольны час... у яе жыцці... калі яна мела выразны намер атрымаць задавальненне, у яе... яго не было... і найменшага... у сувязі з гэтым, вядома... гэтае адчуванне пакарання... за той ці іншы грэх... або за шмат якія... або без асаблівай прычыны... дзеля сябе самой... гэта яна разумела дасканала... што адчуванне пакарання... якое найперш выявілася ў яе... паявілася, калі яна павінна была паверыць... разам з іншымі беспрытульнымі... у літасцівага... (кароткі смех)... Бога... (нармальны смех)... найперш выявілася ў яе... пасля адышло як недарэчнае... магчыма, і не было такое ўжо недарэчнае... у рэшце рэшт... гэтак далей... усё гэта... дарэмныя пошукі прычыны... пакуль іншая думка... о, гэта куды пазней... раптоўная ўспышка... вельмі недарэчнае, сапраўды... але — ... што? ... гудзенне? ... ага... увесь час гудзенне... так сказаць... увушшу... хоць, вядома, цяпер... зусім і не ўвушшу... у чэрапе... прыглушаны шум у чэрапе... і ўвесь час гэты прамень ці пучок святла... як прамень месяцовага святла... але, напэўна, не... вядома, не... увесь час тая самая пляма... то светлая... то схаваная... але ўвесь час тая самая пляма... бо ніякі Месяц не мог бы... ніякі... ніякі Месяц... усяго толькі частка таго самага жадання... рабіць балюча... хоць цяпер. зважаючы на той факт, што... ані тром... не прыпадак болю... пакуль... ах!... пакуль... гэта іншая думка потым... о, гэта куды матей... раптоўная ўспышка... такая недарэчная, сапраўды, але такая падобная да яе... пэўным чынам... што яна б магла добра рабіць, каб... стагнаць... ціха і голасна... курчыцца ад болю яна б не змагла... як на цяперашнюю... агонію... але не змагла б... не змагла б панесці шкоду свайму выгляду... няздольная падманваць... або машына... куды хутчэй машына... такая разабраная... ніколі не атрымала інфармацыі... або не можа адказаць... як анямелая... ні гуку... ніводнага і ніякага гуку... ніякага крыку «дапамажыце!», напрыклад... магла яна адчуваць гэткую схільнасць... крычаць... (крычыць)... пасля слухаць... (маўчанне)... зноў крычаць... (крычыць зноў)... потым зноў слухаць... (маўчанне)... не... абысціся без гэтага... маўчаць, як магіла... ніякая частка... што? ... гудзенне? ... ага... поўнае маўчанне, толькі вось гудзенне... так сказаць... ніводная частка яе хвалявання... што яна магла адчуваць... толькі павекі... можна меркаваць... туды-сюды... вырубіць святло... яго яны называюць адлюстраваннем... зусім ніякіх пачуццяў... але павекі... нават найлепшыя часы... хто адчувае іх? ... адплюшчванне... заплюшчванне... уся гэтая вільгаць... але мозг яшчэ... яшчэ досыць... о, і не абы-як! ... на гэтай стадыі... кантралюецца... пад кантролем... засумнявацца нават у гэтым... бо гэтым красавіцкім раннем... гэтак падсумавалася... гэтым красавіцкім раннем... яна зафіксавала сваім позіркам... далёкі званочак... калі яна паспяшалася да яго... зафіксаваўшы яго сваім позіркам... каб не згубіць яго... не ўсё скончылася... усё тое святло... само па сабе... без усякага... без усякага... з яе боку... гэтак далей... гэтак далей... выйшла... дарэмныя сумненні... і ўсё нема маўчыць... прыемная мёртвая цішыня... калі раптам... паступова... яна ўсвядом... што? ... гудзенне? ... ага... наўкол мёртвая цішыня, толькі вось гудзенне... калі яна раптам усвядоміла... што словы — гэта... што? ... хто? ... не! ... яна! ... (паўза і рух № 2)... усвядоміла... што далятаюць словы... уявіце сабе! ... далятаюць словы... голасу яна не пазнавала... напачатку... пакуль ён гучаў... пасля, нарэшце, мусіла прызнацца сабе... што гэта ніякі іншы... як яе ўласны... пэўны галосны гучыць... яна ніколі не чула... дзе-небудзь яшчэ... гэтак, што людзі ўтаропяцца... рэдкія выпадкі... раз ці два на год... заўсёды зіма — крыху дзіўная прычына... утаропяцца на яе няўцямна... а цяпер гэты прамень... увесь час прамень... яна, якая ніколі... наадварот... сапраўднае яшчэ немаўля... усе свае дні... як яна выжыла! ... нават купляючы... ходзячы купляць... у вялікім магазіне... універсаме... спіс у руцэ... з сумкаю... старой чорнай гаспадарчай сумкаю... потым стоячы там у чаканні... прастойваючы невядома колькі... у сярэдзіне натоўпу... нерухома... утаропіўшыся ў прастору... рот раскрыты напалову ад звычайнага... пакуль сумка зноў не была ў яе ў руцэ... сумка зноў у руцэ... потым заплаціць і выйсці... нават не сказаўшы «да пабачэння»... як яна выжыла! ... і цяпер гэты прамень... не злавіўшы і палавіны яго... ні чвэрці... незразумела... што яна гаварыла... уявіце сабе! ... незразумела, што яна гаварыла! ... пакуль яна не пачала спрабаваць... маніць сабе самой... гэта быў не яе... зусім не яе быў голас... і, несумненна, было б... жыццёва важна, каб яна... яна мела намер... пасля доўгіх намаганняў... калі раптам яна адчула... паступова стала адчуваць... што яе губы варушацца... уявіце сабе! ... яе губы варушацца! ... бо, вядома, да тае пары яна не мела... мела не адны губы... шчокі, сківіцы... увесь твар... усё тое — ... што? ... язык? ... ага... язык у роце... усе тыя выкрыўленні, без якіх... немагчыма гаварыць... і, акрамя таго, звычайным спосабам... не адчуваецца зусім... як хтосьці настойліва імкнецца... да таго, што гаворыцца... усё існаванне... абапіраецца на яго словы... таму не толькі яна павінна была... была павінна... не толькі павінна была яна... саступіць... дапусціць толькі яе... толькі яе голас... але гэтая другая жахлівая думка... о, гэта куды пазней... раптоўная ўспышка... нават болей жахлівая, чым гэта мажліва... тое адчуванне вярталася... уявіце сабе! ... адчуванне вярталася! ... пачынаючы зверху... потым даходзячы аж данізу... уся машына... але не... абышлося без таго, што... адзін толькі рот... пакуль... ах! ... пакуль... пасля — роздум... о, гэта куды пазней... раптоўная ўспышка... гэта не можа доўжыцца далей... увесь гэты... увесь той... заўсёдны паток... напружваючыся, каб чуць... разумець штосьці з гэтага... і яе ўласныя думкі... разумеюць штосьці з таго... усе — ... што? ... гудзенне? ... ага... увесь час гудзенне... так сказаць... усё гэта разам... уявіце сабе! ... усяму целу нібы канец... толькі рот... губы... шчокі... сківіцы... ніколі — ... што? ... язык? ... ага... губы... шчокі... сківіцы... язык... ніколі не замёршы нават на секунду... рот узбуджаны... паток словаў... у яе ўвушшу... напраўду, у яе ўвушшу... не цямячы паловы... чвэрці... незразумела, што яна гаворыць! ... уявіце сабе! ... незразумела, што яна гаворыць! ... і не можа спыніцца... не спыняе гэтага... яна, якая толькі за адну хвілю перад гэтым! ... за адну хвілю! ... не магла вымавіць ні гуку... ніякага гуку... цяпер не можа спыніцца... уявіце сабе! ... не можа спыніць паток словаў... і ўвесь мозг моліць... штосьці ў мазгу моліць... моліць рот спыніцца... зрабіць паўзу на хвілю... калі нават на хвілю... і ніякага водгуку... як быццам ён не пачуў... або не здолеў... не здолеў спыніць гаворку на секунду... быццам звар’яцелы... усё гэта разам... напружваючыся, каб чуць... злучыць гэта ў адно... і мозг... сам даходзячы да лрыпак... спрабуючы асэнсаваць гэта... або спыніць... або ў мінулым... дрэнна выхоўваючы мінулае... успышкі адусюль... ідзе часцей за ўсё... праходзіць праз усё яе жыццё... дзень пры дні... некалькі крокаў, пасля спыніцца... утаропіцца ў прастору... потым далей... яшчэ некалькі... спыніцца і зноў утаропіцца... гэтак далей... ходзячы па крузе... дзень пры дні... або той час, калі яна плакала... адзіны час, пра які яна магла ўспомніць... з тае пары, як яна была немаўляткам... павінна была плакаць, бо немаўля... мажліва, не... неістотна для жыцця... толькі плач пры нараджэнні, каб атрымаць магчымасць... хадзіць... дыхаць... пасля нічога болей аж да гэтага... ужо старая карга... сядзіць, утаропіўшыся на сваю далонь... дзе гэта было? ... Крокераў, маёнтак... аднойчы ўвечары па дарозе дадому... дадому... маленькі курганок на Крокеравым полі... сутонне... сядзела, утаропіўшыся на сваю далонь... там, у яе лоне... далонь угору... раптоўна ўбачыла, што яна мокрая... далонь... напэўна, слёзы... яе, напэўна... нікога на мілі наўкол... ні гуку... толькі слёзы... сядзела і глядзела, як яны высыхаюць... усё прайшло праз секунду... або спрабуючы ўхапіцца за сцябло... мозг... сам затухае... хутка ўхапіцца і далей... там нічога... далей, да наступнага... дрэнна, што голас... горш... бо мала сэнсу... усё гэта разам... не можа — ... што? ... гудзенне? ... ага... увесь час гудзенне... глухі шум, нібы вадаспад... і прамень... то ярчэе, то затухае... пачаць рухацца па крузе... як месяцовы прамень, але не... усё — частка таго самага... звярнуць увагу таксама на тое... краёчкам вока... усё гэта разам... не можа працягвацца... Бог — гэта любоў... яна атрымае ачышчэнне... назад, у поле... ранішняе сонца... красавік... уткнуцца тварам у траву... жарты — і нічога больш... гэтак далей... ухапіцца за сцябло... напружваючыся, каб чуць... лішняе слова... знайсці ў ім нейкі сэнс... усяму целу нібы канец... толькі рот... як звар’яцелы... і не можа спыніцца... не спыніць яго... неяк яна — ... нешта яна павінна была — ... што? ... хто? ... не! ... яна! ... (паўза і рух №3) ...нешта яна павінна была — што? ... гудзенне? ... ага... увесь час гудзенне... прыглушаны шум... у чэрапе... і прамень... шныпарыць вакол... безбалесна... пакуль... ах! ... пакуль... потым думаючы... о, гэта куды пазней... раптоўная ўспышка... нешта яна, мажліва, павінна была... расказаць... малюсенькая рэч... перад яе часам... забытая ўсімі дзірка... ніякага кахання... абышлося без таго, каб... немаўля, усё сваё жыццё... сапраўднае немаўля... як яна выжыла!... гэты час у двары... што яна павінна была сказаць сама сабе... вінаватая ці невінаватая... уставай, жанчына... гавары выразна, жанчына... стаяла там... утаропіўшыся ў прастору... рот адкрыты напалавіну ад звычайнага... чакаючы, каб яе адвялі прэч... цешачыся даланёй на сваёй руцэ... цяпер гэта... нешта яна павінна была расказаць... ці магло гэта быць тое? ... нешта, што б расказала... як гэта было... як яна — ... што? ... была? ... ага... нешта, што б магло расказаць, як гэта было... як яна жыла... жыла далей і далей... вінаватая ці не... далей і далей... каб пражыць шэсцьдзесят... нечага яна — ... што? ... семдзесят? ... Ойча нябесны! ... далей і далей, каб пражыць семдзесят... нечага яна не ведала сама... не магла ведаць, калі б пачула... потым атрымала дараванне... Бог — гэта любоў... лагодная міласэрнасць... новая кожная раніца... назад, у поле... красавіцкае ранне... тварам у траву... жарты — і нічога больш... падабраць там гэта... ісці адтуль з гэтым далей... яшчэ некалькі — ... што? ... не тое? ... няма чаго з гэтым рабіць? ... нічога яна не змагла расказаць? ... усё ў парадку... нічога яна не змагла расказаць... паспрабаваць штосьці яшчэ... думаць пра штосьці яшчэ... о, гэта куды пазней... раптоўная ўспышка... не тое таксама... усё ў парадку... нешта яшчэ зноў... гэтак далей... нанесці ўдар па гэтым напрыканцы... думаць, што ўсё доўжыцца досыць доўга... потым атрымаць дараванне... назад, у — ... што? ... таксама не тое? ... няма чаго рабіць таксама з гэтым? ... нічога яна не магла думаць? ... усё ў парадку... нічога яна не магла расказаць... нічога яна не магла думаць... нічога яна — ... што? ... хто? ... не! ...яна! ... (паўза і рух № 4)... малюсенькая рэч... туды перад сваім часам... забытая ўсімі дзірка... ніякага кахання... абышлося без яго... немаўля ўсё сваё жыццё... сапраўднае немаўля... нават да самой сябе... ніколі ні гуку... але не зусім... часам раптоўны штуршок... раз ці два на год... заўсёды зіма — крыху дзіўная прычына... доўгія вечары... гадзіны змроку... раптоўны штуршок да... расказаць... потым ірвануцца і спыніць тое першае, што яна бачыла... бліжэйшы туалет... пачаць выліваць гэта... заўсёдны паток... вар’яцкая рэч... палова галосных няправільна вымаўленыя.. ніхто не мог ўсяго зразумець... пакуль яна не ўбачыла ўтароплены позірк, які падаў на яе... пасля памерці ад сораму... пасля адпаўзці назад, у... раз ці два на год... заўсёды зіма крыху дзіўная прычына... доўгія гадзіны змроку... цяпер гэта... хутчэй і хутчэй... словы... мозг... затухае, нібы звар’яцеў. хутка ўхапіцца і далей... там нічога няма... далей, куды-небудзь яшчэ... паспрабаваць куды-небудзь яшчэ... увесь час што-небудзь вымольваючы... нешта ў яе вымольванні... вымольваць усё гэта, каб спыніцца... няма адказу... на модлы няма адказу... або яны непачутыя... занадта слабыя... гэтак далей... працягваць... спрабаваць... не ведаючы, што... што яна спрабавала... што было трэба паспрабаваць... усяму целу нібы канец... адзін толькі рот... як звар’яцелы... гэтак далей... ісці — ... што? ... гудзенне? ... ага... увесь час гудзенне... прыглушаны шум, нібы вадаспад... у чэрапе... і прамень... тыцкаецца і там і сям... безбалесна... пакуль... ах! ... пакуль... усё тое... працягваць... не ведаючы, што... што яна была — ... што? ... хто? ... не! ... яна! ... ЯНА! ... (паўза)... што яна спрабавала... што трэба было паспрабаваць... якая розніца... працягваць... (заслопа пачынае апускацца) ... нанесці ўдар па гэтым напрыканцы... потым назад... Бог — гэта любоў... лагодная міласэрнасць... новая кожная раніца... назад, у поле... красавіцкае ранне... тварам у траву... жарты — і нічога больш... падняць гэта...

(Заслона апусцілася зусім. У гэатры цсмна. Голас працягвае гаварыць за заслонай неразборліва, на працягу дзесяці секунд; сціхае, калі пачынаюць запалышцца лямпачкі.)

Славамір Мрожак Эмігранты

ДЗЕЙНЫЯ АСОБЫ

АА

XX

Сцены шэрыя і брудныя, з падцёкамі. Нізкая столь. Голая лямпачка вісіць на провадзе пад столлю. Рэзкае, рассеянае святло. У глыбіні сцэны, у правай сцяне,— дзверы. (Вызначэнні: справа, злева будуць азначаць: справа, злева з боку глядзельнай залы.) Вокнаў няма.

Уздоўж сцен з левага і правага бакоў — блізка ад авансцэны — два жалезныя ложкі. Над ложкам з левага боку вісяць на цвіку паліто і драўляныя плечкі для адзення. Каля сярэдняй сцяны, на чвэрць яе шырыні ад левага краю сцэны — старадаўняя кухонная ракавіна ў форме вядра, прыладжанага да адводнай трубы. Ракавіна пакрытая пажоўклай, патрэсканай эмаллю, труба ржавая. Над ракавінаю латуневы кран. Над кранам — прымітыўная палічка з двума прыборамі для галення, адзін танны, другі даражэйшы. Над палічкаювісіць на цвіку даволі вялікае, але таннае люстэрка. Побач злева два ручнікі на цвіках. На чвэрць шырыні сцэны ад яе правага краю, углыбіні — старэнькая шырма. Апрача гэтага, па сярэдняй сцяне праходзяць каналізацыйныя трубы рознай таўшчыні, кабелі, правады і да т. п. Яны ідуць ад падлогі да столі і размешчаны на густ мастака.

На сярэдзіне сцэны, у самым яе цэнтры, пад лямпачкай — стол, засланы газетамі. На стале: дзве брудныя талеркі, дзве лыжкі, два белыя пластмасавыя кубкі, дзве бляшанкі з-пад кансерваў, адна бутэлька з-пад піва і кардонка з пакецікамі чаю. Звыш таго — цыгарэтныя недапалкі. Стаяць два крэслы — адно злева, другое справа ад стала. На левым крэсле ляжаць папялістага колеру штаны, на білцы вісіць цвідавы пінжак і шаўковы фуляр. Пад крэслач — пара чаравікаў.

На ложку злева ляжыць няголены мужчына ў халаце. Яго ногі ў шкарпэтках, звернутыя да залы. Мужчына хударлявы, недзе паміж трыццаццю і сарака гадамі. Ён рэдкавалосы, у акулярах у чорнай аправе. Чытае кнігу. На ложку справа на таннай коўдры ляжыць сабака Плута^[2], яркая лялька-талісман вялікага памеру.

На крэсле справа сядзіць мужчына ў чорным старамодным гарнітуры з тоўстай тканіны — такія гарнітуры і цяпер яшчэ ў святочныя дні носяць сяляне ў правінцыях некаторых краін. Белая кашуля і яркі гальштук. Туфлі з вельмі вострымі насамі, старанна начышчаныя. Мужчына моцнага складу, каржакаваты, у яго грубыя рукі і грубы чыста паголены твар, густыя валасы і невялічкія, ледзь прыкметныя, бачкі. Ён сядзіць у профіль да залы, пазіраючы на ляжачага партнёра. Абодва яны прыблізна аднаго веку.

Некаторы час адзін з іх (АА) ляжыць і чытае, другі (XX) — сядзіць і глядзіць.

XX. Я вараціўся. (АА не рэагуе. Паўза. XX паўтарае гучней.) Вараціўся я.

АА (гледзячы ў кнігу). Трэба сказаць: вярнуўся.

XX (расціраючы сабе лыткі). У цябе ёсць што закурыць?

Не адрываючы вачэй ад кнігі, АА засоўвае руку пад падушку і дастае адтуль пачак цыгарэт. Падае яго XX. Той устае, накульгваючы, падыходзіць да ложка, бярэ цыгарэту з пачка. АА чытае. XX крадком хавае цыгарэту ў кішэню і дастае з пачка другую. Павагаўшыся крыху, паўтарае гэту аперацыю яшчэ раз, гэта значыць хавае другую цыгарэту ў кішэню, дастае трэцюю і бярэ яе ў рот.

XX. Ужо ўзяў. (АА, па-ранейшаму гледзячы ў кнігу, не прыбірае рукі з пачкам. Паўза.) Ну, добра, тады вазьму яшчэ адну. (Цягне руку да пачка.)

АА. Пакладзі на месца. (XX паслухмяна дастае адну цыгарэту з кішэні і кладзе яе назад у пачак. Павярнуўся і збіраецца пайсці. АА ўсё яшчэ не прыбірае рукі і не спыняе чытання.) Аддай.

XX. Я ўжо аддаў.

АА. Ты ўзяў тры.

