Касмічная багіня палявання [Геннадзь Аўласенка] (fb2) читать постранично

Генадзь Аўласенка Касмічная багіня палявання

Апавяданне

1

— Да вас наведвальнік! — весела аб’явіла мне маладзенькая санітарка, зазірнуўшы ў палату. — Пусціць?

— Ні ў якім разе! — прасіпела я, марна спрабуючы прыдаць ахрыпламу голасу хоць нейкі элемент уладнасці. — Не жадаю нікога бачыць!

— Як скажаце! — разгублена прашаптала санітарка, асцярожна зачыняючы за сабой дзверы.

— І не ўздумай усё ж пускаць! — сабраўшы апошнія сілы, гыркнула я наўздагон. — Аклямаюся — заб’ю!

Я ўжо здагадвалася, што гэта за наведвальнік, а праз імгненне ўпэўнілася, што ні на ёту не памылілася, бо ён ужо ўваходзіў у палату. Той, бачыць каго мне хацелася цяпер менш за ўсё. Мой глыбокапаважаны шэф.

Выглядаў ён на здзіўленне бадзёра і элегантна. Зрэшты, шэф заўсёды так выглядаў. А яшчэ ён быў д’ябальскі абаяльным.

Не прывабным, а менавіта абаяльным. Ён літаральна зачароўваў сваім абаяннем усіх дурненькіх і наіўных асобін супрацьлеглага полу і зачароўваў да такой ступені, што гэтыя прасцячкі проста гублялі галовы. Я сама прайшла праз усё гэта ў свой час і таму перадумала забіваць маладзенькую санітарку, якая асмелілася, нягледзячы на катэгарычную маю забарону, упусціць у палату гэтага гнюснага тыпа.

— Салют! — данёсся да маіх вушэй сакавіты барытон (хоць, у дадзены момант я аддала б перавагу злавеснаму змяінаму сыканню). — Слухай, а ты малайцом!

Стараючыся трымаць сябе ў руках, я адразу ж выказала ўладальніку сакавітага барытону ўсё, што ў дадзены момант думаю. У думках выказала, а не ўслых…

Зрэшты, я зусім забылася, што мой шэф, калі верыць плёткам, здольны чытаць думкі.

— Скадзі, Скадзі! — уздыхнуў ён, падыходзячы бліжэй да ложка. — Ты такая ж прыгожая, як Фрэйя, але чаму ў цябе няма яе здольнасці да самаахвярнай уседаравальнай любові?

Наш шэф — вялікі знаўца і гарачы прыхільнік скандынаўскай міфалогіі. Але ягоны любімы герой — не Одзін і не Тор, а хітрамудры і каварны Локі. Што, дарэчы, нікога і не здзіўляе…

А яшчэ шэфу вельмі падабаецца Фрэйя, багіня кахання і прыгажосці.

Але ж я не Фрэйя, а Скадзі! Так, між іншым, называлі скандынаўскую багіню палявання…

— Успомні, як Фрэйя аднойчы, каб атрымаць каралі Брысінгамен, правяла чатыры ночы кахання з брыдкімі карлікамі, — працягваў развіваць любімую тэму шэф. — А я, здаецца, і няблага выглядаю, і прапанаваць табе магу куды больш, чым нейкія там старажытныя каралі. Гэта не тое, каб намёк, але…

— Ты лепш успомні, што зрабіла сапраўдная Скадзі з тваім любімым Локі, калі ён яе канчаткова дастаў! — перабіла я шэфа. — Гэта таксама, не тое, каб намёк.

— Добра, не будзем пра сумнае! — адразу ж змяніў тэму шэф. — Дарэчы, магчыма, табе будзе цікава даведацца, што толькі за сённяшні дзень да нас, у Цэнтр, паступіла не менш як дзесяць тысяч электронных паштовак з віншаваннямі і пажаданнямі ў твой адрас. У першую чаргу, каб ты хутчэй пайшла на папраўку…

— А ці не пайшоў бы ты сам куды далей! —.. прасіпела я, адкінуўшы ўсялякую дыпламатыю. — Думаў купіць мяне на гэткую туфту?!

— Ды не, з чаго ты ўзяла? — прагаварыў шэф, і выраз ягонага твару зрабіўся крыху разгубленным. — Проста я лічыў, што табе будзе прыемна пачуць, як ты патрэбна людзям і як усе шчыра жадаюць хутчэйшага твайго вяртання ў строй.

— Ніякага вяртання! — з самых апошніх сіл прасіпела я і адразу ж ледзь не страціла прытомнасць ад страшэннага болю ў скронях і патыліцы. — Так што можаш топаць адсюль на ўсе чатыры бакі!

Але шэф топаць (тым больш, на ўсе чатыры бакі) пакуль што не спяшаўся. Замест гэтага ён нетаропка прайшоўся па палаце, потым зноў павярнуўся да мяне.

— Якія яшчэ будуць пажаданні? — весела пацікавіўся ён. — Акрамя таго, каб я топаў адсюль.

— Пацалуй мяне ў адно месца! — адразу ж прапанавала я. А потым падумала крыху і дадала, куды канкрэтна.

— Мая даўняя і, на жаль, пакуль што неажыццявімая мара! — уздыхнуў шэф, акідваючы крытычным позіркам бясформеннае нагрувашчанне гіпсу, бінтоў і ваты, якое я з сябе ў гэты момант і ўяўляла. — Тым больш цяпер, у дадзенай канкрэтнай сітуацыі… Дарэчы, а табе не хацелася б максімальна паскорыць працэс выздараўлення?

— Ні ў якім разе! — зларадна ўхмыльнулася я. — Хачу загадзя папярэдзіць, што лячыцца збіраюся традыцыйным спосабам! І адразу ж пасля гэтага назаўсёды змываюся з вашай паршывай канторы!І не ўздумай мяне адгаворваць!

— Не збіраюся нават! — сказаў шэф, паціскаючы плячамі. — Незаменных у нас няма!

Вось у гэтым ён глыбока памыляўся!

Я — адна з тых, каго цяжка замяніць, бо такія трапляюцца надзвычай рэдка. Дзесьці адзін шанец на дзесяць мільёнаў. Прытым, не ўсе з патэнцыяльных кандыдатаў здольныя на гэтую д’ябальскую працу.

І не ўсе з тых, хто здольны, на яе згаджаюцца…

Так што я — адна з незаменных!

Але што зробіш, калі я зламалася!

І не толькі фізічна, хоць адных пераломаў на маім целе ўрачы налічылі больш як два