Літары ў расе [Сяргей Сцяпанавіч Панізьнік] (fb2) читать постранично

- Літары ў расе 108 Кб скачать: (fb2) - (исправленную)  читать: (полностью) - (постранично) - Сяргей Сцяпанавіч Панізьнік

 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

Сяргей Панізнік (Папар)
Літары ў расе

Зборнік вершаў для дзяцей

СЯРГЕЙ ПАПАР

(Сяргей Сцяпанавіч Панізьнік)

Нар. у 1942 г.

Сяргей Панізьнік (псеўданім Сяргей Папар) мае трыццацігадовы стаж супрацы з юнымі чытачамі. У выдавецтве «Юнацтва» ён падрыхтаваў да друку дзесяць зборнікаў гістарычнай літаратуры пад назвай «Бацькаўшчына» (1990-2002). Прымаў удзел у выданьні шматтомнай «Бібліятэкі дзіцячай літаратуры народаў СССР», у тым ліку i зборніка « Песня Даўгавы: Вершы, апавяданні, казкі латышскіх пісьменнікаў» (1986). У выдавецтве выходзіў i штогоднік дзіцячай літаратуры «Ветразь. Пісьменнікі народаў СССР i замежных краін — дзецям». Выпускі 1985, 1990 гадоў падрыхтаваў С. Папар. Там жа для дзяцей сярэдняга школьнага ўзросту выйшла «Падарожная кніжка Скарыны» (1990) — укладальнікі С. Панізьнік, В. Дышыневіч, а таксама зборнік вершаў Янкі Купалы «Явар i каліна: Паэзія кахання (2000) — укладальнік С. Панізьнік. 1999-м годам пазначаны выхад яго аўтарскай кніжкі «Золкая зёлка» (вершы для малодшага школьнага ўзросту).

Для серыі «Школьная бібліятэка» ім укладзены: «Максім Багдановіч: «Шыпшына» (1991) i «У бязмежную даль: Кніга пра Максіма Багдановіча» (1996), «Слаўны сын Беларусі: Кніга пра Скарыну» (1994), «Жыві ў свабодзе!: Кніга пра Каліноўскага» (1996), «Янка Купала. Якуб Колас: Родныя вобразы» (разам з Я. Хвалеем, 1997), «Свой пачэсны пасад: Кніга пра Янку Купалу» (1999).

Сяргей Панізьнік (Папар) у 1997г. Выдаў кнігу «Сустрэча роднасных сусветаў», дзе змешчаны пераклады яго вершаў на англійскую, балгарскую, латышскую, польскую, рускую, украінскую мовы. А ў яго зборніку «На ўсе вякі...» (Мінск. Выдавец В. Хурсік. 2011) ёсць пераклады на англійскую i французкую мовы.

Сяброўскія адведзіны - добрых кніг агледзіны


РАСІНКА I ЖУЧОК

Сеяў росы вясёлы стручок.
Падышоў да расінкі жучок.
Падзівіўся,
Знямеў на хвілінку.
Яшчэ раз паглядзеў
на расінку.
I знікае усмешка ca шчок,
Бо з расінкі
Глядзіць-пазірае
I ca страху амаль памірае
Гэткі ж самы маўклівы
жучок.
У расінкі — i вусы жучка,
Гэтаксама трасецца
шчака,
I як нітачкі — валасы,
I пушыначкі для красы
На карычневай галаве.
I нарэшце жучок
Ціха чокнуў:
— Чок-чок...
Даражэнькі стручок,
Ты люстэрка згубіў у траве?
Засмяяўся стручок,
A расінку
Строе жучку
На каляную спінку.
«Чок-чок-чок», — я пачуў.
I — маўчок...
Без люстэрка застаўся жучок

ВЕРАСЕНЬ

I ужо не месяц — верасы
Звіняць.
Нанэўна, ад расы.
Чутны світанку галасы:
— Дзінь-дзінь...
Бом-бом...
— Жывём?
— Жывём!
Мне Верасень
Руку падаў:
— Ты ў школу
Свой партфель
Сабраў?
— Сабраў партфель,
I сам сабраўся,
I з вольным летам развітаўся
— Куды ж цяпер
Твой дзень імчыцца?
— Вучыцца, Верасень,
Вучыцца.
З кнігі «Беларуская дзіцячая літаратура».

Хрэстаматыя. Складальнікі М. Яфімава, В. Ляшук. Мінск. «Вышэйшая школа». 1996 г.

ЛЯ ВЕЖАЎ НАВАГРАДКА

Схавай ты, вежа, i мяне
за шэры загрудак:
пачуць бы, як ускалыхне
вякі Наваградак...
Маўчаць каменні i гара,
хоць i варушацца...
Няхай раскрыліцца зара
з чырвонай ружыцы, —
каб нашу памяць
кветка-звон
у шлях паклікала,
каб ведаў кожны маладзён:
зямля — вялікая;
зямля вялікая, у нас
зямля высокая,
i нашы вежы ў добры час
люлялі сокалаў.
Адкуль ідзём? Ад баразны,
з малога каліва...
Няма наваградскай сцяны,
i замак спалены?
Затое мы — саюз вякоў
жывучай спадчыны...
Наваградак — ты меч бацькоў,
ты песня матчына.

БЕЛАРУСЫ

Людзі ветлыя.
Мы не бедныя:
рэкі — з русламі .
Беларусы мы!
Неба — божае,
Сэрца гожае,
з перагрузкамі...
Беларусы мы!
Між суседзямі
не мядзведзямі
заскарузлымі.
Беларусы мы!
Мы таланныя,
людзі