XX дастае другую цыгарэту з кішэні і кладзе яе ў пачак. АА, працягваючы чытаць, хавае цыгарэту пад падушку. XX адыходзіць на сярэдзіну пакоя, дастае з правай кішэні запалкі. Бярэ запалку з карабка і ўжо збіраецца чыркануць, але спыняецца і кідае позірк на АА. Убачыўшы, што той па-ранейшаму чытае, кладзе запалку назад у карабок, а карабок у тую самую кішэню. Падыходзіць да крэсла, на якім вісіць пінжак, мацае кішэні пінжака. Знаходзіць у адной з іх карабок запалак. Закурвае цыгарэту і хавае запалкі ў сваю левую кішэню. Садзіцца на тое самае крэсла, што і спачатку, і ў той самай позе. З асалодаю зацягваецца дымам. Расцірае сабе лыткі, расшпіляе каўнер кашулі і паслабляе на шыі гальштук. Здымае туфлі. У шкарпэтках вялізныя дзіркі. Ён здзьмухвае з начышчаных туфляў нябачны пыл, клапатліва ставіць іх каля крэсла. З вялікай палёгкаю выцягвае перад сабою ногі, варушыць пальцамі. Паўза.

XX. Я быў на вакзале.

АА (працягваючы чытаць). Ну і што?

XX. А нічога. Народу поўна. (Паўза.) Выпіў піва.

АА (з недаверам). Ты-ы-ы?

XX. Далібог. (Паўза.) Два куфлі. (Паўза.) У буфеце.

АА. А!..

XX. Тэлефоны там...

АА. Ну і што?

XX. А нічога. Тэлефануюць людзі...

АА. Ага.

XX. Я дык не званіў. Думаю сабе, навошта мне званіць. Так пастаяў каля тэлефонаў...

АА. Добра. (Паўза.)

XX. Будкі там з газетамі...

АА. Цікава!

XX. З газетамі і самапіскамі...

АА. I што далей?

XX. А нічога. Купляюць сабе газеткі.

АА. Вось яно што...

XX. I чытаюць. Я дык не чытаў. Думаю сабе, навошта мне чытаць.

АА. Канечне.

XХ. Пастаяў каля газет. (Паўза.) Касы там такія. (Паўза. АА не рэагуе.) Я кажу — касы там.

АА. Што?

XX. Касы там з білетамі.

АА. З білетамі?

XX. Яны білеты купляюць у касе. (АА ў захапленні прысвіствае.) Я дык не купіў. Так сабе пастаяў каля касы.

АА. I правільна.

XX. А пасля думаю сабе — схаджу на перон.

АА. Дзеля чаго?

XX. Бо тут бясплатна. У нас дык перонны білет трэба купіць, а яны задарма пускаюць. Дурны нейкі народ!

АА (рассеяна). Хто?

XX. Ды яны. Вось я і пайшоў на перон.

АА. Ну і што?

XX. А там рэйкі і дзьме вельмі.

АА. Што дзьме?

XX. Вецер. А я сабе думаю — пайду назад. Ужо збіраўся ісці, а тут, чую, нешта аб’яўляюць. Думаю сабе — пачакаю яшчэ. Ну і застаўся. Зноў дзьме, і рэйкі... Не, думаю сабе, пайду. Хацеў ужо ісці, а тут, гляджу, едзе...

АА. Цягнік.

XX. А ты адкуль ведаеш? (Паўза.) Сапраўды. Цягнік. Электрычны. Ціха так едзе, без шуму, таму што электрычка. У нас дык паравыя, а тут усе электрычкі. I не шкада ім хіба электрыкі?

АА. Не шкада.

XX. Міжнародны. Адны спальныя вагоны, з гербамі. Добры цягнік. А я — нічога, стаю сабе, закурыў толькі.

АА. Свае хоць?

XX. Былі свае. Адмысловы цягнік. А я стаю сабе спакойна і думаю: ану, Бобік, да нагі! Далей ты ўсё роўна не паедзеш, у цябе ж расклад. Сто-о-й! А ён пад’язджае, пад’язджае і...

АА. Спыніўся.

XX. А ты адкуль ведаеш? (Паўза.) Сапраўды, зусім спыніўся. А я сабе думаю — бачыш? Казаў жа я табе, што далей не паедзеш?

АА (перагоргваючы старонку). А ён што?

XX. А нічога, стаіць сабе.

АА. І ўсе?

XX. Ну, тут набегла чыгуначнікаў з тачкамі, на тачках прасціны, коўдры. Адмысловыя коўдры, стопрацэнтная воўна. Я адну памацаў. Столькі коўдраў, і ўсе шарсцяныя. Але ж я — нічога, стаю сабе, куру, а людзі выходзяць. Быў адзін японец у паліто, мабыць, нетутэйшы.

АА. Напэўна.

XX. Я адразу так і падумаў. Але мне што да таго? Стаю сабе, быццам мяне тут нічога не абыходзіць, і куру свае. Хіба нельга, га?

АА. Можна.

XX. Маё права. Ну і, думаю сабе, зараз дакуру і пайду. Усе быццам бы ўжо выйшлі. Хацеў патушыць ужо, а тут насупраць мяне ў акне паказваецца адна такая і кажа: «Насільшчык».

АА. I ты зразумеў, што яна сказала?

XX. Я дык не, а насільшчык зразумеў. Адразу да яе падбег. А яна... А Божа ж ты мой! Валасы аж дагэтуль. Напэўна, артыстка. Ну, думаю сабе, тады яшчэ пачакаю, пакуль выйдзе. А мне ўжо цыгарка пячэ ў пальцы — на ветры ж тытунь хутка гарыць, калі не з фільтрам... А я нічога, цярплю, з рукі ў руку перакладаю і шкадую, што муштука не прыхапіў. Думаю сабе: павінна ж выйсці.

АА. I што?

XX (пераможна). Выйшла!

АА. Пашанцавала табе. (Працяглая паўза.) I ўсё?

XX. Не. (Хіхікае.)

АА. Чаго ты смяешся? (XX аж заходзіцца ад рогату.) Што ж тут смешнага?

XX. Бо я ж яе...

АА ўпершыню адводзіць вочы ад кнігі і глядзіць на XX.

АА. Што, што?

XX. Ну... (Хіхікае.)

АА. Перастань смяяцца.

XX. Дык калі ж праўда. Я, ды такую...

АА. Дзе?

XX. У туалеце першага класа.

АА. Там жа неабходна плаціць.

XX. Ну і што. Яна заплаціла за мяне і за сябе. (АА загортвае кнігу.) Яна яшчэ хацела, ды мне ўжо не хацелася.

АА здымае акуляры і кладзе іх у кішэню халата, паварочваецца на бок, абапершыся на локаць, глядзіць на XX.

АА. Праўда? I што далей?

XX. А нічога.

АА. Як гэта «нічога»?

XX. Я ж табе кажу: мне больш не хацелася. Яна хацела, але мне ўжо не хацелася.

АА. Ну, добра, а што было пасля?

XХ. Пасля? Пасля я пайшоў.

АА. А яна?

XX. Таксама пайшла.

АА. I ты не ўзяў яе адраса?

XX. Не. Яна якраз хацела даць мне адрас, а я сабе думаю: навошта ён мне, яшчэ згублю...

АА. Але, напэўна ж, прасіла, каб ты ўзяў?

XX. Прасіла. (Паўза.) Па яе генерал прыехаў. Мабыць, муж. У лімузіне.

АА. Ага. (Дастае з-пад падушкі цыгарэты, бярэ адну ў рот, шукае запалкі ў кішэнях халата, устае і падыходзіць да крэсла, на якім вісіць пінжак, шукае ў кішэнях пінжака, не знаходзіць.)

XX. Табе прыкурыць?

АА падыходэіць да яго, XX дастае запалкі з левай кішэні пінжака і дае яму прыкурыць. АА перакідае штаны з крэсла на ложак, садзіцца на крэсла. Зацягваецца цыгарэтным дымам.

АА. Хочаш ведаць, як гэта было?

XX. Дык я ж табе расказаў.

АА. Не, я пытаю, ці хочаш ты ведаць, як гэта было на самай справе.

XX. Ну, калі ты лепей ведаеш...

АА. Вядома, ведаю лепш. Давай пачнем з самага пачатку. Сапраўды, ты быў на вакзале. Але пайшоў туды не адразу. Калі сёння раніцаю ты стаяў тут перад люстэркам і галіўся, як кожнага тыдня, ты і не думаў туды ісці. Калі нацягваў на сябе гэты гарнітурчык і гэтыя даўганосыя туфлі... Я не раз думаў, навошта ты іх носіш: яны ж калечаць цябе. А можа, табе здаецца, што ў гэтых мадэльках твае капыты менш падобныя на быдлячыя?

XX (абражаны). Гэта ж вельмі дарагія туфлі.

АА. Добра, хай сабе і так. Значыць, ты пайшоў? На вуліцу. Кожны мае права туды ісці. Але людскія позіркі... За кіламетр бачна, хто ты такі. Табе можна шпацыраваць, але яны маюць права глядзець на цябе. I разглядаць тваю чужаземную морду. Бо ты ж плоць ад плоці нашага народа. З гэтага пункту гледжання ты нават прадмет гонару нашых ідэолагаў, хоць, верагодна, пра гэта і не ведаеш. Лічы, што ты святая субстанцыя для нашых патрыётаў, найсвяцейшая таямніца ў нашай нацыянальнай дзейнасці...

XX. Не блюзнер.

АА. Гэта метафары. Але ты, нявінная ахвяра клерыкалізму, не ведаеш, што такое метафара.

XX. Мне ўсё роўна. А блюзнерыць не дазволю.

АА. Аднак вернемся да тваёй прагулкі. Значыць, ідучы паўз кінатэатр, ты падумаў, што варта было б туды зайсці.

XX. Так, бо люблю кіно.

АА. Вядома. У кіно ніхто на цябе не глядзіць, таму што ўсе глядзяць на экран. Ты таксама. Там жа, на экране, нешта мігціць, блішчыць. Ты не ведаеш, што ўсё гэта значыць, пра што там гаворка. Але гэта не мае ніякага значэння. Галоўнае, ты адчуваеш сябе так, як дома. Але ж у кіно ёсць істотны недахоп: за яго трэба плаціць.

XX. Я ў кіно і не хаджу ніколі.

АА. Ахвотна веру. Але не ўсё яшчэ страчана. Ёсць жа яшчэ вакзал.

XX. Галоўны.

АА. Вядома, галоўны. Драбяза нам не да твару. Я і хвіліны не думаў, што ты задаволіўся б якім-небудзь перыферыйным паўстанкам. Кіруеш проста на галоўны вакзал, самы галоўны. А там — столькі выгод! Па-першае, бясплатны ўваход. Па-другое, ты там не чужы. Там увогуле няма чужых, бо вакзал, уласна кажучы, і створаны для чужых. Карацей, на вакзале ўсе тутэйшыя. Там чужакі больш тутэйшыя, чым сапраўдныя тутэйшыя. Там твой нетутэйшы выгляд зусім не кідаецца ў вочы. Дый, звыш таго, на вакзале, як кажуць, і светла і цёпла... Ёсць газетныя кіёскі, тэлефонныя будкі, білетныя касы...

XX (летуценна). Буфет...

АА. Буфет таксама. I вось ты пастаяў каля газетнага кіёска, каля будак тэлефонных ды білетных кас...

XX. Піва выпіў...

АА. Што да піва — наўрад ці. Піва ж таксама каштуе грошай. Затое няма сумнення, што ты схадзіў у туалет.

XX. А перон?

АА. Не перабівай. Менавіта сюды я і іду.

XX. Спярша я быў на пероне.

АА. Не пярэчу. Фізічна ты спачатку наведаў перон, а толькі пасля — прыбіральню. Але твае ўяўленні постфактум дамалявалі падзеі на пероне. А пісуар адыграў тут важную ролю — натхніў цябе...

XX. Можа, скажаш, што і перона зусім не было?

АА. Быў, быў, быў перон. Пад’ехаў цягнік. Ты стаяў перад спальным вагонам, курыў, выходзілі пасажыры — усё гэта было. Праўда нават і тое, што са спальнага вагона выйшла вельмі прыгожая і элегантная кабета...

XX. Вось бачыш!

АА. ...Ты ўсё гэта агледзеў, а пасля пайшоў ужо. Ды не ў які-небудзь сапраўдны туалет — чысценькі, з кветкамі на століку каля клазетнай бабулькі, дзе ззяе белая кафля, дзе пахне дэзадарантам і дзе трэба плаціць за ўваход. Ты пашыбаваў у звычайную прыбіральню, дзе свабодны ўваход усім, дзе недакуркі забілі ракавіну і плаваюць у смярдзючай пеністай мачы, дзе калісьці, відаць, карысталіся ручніком, а цяпер ён такі брудны, што ніхто да яго ўжо і не дакранаецца. Смурод нясцерпны. Мужчыны, паважна засяроджаныя, корпаюцца ў нагавіцах — кожны ў сваіх, кожны паасобку, аднак кожны павязаны з астатнімі гэтым клазетна-ачышчальным грэхам. Але ж гэта цябе не бянтэжыць, нават наадварот. Я ўжо маўчу пра тваю нечуллівасць да пахаў. Але ці знойдзеш ты другое такое месца, дзе сусед быў бы дакладна ў такой самай сітуацыі, што і ты? Дзе яшчэ пануе такое раўнапраўе? Нідзе. Не бяда, што роўнасць гэта ў нізкім. Больш важна, што яна сапраўдная, аўтэнтычная, выразная, нават гіпербалічная, карыкатурна экспрэсіўная. Тым лепш табе, бо з прычыны недаразвітасці твайго ўяўлення і ўспрыняцця ты здольны адчуць толькі конскую дозу; любыя нюансы засталіся б табою незаўважаныя. Значыцца, ты доўга прабыў у туалеце. Але, на жаль, не мог заставацца ў ім вечна. I калі ты ўжо скончыў сваё, калі перастаў рабіць выгляд, што нешта робіш, калі ўжо прычасаўся, ты, нарэшце, выйшаў з таго падзямелля. Не надзівуюся, наколькі цесная ў цябе сувязь уралогіі з касметыкай. I вось тады ў тваім прычасаным чэрапе зарадзілася гэтая дурная наіўная хлусня пра твае любоўныя прыгоды з той дамай з цягніка. Здзіўляюся, як у цябе касметыка ўплывае на мазгавую дзейнасць, хіба што раздражненне чэрапа грабянцом іграла тут нейкую ролю...

XX. Дык я ж яе...

АА. Лухта. Сапраўдная лухта. Ты стаяў каля спальнага вагона і пёк свае пальцы недакуркам. Твая цыгарка была адзіным сімвалам тваёй незалежнасці, а па-за гэтым ты увесь быў ва ўладзе пажадлівасці, зайздрасці, захаплення і прыніжэння... Вядома, ты марыў пра яе, нават больш як толькі пра жанчыну. Зрэшты, я падазраю, што ты зусім не разумееш, што такое жанчына. Твой сексуалізм не выходзіць за межы адчування першаснага палавога жадання і яго задавальнення. Ты бачыў у ёй сімвал, бачыў той далёкі чужы свет, які табе зусім недаступны. I тады, не могучы пераступіць гэтую бездань рэальна, ты пераступіў яе ў сваім уяўленні: учыніў, трэба прызнаць, надзвычайны разумовы высілак, як на твае здольнасці. У гэтым выдатна дапамог табе туалет. Таму я і кажу, што ўсё, што адбывалася на пероне, ты пачаў інтэрпрэтаваць постфактум, у туалеце. Там, у спрыяльных гэткім фантазіям умовах, ты і надаў ім завершаную форму.

XX. Перастань!

АА. А хіба не так было?

XX. Не так!

АА. Але ты не перажывай. Праз тыдзень зноў пойдзеш на вакзал. (XX бярэ са стала пустую бутэльку, стукае донцам аб стол, у руцэ застаецца рыльца. Абодва ўстаюць. Паўза.) Ну добра, добра! Усё было, як ты казаў. Ты быў з ёю, быў. Яна табе аддалася, кінулася да тваіх ног, цалавала твае рукі, ногі, цалавала твае вузканосыя туфлікі, поўзала перад табою, абагаўляла і цябе, і твае туфлі. I ты меў, меў яе, і яе генерала, і нават тую генеральскую машыну! Генерал салютаваў і наладзіў феерверк у гонар табе, а пасля ўсяго частавалі цябе марожаным. Ты ж прыгожы! Табою ўсе захапляюцца. Ну што, цяпер ты задаволены? Лепш табе цяпер? Хопіць з цябе? (XX садзіцца, кладзе адбітае ад бутэлькі рыльца. Паўза.) Хочаш чаго? (Прыміральна.) Я магу заварыць табе чаю.

XX. Ты ўсё заўсёды псуеш.

АА. Пакрыўдзіўся?

XX. А чаго ты чапляешся?

АА. Крыўдуеш, бо пачуў ад мяне праўду.

XX. Заўсёды чапляешся да мяне. Што я табе зрабіў?

АА. Што зробіш, мой дарагі. Я дапамагаю толькі ўсвядоміць тваю сітуацыю. Бо ты сам не можаш...

XX. Якую яшчэ сітуацыю? Я проста пайшоў на вакзал.

АА. А гэта якраз і сведчыць пра тваю сітуацыю.

XX. Я хацеў, каб мне было добра.

АА. Вось менавіта, у нас заўсёды гэтак: упрыгожванне фактаў, імкненне прыгожыя мары выдаць за рэальнасць. Ханжаства гэта. Фальшывае сёння нараджае хваравітае заўтра. Гісторыя помсціць за сябе.

XX. Якая яшчэ гісторыя?..

АА. Наша, гісторыя нашага народа.

XX. Якая гісторыя, што мне да гісторыі, я быў на вакзале.

АА. Гэта і ёсць, уласна, фрагмент гісторыі. Праўда, маленькі, але пэўны. Ты быў на вакзале, значыцца, гэта ўжо мінулае, а значыць, гісторыя. Гісторыя грамадства складаецца з гісторыі асобных людзей. Няма абстрактнае гісторыі, дарагі мой. Так думаюць толькі ідэалісты, якія трактуюць гісторыю ў якасці новага Бога альбо рэчы ў сабе. Не, я не гегельянец. А таму ўсё залежыць ад таго, як мы будзем інтэрпрэтаваць тваю сённяшнюю гісторыю на вакзале. Ці пабачым яе ў святле фактаў? Ці, наадварот, факты пабачым у святле гісторыі. Я маю на ўвазе тваю хлуслівую, сфабрыкаваную сёння легенду, якую ты мне расказаў, тваю міфатворчую інтэрпрэтацыю, тваю інтэрпрэтатарскую міфаманію...

Шум у каналізацыйнай трубе, які заглушае яго словы. АА махае рукою, сядае на свой ложак, задумваецца. XX пацягваецца і пазяхае.

XX. Хачу есці.

АА. Дык перакусі чаго-небудзь і не дакучай мне.

XX. Нічога ж няма.

АА. Кансервы ёсць.

XX. У мяне ўжо няма.

АА. Зноў усё сажраў?

XX. А ў цябе няма кансерваў?

АА. Чаму ж? Ёсць, але не дам.

XX. Чаму?

АА. З выхаваўчых меркаванняў.

XX. Ага. (Паўза.) Што гэта значыць?

АА. Гэта значыць тое, што ты пастаянна жарэш мае кансервы.

XX. Няпраўда. Свае таксама ем.

АА. Свае і мае. Нарэшце прывучыся хоць да якога-небудзь парадку — да дысцыпліны і стрыманасці.

XX. Добра, добра! Але цяпер мне чаго б небудзь з’есці.

АА. Нічога не атрымаеш.

XX. Не?

АА. Не.

XX. Не, дык не. (Паўза.) Ты нешта пра гарбату казаў.

АА. Сам сабе прыгатуй.

XX (устае, здымае пінжак, вешае яго на крэсла, папярэдне старанна абтросшы і разгладзіўшы. Ідзе за шырму. Чуваць, як ён там завіхаецца, грыміць чайнікам і г. д. Вяртаецца і зноў садзіцца на крэсла. Паўза.) Слухай, а чаму тут няма мух?

АА (ачнуўся ад роздуму). Што?

XX. Я пытаю, чаму тут няма мух?

АА. Дзе?

XX. Ды тут, у пакоі.

АА (усё яшчэ рассеяна). Не ведаю.

XX. На калідоры таксама няма. (Паўза.) Дый нідзе няма... (Усхваляваны сваім адкрыццём.) Ты бачыў тут дзе-небудзь мух?

АА. Здаецца, не.

XX. Я ж кажу табе, што няма. Ні тут, ні дзе яшчэ. У іх тут няма мух. Слухай, чаму ў іх тут няма мух?

АА. Не ведаю. Можа, вынішчылі. Гігіена.

