раптам я ўзгадаў, што вывучаў у асноўным геаграфiю, гiсторыю, арыфметыку ды правапiс, i трошкi незадаволена сказаў малышу, што я не ўмею маляваць. - Усё роўна, - адказаў ён. - Намалюй баранчыка. Але я ж нiколi не маляваў баранчыкаў! Я падаў яму адзiн з двух малюнкаў, на якiя быў здольны. Той, на якiм удаў у агульным выглядзе. Як жа быў я ўражаны, калi пачуў адказ малыша: - Не-не! Я не хачу слана ва ўдаве! Удаў вельмi небяспечны, а слон вельмi грузны. А ў мяне дома ўсё такое невялiчкае. Мне патрэбен баранчык. Намалюй баранчыка. I я намаляваў. Ён паглядзеў на малюнак i сказаў: - Не, гэты баранчык вельмi ўжо хворы. Намалюй другога. Я намаляваў. Мой новы сябар хораша, паблажлiва ўсмiхнуўся: - Ты ж сам бачыш... гэта не баранчык, а баран. З рагамi... Я зноў перарабiў малюнак. Але i гэты быў адхiлены, як папярэднiя. - Гэты надта стары. Я хачу такога баранчыка, якi жыў бы доўга-доўга. Тады, трацячы цярпенне, - мне ж трэба было хутчэй разбiраць матор, - я накрэмзаў. - Гэта скрынка, - раздражнёна буркнуў я. - А ў ёй сядзiць твой баранчык. Як жа я быў здзiўлены, калi нечакана мой юны суддзя ўвесь аж засвяцiўся ад радасцi: - Вось гэткага мне i трэба! Як ты думаеш, яму спатрэбiцца шмат травы? - А што? - У мяне яе мала... - Напэўна, хопiць. Я даю табе зусiм маленькага баранчыка. Ён схiлiўся над малюнкам. - Не такi ўжо ён i маленькi... Ты глянь! Заснуў... Вось так я пазнаёмiўся з Маленькiм прынцам.
III
Не адразу зразумеў я, адкуль ён з'явiўся. Маленькi прынц, якi лiтаральна засыпаў мяне пытаннямi, нiбыта i не чуў маiх. Толькi з паасобных, выпадкова сказаных слоў мне пакрысе адкрылася яго таямнiца. Так, калi ён упершыню ўбачыў мой самалёт (самалёт я маляваць не буду, гэта надта складаны для мяне малюнак), ён спытаў: - А гэта што за штука? - Гэта не штука. Гэта самалёт. Мой самалёт. Ён лятае. I я з гордасцю раслумачыў яму, што я ўмею на iм лятаць. - Як?! - усклiкнуў ён. - Ты ўпаў з неба?! - Так, - сцiпла пацвердзiў я. - Як забаўна!.. I Маленькi прынц гэтак весела засмяяўся, што мне аж прыкра стала. Мне хацелася, каб ён паспачуваў мне. - Значыць, ты таксама прыйшоў з неба! - дадаў ён. - А з якой планеты? "Дык вось дзе разгадка яго таемнага з'яўлення тут, у пустынi!" - падумаў я i без усякiх хiтрыкаў спытаў: - Значыць, ты прыйшоў сюды з iншай планеты? Але ён не адказаў. Ён паглядзеў на мой самалёт i пакiваў галавой. - Ну, на гэтым ты сапраўды не мог прыляцець здалёк... I ён надоўга задумаўся. Потым дастаў з кiшэнi намаляванага баранчыка i стаў пiльна разглядваць гэты свой скарб. Можаце сабе ўявiць, якая цiкаўнасць апанавала мяне ад прызнання наконт "iншых планет". I я паспрабаваў дазнацца паболей: - Адкуль ты прыляцеў, малыш? Дзе гэта - "у цябе"? Куды ты хочаш забраць майго баранчыка? Ён з хвiлiну маўчаў, потым прамовiў: - От добра, што ты даў мне скрынку: буду заганяць у яе баранчыка нанач. - Ну вядома. А калi будзеш разумны, я дам табе i вяровачку, каб можна было прывязваць яго на дзень, i калочак... Гэтая прапанова прывяла ў недаўменне Маленькага прынца: - Прывязваць? Якая недарэчнасць! - Але, калi ты не прывяжаш яго, ён пойдзе невядома куды i прападзе. Мой сябар зноў весела засмяяўся. - Ды куды ж ён пойдзе?! - Абы-куды. Куды вочы глядзяць... Тады Маленькi прынц сур'ёзна сказаў: - Гэта не страшна. Там, у мяне, так мала месца. I з нейкай задуменнасцю дадаў: - Калi iсцi толькi куды вочы глядзяць, далёка не зойдзеш...
IV
Так мне стала вядома яшчэ адна, вельмi важная акалiчнасць: яго родная планета была бадай цi большая за хату! Зрэшты, гэта не вельмi здзiвiла мяне. Я добра ведаў, што, апроч вялiкiх планет, такiх, як Зямля, Юпiцер, Марс, Венера, ёсць яшчэ сотнi iншых, якiм нават iмёнаў не далi, такiх дробненькiх, што iх i ў тэлескоп цяжка разгледзець. Калi астраном адкрывае такую планету, ён дае ёй не iмя, а проста нумар. Напрыклад, называе яе так: "астэроiд "3251"". У мяне ёсць сур'ёзныя прычыны думаць, што планета, адкуль прыляцеў Маленькi прынц, гэта астэроiд Б-612. Гэты астэроiд быў заўважаны ў тэлескоп толькi адзiн раз, у 1909 годзе, адным турэцкiм астраномам. Астраном паведамiў тады пра сваё адкрыццё на Мiжнародным астранамiчным кангрэсе. Але нiхто яму не паверыў. А ўсё з-за таго, што астраном быў апрануты па-турэцку. Такi ўжо народ гэтыя дарослыя! На шчасце, дзеля рэпутацыi астэроiда Б-612, тагачасны турэцкi правiцель загадаў свайму народу пад пагрозай смерцi апранацца на эўрапейскi лад. Той астраном у 1920 годзе зноў паведамiў пра сваё адкрыццё, - цяпер ён быў ужо ў надзвычай элегантным гарнiтуры. I на гэты раз усе паверылi яму. Калi я расказаў вам усе гэтыя дэталi аб астэроiдзе Б-612, калi я даверлiва паведамiў вам яго нумар, дык гэта толькi з-за дарослых. Дарослыя любяць лiчбы. Калi гаворыш iм пра свайго новага сябра, яны нiколi не пытаюцца пра сутнасць. Яны нiколi не цiкавяцца: "Якi ў яго голас? Якiя гульнi ён любiць? Цi ловiць ён матылёў?" Яны пытаюцца: "Колькi яму год? Колькi ў яго братоў? Колькi ён важыць? Колькi зарабляе яго бацька?" Толькi тады iм здаецца, што яны ўведалi чалавека. Калi скажаш дарослым: "Я бачыў прыгожы
Последние комментарии
8 часов 16 минут назад
8 часов 29 минут назад
9 часов 2 минут назад
9 часов 35 минут назад
1 день 1 час назад
1 день 1 час назад