Чаравікі маленства [Ірына Багдановіч] (fb2) читать постранично, страница - 2

- Чаравікі маленства (а.с. Першая кніга паэта) (и.с. Першая кніга паэта) 110 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Ірына Багдановіч

[Настройки текста] [Cбросить фильтры]

выплывеш ніколі.

Але жыццёвы буйны ліставей

Аднойчы ўеё дакладна растлумачыць

Што гэта час нас па сабе іначыць

I трушчыць кладкі кволыя твае.

* * *

Ад злых баронячы вачэй

Душы патрэсканы крышталік,

Недавяраць часцей мы сталі,

Калі давер нас апячэ.

Дарослы боль,

«Даруй» — шчыміць,

I просіць лёс: даволі позы!..

Выратавальна ў нас глядзіць

Дзіцячы высветлены позірк.

ДЗЯЎЧЫНКА З ЛЯЛЬКАЙ

Пахнуць цукеркамі ручкі

Смешнай маленькай дзяўчынкі.

Ляльку хадзіць яна вучыць,

Позірк —

ніводнай хмурынкі.

Толькі, здаецца, нядаўна

Ўпэўнена стала на ножкі,

Тузае ляльку старанна:

«Ну, навучыея хоць трошкі!..»

Ляльку прыціснула моцна,

Быццам дачку на расстанне.

Маці.

Малеча.

Мадонна.

Будучыя зямляне.

* * *

Пакута жыць у паняверцы,

Калі пакіне ўсмешка твар.

Усё ж душа не прагне смерці,

Пакуль ёсць прага хараства,

I тайна думкі запаветнай —

Сустрэць,

прайшоўшы каламуць,

Дзяўчынку ў камізэльцы светлай,

Якую Мараю завуць.

У ЧУЖОЙ СТАРАНЕ

Зайшоў, зайшоў бел малойчык
У чужую старонку.
Налівалі малойчыку
Тры поўныя чаркі.

Народная песня

Паехаў мой мілы ў старонку чужую,

У старонку чужую, далёкую.

Паехаў, пакінуў адну-аднюсеньку

Дзяўчыну сваю сінявокую.

У краі далёкім яму налівалі

Тры поўныя чарачкі горкай,

Забудзь, гаварылі, забудзь, ясны сокал,

Ты блізкую сэрцу старонку.

Забудзь i дзяўчыну,

тут лепшыя кветкі

З расой абуджаюцца ўранні.

Застанься, хлапчына, сустрэнеш у нас ты

I шчасце сваё i каханне.

Казаў мой міленькі ў тым краі далёкім:

Хоць колькі мне піць налівайце,

Я роднай старонкі вавек не забуду,

Аб ёй буду толькі спяваці.

Там зеляней i сады зелянеюць,

Калышуцца пушчы чароўна.

Там галасней i дзяўчаты спяваюць,

I тая, што сонейку роўная.

РАДЗІМА Трыпціх

I. ЗАПАВЕТНАЕ

У садоўніка ў садзе ёсць кветка адна,

Што між іншымі лепшай здаецца.

Гэтай кветцы душу аддае ён да дна,

Паліваць яе першай імкнецца,

I за лёс яе клопат ён мае,

А яна, як i ўсе там, такая.

Калі можна з тым садам i свет параўнаць,

То з нас кожны ў ім мае куточак

Запаветны. I нельга яго адабраць,

Абнячэсціць, ці зганьбіць аднойчы.

Бо не простая гэта краіна,

Бо завецца краіна — айчынай.

Сярод іншых не кінецца ў вочы яна,

Экзатычных пейзажаў няма ў ёй.

Колькі трэба, блакітнага ёсць палатна,

Колькі трэба, сінечы ільнянай.

Ёй лясныя сукенкі да твару,

У азёрных вачах яе — мары.

Дабрынёй маладой усміхаецца твар,

На дзяўчыну падобна з Палесся,

Ты, радзіма, усім надала хараства,

Хто з калыскі пачуў тваю песню.

У садоўніка кветка адзіная,

Чалавека ж няма без радзімы.

II. BО3EPA

* * *

Вякі мінаюць,

Знікаюць пакаленыі,

Ды застаецца неадступна слова

З нашчадкамі,

З нашчадкамі нашчадкаў.

Таго, чым жыў народ вякі,

Не сцерці.

I памяць слова

Даўніну шануе.

A знікне памяць —

Знікне i народ.

* * *

...У гушчары старых бароў, як сляза, што ўпала з неба, блішчэла вялізнае возера. Вельмі прыгожае яно было. А яшчэ казалі людзі, што ў вёсцы, якая прыляпілася да аднаго з берагоў возера, жыла дзяўчына-сіраціна па імені Най-рыта, a аднавяскоўцы звалі яе Нарай. Вочы яе блакітныя, пад колер азёрнай хвалі, заўсёды весела ўсміхаліся. Залацістыя валасы тугой касой абкручвалі галаву. Голас у яе быў высокі i гучны... Стары пан закатаваў закаханага ў Пару хлопца, а самую дзяўчыну хацеў мець за жонку. Нара не пакарылася папу. Яна падпаліла маёнтак i пабегла да возера. Цёмныя хвалі ішлі адна за адной белымі грабянямі, а на беразе калыхаўся човен. Спрытна i ўмела ўхапілася яна за карму і, адштурхнуўшыся ад берага, села ў човен. Ад злосці панскія служакі