XX. Шкада.

АА. А нашто табе мухі?

XX. Весялей з імі. Хочаш — лаві, хочаш — глядзі на іх... I час хутчэй ідзе. У нас былі мухі. Улетку. (Паўза.) Былі мухі... I ліпучкі на мух... Памятаю, ліпучкі гэтыя вешалі на лямпу, яны былі нібы мёдам намазаныя, але не мёдам. Мухі прыліпалі і бзыкалі. Калі ліпучка была ўжо старая, дык мух столькі было на ёй, што стаяла суцэльнае бзыканне, усё роўна што музыка якая. Адны гудзелі басам, другія танюсенька, а калі трапляла туды аса альбо сляпень — не, сляпні зрываліся, яны моцныя... А яшчэ былі такія маленькія чорныя пластыркі, вядома, атручаныя. Іх клалі на талеркі, трэба было сачыць толькі за дзецьмі, каб не лізнула каторае. Памятаю...

АА. Памятаю, памятаю, памятаю! А я нічога не памятаю!

XX (са шчырым здзіўленнем). Як гэта не памятаеш?

АА (ускочыў з ложка і пачаў хадзіць па пакоі). Не! Нічога не памятаю і не хачу памятаць! Увесь час толькі і чую: «А ці помніш тое, а ці помніш гэтае?..» Заўсёды, няспынна, вечна, столькі гадоў! А цяпер гэтыя твае мухі, ты са сваімі мухамі...

XX. Бо былі ж.

АА. Перастань!

XX. А хіба казаць, што не было, калі былі?

АА. Ну былі, былі, і што з таго? Ці ж гэта значыць, што я павінен да канца жыцця свайго памятаць пра нейкіх ідыёцкіх мух? Мне і так досыць клопату!

XX. Во, цяпер сам кажаш, што былі.

АА. О Езус-Марыя! А хіба ж я кажу, што не было?! Не, трэба супакоіцца, гэта ж нейкая ідыёцкая дыскусія. Паслухай, не ў тым справа, былі яны ці іх не было. Былі, былі дый сплылі. Гэта не прычына, каб бясконца вяртацца да тых мух. Былі, а цяпер іх няма. Канец. Цяпер ёсць іншае.

XX. Ну, што, напрыклад?

АА. Як гэта — што?

XX. А ўсё-такі, можа, скажаш, што цяпер ё?..

АА. Ды ўсё... Свет, яго праблемы...

XX. Што?

АА. Гэта значыць ідэі, з’явы, падзеі...

XХ (пагардліва). Іііі.

АА. Сацыяльныя, эканамічныя і палітычныя працэсы, культурныя цячэнні. Карацей, цэлы клубок усякае ўсячыны на пераходнай стадыі цывілізацыі, на якой цяпер чалавецтва. Універсальныя праблемы...

XX. А мух няма.

АА. На наша шчасце. Гэта нават добрая метафара. Мухі сімвалізуюць нікчэмнасць тых праблем, на якія мы былі асуджаны там, на радзіме. Усе тыя праблемы — хутчэй вузенькія праблемкі... Дробны шавінізм, дробны рэфармізм, наогул дробныя маштабы... Дробныя людзі і дробная краіна. А тут, нарэшце, можна расправіць крылы.

XX. Як мушка — бззз.

АА. Не адступаць перад складанымі задачамі: толькі ў вялікіх змаганнях нараджаецца веліч. Вялікі маштаб, усё з размахам. Не, для мяне ўжо, дзякаваць Богу, мух няма.

XX. А для мяне ёсць.

АА. Дзе ёсць, тут?!

XX (трыумфальна). Не, у нас. Не памятаеш ужо?

АА. Божа мой! Усё спачатку. (3-за шырмы чуваць свісток.)

XX. Чайнік закіпеў. (Устае і ідзе за шырму. Вяртаецца з алюмініевым чайнікам. Налівае ў кубак вады, апускае туды пакецік з чаем.)

АА. Мог бы і мне заварыць.

XX. А цукру дасі?

АА. Дык я ж чай купіў.

XX. Але цукру няма.

АА выцягвае з-пад свайго ложка скураны чамадан, дастае з кішэні ключык, адмыкае ім чамадан і бярэ адтуль пачак цукру. Замыкае ключыкам чамадан, хавае яго зноў у кішэню, а чамадан засоўвае пад ложак. Кладзе цукар на стол. Садзіцца ля стала.

XX (нахіляе чайнік над кубкам). Кончылася вада.

АА. Дык згатуй. (XX паволі ўстае, ідзе да крана. Адкручвае яго, аднак вада не цячэ.)

XX. Таксама няма.

АА. Ты нічога без мяне не можаш. (Ідзе да ракавіны, адкручвае да канца кран.) Сапраўды.

XX. Няма, бо не льецца.

АА. Не льецца таму, што няма яе, крэцін.

XX. Хіба я ў гэтым вінаваты? (Вяртаюцца да стала, садзяцца на свае месцы. XX кладзе сабе ў чай цукар.)

АА. I ты будзеш піць гэтую гарбату? (XX сцвярджальна ківае галавой.) Сам? (XX зноў ківае галавою.) Вось гэта салідарнасць. Я думаў, што калі таварыш не п’е... (XX бярэ сабе яшчэ цукру.) Засалодка будзе.

XX. А я люблю, каб соладка. (Пробуе лыжачкаю чай, дасыпае яшчэ цукру, мяшае.)

АА. Астыне.

XX. А я і не люблю гарачага.

АА (дастае з кішэні манету). Давай у «арла і рэшку».

XX. А на што?

АА. Напрыклад, каму дастанецца гарбата.

XX. Ціка-ава...

АА. Бо гарбата адна, а нас жа двое.

XX. Але гэта мая гарбата!

АА. Але ж я яе купіў.

XX. А я яе заварыў.

АА. Значыць, маем на яе аднолькавыя правы. I няхай вырашыць жараб’ёўка. Дык арол ці рэшка?

XX. Арол... (АА падкідае манету высока ўгору.) Рэшка! (Манета падае на падлогу і коціцца пад ложак, што з правага боку. Шукаючы яе, абодва заглядаюць пад ложак — незалежна ад таго, дзе сапраўды коціцца манета, акторы павінны іграць так, быццам яна закацілася менавіта пад гэты ложак.)

АА. Цёмна... (Працягвае руку пад ложак.)

XX (адштурхоўвае яго). Пусці мяне.

АА. Пачакай. (Дастае з-пад ложка бляшанку нейкіх кансерваў.) Што гэта?

XX. Гэта!.. Пакажы... Кансервы.

АА. Твае? Ты ж казаў, што ўжо не маеш кансерваў. (XX не рэагуе.) У такім разе — нічые. Бяру іх сабе.

XX. Не! (Вырывае ў яго з рук бляшанку.)

АА. Табе не сорамна так падманваць? (Садзіцца за стол з правага боку. Перастаўляе да сябе кубак з чаем.) Ты баяўся, што давялося б падзяліцца са мною? Твая скупасць яшчэ страшнейшая за тваё абжорства. Быццам бы я прагну тваіх кансерваў. (XX хавае кансервы назад пад ложак.) Не, не хавай, не хавай, усё ж ужо выкрылася. Цяпер можаш спакойна абжырацца. Задаволіць свой дзікі, звярыны апетыт. Не, не звярыны, бо жывёлы ядуць толькі, каб суняць голад. А ты жарэш у запас, звыш усякае меры і бясконца. Гэта апетыг паталагічны, пачварны.

XX. А ты не хочаш?

АА. Не, я не ласы да тваіх прысмакаў. (Выпівае глыток чаю і адразу выплёўвае.) Цьфу... Я ж казаў: перасалодзіш.

XX. Дык, можа, трохі з’ем...

АА. Брава! Скупасць пераадолена. Мая метода, бачу, дае выь.кі. Хоць невядома, што лічыць тваёй галоўнай цнотай: скупасць ці абжорства. Можна дапусціць, што ў гэтым змаганні заганы з недахопам пераможца — меншае зло, а значыць — дабро. Умоўна, канечне.

XX. Дык я паем.

АА. Паеш, паеш, і хай яно пойдзе табе на здароўе.

XX. Дзе кансервавы нож... (Мітусіцца ў пошуках нажа.)

АА. Скажы, чаму ты столькі ясі?

XX. Ты не бачыў нажа?

АА. Давай паспрабуем разабрацца ў гэтай з’яве. Геданічных матываў альбо імкнення да асалоды, напэўна, тут няма. Тады што?

XX. Прапаў недзе. (Ідзе за шырму.)

АА. Верагодна, у цябе мае значэнне сам акт паглынання. Трэба думаць, што паглынанне стравы мае сімвалічны характар. Паглынаючы страву, ты паглынаеш акаляючую рэчаіснасць. Паглынаеш свет... (XX выходзіць з-за шырмы з сякераю ў руцэ. Садзіцца за стол з левага боку, насупраць АА, і спрабуе сякераю адчыніць бляшанку.) Так, гэтая гіпотэза прымальная. Кампенсацыйны акт, а правільней... магічны акт. Напэўна. Як жа я раней не падумаў пра гэта. Магічны акт — нешта такое, калі адбываецца гвалтоўнае атаясамліванне паміж такімі элементамі, якія ў нармальных умовах не атаясамліваюцца. Ежа ў цябе не так кампенсуе ўсю акаляючую рэчаіснасць, як атаясамліваецца ў тваім уяўленні з ёю. Варта было б мае назіранні параўнаць з некаторымі дадзенымі сучаснай антрапалогіі, якія датычаць першабытных культур. Праўда, я баюся, што вынікі падобных параўнанняў абмежаваліся б пікантнай паралеллю рытуальнага канібалізму з...

XX (з усяе сілы стукае перад АА бляшанкаю аб стол). На!

АА. Ты што?..

XX. Ну, на — еш!

АА. Чаму?..

XX. Каб гэтулькі не балбатаў.

АА. Кепска ты мяне зразумеў. Зрэшты, я з самага пачатку папярэдзіў цябе, што не скарыстаю тваёй шчодрасці... Я харчуюся памяркоўна, рацыянальна...

XX. Ну, раз не хочаш есці, усё роўна не балбачы. (Цягне руку па бляшанку.)

АА (бярэ ў рукі кансервы). Пачакай. Што гэта?

XX. Сечанае мяса. Экстра.

АА. Дзе ты гэта купіў?

XX. У краме.

АА. У якой краме?

XX. Звычайнай. Аддай назад.

АА (надзяе акуляры). Гэта харч сабакам.

XX. Як гэта — сабакам...

АА (чытае этыкетку). «Нон плюс ультра». Універсальны корм. Выключна свойскай жывёле. Смачны і спажыўны, прыгатаваны паводле рэцэпту, што выпрацаваны ў выніку працяглых лабараторных даследаванняў і ветэрынарнае практыкі. Ідэальна збалансаваная дыета, якая мае комплекс вітамінаў, пратэін, а таксама мінеральныя солі. Наяўнасць шкодных штучных кансервантаў выключаецца. Прадукт натуральны, натуральна пафарбаваны. Сытная і гігіенічная страва. Хоць і вельмі спажыўная, аднак не выклікае такіх пабочных з’яў, як атлусценне, нястраўнасць ці спад апетыту. Ідэальны прэзент твайму прыяцелю. Паспрабуй даць яму і пераканаешся, што твой сябар будзе табе яшчэ больш верны. Зрабі яму гэту прыемнасць і ўбачыш, які ён будзе ўдзячны табе. «Нон плюс ультра» — гэта радасць і шчасце тваім чатырохногім сябрам.

XX. Вось бачыш.

АА. Што — бачыш?

XX. Ну, бачыш, што пішуць, якое гэта добрае.

АА. Добрае — сабакам.

XX. Там пра сабак нічога не пішуць, а толькі пра сяброў.

АА. «Чатырохногія сябры» — гэта і значыць сабакі. Ды яшчэ — каты.

XX. Не можа быць.

АА. Чаму ж — не можа быць?

XX. Бо гэта ж мяса. А мяса хіба можна гатаваць сабакам?

АА. Усё правільна. Сабакі ж створаны як драпежныя жывёлы.

XX. Напэўна, штосьці тут наблыталі.

АА. Але тут на самым пачатку сцвярджаецца: «...Выключна свойскай жывёле»... А далей, памятаеш, той напамін пра ветэрынарную практыку. Гэта цябе не пераконвае?

XX. Пакажы. (Бярэ ў рукі бляшанку і аглядае яе з усіх бакоў. АА здымае акуляры, кладзе іх у кішэню халата.) Не, ўсё-такі я не веру табе.

АА. Хто з нас ведае замежныя мовы — ты ці я?

XX. Наўмысна так гаворыш, каб насаліць мне.

АА. Дык паглядзі, там і карцінка ёсць. На фоне ранішняй зары ўсміхаецца сабака. Гэта ж паказчык дабрабыту і задавальнення.

XX. Ну, дык і што з гэтага?

АА. Як гэта — што з гэтага? Гэты сабака такі задаволены якраз таму, што наеўся з гэтае бляшанкі. Нават непісьменныя могуць чытаць пісьмо малюнка.

XX. Карцінка як карцінка. Ці мала ўсялякіх карцінак?

У нас дома таксама была карцінка: на фоне сонца на паляне стаіць вельмі задаволены алень. I што з гэтага? Хіба гэта таксама азначала, што ён аб’еўся травой?

АА. Магчыма.

XX. Не, адна карцінка яшчэ нічога не значыць. Карцінка існуе дзеля таго, каб было прыгожа, дзеля аздобы. Таму гэтая ежа вельмі пікантная з карцінкаю.

АА. Хай сабе і так. Здагадваюся, што ты купіў гэты прадукт з меркаванняў яго цаны. Ты выбраў найтаннейшыя кансервы ва ўсёй краме.

XX. Гатунак жа адмысловы.

АА. Сабакам.

XX. Прыма ж!

АА. Канечне, сабакі, напэўна, вельмі задаволеныя гэтай штукай.

XX. А вось я буду есці яе!

Паўза.

АА. Хіба я забараняю табе?

XX. Ну, дык есці?

АА. Чаму ж не? Калі ты дагэтуль яшчэ не атруціўся. (Паўза.) Дык чаму ж не ясі?..

XX злосна шпурляе бляшанку ў куток. Сядзіць маркотна. Паўза.

XX. Бо я не сабака.

АА. Не?

XX. Не!

АА. Ну, табе лепш ведаць.

Паўза. XX устае, падымае з падлогі бляшанку.

XX. Ты... ты казаў, што гэта прыдатнае таксама і катам?

АА. Магчыма. Любімымі свойскімі жывёламі могуць быць і каты.

XX. Ты ўпэўнены?

АА. Упэўнены. Але якое гэта мае значэнне?..

XX. Бо калі гэта кацінае, дык мог бы есці і я, ну, а калі толькі сабакам, дык не. Ні ў якім разе! Хіба я сабака, каб есці нейкую сабачую ежу?!

АА. Вось ты сам сабе і адказаў цяпер.

XX. Але ты мне скажы, сам скажы мне: ці я сабака. Ну, хіба я сабака?!

АА. Не, ты не сабака. Ніводзін чалавек не належыць да гэтае пароды. Прынамсі, не павінен.

XX. Вось бачыш! Значыць, калі гэта катам, дык я таксама магу есці. Каты — гэта іншая рэч. Каты — гэта не сабакі. Дык, слухай, магу, га?

АА. Напэўна, можаш...

XX. Пэўна, магу?

АА. Ды можаш, можаш... (Раптам закрычаў.) А зрэшты, жары ўсё, што табе падабаецца! Мяне гэта не абыходзіць!

XX. Значыцца, магу. (Сабраўся адчыняць бляшанку сякераю.)

АА. Кінь гэта!

XX. Ты ж сам сказаў, што магу есці. (АА выцягвае з-пад ложка свой чамадан. Адмыкае яго ключыкам, дастае з чамадана бляшанку кансерваў. Засоўвае чамадан назад пад ложак, але ўжо не замыкае яго на ключык. Ставіць бляшанку на стол перад XX.) Для людзей?

АА. Для людзей.

XX. Вось гэта іншая справа. (Збіраецца адчыніць бляшанку. Над іх галовамі тупат вясёлай кампаніі, што ідзе па сходах. Гучныя галасы мужчын, жаночы смех. АА падыходзіць да адной з вертыкальных трубаў і прыстаўляе да яе вуха.)

АА. Ідуць вышэй. (Адыходзіць ад сцяны.) Нічога не ведаю горшага, чым жыць пад сходамі. Тут усё чуваць па трубах. Найцішэйшы гук, нават самы інтымны. Каналізацыйныя трубы, водаправодныя, трубы каларыфераў, трубы смеццеправода, вентылятары... Я тут чую, калі яны выходзяць і калі прыходзяць, калі кладуцца ў пасцель і калі ўстаюць. Чую, як наліваюць ваду і як спускаюць. Калі вентылююцца, спаражняюцца і размнажаюцца. Вось толькі не чуў яшчэ, як паміраюць.

XX (які тым часам адкрыў ужо кансервы і збіраецца есці. Павучальна.) Моцнае здароўе ў іх.

АА. Часам мне пачынае здавацца, што мы жывём у іх у жываце. Нібы мікробы. Паглядзі толькі на гэтыя трубы. хіба яны не нагадваюць табе флякаў?

XX. Трубы як трубы.

АА. А мне ўсё гэта нагадвае бэбахі. Жывём тут як дзве бактэрыі ў сярэдзіне нейкага арганізма. Два чужародныя целы. Паразіты альбо яшчэ штосьці горшае. Бо, магчыма, мы з табою нібы тыя дзве хваробныя бактэрыі? Фактары гніення ў здаровым арганізме. Бацылы, палачкі Коха, вірусы, ганакокі? Я — ганакок, я, хто заўсёды лічыў сябе каштоўнай клетачкаю найбольш развітога мазгавога рэчыва. Там, у нас, некалі... Высакародным нейронам, часцінкаю, што стаіць ужо на самай мяжы матэрыі і нават выходзіць за межы матэрыяльнага. А цяпер вось — ганакок. У нейкіх фляках ці кішках. Ганакок у кампаніі з прасцейшымі.

XX (падазрона). Ты гэта пра мяне гаворыш?

АА. Апрача таго, я не пераношу падвалаў! Ненавіджу. I ўвогуле — ніякіх падзямелляў. Падзямеллі кепска ўплываюць на мае нервы. На псіхіку. Мне патрэбны сонца, паветра, прастора. Я — чалавек-галава, а галаву трэба несці высока, каб яна нармальна функцыянавала. Будучы высокаразвітым звяном працэсу эвалюцыі, я ўжо не прыдатны для пячораў. Я заўсёды жыў на найвышэйшых паверхах, і перада мною былі шырокія гарызонты. З вокнаў. А тут нават акна няма.

XX. Яно і лепей. З вокнаў адны толькі скразнякі.

АА. Вакол толькі сцены, сцены, сцены!

XX. Затое цёпла, бо не дзьме.

АА. Падвальная духата.

XX. Ад гэтага яшчэ ніхто не паміраў, а ад свежага паветра можна і прастыць. Мой тата, святой памяці, жыў у сутарэнні, а пражыў доўгае жыццё.

АА. А ад чаго ён памёр?

XX. Ад свежага паветра. Вяртаўся п’яны дахаты і па дарозе замёрз.

АА. Значыць, ты спакойна можаш тут вытрываць?

XX. Чаму ж не? Зусім нармальная кватэра. I цёпла і танна...

АА. Ага, калі ўлічыць, што гэта я плачу кватэрныя. Дарэчы, учора я зноў заплаціў за два месяцы. За снежань і за лістапад. Ды яшчэ ты мне вінен за верасень і за кастрычнік. А ўсяго, такім чынам, за чатыры месяцы.

XX. У мяне няма нічога.

АА. Ты ж толькі-толькі атрымаў сваю выплату.

XX. Але ж у мяне няма грошай.

Зверху чуваць званок у дзверы, гучныя прывітанні, галасы, стук дзвярэй.

АА. Не разумею, што ты робіш з грашыма. Ты ж павінен зарабляць, прынамсі, столькі, колькі ў сярэднім зарабляе ў гэтай краіне любы замежны рабочы. Аднак ты зарабляеш у паўтара раза больш, таму што працуеш удвая больш за іх. Значыць, нават калі цябе і аблічваюць, усё роўна ты маеш зарплату з надбаўкаю. У дадатак да ўсяго гэтага табе належыць прэмія за працу, вельмі шкодную для здароўя. Калі ты атрымліваеш нават палову гэтае прэміі, дык і тады твае заробкі вышэйшыя за сярэдні. Ва ўсякім разе — не найгоршыя. Затое туляешся ў такой паганай нары, што не ўявіць. А жывучы разам са мною, плаціш толькі палову кватэрных, і так мінімальных. Аднак нават і гэтага не плаціш, а калі я напамінаю табе пра доўг, ты кожны раз кажаш, што ў цябе няма грошай.

