усміхнуўся Іван Пятровіч. — Я паклаў яго на антрэсолі ў спальні. Дастанеш сама?
Святланка кіўнула, і дзяўчынкі пабеглі.
13
Іван Пятровіч сядзеў у зале і чытаў дэтэктыўны раман. Неспадзявана ў дзвярах з'явілася Святланка і Зіна. Святланка ў руках трымала зжаўцелую газету, а Зіна — нейкую паперку. Твары ў абедзвюх дзяўчынак былі ўзбуджаныя, расчырванелыя.
Іван Пятровіч паклаў на калені кніжку і здзіўлена паглядзеў на ўнучку:
— Што здарылася?
Губы ў Святланкі задрыжалі:
— Мы даставалі альбом, а разам з ім выцягнулі вось гэтую газету з нейкімі паперкамі. Зіна пачала іх разглядаць і…
Святланка так і не дагаварыла, заплакала, адвярнулася. Зіна выхапіла ў яе газету і працягнула Івану Пятровічу:
— Гэта пра вас напісана!
Іван Пятровіч, як у сне, узяў газету. "Людзі, сцеражыцеся!" — прабеглі вочы па знаёмым загалоўку…
— Гэта вы калісьці ў мамінай бабулі адабралі сумку з таблеткамі! З-за вас яна заўчасна памерла! — усхвалявана звінеў голас Зіны.
— Дзядуля, гэта ж няпраўда? Скажы! — прасіла Святланка.
У Івана Пятровіча закружылася галава. Дрыжачым пальцам ён тыцнуў Зіне ў грудзі:
— Ты хто? Пракурор? Суддзя?
— Я Зіна. А маю маму зваць Ніна. Мама мне расказвала, што здарылася з яе бабуляй.
"Яна падобная на Ніну… Вось чаму мне здалося, што я дзесьці бачыў яе", — падумаў Іван Пятровіч.
— Ты кажаш, што тваю маму зваць Ніна? Так, са мной у класе вучылася Ніна Мароз, але яна паехала з нашага горада, — хрыпла сказаў ён.
У яго яшчэ цеплілася надзея, што ўдасца абараніцца.
— А нядаўна вярнулася, — сказала Зіна і кінула Івану Пятровічу паперку, што да гэтага трымала ў руцэ. — Гэта рэцэпт, які выпісалі мамінай бабулі! Тут яе прозвішча! Вы яго чамусьці не выкінулі, а хавалі.
— Дзядуля, гэта не ты! Я не веру Зіне! — усклікнула Святланка.
Як некалі на рынку, Івану Пятровічу здалося, што ён ляціць у прорву…
Последние комментарии
15 часов 54 минут назад
16 часов 12 минут назад
16 часов 21 минут назад
16 часов 22 минут назад
16 часов 25 минут назад
16 часов 43 минут назад