XX. Затое ў цябе ёсць.

АА. Што ты сказаў?

XX. Ты заўсёды пры грашах.

Паўза.

АА (абыякава, холадна). Ці ты думаеш, што кажаш?

XX. А што, няма?

АА. Ты хоць разумееш, што я, нарэшце, магу страціць цярплівасць?

XX. Вельмі проста: калі плаціш, значыць, маеш.

АА. Ці ты яшчэ не зразумеў, што маё цярпенне ўжо скончылася?

XX (занепакоены). Калі?

АА. Толькі што. (Нацягвае штаны.)

XX (перастае есці). Апранаешся? (АА здымае халат і надзявае пінжак.) Куды ты пойдзеш?

АА. Выбіраюся адсюль.

XX (з палёгкаю). Іііі, не першы ўжо раз. (Спакойна пачынае есці.)

АА (завязвае на шыі перад люстэркам шалік). Дагэтуль мне шкада было цябе, але цяпер ты перабраў усякую меру. Да звычайнай несумленнасці ты дадаў яшчэ нахабства. Гэта ўжо занадта. Сапраўды дзівуюся, як я мог так доўга трываць цябе. Як я мог цярпець твае грубыя манеры, твой эгаізм, тваю неахайнасць... Ты мяне раздражняеш нават тады, калі спіш. Твой храп выклікае бяссонніцу, а атручанае табою паветра — галаўны боль. Раней я шкадаваў цябе, але цяпер нават гэта не ўтрымае мяне тут — няма ў мяне жалю да цябе. Хопіць з мяне тваёй кампанн. Так, усяго гэтага мне досыць, па горла і нават больш. Вось так! Я пакідаю цябе.

XX. Ключ будзе пад дзвярыма.

АА. Ты нешта сказаў?

XX. Кажу, што ключ будзе пад дзвярыма. Калі позна вернешся...

АА. Я з табою не размаўляю. (Апранае паліто. Спыняецца каля XX і звяртаецца непасрэдна да яго, зашпільваючы паліто.) Я бачу, ты думаеш, што я яшчэ вярнуся? (XX не адказвае. Ён засяроджана жуе, не звяртаючы ўвагі на АА. Не дачакаўшыся адказу, АА сцепануў плячыма і пайшоў да дзвярэй. Кладзе руку на клямку.)

XX. Чаравікі.

АА. Што?

XX. Ты забыўся надзець чаравікі. Хіба выйдзеш на вуліцу ў адных шкарпэтках.

АА. Мне не патрэбны твае парады. (Вяртаецца ад дзвярэй, надзявае чаравікі, ідзе назад да дзвярэй. Зноў кладзе руку на клямку. Паўза.) А на якой гэта падставе, растлумач, калі ласка, ты вырашыў, што я яшчэ вярнуся сюды?..

АА. Ну, і што з таго?

XX. Дык кожнаму зразумела. Калі б збіраўся сапраўды выязджаць, вядома, сабраў бы і чамадан.

АА. Захапляюся тваёй кемлівасцю. Але ты памыляешся. Я не бяру з сабою нічога.

XX. Вось я і кажу, што не выязджаеш.

АА. Ты так думаеш? А вось я выязджаю і нічога не бяру. Сапраўды еду, але нічога з сабою не забіраю. Не вазьму нічога. Хоць адыходжу, але ж не бяру. Іду, не забіраючы. Зразумеў ты цяпер?

XX. А бялізна, пасцель, адзенне?

АА. ...Кнігі, рукапісы, фатаграфіі. Можаш узяць гэта сабе.

XX. Пакінуў бы і іх?

АА. Ты добра ведаеш, што ўсякія лахманы, усякая старызна ў мяне не маюць ніякага значэння. Магу абысціся і без іх. Я ўжо з таго пакалення, якое ідзе на змену грамадству спажывання, тым часам як ты ўсё яшчэ на стадыі натуральнага абмену маністамі і абчэсаным крэменем. А што да маіх папер... Зрэшты, хопіць пра гэта.

XX. Дык пакінеш? Усё пакінеш?!

АА. Ну, можа, і не ўсё. Калі сур’ёзна, дык з радасцю ўзяў бы якую-небудзь драбязу на памяць... Не, не ўсё. Вазьму адну якую-небудзь рэч, толькі адну, маленькую, нічога не вартую. (Робіць выгляд, што задумаўся.) Зараз... Што б тут такога... Ага, знайшоў. (Падыходзіць да левага ложка, бярэ ляльку — сабаку Плута.)

XX. Не! (Кідаецца да АА.)

АА. Чаму? Гэта нявінная цацка будзе нагадваць мне праведзеныя з табою дні. Супакоіць маю настальгію...

XX. Аддай мне гэта!

АА. Ты несправядлівы. Я пакідаю табе ўсю сваю маёмасць, а ўзамен хацеў бы пакінуць гэты маленькі сувенір, а ты...

XX. Вярні мне гэта!

АА. Пойдзем адсюль, мой сабачка, гэты пан несправядлівы. Гэты пан брыдкі, ён нас не любіць.

XX. Аддасі ці не?

АА. Нельга нам тут заставацца. Пойдзем з табою далёка-далёка... (XX спрабуе вырваць у яго талісман, але АА выкруціўся і забег за стол. Яны ганяюцца адзін за адным вакол стала.) Гаў-гаў! Паглядзі толькі, як гэты пан злуе. Гаў-гаў-гаў-гаў! (Імітуе сабачы брэх. Гоны працягваюцца.) А нас не зловяць, не зловяць! (У той момант, калі XX апынуўся з левага боку стала, а АА — з правага, XX ускаквае на стол і хапае АА за горла. Але ў яго ў руках застаецца толькі шалік. АА адбягае ўбок, але спатыкаецца аб крэсла і падае разам з ім на падлогу. XX кідаецца на яго. АА выцягвае над галавою руку з цацкаю-талісманам, XX намагаецца дастаць сабаку Плута. АА перакладае яго ў другую руку і раптам адкідае далёка ад сябе. Абодва зрываюцца са сваіх месцаў і, нібы два рэгбісты, бягуць за мячом. Сутыкнуліся адзін з адным над цацкаю. У гэты час з крана, які быў адкручаны, пачынае ліцца вада.) Вада! (АА пакідае партнёра, які прагна прыціскае сабаку Плута да грудзей, падыходзіць да ракавіны і закручвае кран.) Нарэшце! Вось цяпер можна будзе зрабіць прыстойную гарбату. (Бярэ са стала чайнік, напаўняе яго вадою з крана, заходзіць за шырму. XX не спускае з яго вачэй. Ён па-ранейшаму кленчыць у абарончай пазіцыі, прыціскаючы да сябе сабаку Плута. АА выходзіць з-за шырмы.) Што ты робіш тут дагэтуль... Молішся, ці што... (Здымае паліто, вешае яго на цвік.) Ну, хопіць ужо. Устань жа нарэшце.

XX. Што, застаешся?

АА. Толькі дзеля гарбаты. Дзе можна яшчэ напіцца добрае гарбаты, як не ў сябе дома. Эх, дом, дом...

XX падымаецца з каленяў і хавае свой талісман пад падушку, значыць, на ложку з правага боку. Садзіцца на ложак. АА бярэ з падлогі шалік і вешае на спінку левага крэсла, падымае перакуленае правае крэсла.

XX. Вярну табе, як толькі будуць у мяне.

АА. Ах, ты ўсё яшчэ пра кватэрную плату?

XX. Даю слова гонару.

АА. Драбяза, няма пра што й гаварыць.

XX. У наступным месяцы.

АА. Не гарыць.

XX. Ну, дык праз тыдзень.

АА. Не перажывай так з-за гэтага, прашу цябе.

XX. Альбо паслязаўтра.

АА. Ого!

XX. Хочаш вярну паслязаўтра?.. Нават заўтра... Ну, хочаш заўтра?

АА. Павер, што гэта не мае ніякага значэння. Паміж сябрамі...

XX. Цяпер я не магу, даю слова гонару.

АА. У-у-х! Як прыемна вярнуцца ў свой кут... (Збіраецца зняць пінжак. XX падбягае і паслужліва дапамагае яму.) Вельмі ўдзячны табе.

XX. Павесіць?

АА. Не, не варта. Можа заставацца на крэсле. (Зручна садзіцца на крэсла, што справа. XX вешае пінжак на спінку крэсла за яго спінаю.) Затое, ведаеш што, каб ты быў такі ласкавы... Мяне раздражняе гэтае святло. I ўжо даўно, але я не адважваўся сказаць табе пра гэта. Бо раз цябе не раздражняе... Праўду кажучы, гэтая голая лямпачка — нейкі жах. Прабач, што, можа, зневажаю твой любімы інтэр’ер. Ці не змог бы ты змайстраваць штосьці накшталт абажура? Скажам, з паперы альбо з нечага іншага... Я дык ніколі не вызначаўся такой кемлівасцю...

XX. Ды зробім.

АА. Выдатна, ты сапраўдны скарб. Там, каля майго ложка, ляжаць ілюстраваныя часопісы. Можаш скарыстаць іх. Хіба што аддаеш перавагу газетнай паперы.

XX (бярэ адзін з часопісаў, што ляжаць каля левага ложка). Добра было б ножны.

АА. Там, на паліцы недзе. (XX бярэ з паліцы над ракавінай ножны. Залазіць на стол. Разгортвае часопіс і дапасоўвае яго да лямпачкі. АА назірае за ім, засланіўшы вочы далоняю.) Цябе святло не раздражняе?

XX. Што?

АА. Я пытаю, ці можаш ты глядзець на лямпачку без непрыемнага адчування, што слепнеш?

XX. На лямпачку?

АА. Але, на гэта святло... Не рэжа вочы?

XX. Не.

АА. А вочы не слязяцца?

XX. Не.

АА. I павекі не шчыпле? I не бачыш перад вачыма такіх... чорных плям? Ну, такіх, што лятаюць?

Паўза.

XX. Не.

АА (залазіць на стол. Так, як робіць акуліст, адцягвае павека XX). Другое. (Зазірае ў другое века.) Неверагодна. (АА злазіць са стала. XX далей завіхаецца з лямпачкай. АА ходзіць па пакоі.) А зрэшты, нічога тут дзіўнага і няма. Вядома, што адхіленні ад нормы могуць быць і вельмі значныя. Як у бок празмернай адчувальнасці, так і амаль поўнай індыферэнтнасці. Таксама, як і хуткасць перадачы рэфлексаў. Ад нервовых заканчэнняў да мазгавых цэнтраў. Усё гэта залежыць ад канкрэтнай асобы. (Раптам спыняецца.) Цябе калі-небудзь дапытвалі?

XX. Як...

АА (востра, груба). У паліцыі.

XX. За што!

АА. Я не пытаю, за што, мяне толькі цікавіць, ці дапытвалі цябе калі. Ці быў ты калі-небудзь пад следствам?

XX. Не.

АА (зноў звычайным тонам). Шкада. Ты быў бы дасканалым матэрыялам, вядома, не з пунктугледжання паліцыі, з тваёй неадчувальнасцю ты змог бы выцерпець тое, чаго іншыя не вынесуць. Шкада, вельмі шкада. А мог бы стаць знакамітым палітычным вязнем.

XX. Я ў палітыку...

АА. Так, ведаю, добра ведаю: ты ў палітыку не лезеш. Ты ж гэта хацеў сказаць, праўда? Але хіба я не маю права марыць? (XX зацікавіўся нейкай рэкламаю ў часопісе, слініць палец, перагортвае старонку, разглядае.) Што за вока? З цябе не лёгка было б выцягваць прызнанне. Гэта значыць... Калі б табе было што сказаць... Цяжка нават падумаць, што такі талент марнее. Але, што зробіш, так ужо свет пабудаваны. Хто не павінен гаварыць — гаворыць, хто мог бы гаварыць, той проста і не мае чаго сказаць.

XX. Можна мне выразаць вось гэта?

АА. Што?

XX. Вось гэтую каляровую карцінку.

АА. Мне здаецца, што ты мяне і не слухаў.

XX (паказваючы нейкую каляровую рэкламу). Я б выразаў толькі вось гэта...

АА. О Божа! Можа, маіх продкаў... I тваіх. Але, праўда, часам я пытаюся ў сябе, ці сапраўды яны мелі агульнага Бога.

XX. Дык я выражу.

Злазіць са стала і садзіцца на крэсла з правага боку, тварам да залы. Выразае карцінку. Зверху чуецца музыка.

АА (хапаецца за галаву, затыкае вушы). Толькі гэтага яшчэ не хапала! (Глядзіць на гадзіннік.) Чацвёртая? Не можа быць. (Прыкладае гадзіннік да вуха.) Сапраўды, спыніўся. Паслухай, колькі цяпер можа быць часу?

XX. Пэўна, каля дзевяці.

АА. Значыць, яны толькі цяпер пачынаюць. Такім чынам, у перспектыве ў нас мінімум восем гадзін забавы. Іх забавы.

XX. Можа, яшчэ перастануць.

АА. Не, сёння не перастануць, будуць весяліцца да ранку. Сёння ж Новы год. (XX перастае выразаць, падымае вочы і замірае, гледзячы перад сабою. 3-за шырмы чуецца свісток.) Ага, вада закіпела. (Выходзіць за шырму, вяртаецца з чайнікам. Садзіцца на ранейшае месца, налівае ў кубак кіпетню з чайніка, кладзе пакецік з чаем. XX бязвольна апускае рукі, у адной руцэ ножны, у другой — часопіс. Музыка зверху сціхае. АА дастае з кубка пакецік з чаем, салодзіць, размешвае. З рук XX выпадаюць ножны і часопіс, ён павольна ўстае з крэсла і як аўтамат ідзе да свайго ложка, направа. Кладзецца дагары і глядзіць у столь. АА перастае размешваць чай і пачынае назіраць за XX.) Што з табою?.. Табе кепска? (Зноў мяшае чай, хутка перастае.) Ты захварэў? (XX не рэагуе. АА ўстае і падыходзіць да яго.) Эй!.. Адгукніся ж нарэшце! (Тузае яго за руку. XX адварочваецца тварам да сцяны, спінаю да АА. АА бездапаможна азіраецца вакол, падымае з падлогі ножны і часопіс і вяртаецца да XX.) Паслухай, дык ты ж не скончыў... Ну на, выразай сабе... выразай, выразай, я ж табе не забараняю... Выразай сабе ўсё, што хочаш: халадзільнікі, аўтамабілі, лакаматывы, матацыклы, маторкі, аспіратары, транзістары, тэлевізары, экстэнзары... тэлефоны, патэфоны... Гэта недарэчна, але я не забараняю, выразай сабе, калі гэта табе прыемна. Я зусім не супраць, чуеш?.. Ты што, пакрыўдзіўся?.. (Садзіцца на ложак.) Калі хочаш, дык я табе выражу... Я сам табе выражу, хочаш? (Канчае выразаць каляровую рэкламу з часопіса, кладзе ножны на падлогу.) Вось і гатова!.. Ты толькі паглядзі. Прыгожа, праўда? (Аддаляе ад сябе выцінанку на адлегласць выцягнутай рукі, гідліва разглядае яе.) Ну, паглядзі... (Са злосцю.) Дык зірні ж ты хаця. Навошта ж ты выразаў!.. (XX не адказвае.) Неўрастэнік. (Камечыць выцінанку і шпурляе яе ўжо ў выглядзе папяровага шарыка ў куток. Хвіліну бездапаможна сядзіць. З труб даносіцца «Штыле Нахт, хайлігэ Нахт»^[3] у выкананні дзіцячага хору. XX раптоўна накрывае сваю галаву падушкай.) А-а-а... Вось у чым справа. (АА ўстае, разглядае пакой, задумваецца. Пасля прымае рашэнне. Збірае ўсё, што знаходзіцца на стале, разам з газетамі, якімі накрыты стол. Усё гэта пераносіць са стала на падлогу да сцяны. Гарбату з кубка вылівае ў ракавіну. Здымае навалачку са сваёй падушкі, выварочвае яе і, як абрусам, засцілае ёю стол. Дастае са свайго чамадана бутэльку каньяку, ставіць яе на стол. Побач з бутэлькай кладзе пачак цыгарэт, які толькі што быў пад падушкай. Мые кубкі над ракавінаю, ставіць іх побач з бутэлькай. Надзявае пінжак. У гэты час сціхае музыка.) Гатова. Эй, прачніся, гатова!

XX (высунуўшы галаву з-пад падушкі). Ну, што там у цябе?

АА (урачыста). Новы год!

XX зноў накрывае галаву падушкаю. АА сцягвае з яго падушку.

XX. Адчапіся ад мяне.

АА. I не падумаю. Сам піць не буду.

XX (абараняючыся). Я не хачу гарбаты.

АА. А хто табе прапануе гарбаты? У нас ёсць штосьці лепшае, як і патрэбна дзеля такога свята.

XX (заўважае бутэльку і садзіцца на ложку). Дзе ты такое дастаў?..

АА. Гэта не мае значэння, я стаўлю, надзявай пінжак.

XX. Навошта...

АА. А таму, што сёння свята, свята... Хіба гэта да цябе не дайшло? Баль, урачыстасць, свяшчэннадзейства, абрад, звычай, рытуал! Развітанне са Старым годам і сустрэча Новага, новая эра, новае жыццё, усё новае. Алілуя! Ты ж не будзеш сядзець у кашулі на такім адмысловым прыёме. Давай! Уставай! Варушыся! Весяліся!.. (Прымушае XX устаць з ложка. Вядзе яго да стала. Здымае з правага крэсла пінжак і падае яго XX.) Падцягні гальштук! Зашпіліся, прычашыся, ты ж, думаю, не хочаш, каб Новы год званітаваў ад аднаго твайго выгляду?

XX. Сам вунь без гальштука.

АА. Я?.. Сапраўды.

XX. Ну?

АА. Але я — іншая справа. Я ніколі не нашу гальштука, гэта не мой стыль. (XX здымае пінжак, аддае яго АА і ідзе да ложка.) Пачакай! (XX зноў кладзецца на ложак.) Ці я таксама павінен завязаць гальштук? Абавязкова?

XX. Як свята, дык свята.

АА ідзе да свайго ложка, вешаючы па дарозе пінжак на правае крэсла. Выцягвае з-пад ложка свой чамадан, дастае з яго гальштук. XX сочыць за ім, пасля ўстае з ложка і садзіцца на правае крэсла. Дастае з кішэні насоўку і чысціць ёю туфлі.

АА (павязаўшы гальштук). Цяпер добра?

XX (прыглядаецца). Ты даўно галіўся апошні раз?

АА. Не памятаю.

XX. Гэта і відно. А мог бы і пагаліцца.

АА. Няўжо ты будзеш патрабаваць, каб я цяпер галіўся!

XX. Калі я мог, дык і ты зможаш.

АА. Гэта забабоны. Цяпер ужо ніхто не голіцца.

XX. А я ж пагаліўся.

АА. Правінцыйны звычай. У наш час ужо не трэба галіцца.

XX. Кожны дзень не трэба, але на свята трэба.

АА. Добра, я пагалюся. Але з адной умовай.

XX. З якой?..

АА. Калі ты памяняеш шкарпэткі.

XX (са здзіўленнем аглядае свае ногі ў дзіравых шкарпэтках). Навошта, яны яшчэ зусім чыстыя...

АА. Альбо — альбо.

XX. Як абую туфлі, дык іх не будзе відаць.

АА. Гэта мой ультыматум.

XX. Ну добра, добра. (Выцягвае з-пад свайго ложка фанерны чамадан, дастае з яго пару шкарпэтак. Здымае старыя шкарпэткі і кладзе іх у чамадан. Надзявае другія, не менш дзіравыя, чым старыя. Вяртаецца да крэсла і абувае туфлі. Тым часам АА здымае пінжак і вешае яго на левае крэсла. Становіцца перад люстрам і пачынае галіцца. XX, чакаючы, пакуль АА паголіцца, сядзіць бяздзейна. Сочыць за АА. Уздыхае.) Хутчэй бы вясна.

АА. Чаму?

XX. Бо я чуў, што вясною некаторыя ходзяць без трусоў.

АА. Ты зноў за сваё?

XX. Калі сапраўды... Мы цяпер капаем канавы... Пракладаем каналізацыю.

АА. Не бачу ніякай сувязі.

XX. Не бачыш? А як каторая ідзе паверсе, дык знізу і відаць.

АА. Забавы пралетарыяту.

XX. Мы цяпер робім на добрай дзялянцы. А то, калі капалі на прадмесці, дык, лічы, дарма. Рух невялікі, бабы — адна брыдота альбо старыя. А цяпер трапляюцца элегантныя, у футрах... Адзін з нас заўсёды сочыць і, як убачыць, што набліжаецца такая, адразу падае знак. Найлепш, калі капаем перад універмагам, каля дамскага аддзела. Альбо каля дамскага цырульніка. Адзін раз, памятаю, мы цягнулі кабель перад нейкім першакласным рэстаранам, самы раз адпаведная глыбіня была, з паўтара метра. О, то было добрае месца. Але і зараз нічога. Прыйдзі калі-небудзь...

АА. Дзякуй, У мяне ёсць іншыя магчымасці.

XX. Горш за ўсё было, калі рабілі каля казармаў. Два тыдні — адны салдаты.

АА. А твая жонка да цырульніка ходзіць?

XX. О, наконт гэтага, дык не.

АА. Ну, а ў рэстаран?

XX. Што ты! У нас страву гатуюць заўсёды дома.

АА. Няўжо ў краму не ходзіць?

XX. Чаму ж не? Ходзіць. (Паўза.) Але ў нашым мястэчку няма каналізацыі.

АА. Затое ёсць казармы.

XX. Ёсць. Адкуль ты ведаеш, што ёсць?

АА. Пра гэта няцяжка здагадацца. У нас усюды ёсць казармы. Дык, можа, яна ходзіць паўз казармы?

XX. Хто?

АА. Твая жонка.

Паўза.

XX. Што ты гэтым хомаш сказаць...

АА. Нічога. Я скончыў. (Выцірае ручніком твар.) Просім да стала!

XX устае, абодва надзяваюць пінжакі, стоячы тварамі адзін да аднаго. АА з левага боку стала, XX — з правага. Потым адначасна садзяцца. АА адкаркоўвае бутэльку і налівае.

XX. А ты быў жанаты?

АА. Два разы.

XX. Як гэта разумець?

АА. Развёўся. Ну, за наша халасцяцкае!

XX. А дзеці?

АА. Якія дзеці... А, дзеці. Не, няма дзяцей.

XX. Навошта ж тады жаніўся?

АА. Як гэта «навошта»? А каханне, а душэўная блізкасць. А зрэшты, адкуль я ведаю. Ну, выпі.

XX. Будзь здароў. (Выпіваюць. АА бярэ цыгарэту і падсоўвае пачак XX, той таксама бярэ цыгарэту. АА шукае па кішэнях запалкі. XX дастае з правай кішэні карабок, совае яго назад, дастае з левай кішэні другі карабок, дае прыкурыць АА і сам таксама прыкурвае. Хавае запалкі ў левую кішэню. Абодва зацягваюцца. Паўза.) Скажы, ты чаго, зрэшты, уцёк?

АА (спахапіўшыся). Што?

XX. Чаму ты са сваёй краіны ўцёк? Хіба табе кепска там было? Меў жонак, добрую кватэру, у сталіцы... А што тут?

АА. Уцякаюць не да чаго, а ад чаго.

XX. Гэта праўда. Але ж там табе было лепей, чым тут.

АА. Неяк я пайшоў у парк. Там на алейцы гулялі дзеці. За кустом бэзу я прыкмеціў хлопчыка, крыху старэйшага за іх. Ён падымаў з зямлі каменьчыкі і кідаў імі ў дзяцей, кожны раз зноў хаваючыся за куст. Яго твар так і свяціўся ўсмешкай: ён у захапленні быў ад самога сябе. Ладна скроены, моцны... Кідаў і хаваўся, кідаў і хаваўся, кідаў і хаваўся...

Паўза.

XX. У якім ён быў узросце?

АА. Прыкладна гадоў дзесяць-дванаццаць...

XX (расчулена). Як майму.

АА. Гэта было шэсць гадоў таму назад.

XX. Майму старэйшаму цяпер ужо чатырнаццаць.

АА. Сапраўды, гэта мог быць і твой сын.

Паўза.

XX. Ну і што было далей?

АА. А нічога. Гэта ўжо канец.

XX. Ха-ха, а цяпер скажы мне праўду.

АА. Гэта праўда.

XX. Ты ж не скажаш, што за мяжу ўцякаюць толькі таму, што нейкі гаўнюк у парку кідаецца каменьчыкамі. Да таго ж не ў цябе. Мне мог бы сказаць як брату.

АА. Ну, тады скажу... Таму, што ў мяне заўсёды былі праблемы з дыкцыяй. Напрыклад, слова неантаганістычны. Яно мне занадта цяжкае. Ніколі я не мог вымавіць яго правільна.

XX. Ты не мог вымавіць? Дык ты ж вучоны.

АА. Ну, тады, магчыма, справа тут не так у дыкцыі, як у інтанацыі. У адпаведным тоне. Я ж немузыкальны.

XX (зніжаючы голас, канфідэнцыяльна). Ты палітычны?

АА. Можна сказаць і так. (XX падымаецца з-за стала.) А што, хіба ты не здагадваўся? (XX ідзе да дзвярэй, спыняецца і стаіць спінаю да АА.)

XX. І ты толькі цяпер мне кажаш?

АА. Я думаў, што гэта было зразумела з самага пачатку.

XX асцярожна адчыняе дзверы, выглядае праз шчыліну, вяртаецца да стала.

XX. Дык ты ў чорным спісе?

АА. Верагодна, так. (XX стаіць у нерашучасці.) Чаму ты стаіш?..

XX (садзіцца). Які я быў дурань. (Стукае сябе кулаком у лоб.) Хаця мне адразу штосьці падалося падазроным. Нічога не робіць, на працу не ходзіць, толькі ляжыць на ложку і чытае. Беларучка, інтэлігент.

АА. Адкуль ты ведаеш, што я нічога не раблю. Ты думаеш, што праца гэта толькі капанне канаў?

XX. Ну, і як жа ты працуеш, лежачы на ложку?

АА. Думаю.

XX (нецярпліва, здзекліва). А-а-а!.. I пра што?

АА. Між іншым і пра цябе. Думаю, напрыклад, ці мог бы ты мяне задэнунцыяваць^[4].

XX. За... задэ...

АА. Гэта значыць данесці на мяне. Не цяпер, вядома, і не тут. А там, у нас...

XX. Дык мы тады не ведалі адзін аднаго.

АА. А ты лічыш, што даносіць можна толькі на знаёмых ці сяброў? Ну, напрыклад, ты сядзіш у турме, а я прыходжу да цябе і прапаную табе ўцёкі. Альбо яшчэ лепш: знаёмлю цябе з планам ліквідацыі турмы. Ці паклікаў бы ты тады турэмшчыкаў, прадаў бы мяне ім?

XX. У якой гэта турме?

АА. У такой, дзе табе адносна някепска жывецца. Можа, нават лепш, чым на волі. Дзе ты не галодны і дзе табе не холадна.

XX. Пра такую турму я яшчэ і не чуў.

АА. Але дзе табе нельга толькі аднаго: нельга ўжываць слоў на літару Т. Усе словы, што пачынаюцца на літару Т,— забаронена табе і вымаўляць, і пісаць.

XX. Чаму?

АА. Каб нельга было ні напісаць, ні вымавіць слова «турма».

XX. Хіба гэта турма?

АА. Ну, а калі б я табе запрапанаваў...

XX (падхапіўся). Чаго ты ад мяне хочаш!

АА. Я ж табе нічога не прапаную. Я толькі разважаю, што было б, каб я сапраўды запрапанаваў табе...

XX. У мяне ёсць жонка і дзеці!

АА. А я маю... я маю... што я, уласна кажучы, маю... Ну, скажам, я маю свае дарагія, любыя словы, словы на ўсе літары алфавіта. Не, я табе нічога не прапаную, ні на што цябе не намаўляю. Я толькі як максімум магу сабе прапанаваць... Э, не, нават гэтага не магу. Няўжо ты мяне героем лічыш?

XX. Усё можа быць.

АА. Мне прыемна гэта чуць, але мушу цябе супакоіць: я ніякі не герой. Сядай і выпі са мною. З майго боку табе нічога не пагражае. (XX садзіцца. АА налівае.) Ну, за здароўе здаровага розуму, калі можна так сказаць. Хаця здароўя ніколі не бывае замнога. Значыць, здароўя і поспехаў! I нічога не бойся. Я ж усяго толькі ануча. Звычайны баязлівец. А можа, нават нармальная, звычайная людская свіння. Ну, выпі, тут усе свае. (XX адстаўляе кубак.) Чаму ты не п’еш? (XX маўчыць.) Разумею. Цяпер ты падумаў, што я правакатар, так?

XX. Ды не.

АА. Не адпірайся. Я сказаў, што я свіння, і ты адразу падумаў, што, значыць, я правакатар. Хіба не так? (XX маўчыць, АА падымае кубак.) Дык мы вып’ем? (XX не рэагуе.) О-хо-хо... Увага, увага... Бо калі верны слуга твайго законнага ўрада выклікае ў цябе агіду... Што тады можна сказаць пра тваю лаяльнасць? Га? Кепска, вельмі кепска, мой даражэнькі. А калі я сапраўды правакатар?

XX. Я гэтага не казаў.

АА. Затое падумаў. Дык чаму ж не сказаць гэтага ўголас? Што тут дрэннага? Хіба лаяльнаму грамадзяніну не прыстойна выпіць з дзяржаўным чыноўнікам на карыснай, хоць і тайнай, службе? (XX маўчыць. Паўза.) А-а, я пачынаю цябе разумець, можа, ты маеш рацыю. Бо калі мая місія тайная, дык ты, як лаяльны грамадзянін, не павінен прызнавацца, што ведаеш пра маю місію. Правільна, лаяльны грамадзянін хутчэй за ўсё будзе рабіць выгляд, што ні пра што і не здагадваецца. Брава! Ты мусіш мне нават спрыяць у выкананні майго задання, можа, там трохі паблюзнерыць супраць дзяржавы? Ну, якія-небудзь, скажам, нязначныя антыдзяржаўныя намыслы... Так? Ды ты не бянтэжся так пры мне. У кампаніі правакатара лаяльны грамадзянін не павінен быць празмерна лаяльным, менавіта таму, каб выказаць сваю лаяльнасць.

XX. Я цябе не разумею.

АА. Гэта не мае значэння. Ва ўсякім разе я абуджаю тваю кемлівасць, выпі са мною, каб засведчыць гэтым, што ты падтрымліваеш уладу. Не забывай, што я магу напісаць на цябе данос. I сапраўды, бо я і ёсць правакатар.

XX. Я не буду з табою піць.

АА. Эй, асцярожней, я прадстаўляю дзяржаву і ўрад.

XX. Не таму.

АА. Тады чаму?

XX. Ты сказаў, што ты свіння.

АА. Сапраўды я так сказаў.

XX. Менавіта так.

АА. Ага! Ты не хочаш піць са свіннёю?

XX. Чаму не? Са свіннёю я магу выпіць. Але ж ты сказаў, што тут усе свае. Гэта значыць, што я таксама свіння.

АА. А што, хіба ты не свіння?

XX. Не.

АА. Значыць, лічыш сябе лепшым за мяне?

XX. Не, не тое. Але чаму я павінен быць свіннёй, га? Што я такога зрабіў, што ты гэтак мяне назваў? Ну, што? Чаму ты мяне так абражаеш, ну, скажы, чаму?.. (АА маўчыць.) «Усе свае», вышукаў сваяцтва... (АА маўчыць.) Калі не ведаеш, дык і не кажы, не абражай. Без прычыны не абражаюць. Нізавошта не абражаюць. Нельга абражаць чалавека.

Паўза.

АА. Ну, скажам, я крыху перабольшыў. Не такая ўжо я і свіння. Занесла мяне Бог ведае чаму.

XX. О, гэта зусім іншае. Дык ты, значыць, не свіння?

АА. Ну, можа, не зусім.

XX (радасна). Значыць, можам выпіць?!

АА. Не бачу ніякіх перашкод.

XX (з палёгкаю). Ну, дык вып’ем.

АА. За згоду.

XX. За згоду. (Чокаюцца кубкамі і выпіваюць.)

АА. Але, з другога боку, ведаеш, цікава: чаму з нас дваіх толькі я, умоўна, вядома, мог бы быць правакатарам.

XX. Ды перастань ужо з гэтым.

АА. Значыць... што хутчэй за ўсё падазрэнне можа ўпасці на мяне, а не на цябе. Мне б ніколі не прыйшло ў галаву, каб цябе ў гэтым падазраваць.

XX. Ды супакойся ты, нарэшце!

АА. Добра. Я не надта зацікаўлены ў паглыбленні гэтай тэмы.

XX. Да поўначы яшчэ доўга?

АА. Не ведаю. Мой гадзіннік стаіць.

XX. Можа, каго-небудзь запытаць.

АА. Тыя, зверху, п’юць шампанскае. Мы, напэўна, пачуем, як апоўначы выстраляць коркі. З’арыентуемся.

XX. А дома мяне чакаюць. Як штогод. Дзеці вочы праглядзелі, спадзяюцца, што прыеду... А мяне зноў няма. Эх, доля...

АА. А чаму ж ты не паехаў праведаць іх? Табе можна, ты не палітычны. Мог бы і з’ездзіць дадому ў водпуск.

XX. Які водпуск, я не маю ніякіх водпускаў.

АА. Мог бы папрасіць.

XX. Барані Божа! Хіба я тут дзеля таго, каб ездзіць на вакацыі? Я тут дзеля заробку. У мяне будзе водпуск, калі вярнуся. Цэлы тыдзень. Лягу ў садзе на плед і буду сабе спаць. Пальцам не варухну. Расплюшчу адно вока, пагляджу, ці ёсць яшчэ неба над намі, і зноў — спаць. А баба будзе мне толькі яду падносіць. А пасля...

АА. I што ж «пасля»?

XX. Пасля ўстану і адзенуся элегантна. Ва ўсё толькі замежнае.

АА. А навошта?

XX. Як гэта «навошта», бо будуць мае імяніны.

АА. Твае імяніны?

XX. Так, гэта будзе якраз у маі. Усё мястэчка запросім. Ну, можа, і не ўсё. Тых некалькі чалавек, якіх я не люблю — не запросім. Каб пашкадавалі. Заколем парсюка ці зарэжам цяля альбо карову... Накупім гарэлкі... Каб усім хапіла. Нават каб яшчэ і засталося... Няхай балююць, няхай цешацца, няхай бачаць, што гаспадар з-за мяжы прыехаў. А тое дабро, што тут накуплю і туды прывязу, будзе выстаўлена ў сенцах, каб кожны бачыў. Але мацаць не дазволю. Нельга. Толькі глядзець. Швагра пастаўлю, каб пільнаваў. Хоць, можа, лепей і не швагра — ён таксама ненадзейны.

АА. Можна сабаку паставіць.

XX. Сабаку?

АА. Прывязаць злоснага сабаку, каб не даў нікому падысці. Сабака ж не ўкрадзе.

XX. Добрая думка. А пасля будзем гуляць тры дні.

АА. О, у гэтым я не сумняваюся.

XX. А калі скончыцца гулянне, ведаеш, што я зраблю?

АА. Прыбярэш пасля гасцей.

XX. Да д’ябла гасцей. Зрэшты, цешча прыбярэ. Я — пачну будаваць дом.

АА. Няўжо?

XX. Так! Прыгожы мураваны дом. Двухпавярховы, з цэнтральным ацяпленнем.

АА. Ты жартуеш.

XX. Самы прыгожы дом у наваколлі. За мае грошы.

АА. I колькі будзе доўжыцца будаўніцтва?

XX. Ого-го-го, добрых пару гадоў. А як скончу, пераедзем ад яе бацькоў і зажывём у сябе. У сваім уласным доме. Ну, і што ты на гэта скажаш?

АА. Выдатныя планы. (Устае з крэсла, падымае кубак.) Ну, дык за дом.

XX. За дом!

Яны зводзяць свае кубкі. Рука, у якой XX трымае кубак, пачынае дрыжаць.

АА. Асцярожна, бо выліваеш... Трымай жа, шкода, не марнуй!.. Што з табою... (XX не можа ўтрымаць кубка, ставіць яго на стол, садзіцца бокам да АА і тварам да залы. АА таксама адстаўляе свой кубак, падыходзіць да яго.) Пакажы рукі. (XX хавае рукі ў кішэні.) Пакажы рукі! (XX павольна выцягвае рукі з кішэні.) Выцягні! (XX выцягвае рукі перад сабою, сціскаючы кулакі.) Не так, растулі пальцы! (Растуляе яму кулакі сілаю. XX адварочвае галаву ўбок, трымаючы перад сабою выцягнутыя рукі. Яны дрыжаць, як у інваліда. АА адыходзіць убок, не гледзячы ўжо на XX. XX зноў хавае рукі ў кішэні.) Даўно гэта ў цябе?

XX. Ужо з год.

АА. Часта?

XX. Не, толькі часамі.

АА. Усё часцей і часцей? (XX маўчыць.) Я пытаю, ці гэта бывае ўсё часцей?

XX маўчыць. АА бярэ са стала яго кубак, становіцца за яго спінай, падкладае яму локаць сваёй левай рукі пад бараду і рэзка адкідае яму галаву назад, адначасова прыстаўляе яму да рота кубак. XX выпівае тое, што было ў кубку, і АА ставіць пусты кубак на стол. Потым бярэ свой напоўнены, выпівае яго адным глытком. Адстаўляе кубак.

XX (задыхаючыся). Заплаці Бог.

АА. Чаму ты не вучыш мовы? (XX працягвае адкашлівацца, але ўжо штучна, каб выйграць час.) Я пытаю, чаму ты не вучыш мовы?

XX. Якой мовы?

АА. Замежнай!

XX (вымае рукі з кішэняў, аглядае іх. Рукі дрыжаць па-ранейшаму). Хутка пройдзе. (Хавае рукі ў кішэні.)

АА. Ты мне адкажаш ці не?

XX. Гэта значыць, па-іхняму?

АА. Не дражні мяне. Ты добра ведаеш, пра што я пытаю. У гэтай краіне — ты непісьменны. Горш нават — глуханямы. Калі ўрэшце ты перастанеш быць калекам?

XX. Я па-іхняму не буду гаварыць.

АА. Чаму? Ты ўсё-такі тут жывеш, у гэтай краіне. Тут ясі, п’еш, ходзіш па вуліцах — як і ўсе іншыя людзі. Дык чаму ж ты не хочаш і гаварыць так, як яны? Дый працу змог бы знайсці лепшую...

XX. Гэта не людзі.

АА. Не людзі?

XX. Не. Тут няма людзей.

АА. Дзе ж яны ёсць, па-твойму?

XX. У нас.

АА. Ага.

XX (вымае з кішэняў рукі, аглядае іх). Ужо праходзіць. (Зноў хавае рукі ў кішэні.)

АА. Ну, калі так... скажы, ці ты ведаеш, што тут адбываецца з людзьмі, якія надта доўга працуюць на гэтай машыне?

XX. Старэюць.

АА. Не толькі.

XX. Ну, можа, яшчэ трохі глухнуць. (Вымае адну руку з кішэні, круціць пальцам у вуху.) З нейкага часу ў мяне стала штосьці пішчаць у вуху. I чую горш.

АА. Правільна. Але не толькі гэта.

XX (выцягвае палец з вуха і другую руку з кішэні). Глядзі, ужо прайшло?

АА. У вуху?

XX. Не, у руках.

АА. Гэта дробязь. I ў вуху — таксама драбяза. Ёсць сёе-тое і горшае. У выніку вібрацыі па восем гадзін штодзённа і на працягу доўгіх гадоў адбываюцца змяненні ў злучальных тканках, гэта значыць, у тканках, якія злучаюць цела з касцямі. Колькі ты ўжо тут?

XX (разглядаючы выцягнутыя рукі). Ужо зусім не трасуцца.

АА. Я пытаю: як даўно ты абслугоўваеш гэту машыну?

XX. Тры гады.

АА. Змяненні ў злучальных тканках грунтуюцца на тым, што гэтыя тканкі перараджаюцца. Інакш кажучы, мяса пачынае адставаць ад касцей...

XX. Тры з паловай гады ўжо будзе.

АА. Што, вядома, выклікае непрацаздольнасць.

XX. Ты сур’ёзна?

АА. Хваробу і калецтва. Гэтыя факты ўжо пацверджаны медыцынай. Гэтым займаюцца спецыяльныя інстытуты даследавання гігіены і аховы працы. У цябе прафесійнае захворванне.

Паўза.

XX. Ах, лякі-пералякі.

АА (хапае XX за штрыфелі пінжака). Ты чалавек ці не? Ты?! Жывёліна ты, а не чалавек. Праўда, не сабака і не свіння, а вол! Тупы, безабаронны, бязглузды, цягавіты вол! Здатны толькі, каб на ім араць, пакуль не выцягне капытоў. I яшчэ цешыцца сваім становішчам! Ён яшчэ і сам напрошваецца, толькі б яму больш сечкі насыпалі ў кармушку! I ўжо шчаслівы, нічога больш не прагне. Ты ж задаволены, праўда? Ну, скажы,— задаволены?!

XX. Не трасі...

АА. А я буду. Буду трэсці цябе, пакуль ты не прачнешся ад гэтага быдлячага сну. Бо ты ж, калі не арэш, дык спіш альбо жуеш. Я буду трэсці цябе і буду крычаць на цябе, пакуль не зраблю з цябе чалавека. Не перастану, пакуль не дамагуся гэтага. Бо пакуль ты будзеш валом, датуль я буду свіннёй. Ты разумееш? Тут адно ідзе ў пары з другім: калі ты вол, дык я свіння. Так, я буду апошняя свіння, калі дазволю табе заставацца валом. Іншага выбару тут няма.

XX (пагражальна). Не трасі, я табе сказаў.

АА. Абараняешся? Нічога. Прыйдзе час, калі сам зразумееш і будзеш дзякаваць мне. Бо не можа быць так, каб толькі адзін з нас быў чалавекам. Альбо мы абое людзі, альбо ніводзін з нас не чалавек. (Прамаўляе пад уплывам алкаголю натхнёна, нібы прарок, увесь час трымаючы XX за штрыфелі пінжака.) I калі мы з табою станем на абедзве нагі,— выпрастаемся і падымем галовы, тады пабачым, як над намі калышацца галінка нейкага дрэва, а на той галінцы — плод. Гэты плод — забаронены. А вецер, які гайдае галінку,— гэта вецер гісторыі. Мы працягнем рукі і...

XX ударыў яго па руках. АА адпусціў штрыфелі пінжака XX і пахіснуўся.

XX. Трымай свае рукі пры сабе! (Падымаецца з крэсла.) Да каго ты з рукамі лезеш?.. Да каго...

АА. Хіба ты ўсяго гэтага не бачыш?!

XX. Ты да мяне з рукамі?.. Да мяне?! (Разлютаваны наступае на АА.) Гніда ты белая, курдупель^[5] ты бледны... табе...

Замахваецца, каб ударыць. Тухне святло, поўная цемната. Зверху даносіцца дружны вокліч «А-а-а-а!» — так, як звычайна бывае, калі гасне святло. Чуваць карнавальныя дудкі і свісткі. Адначасна чуецца мерны бой гадзінніка — будзе ўсяго дванаццаць удараў — і далёка зазванілі ў званы.

АА (голас АА з цемнаты). Дванаццаць!

XX (яго голас). Чаму цёмна...

АА. З наступленнем Новага года, апоўначы, гасяць святло. Такі звычай. (Паўза.) У цябе ёсць запалкі? (XX запальвае запалку. АА ідзе за шырму, вяртаецца са свечкай у падсвечніку. Запальвае свечку ад запалкі, якую трымае XX. Ставіць падсвечнік на стол. Павярнуўся да XX.) Ну... (XX заклапочана адкашліваецца.) Ну, тады, можа б...

XX. Як хочаш...

АА. Ну, дык...

XX. Ну, у такім разе...

АА. Пэўна...

XX. Чаму ж не...

АА. Тады давай вып'ем. (Налівае і падымае свой кубак.)

За гэты Новы год.

XX (падымае свой кубак). З Новым годам. (Чокаюцца кубкамі, выпіваюць. Яны яшчэ скаваныя, збянтэжаныя. АА на левым крэсле, XX — на правым.) Зноў звоняць...

АА. У касцёле...

Паўза.

XX. Ну, дык я табе...

АА. I я табе таксама...

XX. Што было, тое было...

АА. Што было, таго ўжо няма... (Працягвае руку XX.)

XX. I каб нам... (Працягвае руку АА.)

АА. Усяго...

XX. У гэтым Новым годзе. (Падаюць адзін аднаму рукі над сталом. Закурваюць, як і мінулы раз, з той толькі розніцай, што XX ужо не паўтарае маніпуляцыі з двума карабкамі запалак. Зручна рассаджваюцца на крэслах. З гэтага моманту абодва ўжо пад яўным уздзеяннем алкаголю, асабліва XX.) Э-э-х... Новы год... I як гэта хутка ўсё круціцца... Памятаю, здаецца, толькі што быў малым хлопчыкам, кароў пасвіў, выбіраў з гнёздаў вароніны яйца, басанож бегаў у школу. Толькі восенню, бо вясною трэба было ў полі працаваць, а зімою — холадна... Пасля бацька перасяліўся ў горад. А дзед з бабкаю засталіся. Бедавалі гора там, але засталіся. Дзівакі гэтыя старыя, захацелі застацца. Любілі, відаць, тую сваю бяду.

АА. Не мне іх судзіць.

XX. А я не люблю. (Б’е сябе кулаком у грудзі.) Хоць бі мяне, але не люблю.

АА. Хто ж любіць.

XX. Бацька мой таксама не любіў. Ды так не любіў, што ўсё прапіваў. А пасля яшчэ болей не любіў. Таму і піўзноўку. А я не п’ю.

АА. I правільна.

XX. Бо не люблю. Я люблю мець. Як трымаю, то і маю. А як адпушчу, так і выпушчу. Што, не так?

АА. Вельмі слушна.

XX. Як раблю, дык і зараблю, а калі зараблю, тады й зажыву. Так ці не так?

АА. Лагічна.

XX. Толькі вось часам думаю, навошта мне гэта ўсё.

АА. Што ўсё?

XX. Ну, тое, што маю. У зямлю ж з сабою не забярэш. На неба мяне з гэтым не пусцяць, а ў пекле зацесна будзе. У такім разе навошта так мучыцца?

АА. Ты ж сам так хочаш.

XX. I ўсё-такі, што я з гэтага маю? Толькі здароўе трачу, а радасці ніякае. Ні табе выпіць, ні табе закурыць... Ну, толькі што тваіх.

АА (падсоўвае да яго пачак цыгарэт). Калі ласка, куры.

XX. Заплаці Бог. (Бярэ цыгарэту, але адразу кідае яе на стол.) Ну, скажы, каму гэта ўсё, дзеля чаго...

АА. А дзеці? Збудуеш дом, пакінеш яго дзецям... Разумееш — дзецям.

XX. А яны каму пакінуць?

АА. Сваім дзецям.

XX. Ага. (Паўза.) А як усё гэта скончыцца?

АА. Ніяк не скончыцца, чаму яно павінна скончыцца.

XX. Але як гэта так, без канца?

АА. Верагодна, без канца.

XX. Хм, дык, кажаш, без канца... Тады навошта быў той пачатак...

АА. Ты задаеш мне занадта складаныя пытанні. Ужо ў Шапенгаўэра былі падобныя сумненні.

XX. У каго?

АА. У Шапенгаўэра.

XX. Яўрэй.

АА. Неабавязкова.

XX. Не, мне гэта не падабаецца. Раз ёсць пачатак, дык павінен быць і канец. Інакш пачатак таксама нешта не той... Канца няма, пачатак — не ў парадку, а я тым часам гарую тут і не маю з гэтага ніякай радасці. Ні ў кіно, ні да баб... Ты думаеш, мне лёгка так?

АА. Я зусім так і не думаў.

XX. Табе лёгка крычаць, але каб паспрабаваў пажыць так, як я... (Усё больш шкадуючы сябе.) Ці ты ведаеш, як я тут жыву? Як сабака.

АА. Ды не, ты перабольшваеш.

XX (стукнуўшы кулаком аб стол). Не пярэч мне! Менавіта як сабака. Сам мне толькі што сказаў гэта!

АА. Наколькі я памятаю, гаворка была хутчэй пра...

XX (нахіліўшыся да АА, канфідэнцыяльна). Падыдзі сюды бліжэй. Скажу штосьці.

АА. Слухаю цябе.

XX. Бліжэй... (Кладзе руку на плячо АА і прыцягвае яго да сябе, пакуль яны сваімі лбамі не дакрануліся адзін да аднаго. Шэпча страсна, канфідэнцыяльна.) ...I ты меў рацыю. (Абодва вяртаюцца ў ранейшае становішча.)

АА (тонам перабольшанай сяброўскай ветлівасці). Не можа быць...

XX (паклаўшы палец на вусны). Тссс. (Крычыць.) Як сабака! У сабак жыццё лепшае, чым у мяне, бо, прынамсі, ім не трэба ішачыць. Хіба гэта жыццё? Ну, скажы, хіба гэта жыццё?..

АА. З біялагічнага пункту гледжання...

XX. Жыццё гэта ці не?

АА. Як паглядзець.

XX (вырашаючы пытанне). Не жыццё. Налі.

АА. Можа, пакуль хопіць?

XX. Не хопіць! Я п’ю першы раз, як прыехаў сюды. Дык у такім разе, можа, мне і можна, га?

АА. Бясспрэчна. (Налівае, чокаюцца, выпіваюць.)

XX. А-а-а, добра... Загадаю табе загадку.

АА. Давай.

XX. Што гэта такое — ёсць, а няма.

АА. Чакай... Ёсць...

XX. А няма. (Рагоча.)

АА. Ёсць, а няма... Ёсць, а няма... Не ведаю.

XX. Ну, адгадай.

АА. Не, гэта для мяне занадта складана. (XX стукае сябе пальцам у грудзі.) Ты?

XX. Я.

АА. Ёсць...

XX. ...А няма. Цікава, так? (Зарагатаў.)

АА. Што ёсць?

XX (перастае смяяцца, пагрозліва). А ты думаеш, што ў мяне няма?

АА. А што, хіба ёсць?

XX. Ты думаеш, што я жабрак?! Мой бацька быў жабрак, мой дзед быў жабрак, а я — не! Зараз я табе дакажу гэта... (Спрабуе падняцца, абапіраючыся рукамі аб стол.)

АА. Кінь, не трэба. (Кладзе руку на плячо XX і прымушае яго зноў сесці.)

XX. Магу сабе дазволіць! Афіцыянт! (Шырокі жэст над сталом.) Я плачу!

АА. Перапіў (Паўза. XX маўчыць, апусціўшы галаву. АА глядзіць на лямпачку.) Што здарылася са святлом... (Паўза. XX устае і, хістаючыся, ідзе да ракавіны.)

XX. Запалі святло.

АА. Гарыць жа.

XX. Ага... (Паўза. XX у прыцемках шукае ракавіну.) Што гарыць?..

АА. Святло.

XX. Ага... Як жа гэта гарыць, калі цёмна.

АА. Бо пагасла. (XX, нарэшце, знайшоў ракавіну. Падсунуў галаву пад кран і аблівае яе вадой.) ...Аднак усё-такі цікава, чаму пагасла. Павінна б ужо загарэцца.

XX (з-пад крана). Новы год, Новы год!

АА. Але нешта даўгавата ўжо цягнецца.

XX. Можа, гэта лямпачка...

АА становіцца на крэсла са свечкаю ў руках. Набліжае яе да лямпачкі, разглядае яе.

АА. Не, лямпачка ў парадку. (Саступае з крэсла, ідзе да дзвярэй, прачыняе іх, выглядвае на калідор.) Усюды цёмна. Кароткае замыканне, ці што... (Зачыняе дзверы, вяртаецца, ставіць падсвечнік на стол.) Зараз свечка дагарыць.

XX (перадражніваючы яго). Зараза-свечка, дагары.

АА. Ах, як дасціпна!..

XX закручвае кран, пырхае, выцірае далонямі твар.

XX. Што, не падабаецца табе?

АА. Не.

XX. Можа, і я табе не падабаюся?

АА. Не.

XX. Тады чаго ты са мною тут сядзіш?

Паўза.

АА. Істотнае пытанне.

XX. Я цябе сюды не запрашаў.

АА. Факт.

XX. Ты ж сам напрасіўся. (Паўза. XX садзіцца на крэсла, гэты раз з левага боку стала.) Слухай, чаго ты, уласна, сядзіш тут са мною?

АА (усаджваючыся на правае крэсла). За сталом?

XX. Я цябе не пра стол пытаю. А чаго ты сядзіш тут вось, у гэтым хляве.

АА. Ба-а-а...

XX. Што ты тут робіш?

АА. Ніякі.

XX. Не, ты нечага ад мяне хочаш. Я сабе нярэдка так думаю: ні брат я яму, ні сват. А ён і есці дае мне, грошы пазычае... Пабурчыць, але пазычыць. Грэбуе мною, а ўсё роўна не ўцякае адсюль. А чаму? Няхай сабе ўцякае, раз такі далікатны. Ты ж сапраўды далікатны, так? А хіба я цябе прымушаю? Раз не падабаецца, чаго ж сядзець тут са мною? Я цябе не трымаю. Дык скажы, чаго ты хочаш ад мяне?

АА. Нічога.

XX. Ты дурня з мяне не рабі. Можа, я і хам, але не дурань. Можаш мне ўсё сказаць, калі ўжо разам п’ём. Гэй, дзеля чаго ты п’еш са мною?

АА. Дзеля пакаяння.

XX. Што гэта за пакаянне такое?

АА. Хачу адпакутаваць за грахі продкаў. Нашы продкі ніколі не пілі разам.

XX. Хіба гэта грэх?

АА. Грэх. Усенародны.

XX. Навошта ты мне дым у вочы пускаеш?..

АА. Не верыш мне?

XX. Не.

АА. I правільна робіш. Пазнаю здаровы інстынкт нашага народа. Ну добра, тады скажу табе: да д’ябла продкаў. Гэта я сам вырашыў, нядаўна... Вырашыў пайсці ў народ, пабратацца з народам, разумееш? Я народнік...

XX. Хто ты такі?

АА. Народнік. Слова з дзевятнаццатага стагоддзя. Ідэя — таксама адтуль. Каб ісці ў народ, бо ў народзе сіла...

XX. Казкі.

АА. Вось чую здаровы народны скептыцызм. Яшчэ крыху, і я паверу ў ідэі народніцтва. Столькі ў вас цудоўных якасцей: прыродны інстынкт, адчуванне рэальнага, здольнасць да самакрытыкі... У святле ўсяго гэтага... Можа, я сацыяліст?

XX. Жартачкі.

АА. Зрэшты, хопіць пра містычнае адчуванне віны, адкупленне грахоў папярэдніх пакаленняў. Хопіць пра народніцка-нацыяналістычныя летуценні. Магчыма, я па сваім прызванні навуковец. Рацыяналістычны і прагрэсіўны. А ты — рухавік гісторыі, і нічога дзіўнага няма ў тым, што я з рухавіком п’ю гарэлку. А тое, што я з перадавым класам гатую сабе яйца ўкрутую, хаджу па пакоі ў сподніках і морду агульным ручніком выціраю,— ты гэтага не браў пад увагу?

XX. Не, гэта не тое.

АА. Чаму ж не?

XX. Бо я такіх ведаю. Да нас прыходзіць адзін такі, проста ў роў, што капаем. Вельмі ветлівы. Голасу не павысіць, дзе там. Усё ўсміхаецца, падлізваецца, улёткі раздае, тлумачыць...

АА. А я не тлумачу.

XX. Не.

АА. I голас павышаю.

XX. Яшчэ як! Усё табе не так. То тое, то гэтае... Грубіяніш мне ого-го як. Адразу відаць, што пан, а не нейкі там сацыяліст.

АА. Ха, бачу, што цябе не ашукаеш.

XX. Хе-хе, захітрыя на гэта. Вока ў мяне зыркае. Сацыяліста адразу пазнаў бы. Скажы, хто ж ты такі ёсць...

АА. А можа, і сапраўды, я правакатар?

XX. Навошта на мяне час марнаваць. Надта дробненькая я істота. Уладу не цікаўлю. Тут альбо там — я толькі рабацяга. Быў бы ты правакатар, дык не сядзеў бы тут са мною. Пайшоў бы ў іншае месца. Да тых важных. Да прафесараў альбо да тых ад палітыкі. Якія думаюць.

АА. А ты хіба не думаеш?

XX. Што я там сабе думаю — няважна. Ат, думаю, каб зарабіць, пра дзяцей думаю, пра жонку... Трохі пра баб... Нармальная рэч, кожны пра такое думае, і для ўлады тут няма нічога цікавага. Толькі б я не скакаў, ціха сядзеў, дык ім тады ўсё роўна, што я сабе думаю. На мяне шкода трымаць правакатара.

АА. А ты ніколі не думаў пра волю?

XX. Што гэта значыць?

АА. Ну, каб быць вольным.

XX. Як гэта?

АА. Ну, напрыклад, каб гаварыць тое, што думаеш.

XX. Я ж табе ўжо сказаў, што я думаю. I магу гэта яшчэ раз паўтарыць. Я магу гаварыць ад раніцы да вечара, мне ўлада зусім не забараняе гаварыць тое, што думаю. Якія там мае мыслі...

АА. А ты ніколі не хацеў думаць пра нешта большае?

XX. Думаць, як думаць?

АА. Можна сказаць і так.

XX. Не, я не такі дурань.

АА. Думаць — гэта не дурасць.

XX. Гледзячы, якія думкі. У нас у вёсцы быў адзін вар’ят. Нічога не рабіў, бо ні на што не быў здатны. Нават карову пасвіць не ўмеў. Не меў ні хаты, ні сям’і, жыў толькі з таго, што яму дадуць людзі. Дык што ён рабіў, раз нічога не рабіў? Пра што ён думаў? Пра што ён мог думаць, калі нічога не ўмеў і нічога не рабіў. Ён думаў толькі, як думаў, ён думаў толькі пра думкі. А хіба ён быў разумны? Не, ён быў дурны. Ён быў вар’ят.

АА. Але затое быў вольны.

XX. А, я цяпер зразумеў. Ты — ксёндз.

АА. Я? Мабыць, ты жартуеш.

XX. Ты такі ксёндз, што ад вольнасці. Ужо тады мне так здалося, калі ты мяне за штрыфелі трымаў. Ксёндз-законавучыцель. Прыходзіць такі і кажа: бачыце гэту ўладу? Гэта д’ябал. Вы д’яблу не служыце. Вы служыце Хрысту. А што гэта такое, гэты ваш Хрыстос, дзе ён ёсць? Ты мне пакажы яго. Вольнасць? А якая гэта ваша вольнасць, што яна значыць? Я ведаю толькі адну вольнасць: калі не трэба ісці на працу. Вольныя — у нядзелю. Ты мне зрабі сем нядзель на тыдні, дык у руку табе пацалую, як самога Хрыста. Сем нядзель, але аплачаных!

АА. А калі б я адабраў у цябе нават гэту адзіную нядзелю?

XX. Ты? А што ты можаш! Ты нічога не можаш. Ты не можаш мне нічога ні даць, ні забраць. Ты можаш толькі ляжаць на канапе і з канапы прапаведаваць. Апостал канапны. Святы Сымон-канапнік.

АА. Я не магу, затое ўлада можа.

XX. Гэта значыць, што з уладаю трэба жыць у згодзе. Бо калі можа адабраць, дык можа і даць. А ты не любіш улады?

АА. Не надта.

XX. Таму і яна не любіць цябе. А ведаеш, чаму ты яе не любіш?

АА. Цікава.

XX. Таму што перад уладаю ты не лепшы за мяне. Ты, з тваімі школамі і кніжкамі... Ты перад уладаю такі самы дурань, як і я. Раз ёсць адна ўлада, дык перад ёю кожны аднолькава порткамі трасе і ўсе роўныя.

АА. Як у прыбіральні..

XX. Хай будзе і так. Я не такі далікатны.

АА. Брава, хачу цябе абняць!

XX. За што?

АА. За тое, што я ў табе не расчараваўся. Разлічваў я на цябе і не памыліўся. Менавіта такі, як ты, мне і патрэбны. Ідэальны раб.

XX. Ты сапраўды не ксёндз?

АА. Не. Хоць, прызнаюся, былі ў мяне місіянерскія схільнасці. Пакуль я не зразумеў... Але ты не бойся, такога больш ужо не паўторыцца, я не буду цябе катэхізаваць^[6]. Гэта была ў мяне толькі мімалётная слабасць, хвілінная спакуса высакароднасцю, звычайная чалавечая непаслядоўнасць. А на самай справе я зусім не маю місіянерскага паклікання. Апрача таго, місіянерства — не ў маіх інтарэсах.

XX. Дык ты за ўладу?

АА. Таксама не. Мой выпадак зусім асаблівы. Мне патрэбен ідэальны нявольнік не ў утылітарным сэнсе. Ты мне патрэбен як мадэль, як узор, як напамінак... Асабліва тут.

XX. Зноў ты нешта круціш.

АА. Цяпер я ўжо нічога не кручу. Ты пытаў мяне, хто я такі і што тут з табою раблю. Цяпер магу сказаць табе: я рыцар апошняга шанцу, і ведаеш, хто з’яўляецца маім шанцам? Ты.

XX. Хто я табе?

АА. Ты мой апошні шанц, мая муза, маё натхненне...

XX. Ці ты выпадкова не педэраст?

АА. Паслухай, усё гэта пачалося яшчэ там, у нас. Ты меў рацыю, калі казаў, што перад дыктатурай усе роўныя. Але прайшло нямала часу, пакуль я дайшоў да гэтай ісціны. А як лёгка ты зрабіў гэтае адкрыццё і з якой прастатою канстатаваў гэты важны факт... Зайздрошчу табе. Евангельская пакорнасць часам больш вартая, чым інтэлігентнасць.

XX. Аяж табе казаў, што я зусім не такі ўжо дурны.

АА. Проста дзіўна, як чалавек, нібыта кемлівы, такі, як я, не хоча заўважаць самай відавочнай ісціны, калі гэта ісціна раніць яго фанабэрыю. Спярша я крыўляўся, як малпа ў клетцы. Гушкаўся на хвасце, з разгону скакаў са слупа на сцяну і са сцяны на слуп, альбо, калі трапляўся мне арэх, я спрабаваў улезці ў яго сярэдзіну, каб там адчуваць сябе ўладаром бясконцых прастораў. Доўга так трывала, пакуль я, пераадолеўшы ўсялякія ілюзіі, не дайшоў да вельмі простай высновы, што я — усяго толькі малпа ў клетцы.

XX. Малпы — смешныя. Я іх у заапарку бачыў.

АА. Маеш рацыю. Малпы ў клетцы, могуць быць смешныя. I вось, калі я нарэшце зразумеў, што я такая малпа, дык пачаў сам з сябе смяяцца. Я смяяўся, пакуль на мяне не напала ікаўка і не пацяклі слёзы па маёй фізіяноміі. І тады я зразумеў, што маё камедыянцтва ўжо мяне не забаўляе. Але гледачоў і вартавых яно забаўляла настолькі, што яны пачалі яшчэ больш кідаць мне арэхаў і цукерак. Ад цукерак мяне нудзіла, а ў шкарлупіне я не мог змясціцца. Тады я зразумеў, што малпе няма іншага выйсця, як толькі, па-першае, прызнацца нарэшце, што яна — малпа...

XX. Пэўна, пэўна...

АА. Па-другое, са свайго малпінага і рабскага стану чэрпаць, калі і не гордасць, дык, прынамсі,— мудрасць і сілу.

XX. У малпы?

АА. У малпы, у малпы, мой дарагі. Хіба людзі не паходзяць ад малпы?

XX. Не.

АА. Гэта твая думка, але навука сцвярджае іншае. Дык вось, калі людзі паходзяць ад малпы, тады я, малпа,— арыстакрат чалавецтва. Ува мне, уніжанай і загнанай у няволю малпе, у гэтым маім рабскім стане, сканцэнтраваны ўсеагульныя веды пра чалавека. Веды ў чыстым выглядзе, не закаламучаныя выпадковымі фактамі прагрэсу і вызваленчым азартам. Першасныя веды. Тады я вырашыў скарыстаць гэты шанц: я — зняволеная малпа, вырашыў напісаць кнігу пра чалавека.

XX. Малпа пісаць не ўмее.

АА. Асабліва калі яна ў клетцы. Згодзен. Але гэта высветлілася пазней ужо. А я тым часам быў ашаломлены новай перспектывай. Я вырашыў напісаць кнігу пра чалавека ў чыстым выглядзе, гэта значыць пра раба, гэта значыць пра сябе. Гэта кніга — справа ўсяго майго жыцця, адзіная ў сваім родзе, першая на свеце. Кал, шкарлупінне і іншае смецце, што запаўняла маю клетку, раптам заззялі, нібы брыльянты. Якое багацце! Я сказаў сабе: мы не маем нічога, але затое маем рабства. Яно і ёсць наш скарб. Што іншыя ведаюць пра гэта? Тыя, што жывуць тут? Яны ўсё ўжо напісалі, усё прачыталі, але пра самае галоўнае нічога не ведаюць. Уся літаратура пра рабства альбо фальшывая, альбо бязглуздая. Яна напісана альбо місіянерамі, альбо вольнаадпушчанікамі, альбо, у найлепшым выпадку, рабамі, якія мараць пра волю, значыць, ужо не зусім рабамі. Што яны ведаюць пра ўсеабдымнае рабства, такое, якое звернута само да сябе, замкнутае ў сабе, нават пазбаўленае жадання ці спакусы выйсці за свае ўласныя межы? Якое сабою жывіцца. Што яны ведаюць пра радасці і засмучэнні раба, пра рабскія таемнасці, вераванні і звычаі. Пра рабскую філасофію, касмагонію, матэматыку... Нічога яны не ведаюць, а я ўсё ведаю. І пра ўсё гэта я вырашыў напісаць.

XX. I напісаў?

АА. Не.

XX. Чаму?

АА. Таму што баяўся. (Паўза.) Ты не пытаеш, чаго я баяўся? (Паўза.) Слушна. Я ж размаўляю з земляком, з маім сіямскім братам... Дастаткова таго, што я баяўся, але, каб напісаць, я не павінен быў баяцца. Iвось тады, каб не баяцца, я ўцёк.

XX. Ну і што, пішаш?

АА. Пакуль не.

АА. Таму што ўжо не баюся.

XX. Табе дагадзіць цяжка.

АА. Сапраўдная квадратура круга. Замест таго каб скарыстаць мой адзіны шанц,— я страціў яго. Уцёкшы, я перастаў быць нявольнікам. Разрэдзіўся, расплыўся ў гэтай волі. Страціў сваю тэму і, што яшчэ горш, страціў і патрэбу ў гэтай тэме... Тэарэтычна я яшчэ ведаў, чаго хачу, але не хапіла ўжо на гэта ні жадання, ні патрэбы. I тут, на шчасце, я сустрэў цябе.

XX. А што мне да гэтага.

АА. О, ты такі, які быў я. пакуль не перастаў такім быць. Ты — як метэор, што ўпаў на зямлю і ляжыць сабе ў ёй, глыбока засыпаны. Нязменны, неўспрыімлівы да акружэння, прышэлец з іншага свету, мінерал не з нашай планеты. Ты, на шчасце, так і застаўся рабом.

XX. Я не прашу ў цябе такіх мянушак!

АА. Застаўся, застаўся, твае пратэсты дарэмныя. Ты ўпаў мне з неба, як мадэль, як натхненне. У табе я адраджаюся як раб. Ты мне вяртаеш маю ранейшую субстанцыю і абуджаеш ува мне патухаючае імкненне да самавызначэння. Цяпер ужо ты ведаеш, дзеля чаго патрэбен мне.

XX. Зусім не дзеля гэтага.

АА. Хіба я сядзеў бы тут з табою па сваёй волі ў гэтым, як ты сам кажаш, гноі, каб пе рухала мною такая вялікая задумка, такая вялікая місія?

XX. А я табе кажу, што зусім не дзеля гэтага.

АА. Ну, тады скажы, дзеля чаго я сяджу тут з табою? Дзеля чаго, па-твойму? Ну, скажы мне, калі ласка.

XX. Бо хочаш проста пабалбатаць...

АА. А як, скажы?

XX. Звычайна, пагутарыць са мною.

АА. А пра што гэта мы можам размаўляць?

XX. Ды хоць бы пра мух. Пра мух, пра мухалоўкі... Пра тое, як цяпер у нас... Як было... Пабалбатаць сабе, паўспамінаць — звычайная чалавечая рэч. З кім ты яшчэ пагутарыш, як не са мною? З імі? (Паказвае на столь.) Пэўна, што не. Што яны там ведаюць. А зямляк земляка заўсёды зразумее. Што ты будзеш дурыць мне галаву нейкімі рабамі. Ты ж хочаш, пэўна, пагутарыць звычайна, па-людску. Пра лета, пра зіму... Пра тое, што ў нас ядуць, што ў нас п’юць... Нармальна, як свой са сваім.

АА. Няпраўда! У мяне вялікая задумка, я... твор...

XX. Трата-тата, твор. Хіба я не бачу, як круцішся, калі да мяне прыходзіць з дому ліст? Ідзеш тады ў куток і чытаеш кніжку дагары нагамі. Ажно жаль бярэ. Бо ты ж ніадкуль не атрымліваеш ніякіх лістоў.

АА. Не атрымліваю, бо яны мне не патрэбныя.

XX. Акурат так! Не атрымліваеш таму, што ніхто табе не піша. Ні ты каму і ніхто табе. Вось ты сабе і прыдумаў, што напішаш нейкую кнігу. Але і ніякай кніжкі ты не напішаш, хоць такі пісьменны. Можа, яно і лепей, бо пра што ж ты, сірата, напісаў бы?

АА. Пра цябе.

XX. Зусім не пра мяне, а пра якое-небудзь паскудства. А навошта і каму гэта патрэбна?

АА. Людзям.

XX. У людзей даволі свайго паскудства, абыдуцца без твайго.

АА. Людзям заўсёды патрэбна праўда.

XX. Але ж не такая паскудная, як твая.

АА. Баішся, што дрэнна напішу пра цябе?

XX. Нічога не напішаш.

АА. Чаму?

XX. Бо занадта доўга валяешся на канапе.

АА. Я пакуль абдумваю, вывучаю...

XX. Акурат.

АА. Але хутка пачну ўжо. Магчыма, нават заўтра.

XX. I ні заўтра, і ні паслязаўтра. Я цябе ведаю.

АА. Ну, тады праз год, праз два... Не мае значэння. Галоўнае, каб твор выспеў. I тады ён дасць плод.

XX. Не паспее.

АА. Час ёсць. Я застануся з табою столькі, колькі будзе неабходна.

XX. Вось і заставайся, а я не застануся.

АА. Нікуды ты адсюль не паедзеш. Хто за цябе плаціць будзе?

XX. А я зусім не пераязджацьму. Я вярнуся.

АА. Куды?

XX. А куды ж? Дамоў. У мяне ёсць куды вярнуцца. Я вярнуся, а ты застанешся тут. Без мяне. Ты ж не можаш вярнуцца. Ты ўжо ніколі не вернешся. (Паўза.) Ну, што ты, разумнік, скажаш на гэта?

Паўза.

АА. Калі?

XX. А калі захачу. Пасяджу яшчэ трохі тут, зараблю болей, і толькі мяне тут бачылі. Я ж у любы час магу вярнуцца.

АА. Не, ты таксама не вернешся.

XX. Я? Чаму ж гэта? Ніхто і не падумае... Я ж не палітычны.

АА. Пакуль што.

XX. Я не баюся. Я чысты.

АА. Ты ўпэўнены?

XX. А чаго я павінен баяцца? Гэта ты бойся. У мяне сумленне чыстае.

АА. Ты кажаш, што я не пішу лістоў. Напэўна. Кажаш, што не напішу кнігі. Магчыма. Але я магу напісаць яшчэ нешта.

XX. Што, напрыклад?

АА. Данос.

Паўза.

XX. Я нічога не зрабіў супраць улады.

АА. А хто мае дачыненне да здрадніка, дэгенерата, ворага рэжыму, гэта значыць да мяне? Ці не ты выпадкова?

XX. Не!

АА. Як гэта не. Ты жывеш са мною ў адным пакоі.

XX. Няма доказаў.

АА. Доказы будуць, калі я напішу. Хопіць некалькіх слоў. Нават ананімных... Добра ведаеш, што гэтага хопіць. I тады — бывай дамок у садочку, бывайце жонка і дзеткі...

XX. А за што ж гэта?

АА. Ты яшчэ пытаеш? Вось, калі ласка, адразу стала відаць, як ты палітычна дэмаралізаваны. Нічога дзіўнага,— мой уплыў... з кім павядзешся... Ты ўжо забыўся, што дастаткова дыхаць адным паветрам з такой гангрэнай, як я, каб заразіцца? А ты яшчэ і размаўляў са мною, гарэлку піў... Хто там цябе ведае, пра што ты са мною гаварыў, сведкаў жа няма. Хіба дзеля гэтага табе дазволілі паехаць за мяжу, каб ты з анархістам вадзіўся?

XX. Не зробіш ты са мною гэтага.

АА. Чаму ж не?

XX. У мяне жонка і дзеці.

АА. Знайшоў навіну! Я ж першы пра іх падумаў. Сапраўды, маеш жонку і дзяцей, і менавіта таму ты да іх не вернешся. Навошта ставіць сям’ю ў небяспеку. Ну, дык застанешся са мною? (Паўза.) Застанешся, застанешся, я ўжо бачу, што застанешся. Застанемся тут разам. Будзем адсюль пасылаць дзецям падарункі пад Каляды, яны гэта любяць. А наконт жонкі... Ці ты ўпэўнены, што яна вельмі цябе патрабуе?

XX. Не...

АА. Вось бачыш, як добра ўсё складаецца...

Чуваць трывожныя гукі сірэны. Яны набліжаюцца.

XX. Недзе гарыць.

АА. Спадзяюся, што не тут.

XX. У нас?

АА. Не, не ў нас. У нас, значыць, далёка адсюль. Тут — значыць, у гэтым доме.

Гукі сірэны ўзмацняюцца.

XX. Тут нічога не гарыць.

АА. Але некалі загарыцца. Чуў калі-небудзь пра Нерона?

XX. Не.

АА. Гэта быў рымскі імператар, які з нуды падпаліў горад.

XX (з раптоўнай зацікаўленасцю). Падпаліў?

АА. Ён, вядома, мог сабе гэта дазволіць, таму што быў адзіны вольны чалавек свайго часу. Дык можаш уявіць сабе, як яму было сумна. Уся сума свабоды ў адным чалавеку — гэта жахліва! Нічога дзіўнага няма, што ён гэтага не перанёс, бедалага... (XX абыходзіць усё памяшканне, абстуквае стол і крэслы, раскідае нагою стос часопісаў на падлозе.) А цяпер давай перанясемся ў нашу эпоху. Тут, у рэспубліцы. кожны крыху вольны, праўда, менш, чым імператар, але затое больш, чым яго падданыя. Дык кожны і нудзіцца прапарцыянальна сваёй вольнасці. Але, што яшчэ горш,— гэты кожны нудзіцца або сумуе сумам усіх астатніх сумуючых... Што ты шукаеш?

XX. Нічога, нічога.

АА. Такім чынам, агульная сума нуды засталася тая самая. Затое павялічыліся шанцы падпалаў ад нуды прапарцыянальна колькасці вольных асоб. I калі раней гэтыя самыя шанцы, паводле сціплых падлікаў, былі адзін да мільёна, то цяпер ужо іх трэба ўяўляць як мільён да аднаго. Карацей, пажар — даволі пэўная штука. Што ты робіш?

XX. (які ў гэты час дастае з-пад ложка свой куфэрак і закручвае падушку ў плед). Збіраюся.

АА. Куды?

XX. Дык павінен жа быць пажар, хіба не?

АА. Але не ў нас. Пажар пачнецца наверсе, у вольных людзей. А тут, унізе, жывуць падданыя імператара.

XX. Усё роўна.

АА. Зусім не ўсё роўна. Гэта не наш пажар. Гэта іх пажар.

XX. Таксама добра.

АА. Але гэта не пажар імператара. Гэта пажар рэспублікі.

XX. Хай сабе і так.

АА. У нас няма правоў на гэты пажар. У чужыя справы мы не павінны ўмешвацца. Як максімум, можам толькі пастаяць пад лесвіцай і паглядзець знізу,— мы ж толькі рабы. Від знізу таксама мае свае перавагі. Напрыклад, жанчыны, якія ўцякаюць ад пажару... Будзеш мець добрую аказію... Але апрача гэтага? Што нам да іх пажару? I дом гэты не наш, і вольнасць — не наша. Што ты гэтак узрушыўся, пакінь у спакоі свае транты. (АА налівае каньяк, з кубкам у руцэ пераходзіць на левы бок сцэны, становіцца тварам да залы, бокам да XX. Той пакідае чамадан, клунак і сабаку Плута каля дзвярэй і паварочваецца да АА.) П’ю за тых, што не маюць права самі сябе падпаліць і таму вымушаны чакаць, пакуль імператар не выкарыстае сваіх прывілеяў. I яны чакаюць, у цішыні і цемры, у холадзе і змярцвеласці, пакуль не асветліць іх і не сагрэе гэта праметэеўская феерыя, апошні велікадушны падарунак імператара. Так, панове. Пакуль нас не асветліць і не сагрэе. Бо нішто так не асветліць і не сагрэе нас, верных падданых, як добры, па-майстэрску распалены пажар за нашых братоў. (Падымае кубак. Тым часам гукі сірэны дасягаюць, мабыць, сваёй кульмінацыі. XX тушыць свечку. Нейкую хвіліну доўжыцца поўная цемра. Раптам загарэлася рэзкім святлом лямпачка. Зверху даносіцца гучны радасны вокліч «Ааааа», як звычайна бывае, калі група людзей вітае з'яўленне ў іх памяшканні святла пасля поўнай цемнаты. Цяпер АА і XX стаяць адзін перад адным, твару твар. АА з паднятым кубкам, а XX з паднятай да ўдару сякерай. Некалькі секунд доўжыцца нерухомая сцэна. АА набліжаецца да XX і падае яму кубак. XX апускае сякеру і прымае кубак.) Ну, паехалі.

XX. Ніякага пажару няма.

АА. Гэта неабавязкова былі пажарнікі. Гэта магла таксама быць і паліцыя.

XX. Ты ж казаў, што пажар.

АА. Гіпотэза. Магла таксама быць і забастоўка.

XX. Электрычнасці?

АА. Водаправодчыкаў і электрыкаў. Таму перад гэтым і вады не было. (Паўза.) Ты хацеў мяне забіць? (XX сцвярджальна ківае галавой.) Разумею. Ты падумаў, што будзе пажар. Агонь сатрэ сляды, труп згарыць, ніякіх доказаў. Я загінуў у выніку пажару. Ну і ну, не падазраваў нават такой кемлівасці ў цябе. (Налівае каньяк у другі кубак, які стаіць на стале.) Але скажы мне, ці ты сапраўды паверыў, што будзе пажар? Паверыў у тое, што я казаў пра пажар... літаральна?

XX. Не.

АА. Тады як жа?.. (XX дастае з кішэні карабок запалак, падкідвае яго на далоні, хавае назад у кішэню.) Калі ласка, хто б падумаў пра такое. Значыць, не толькі забойства, але і падпал. (Падымае кубак.) За маё здароўе. (Абодва выпіваюць.) Дык ты паверыў, што я... Ці ты і цяпер мяркуеш, што я мог бы напісаць такі данос?

XX. Чаму не? (Садзіцца на левае крэсла.)

АА. Можа, ты і маеш рацыю. Адзін толькі д’ябал ведае, на што чалавек здольны,— ручацца нельга. Але я не напісаў бы. I зусім не таму, што не змог бы, а толькі таму, што гэта было б зусім лішняе. Ты і так не вернешся. Табе яшчэ патрэбна гэта сякера? (XX маўчыць.) Ні ў якім разе не вернешся, нават калі б ты і забіў мяне са страху перад даносам, усё роўна не вярнуўся б. Дык навошта мне тады пісаць данос? Супакойся. Я не напішу.

XX. Не?

АА. Не. Дай мне гэта. (Устае і бярэ з рукі XX сякеру, заносіць яе ў куток.) I падзякуй Богу, што табе не пашанцавала. Што б ты без мяне тут адзін рабіў... Хіба ўжо не лепш, што цяпер застанемся разам?

XX. Я тут не застануся.

АА. Застанешся, застанешся, хоць яшчэ і не ўсведамляеш гэтага.

XX. Я хачу вярнуцца.

АА. Вядома, што хочаш. Я веру табе. Дзеля таго ж ты і тут, каб вярнуцца. Вяртанне — гэта адзіны сэнс твайго жыцця. Інакш не вытрымаў бы тут ні хвіліны. Звар’яцеў бы альбо скончыў бы самагубствам.

XX. А хто мне забароніць?

АА (абярнуўшыся направа, туды, дзе XX пакінуў рэчы і сабаку Плута). Плута, ідзі сюды!.. Ах, што за ўпартае стварэнне. (Ідзе направа і бярэ ляльку ў рукі.)

XX (устае з крэсла). Кінь яго.

АА. Я яго не з’ем. Вось бачыш, гультай. Гэты пан раўнуе цябе. Ніколі не дазваляе мне пагуляць з табою... Гэта ненармальна, такая прывязанасць да бязглуздага сабакі. Да таго ж яшчэ напханага.

XX. Пакладзі назад.

АА. Чаму? Што, мне нават пагладзіць яго нельга? Чаму ты так раўнуеш? Гэта падазрона.

XX. Нічога я не раўную. (Садзіцца.)

АА. А як ты клапоцішся пра яго... Сабачка ажно трашчыць, вось-вось лопне, глядзі, які тлусты. Чым ты яго корміш?

XX. Нічым. Ён жа напханы.

АА. Менавіта напханы. Але чым? Што ў яго ўсярэдзіне?

XX. Нічога няма.

АА. А можа, гэта таямніца?

XX (падымаецца). Пакінеш ты яго ці не?

АА. Зараз пераканаемся. (Бярэ з падлогі ножны і, пакуль XX паспявае яму перашкодзіць, распорвае ляльцы жывот, выцягвае адтуль скруткі банкнотаў.) А, цяпер зразумела.

XX. Гэта маё! Аддай сюды! (Вырывае ў яго банкноты.)

АА. Цяпер усё зразумела. Значыць, таму ў цябе ніколі не было грошай.

XX. Аддай, злодзей!

АА. Падбірай словы. Калі б я хацеў цябе абакрасці, я зрабіў бы гэта даўно. Думаеш, я не ведаў, дзе ты хаваеш грошы?

XX. Падглядаў, значыць?

АА. Спярша здагадаўся. Бо такія, як ты, не трымаюць грошай у банку. А пасля, неяк вечарам, прызнаюся...

XX. Бачыў?

АА. Сапраўды бачыў, як фаршыраваў ты свайго сабачку гатоўкай. Але не наўмысна, клянуся. У нас, інтэлектуалаў, сон чуйны.

XX. Злодзей. (Садзіцца за стол на правае крэсла і пачынае Мчыць грошы.)

АА. Зараз пераканаешся, што я не ўзяў у цябе ні гроша. Хоць мог і меў на гэта права.

XX. Якое яшчэ права! Гэта маё!

АА. Ты ж мне вінен шмат грошай.

XX. Я не сабе гэта...

АА. Ведаю, ведаю, жонцы, дзецям. Але што мне да таго, каму ты іх збіраеш. Мне важна тое, што ты — скнара. Гэта і ёсць гарантыя, што ты мяне ніколі не пакінеш. Ты ж не пакінеш сваіх грошай, праўда?

XX. А ты думаеш, што я табе іх пакіну? Не дачакаешся.

АА. I хвілінкі так не думаў. Як бачыш, я нават не напамінаю табе, каб аддаў мне пазыку. Значыць, ты збіраў іх дахаты?

XX. Гэта маё, не аддам!

АА. Менавіта «маё». Люблю, калі ты вымаўляеш гэтае слова. Ты яго вымаўляеш з такім перакананнем, з такім пачуццём... Але задумайся вось над чым. Там давялося б табе, нарэшце, патраціць гэтыя свае грошыкі, так цяжка заробленыя. I там ты не зможаш ужо ні зарабляць, ні ашчаджаць...

XX. Ясна. Таму я іх тут і назапашваю.

АА. Гэта праўда — тут. Тут, а не там. Тут кожны дзень прыбаўляе табе грошай. Кожны дзень ты кладзешся спаць з думкай, што заўтра ў цябе іх будзе больш, паслязаўтра яшчэ больш, праз год — яшчэ і яшчэ больш. У тваім жыцці цяпер ёсць мэта, і чым болей яна далёкая, тым болей прывабная. Ты ўжо сабраў на маленькі дамок у маленькім садку? Дык чаму не мог бы сабраць на трохі большы дом у трохі большым садзе... Гэта так проста, дастаткова адкласці вяртанне яшчэ на месяц, яшчэ на два... А потым — на яшчэ прыгажэйшы дом, на яшчэ большы сад... Такім чынам і далей ты будзеш адкладваць сваё вяртанне, бо чым больш ты маеш, тым больш захочаш мець. Міне не адзін год, а ты ўсё будзеш марудзіць з ад’ездам, марудзіць, працаваць і збіраць. На будучыню. Ну, чаму ты спыніўся... Так прыемна глядзець, як ты лічыш грошы...

XX. Навошта ты мне гэта кажаш?

АА. Каб ты зразумеў, што гэта не я цябе тут трымаю. Што мне не трэба пісаць ніякіх даносаў, каб ты застаўся. Ты застанешся тут сам, па ўласным жаданні. Значыць, думка пра сякеру зусім тут лішняя.

XX. Выходзіць, не вярнуся?

АА. Ніколі. Хоць табе заўсёды будзе здавацца, што ўжо хутка, што ўжо вось-вось...

XX. Ніколі?

АА. Чаму гэта так непакоіць цябе? У цябе ж будзе цудоўнае жыццё, поўнае надзеі, тугі і ілюзій. Не кожнаму такое дадзена.

XX. Але чаму ж ніколі?

АА. Я ўжо табе гэта тлумачыў. Ніколі — таму, што ты раб. Там — ты нявольнік дзяржавы, а тут — сваёй хцівасці. Але так ці інакш ты заўсёды раб, і няма табе вызвалення. Вольнасць — гэта калі распараджаешся сабою сам, а табою заўсёды распараджаецца нехта ці нешта. Калі не людзі, дык рэчы.

XX. Якія рэчы...

АА. Рэчы, якіх ты прагнеш, якія хочаш мець. Якія можаш купіць за грошы. Быць рабом рэчаў — гэта няволя яшчэ дасканальнейшая, чым турма. Такая няволя сапраўды ідэальная, бо тут ужо няма ніякага насілля звонку, ніякага прымусу. Тут ужо толькі сама рабская душа стварае сабе няволю, бо прагне няволі. У цябе душа раба, і толькі гэтым ты мяне цікавіш. Толькі ўлічваючы маю працу пра сутнасць рабства, якую я збіраюся напісаць...

XX. А ведаеш, што я на тваю працу...

АА. Мне ўсё адно, як ты ставішся да маіх даследаванняў. Вучонаму ўсё роўна, як ставіцца насякомае да мікраскопа. Я цябе бачу і апісваю — гэта важна.

XX. Ты мяне?

АА. Я цябе. А што ты пра гэта думаеш — не мае значэння. Галоўнае, што ты не можаш перастаць быць рабом, як і авадзень не можа перастаць быць насякомым.

XX. Не магу?

АА. Не можаш. Бо не можаш змяніць сваёй натуры; не можаш, бо павінен быў бы стаць іншым, а гэта немагчыма.

Не можаш, як і не можаш перастаць быць скнараю, як не можаш не марыць пра вяртанне, як не можаш вярнуцца...

XX. Я вярнуся.

АА. Не вернешся.

XX. Вярнуся!

АА. А як вось гэта? (Паказвае на стос банкнотаў.)

XX. Вярнуся, вярнуся, вярнуся! (Рве банкноты.)

АА. Што ты робіш! Гэта ж грошы!

XX. Я раб... я насякомае... я авадзень...

АА спрабуе перашкодзіць яму, але XX адштурхоўвае яго. Рве банкноты на дробныя кавалачкі і раскідае іх па падлозе.

АА. Гэта ж твае грошы!

XX. Мае... мае... мае...

Працягвае рваць. АА спрабуе схапіць яго за рукі, але XX адштурхоўвае яго так моцна, што АА, захістаўшыся, спатыкаецца і падае на падлогу. XX дашчэнту знішчае астатнія банкноты.

АА. Звар’яцеў. (Поўзаючы на карачках, збірае па падлозе шматкі банкнотаў.) Можа, удасца склеіць...

XX. Удасца?

АА. Не. (Кідае шматкі на падлогу, устае.)

XX. Што ж мне цяпер рабіць?!

АА. Хіба я ведаю... Рабі сабе, што хочаш. Цяпер ты ўжо вольны чалавек.

XX. Што я нарабіў, што я нарабіў!

АА. Што табе не зразумела? Ты вызваліўся ад свайго рабскага стану, узбунтаваўся супраць тыраніі грошай. Даказаў, што можаш сабе дазволіць раскошу свабоды. Цяпер можаш цешыцца.

XX. Але ж я цяпер не магу вярнуцца!

АА. Перад гэтым таксама не мог. Дык якая розніца?

XX. Усё праз цябе.

АА. А ці я загадаў табе нішчыць грошы? Я толькі тэарэтычна разважаў, а табе адразу захацелася стаць Спартаком.

XX. Нічога я не хацеў, я хацеў толькі вярнуцца, толькі вярнуцца.

АА. Цяпер позна ўжо.

Дастае са свайго чамадана некалькі спісаных ад рукі аркушаў паперы. Садзіцца за стол, на левае крэсла. Метадычна дзярэ аркуш за аркушам.

XX. Што гэта?

АА. Планы, замалёўкі, нататкі. Збіраўся ж пісаць свой вялікі твор.

XX. Дык навошта дзярэш?

АА. Цяпер ужо не напішу. Высветлілася, што ідэальнага раба не існуе. Бо нават такі катаржнік, як ты, здольны стварыць сабе імгненне свабоды... Ты для мяне быў узорам, натхненнем, аксіёмай і зыходным пунктам. Усё гэта ты разбурыў за адну хвіліну. Ты адабраў у мяне плод маіх даследаванняў і роздумаў. У зародку знішчыў вялікі твор, вандал.

XX. І-і-і, чаго там...

АА. Вядома, цябе гэта не датычыць. Нічога цябе не датычыць. Нават тое, што адзін твой неабдуманы жэст прычыніў чалавецтву непапраўную страту. Мая праца магла б стаць каштоўным укладам у сусветную культуру. Ты можаш гэта ўсвядоміць? Прычым вельмі арыгінальным укладам.

XX (устае і здымае пінжак. Вешае яго на крэсла. Становіцца на крэсла, з крэсла — на стол.) Пасунься.

АА. А такі цудоўны нявольнік быў з цябе... I ўсё сапсаваў ты. Бо думаеш толькі пра сябе. (XX здымае гальштук і вяжа яго ў пятлю. Прывязвае канец гальштука да патрона лямпачкі.) Будзеш вешацца?

XX. А што, можа, мне нельга?

АА. Можна, можна. Самагубства — святое права вольнага чалавека, апошняе сведчанне яго волі.

XX. Тады пасунься.

АА (перасоўвае паперы на край стала). Гэта нават лагічны вынік твайго папярэдняга ўчынку. Калі ўжо ступіў на вольны шлях, дык цяпер ні ў чым нельга табе адмовіць. Хоць, праўду кажучы, пачуццё меры таксама не зашкодзіла б.

XX (цягне за гальштук, правяраючы яго трываласць). Напэўна, вытрымае.

АА. Утрыраваць — кепскі густ, хоць, праўда, кепскі густ гэта тыповая рыса ўсіх вылучэнцаў... Можа б, ужо супакоіўся ты з гэтым сваім вешаннем?

XX (надзявае пятлю на шыю). Адсунься.

АА. Чаму?

XX. Я зараз адштурхну стол.

АА. Ты ўсё сваё. Вось упартасць кожнага выскачкі.

XX. Я сказаў, каб ты адсунуўся.

АА. Якая таўстаскурасць.

XX. Ты адсунешся ці не?

АА. Ты абавязкова хочаш быць вульгарным?

XX. Добра. Я адштурхну і так.

АА. Пачакай. Якое тваё будзе апошняе слова?

XX. Ад...

АА. Т-с-с-с, не кажы далей. Застанься ў маёй памяці чалавекам узнёслым, нягледзячы што просты чалавек. Ведаю, што ты хацеў сказаць, але гэта было да мяне. А што сям’і?

XX. Сям’і?

АА. Ты ўжо і забыў, што маеш сям’ю? Хіба яна не заслугоўвае колькі слоў ад цябе?

Паўза.

АА. Ну, тады дыктуй, я напішу за цябе. (Перагортвае апошні, не падраны яшчэ аркуш чыстым бокам наверх. Дастае з кішэні аўтаручку.) Як пачнём?

XX. Дарагая жонка і вы, каханыя дзеткі...

АА (піша, паўтараючы па складах.) Да-ра-гая жон-ка. XX. У першых словах майго ліста паведамляю вам, што я здаровы.

АА. Здаровы... Хм, няхай і так. (Піша.) Што далей?

XX. Чаго і вам зычу...

АА. Аднак, можа, не варта так?

XX. Чаму?

АА. Не дарэчы... (Праводзіць пальцам па горле і паказвае язык.)

XX. Сапраўды. Тады лепш не трэба.

АА (перачытвае). «Што я здаровы». Кропка. Што далей? XX. ...Мне добра.

АА (піша). На небе...

XX (механічна прадаўжае). Так і на зямлі... (Спахопліваецца.) Чаму на небе?

АА. Дык ты ж пойдзеш на неба.

XX. Не перашкаджай. Выкраслі.

АА. Выкрасліў. Што далей?

XX. Не ведаю.

АА. Хочаш, каб я напісаў за цябе?

XX. Пішы.

АА (піша). Я заў-сё-ды ду-маю пра ця-бе і пра дзя-цей... XX. Добра.

АА. I таму хачу павесіцца.

XX. Як?

АА. Павесіцца.

XX. Гэтага не пішы.

АА. А калі гэта праўда?

XX. Я зусім не таму.

АА. Ну, добра. (Піша.) ...Вешаюся, бо зусім не думаю пра вас.

XX. Не!

АА. Што, таксама кепска?

XX. Не так. Інтэлігент, а ліста напісаць не ўмее.

АА. Ну, тады як ты сам гэта сфармулюеш?

XX. Як-небудзь так... карацей.

АА. Я вешаюся. З любоўю да вас, ваш муж і бацька. Падпішы. (Падае паперу і ручку XX. Той прабягае вачыма тэкст, пасля камечыць паперу і кідае на падлогу. Вызваляе галаву з пятлі і злазіць са стала.) Значыць, пісаць ужо не будзем? (XX павярнуўся і ідзе направа.) Ручку! (XX аддае яму ручку і кладзецца на свой ложак, справа, тварам да сцяны.) Ну, як хочаш. (Залазіць на стол і адвязвае гальштук ад лямпачкі. Кідае гальштук на правае крэсла.) Ну, і правільна, не усё яшчэ страчана. Я не кажу пра сябе, але ты... Можаш усё распачаць наноў. (Зверху чуваць бразганне дзвярыма, крокі гасцей на сходах, смех, галасы.) Убачыш, як узрадуецца жонка. А дзеці? Яны там цябе выглядаюць, чакаюць... Жонка таксама чакае цябе, сумуе... Вось гэта будзе радасць. Усе выйдуць табе насустрач, усё мястэчка. Можа, нават з аркестрам... (Апошні выбух смеху на сходах. Цішыня.) I што ты на гэта скажаш? (XX не адказвае.) А падарункі? Падумай пра падарункі. Езус, якія цудоўныя гэта будуць рэчы! Кожнаму прывязеш нейкі падарунак. Аднаму тое, другому гэта... ці я, урэшце, ведаю, што каму, ты сам лепш ведаеш, што каму купіць. Купіш усё, што табе толькі спадабаецца. Цэлыя чамаданы ўсякіх дзівосаў. I табе будуць зайздросціць, так? (XX не адказвае.) Будуць, будуць. (Ідзе направа, у глыб пакоя, дзе XX пакінуў свае манаткі, бярэ плед і ўкрывае ім XX. Пераходзіць налева і кладзецца на ложак, дагары, паклаўшы рукі за галаву.) А пасля і дом збудуеш. Прыгожы дом. Высокі, мураваны... Не якую-небудзь там хацінку. I мухі таксама будуць лётаць... (Паўза.) Дзяцей пашлеш у школу. Няхай вучацца, няхай вырастуць людзьмі. Гэта будзе добрая, сапраўдная школа, і ўсё будзе цудоўнае, сапраўднае... Праца дасць хлеб, а закон — волю, бо вольнасць будзе законам, а закон — воляй. Хіба не гэтага мы хочам, хіба не да гэтага ўсе мы імкнёмся? А калі ва ўсіх нас агульная мэта, калі ўсе мы хочам аднаго і таго ж, тады што нам перашкаджае стварыць такое добрае і разумнае грамадства. Ты вернешся і ніколі не будзеш нявольнікам. Ні ты, ні твае дзеці.

Магутны храп XX. АА адварочваецца тварам да сцяны. Праз хвіліну з храпам змешваецца іншы гук — рыданне, спярша ціхае, а пасля ўсё галаснейшае, надрыўнае.

ЗАСЛОНА

Заўвагі

1

Пераклад К. Крапівы.

(обратно)

2

Персанаж мультфільмаў У. Дыснея.

(обратно)

3

«Ціхая ноч, святая ноч» — нямецкая калядная песня.

(обратно)

4

Дэнунцыяцыя (лац.) — данос.

(обратно)

5

Пагардлівае, пра чалавека нізкарослага, несамавітага з выгляду; недакладна: смаржок.

(обратно)

6

Тут: маралізаваць, павучаць.

(обратно)

Оглавление

Альбэр Камю. Калігула

  АСОБЫ

  ДЗЕЯ ПЕРШАЯ

    Сцэна I

    Сцэна II

    Сцэна III

    Сцэна IV

    Сцэна V

    Сцэна VI

    Сцэна VII

    Сцэна VIII

    Сцэна IX

    Сцэна X

    Сцэна XI

  ДЗЕЯ ДРУГАЯ

    Сцэна I

    Сцэна II

    Сцэна III

    Сцэна IV

    Сцэна V

    Сцэна VI

    Сцэна VII

    Сцэна VIII

    Сцэна IX

    Сцэна X

    Сцэна XI

    Сцэна XII

    Сцэна XIII

    Сцэна XIV

  ДЗЕЯ ТРЭЦЯЯ

    Сцэна I

    Сцэна II

    Сцэна III

    Сцэна IV

    Сцэна V

    Сцэна VI

  ДЗЕЯ ЧАЦВЕРТАЯ

    Сцэна I

    Сцэна II

    Сцэна III

    Сцэна IV

    Сцэна V

    Сцэна VI

    Сцэна VII

    Сцэна VIII

    Сцэна IX

    Сцэна X

    Сцэна XI

    Сцэна XII

    Сцэна XIII

    Сцэна XIV

Жан-Поль Сартр Пры зачыненых дзвярах П'еса на адну дзею

  АСОБЫ

  Сцэна I

  Сцэна II

  Сцэна III

  Сцэна IV

  Сцэна V

Эжэн Ёнэско Лысая спявачка Антып'еса

  АСОБЫ

  Сцэна I

  Сцэна II

  Сцэна III

  Сцэна IV

  Сцэна V

  Сцэна VI

  Сцэна VII

  Сцэна VIII

  Сцэна IX

  Сцэна X

  Сцэна XI

Вацлаў Гавэл Свята ў садзе П'еса ў чатырох дзеях

  ДЗЕЙНЫЯ АСОБЫ

  ДЗЕЯ ПЕРШАЯ

  ДЗЕЯ ДРУГАЯ

  ДЗЕЯ ТРЭЦЯЯ

  ДЗЕЯ ЧАЦВЁРТАЯ

Фрыдрых Дзюрэнмат Партрэт планеты П’еса.

Сэмюэл Бэкет Не я

Славамір Мрожак Эмігранты

*** Примечания ***